Inleiding

In 1984 kwam ik bij de bibliotheek Three Of A Perfect Pair tegen van King Crimson. Die naam kende ik van het prachtige en swingende Elephant Talk en verder van de prog tijd. Prog was (en is) totaal niet mijn ding, maar toch besloot ik het te proberen. Ik leende het album en eenmaal thuis ging er een wereld voor me open. Wat een prachtige muziek! Discipline en Beat volgden later snel. De output van van King Crimson van voor 1981 is niet aan mij besteed, maar de 1981-1984 incarnatie van King Crimson (versie IV) bevalt nog steeds prima!

Op de 35e verjaardag van Beat deze terugblik.

King Crimson IV

King Crimson IV Live

De vierde incarnatie van King Crimson bestond van 1981 tot en met 1984. Na een periode van 7 jaar werd King Crimson heropgericht. Het geluid van deze nieuwe samenstelling was moderner, met invloeden van new wave. Swingender ook. Met name de ritme-gitaar partijen waren typisch jaren 80 new wave. Al met al een enorme verbetering ten opzichte van hun eerdere werk, dat ik te pretentieus (of ambitieus?) vind, maar vooral weinig tot geen emotionele diepgang kent. Het raakt mij niet.

De vierde incarnatie van King Crimson bestond uit:

• Robert Fripp
  Gitarist, componist en oprichter van King Crimson, werkte samen en/of mee aan albums van Brian Eno, Peter Gabriel, Peter Hammill, Talking Heads’ David Byrne en David Bowie (het prachtige gitaarwerk op “Heroes” is van de hand van Robert Fripp);
• Adrain Belew
  Multi-instrumentalist en zanger in King Crimson. Werkte samen met Talking Heads , David Bowie, Frank Zappa, Laurie Anderson, Nine Inch Nails, Paul Simon en Tom Tom Club;
• Tony Levin
  Bassist en Chapman-stick speler (een Chapman stick is een soort gitaar die 10 tot 12 snaren heeft, die individueel gestemd zijn). Met name bekend van zijn (vaste) samenwerking met Peter Gabriel, heeft hij op ruim 500 (!) platen meegespeeld, waaronder die van Cher, Asia, Alice Cooper, John Lennon, Sarah McLachlan, Stevie Nicks, Pink Floyd, Paul Simon, Dire Straits, Lou Reed, David Bowie, Tom Waits, Buddy Rich, Todd Rundgren, Seal, Warren Zevon, Laurie Anderson en Kate & Anna McGarrigle;
• Bill Bruford
  Drummer, die overbleef van de voorgaande King Crimson versie. Speelde daarvoor bij Yes, Genesis en U.K.

Als eerbetoon aan de mooie King Crimson periode van 1981 tot en met 1984, dit artikel.

Discipline

King Crimson – Discipline

Het achtste album van King Crimson werd op 22 september 1981 uitgebracht. Een prachtig album dat eigentijds was, en nog steeds is. Duidelijk merkbaar is de invloed van Talking Heads’ Remain In Light (Belew speelde mee op dat album en was onderdeel van de tour ter ondersteuning van het album). De passie spat van het album af; het is overduidelijk hoorbaar dat de band er heel veel zin in had om muziek te maken en met elkaar te spelen. Alleen de klassieke opener al: het (bekende) Elephant Talk, waarin Belew’s gitaar daadwerkelijk klinkt als een olifant en Levin met de Chapman-stick het nummer (en album) opent en een zeer funky bas riff neerzet. Prachtige opener. Frame By Frame zet op dezelfde wijze door. Matte Kudasai is een rustig nummer dat overtuigt en raakt. Thela Hun Ginjeet (een anagram voor heat in the jungle) is een funky, percussief nummer en het afsluitende Discipline is een prachtig nummer in een 6/4 maat.

Recensie

Een uiterst gedreven en gemotiveerd King Crimson zet de toon voor deze incarnatie van de band, en hoe! Ook al verloor de band prog rock liefhebbers, die zich niet meer herkenden in de band, wonnen ze ook veel nieuwe fans. Een prachtig album, met sterke wortels in new wave. Het geluid van de plaat is perfect en klinkt ook vandaag de dag nog fris. Het album wordt inmiddels tot hun beste werk gerekend.

Hoes

De LP hoes toont een variatie op het ontwerp van een Keltische knoop. Op latere uitgaven was deze vervangen door een ontwerp van Steve Ball. Dat ontwerp wordt ook gebruikt als logo voor Discipline Global Mobile, Fripp’s muziek label. Op de achterkant van de hoes is de tekst “Discipline is never an end in itself, only a means to an end” opgenomen.

Nummers

• Elephant Talk
• Frame By Frame
• Matte Kudasai
• Indiscipline
• Thela Hun Ginjeet
• The Sheltering Sky
• Discipline

Beat

King Crimson – Beat

Het negende album van King Crimson werd op 18 juni 1982 uitgebracht. Het is het eerste King Crimson album dat de identieke line-up kent van het voorgaande album. Beat was gericht op de 25 jarige publicatie van Jack Kerouac’s roman On the Road. De opener Neal And Jack And Me is een logisch vervolg op Discipline (het nummer). Heartbeat is vooral live een grote favoriet is gebleken. Het instrumentale Sartori In Tangier is een prachtig stuwend nummer. Waiting Man is een ritmisch ingenieus nummer met prachtig experimenteel gitaarwerk. Neurotica is als de titel doet vermoeden: niet makkelijk, wel mooi! The Howler bestaat uit een aantal delen, onstpoort gedeeltelijk en komt weer terug.

Recensie

Aangezien het geluid en de aanpak voortborduurt op het voorgaande Discipline, komt dit album minder origineel, en minder vernieuwend over. Daardoor ook minder sterk. Ik kan me daar wel in vinden. De verrassing is minder. Echter, het album kent vele prima nummers en het spelniveau is ongekend hoog!

Hoes

De half-toon achtste noot afbeelding op de hoes is een ontwerp van Rob O’Connor.

Nummers

• Neal And Jack And Me
• Heartbeat
• Sartori In Tangier
• Waiting Man
• Neurotica
• Teo Hands
• The Howler
• Requiem

Three Of A Perfect Pair

King Crimson – Three Of A Perfect Pair

Het tiende album van King Crimson werd op 27 maart 1984 uitgebracht. Het album was opgedeeld in een ‘left side’ (de eerste 5 nummers) en een ‘right side’. Meer traditionele nummers op de ‘left side’ werden aangevuld met vrije improvisatie op de ‘right side’. Het gevolg is dat dit album zweeft tussen Discipline en Beat in. De naam van het album is gebaseerd op three sides to every story, oftewel zijn kant, haar kant en de objectieve waarheid. Het album opent met het erg sterke titelnummer. Sleepless is wellicht het meest funky nummer dat King Crimson ooit opnam, met fantastisch baswerk van Levin. Een absoluut topnummer! Nuages (That Which Passes, Passes Like Clouds) is een instrumentaal nummer, waarbij ik toch moet denken aan het inventieve basspel van Mick Karn. Afsluiter Larks’ Tongues In Aspic Part III is wederom een prachtig instrumentaal nummer, met heerlijk gitaarwerk en drumspel van de meesterlijke Bruford.

Recensie

Zoals hierboven gemeld, was dit mijn introductie tot King Crimson IV. Ik was helemaal wild van dit album. En nog steeds. Het is anders dan de eerste twee. Ik vind het een must-have.

Hoes

Het hoesontwerp is van Peter Willis. 

Nummers

• Three Of A Perfect Pair
• Model Man
• Sleepless
• Man With An Open Heart
• Nuages (That Which Passes, Passes Like Clouds)
• Industry
• Dig Me
• No Warning
• Larks’ Tongues In Aspic Part III

Ter afsluiting

Na een afsluitende tour ging King Crimson weer in winterslaap. Tot en met 1994 maar liefst, toen Fripp King Crimson weer, in uitgebreide vorm, bij elkaar bracht (inclusief de drie andere King Crimson IV leden). Sinsdien is King Crimson een band die op momenten bij elkaar komt en tourt.

Na Three Of A Perfect Pair kocht ik Beat, waarna Discipline in huis kwam. Elke aanschaf werd beter dan de voorgaande. Het eerste album (Discipline) van de drie vind ik de beste, wat niet wegneemt dat ik de andere twee ook erg goed vind, maar, eerlijk is eerlijk, Discipline is degene waar ik het meest naar teruggrijp.

Wat vind jij van King Crimson, en dan met name van samenstelling IV?