Inleiding
Naar aanleiding van het aanstaande concert in de Melkweg (17-10-2016) en het, dit jaar, 35 jaar eerder uitgegeven In God We Trust, Inc., dit verhaal over één van de eerste Amerikaanse (hardcore) punkbands die ook buiten de VS impact hadden. Ze hebben in totaal 4 albums en een EP uitgebracht tot de ontbinding van de band in 1986. In 2001 kwam de band weer bij elkaar, echter wel zonder zanger Jello Biafra, die (legaal) in de clinch lag met de overige bandleden over royalties/geld.
Naam
De naam Dead Kennedys is een uiterst provocatieve, controversiële naam, met name in de VS. In het begin van hun carrière werd wel eens onder andere namen opgetreden. Toen werd aangekondigd dat Dead Kennedys op de 15e sterfdag van President John F. Kennedy zou optreden in San Fransisco leverde dat dan ook flinke protesten op. De naam is overigens niet bedoeld als belediging richting de Kennedy familie, maar ‘to bring attention to the end of the American Dream’.
Fresh Fruit For Rotting Vegetables
Het debuutalbum Fresh Fruit For Rotting Vegetables werd uitgegeven op 2 september 1980. Dit album was mijn kennismaking met de Dead Kennedys (en is opgenomen in mijn album top 50 (nummer 35)). Het is nog steeds een fantastisch album met scherpe, snelle en korte (punk)nummers. De teksten zijn kritisch en (uiterst) sarcastisch. Alleen sommige titels al: Kill the Poor, Let’s Lynch the Landlord, Chemical Warfare, California Über Alles, I Kill Children, Stealing People’s Mail en Holiday in Cambodia.
Met name die laatste met zijn weergave van middle-class jongeren in de VS is hilarisch (en juist):
So, you’ve been to school / For a year or two
And you know you’ve seen it all
In daddy’s car / Thinking you’ll go far
Back east your type don’t crawl
Playing ethnicky jazz / To parade your snazz
On your five-grand stereo
Braggin’ that you know / How the niggers feel cold
And the slum’s got so much soul
Helaas is de productie van het album slecht, maar wellicht is dat ook onderdeel van de charme van dit album, dat wereldwijd wordt geroemd en geprezen als een standaard in de geschiedenis van de (punk) rock muziek.
N.B.:
Wat ik destijds niet wist: de foto van de hoes (brandende politie auto’s) is gemaakt tijdens de White Night rellen van 21-05-1979, naar aanleiding van de (wegens vormfouten) lichte straf voor stadsbestuurder Dan White voor de moord op burgemeester George Moscone en stadsbestuurder Harvey Milk. De homofobie van Dan White speelde een grote rol bij de moorden.
In God We Trust, Inc.
Er is wat onduidelijkheid over de release datum van de EP In God We Trust, Inc. Er wordt gesproken over 12 september 1981 of december 1981 (35 jaar geleden alweer). De band nam de EP in één dag op, op 19 juni 1981, maar door een fout in de tape waren de opnamen niet bruikbaar. Op 22 augustus nam de band alle nummers opnieuw op en deze opnamen zijn terecht gekomen op de EP. Gezien het feit dat de opnamen voor de EP in augustus plaatsvonden, lijkt december 1981 me meer accuraat, als releasemaand.
Deze EP sloeg bij mij in als een bom. Ongelooflijk harde, snelle, nietsontziende hardcore punk, vol overgave met oprechte woede en afkeer gespeeld. Een controversiële hoes en teksten die aan duidelijkheid niets overlieten. De meest politiek geëngageerde uitgave van de Dead Kennedys in hun carrière. De EP bestaat uit 8 nummers en duurt 13 minuten en 54 seconden: nog geen kwartier, maar wat een impact had deze EP. Voor de (Amerikaanse) punk, maar ook voor mij.
Ik heb de EP grijs gedraaid. Ook hier spreken de titels alleen al weer boekdelen: Religious Vomit, Moral Majority, Nazi Punks Fuck Off en We’ve Got A Bigger Problem Now (een ‘update’ van California Über Alles: Ronald Reagan was de bigger problem). Het ontbrak niet aan zelfkritiek én humor. De intro van Nazi Punks Fuck Off: this is ‘fuck off’, overproduced by martin hannett, take 4. Martin Hannett was destijds een gevierd producer, bekend van zijn werk met Joy Division (Hannett heeft overigens geen enkele bemoeienis gehad met de Dead Kennedys).
N.B.:
De studio opnamen van 19 juni 1981 zijn destijds ook gefilmd. Deze zijn in 2003 op DVD uitgebracht onder de naam The Lost Tapes.
Plastic Surgery Disasters
In november 1982 werd Plastic Surgery Disasters uitgebracht. Wederom een politieke hoes: een uitgemergelde hand van een Afrikaans kind in een blanke mannen hand, een afdruk van de winnaar van de World Press Photo award in 1980 (gemaakt door Mike Wells in Uganda). Het album kende een enorme muzikale verrijking en was eclectischer. De band was enorm gegroeid en het album kent meerdere hoogtepunten uit het repertoire, zoals Forest Fire, Riot en Bleed For Me. De felheid was van de muziek af, maar het sarcasme en het vuur zeker niet. Een nieuwe fase in het leven van de band. Prachtige plaat! De cd-uitgave van het album bevat ook In God We Trust, Inc.
Paradiso Amsterdam
Op 5 december 1982 speelden de Dead Kennedys in Paradiso Amsterdam, een concert waar ik graag bij had willen zijn. Dat was ik niet, helaas. Het concert werd echter kort daarna uitgezonden via VPRO radio: een fantastisch optreden, waar (voor mij althans) opviel hoe goed de band eigenlijk speelde.
Frankenchrist
In 1985 kwam het album Frankenchrist uit. De band was nog verder gegroeid. Het instrumentarium was uitgebreid met trompet en synthesizer. De teksten waren nog steeds (maatschappij)kritisch.
Het was de in het album opgenomen poster van Penis Landscape, een afdruk van het kunstwerk van H.R. Giger, uit 1973, dat de band (en hun muziek) uiteindelijk de kop kostte. Het waren de dagen van de start van het Parents Music Resource Center (PMRC), dat naar aanleiding van Prince’s Darling Nikki (zie Prince 1958-2016) was opgericht. De winkel, de distributeurs en de band werden aangeklaagd voor beschikbaarstelling van dit materiaal aan derden, met name minderjarigen. De rechtszaak duurde jaren en werd uiteindelijk in augustus 1987 voor een jury gebracht. Het eindresultaat was vrijspraak. Het betekende echter ook dat het platenlabel van de Dead Kennedys (Alternative Tentacles) op sterven na dood was, de band uit elkaar was gegaan (na laatste album Bedtime For Democracy in 1986) en de plaat in geen enkele winkel in de VS nog te verkrijgen was.
Imago
Het imago van de Dead Kennedys liep een flinke deuk op toen de leden onderling rechtszaken aanspanden tegen Jello Biafra. De vraag of de rechtszaken nodig waren lijkt gerechtvaardigd, omdat Biafra al ruim voor de rechtszaken had aangegeven dat er een fout was gemaakt met de doorbelasting van royalties en dat dit gecompenseerd zou worden. In ieder geval was de sfeer tussen Biafra en de overige bandleden na de rechtszaak voorgoed verziekt. In een poging het ijs te breken werd Biafra uitgenodigd voor een reünie van de originele bezetting, maar Biafra weigerde, omdat de reünie alleen ingegeven zou zijn door hebzucht.
Logo
Het Dead Kennedys logo is ijzersterk, ontworpen door Winston Smith, die ook nauw betrokken was bij het algemene artwork van de band. Het is een makkelijk logo, wat resulteerde in vele kopieën, met name in graffiti vorm: een van de bekendste (punk)logo’s ter wereld.
Tot slot
Wat vind jij van Dead Kennedys? Heb je ze wel eens live gezien in hun hoogtijdagen? Laat het weten!
12 reacties
Ga naar reactie formulier
De Dead Kennedys waren toch jarenlang een van mijn favourite bands. Hun eerste single California uber alles, kocht ik in Londen toen ik daar als leerling van Pedagogische Academie enkele dagen was om het Britse onderwijssysteem aan een grondig onderzoek en analyse te onderwerpen en ook kennis te maken met de Engelse cultuur. Ik had de reis goed voorbereid en in de NME (wie leest dat nog) platenzaakjes gevonden waar ik punk singles zou gaan kopen. Op een van die lijstjes stond de single van de Dead Kennedys. Terwijl mijn medereizigers druk bezig waren allerlei zaken, trok in mijn eentje Londen in om de gewenst singles aan te schaffen. California uber alles kocht ik in een garage waar ze allemaal singles verkochten. Als ik mij het goed herinner hadden ze ook hun eigen label (Fresh Records) waarvan ik een single van the Dark kocht en het uitstekende rat city van de Art Attacks.
Auteur
Verhaal van London toevallig onlangs nog gehoord. Blijft leuk: ‘het Britse onderwijssysteem aan een grondig onderzoek en analyse te onderwerpen’. Ha ha, yeah right!
De single van de Dead Kennedys vond ik meteen geweldig. De muziek was fantastisch en de teksten spraken met meteen aan. Zo grappig en cynisch had ik het nog niet eerder gehoord. Daarna kocht ik natuurlijk ook alle andere muziek van deze fantastische band. Na de tweede LP vond ik het wel minder worden. Het waren toch vooral de eerste twee en de singles die mij konden bekoren. Ooit kon ik ze allemaal meezingen, maar dat is nu wat weg gezakt.
Auteur
Na de tweede lp minder? Eens. Voor mijn blogverhaal heb ik weer regelmatig Dead Kennedys gedraaid en ook ik kende veel teksten niet meer zo vloeiend. Ik leek soms meer op Flavor Flav die Chuck D op de eindwoorden van bepaalde zinnen ondersteunt…
Live heb ik de Dead Kennedys nog nooit gezien. Het optreden in Amsterdam was te ver en in Groningen, waar ik toen woonde, speelden ze niet. Volgens de programmeur van Vera omdat een concert van die band alleen maar de totale sloop van het pand tot gevolg zou hebben. Dat klonk mij toen niet vreemd in de oren, maar nu vind ik het toch wel onwaarschijnlijk. Natuurlijk later wel opnamen gezien en toen begon ik mij toch wel wat te ergeren aan het gedrag van mijn idool Jello (die na de DK toch nog veel goede platen heeft gemaakt). Iets te veel een humorloze druktemaker. Goed ik ben benieuwd maandag zonder JB. Niet helemaal echt, maar toch wel goed jeugdsentiment. “Help me hate the world”.
Auteur
Ja, een beetje een poseur was het wel, maar zijn teksten vond ik destijds, en nog steeds overigens, grappig én intelligent.
Ook zin in maandag.
Teksten waren en zijn geweldig. Maar dat overdreven drukke mannetje, hè.
En dat is hij nog steeds. Grappig om te zien
Jaren later ging ik op vakantie in Amerika en hield daar tegen een andere bezoeker van het Yosemite park, terwijl we bij zijn kamper bijj het vuur zaten, dat die Jerry Brown een wel heel rechts figuur was. Daar was de gastheer het niet mee eens. Hij had op Jerry gestemd en gaf aan dat deze politicus in zijn ogen erg ruimdenkend was en het goed op had met de minder bedeelden. In zijn ogen klopte het beeld van Jello cs dan ook niet. Ik heb daar die avond verder geen punt van gemaakt.
Auteur
Wikipedia over Jerry Brown:
“Op fiscaal gebied was Brown conservatief. Hij wilde weinig uitgeven. Op het hoogtepunt van zijn ambtsperiode had Californië er een financieel overschot van 5 miljard dollar. Ook persoonlijk leefde hij sober. Hij weigerde rondgereden te worden in de beschikbare limousine. Ook bewoonde hij niet de residentie die beschikbaar was voor de gouverneur, maar nam in plaats daarvan een klein appartement.
In de eerste termijn van Brown werd ook Proposition 13 aangenomen. Hij was daar tegenstander van. Proposition 13 was een wet die bepaalt dat er een tweederdemeerderheid nodig was om nieuwe belastingen in te voeren. Omdat die meerderheid vrijwel altijd onhaalbaar bleek, probeerden de opeenvolgende gouverneurs om alle diensten te blijven verlenen zonder de belastingen te verhogen. Dit systeem zou uiteindelijk leiden tot grote financiële tekorten voor de staat Californië. In de tijd van Brown was daar nog weinig van te merken, omdat er door het overschot van 5 miljard dollar nog voldoende kon worden uitgegeven.
Brown nam als gouverneur ook veel groene maatregelen. Hij was tegenstander van de doodstraf en sprak daar als gouverneur ook zijn veto over uit. Dit werd overruled door de wetgevende macht van Californië. Hij stelde ook rechters aan die tegen de doodstraf waren.
In zijn tweede termijn benoemde Brown verschillende rechters die openlijk homoseksueel waren. Daarmee was hij de eerste in de Verenigde Staten.”
Voor een Amerikaan geen slechte peer dus. Jerry Brown for president?
Auteur
Yeah! Dan is Jello’s voorspellende gave ook maar weer bevestigd!