Inleiding
Met alweer 35 jaar op de teller, wellicht weer eens leuk om terug te blikken op die vreemde wintermaand in december 1987 en het beruchte zwarte album van Prince. Wat gebeurde daar nou precies? En waarom werd de plaat een paar dagen voor z’n release ineens teruggetrokken? Wat is de betekenis van Blauwe Dinsdag, de datum van 1 december 1987, in dit verhaal? En hoe werd deze plaat toch maar even de best verkochte bootleg aller tijden? Hoe kwam uiteindelijk jaren later het zwarte album uit 1987 ineens op mijn pad, het summum van elke Prince verzamelaar…? Het is echt een prachtig en even zo triest verhaal, tot nu toe nog nooit verteld… daarover later meer.
DEEL 1
Geschiedenis van de plaat
Het verhaal heeft ongeveer een jaar eerder zijn oorsprong, in het najaar van 1986: Prince had zojuist het Camille album laten vallen, een project met veel versneld stemgebruik, iets waar Prince zich graag mee bezighield: de gender discussie avant-la-lettre. Het alter ego had reeds een onuitgebracht album op zijn/haar naam staan, waar de track Rockhard In A Funky Place deel van uitmaakte.
Superfunkycalifragisexy was opgenomen vlak na het uiteenvallen van The Revolution, in september 1986. Hier merk je al de eerste tekenen van de bewijsdrang van Prince: het vuurwerk onder de noemer funk spat er onmiskenbaar van af.
Vervolgens neemt hij in december 1986 nog een paar dance tracks op, in eerste instantie alleen bedoeld voor een verjaardagsfeestje van Sheila E: Le Grind, Bob George en 2 Nigs United 4 West Compton. Ook deze nummers kan men classificeren als zeer gedreven, fervent en gepassioneerd.
Cindy C en Dead On It waren vlak voor de release van Sign ☮ The Times, in de lente van 1987, gereed maar pasten niet in het ontwerp van dat album.
Het concept van het zwarte funkalbum begint zo’n beetje in de nazomer van 1987 op te bloeien. Prince was zichtbaar gefrustreerd over de slechte verkoopcijfers van Sign ☮ The Times in de USA; voor zijn gevoel had hij z’n magnum opus afgeleverd maar blijkbaar begreep Amerika het concept niet. In Europa daarentegen verkocht het dubbelalbum wel goed en steeg zijn status erdoor naar ongekende hoogtes. Critici in de USA beschuldigden Prince ervan teveel pop georiënteerd te zijn geworden, plus dat ie z’n Afro-Amerikaanse roots daarmee zou verloochenen. Als antwoord daarop start hij dan ook in oktober 1987 met het samenstellen van een album om ieders ongelijk te bewijzen: een plaat in de categorie überfunky. Als laatste track wordt nog When 2 R In Love vastgelegd, de enige ballad (en rustpuntje) op The Black Album. Tezamen met de andere 7 nummers kon nu een album worden samengesteld voor een release in december van dat jaar. En dat ook nog eens op zijn eigen voorwaarden.
The Black Album, de oorspronkelijke opvolger van Sign ☮ The Times, zou op uitdrukkelijk verzoek van Prince zonder enkele vorm van promotie worden uitgebracht op 8 december 1987. Een geheel zwarte albumhoes, met alleen een catalogusnummer op de spine, de tracks alleen te zien op de labels, nergens ook maar een enkele verwijzing naar de achterliggende artiest, een releaselijst van Warners waar alleen ‘somebody’ op stond… het album had zelfs niet eens een officiële naam. Mede door de funky inhoud maar ook sterk refererend aan zijn komaf waarvan hij werd beticht die te negeren, kwam men al snel tot The Black Album. Een andere, alternatieve albumtitel is Funk Bible, wat in het intro van het eerste nummer Le Grind te horen is. Bovendien kent de LP veel versneld en vertraagd stemgebruik, nóg een bevestiging van de anonimiteit van de plaat. Prince wist op zijn eigen(wijze) manier wel een hype te creëren: de status van het zwarte album was al geboetseerd vóórdat het uitkwam. Al deze geheimhouding ten spijt, maakte de WB sticker op de hoes duidelijk dat het een productie van Prince betrof, via de regel ‘all songs published by Controversy Music’. Hoezo anoniem?
De platenmaatschappij maakte zich ondertussen steeds meer zorgen om de carrière van Prince, marketingtechnisch gezien. Men vond het allemaal veel te snel met alweer een nieuw album; men wilde proberen Sign ☮ The Times nog wat uit te melken in Amerika, echter was Prince al klaar met dat project. Wegens zijn weigering verder ook nog maar promotie, laat staan een concertreeks, te doen voor dat album op de Amerikaanse markt, had Prince een concertfilm in elkaar laten zetten, met opnames van concerten uit Rotterdam/Holland en Antwerpen/België, en de nodige tweaks vanuit zijn net opgeleverd studiocomplex Paisley Park. Gezien de status van Prince, keurde WB een release van het zwarte album alsnog goed. Er lagen dan ook al inmiddels 500.000 vinyl platen gereed in Alsdorf/Duitsland voor distributie op de Europese markt, en promo platen en CD’s in Amerika. Maar toen kwam Blauwe Dinsdag…
Blue Tuesday (1 december 1987)
Zoals wel vaker het geval, ging Prince met zijn net opgenomen muziek naar de nachtclubs, om uit te testen hoe ’t lag bij het publiek. Op dinsdag 1 december 1987 gebeurde dat ook in Rupert’s, een dansclub in Minneapolis. Daar ontmoette hij singer-songwriter en dichteres Ingrid Chavez, met wie hij mooie discussies had over o.a. religie, iets wat beide bezighield. Tegelijkertijd zou Prince naar verluid die nacht de nieuwe drug ecstasy hebben gebruikt, echter gezien zijn klein en mager postuurtje een half blauw pilletje teveel. Die nachtelijke uurtjes lieten hem het heldere licht zien, een spirituele openbaring. En hij realiseerde zich dat het zwarte stukje vinyl wat overal ter wereld al bijna in de winkels lag, was ontstaan in een donkere periode in zijn leven. Het spuwde verdorvenheid, woede, expliciet seksuele en gewelddadige lyrics… en wat al dies meer. Het moest terstond teruggehaald worden.
De gewetenscrisis leidde ertoe dat er een paar dagen later een telefoontje richting de opperste baas bij platenmaatschappij Warners ging: het hele project moest teniet worden gedaan. Alle bestaande platen woppa, de vernietigingsmolen in… logistiek gezien een absolute nachtmerrie aangezien er al een half miljoen vinyl LP’s klaar lagen voor de platenwinkels in Europa. En ze zouden die dag verzonden worden. In Amerika waren de CD’s, gehuld in een geheel zwarte kartonnen longbox waarin toen de cd’s in de USA soms uitkwamen, alleen in handen nog van WB executives. Toen vrijdag 4 december bekend werd dat de plaat niet uitgebracht zou worden, ontstond een ware mediagekte omtrent het album. Exacte getallen zijn nooit bekend geworden, maar toentertijd ging het gerucht dat maar één doos met 50 LP’s was achtergehouden in Duitsland. De officiële lezing nu is dat er in elk geval minder dan 100 exemplaren in omloop zijn wereldwijd. Gezien het aantal wat op de vrije markt is verschenen de afgelopen 35 jaar, zou dat kunnen kloppen. Van de cd’s zijn er zelfs nog veel minder: waarschijnlijk minder dan 10 exemplaren daar die alleen maar bij de hoge heren van Warners in bezit waren.
De cultstatus
In no-time was er een ware cult ontstaan: iedereen moest het album hebben, iedereen moest het album horen. Zelfs The Edge en Bono van U2 spraken zich uit erg gecharmeerd te zijn van de plaat. Meerdere DJ’s in Europa draaiden enkele nummers van de plaat in hun shows, wat tot serieuze problemen met Warner Brothers leidde.
Zoals gezegd, een handjevol platen ontsprongen de dans der vernietigingsmolen en staan dan ook met menig trots in een paar selectieve paarse huishoudens ter wereld. Originele vinyls werden voor onnoemelijk veel geld verkocht, met als mooi voorbeeld van een verzamelaar in de UK die in de lente van 1988 een exemplaar kocht voor (toen nog) 40.000 gulden. Na het overlijden van Prince in april 2016 zijn nog twee exemplaren van de originele plaat uit 1987 via de website van Discogs verkocht voor resp. $42.000 en $27.000. Een originele CD inclusief zwarte longbox is, wegens nóg minder exemplaren wereldwijd, heden ten dage nog steeds voor veel fans het ultieme collectors item in de Prince-verzameling. Men moet echter, 35 jaar na de officiële releasedatum, in 2022 rekening houden met een prijskaartje van minstens 5 cijfers voor de komma. Sinds eind jaren ’80 zijn tot op heden maar iets van 3 exemplaren ervan op de markt aangeboden ter verkoop aan particulieren, allen vanuit WB executives in New York.
Het mystiek vuurtje ontstak dan ook juist alleen maar een wereldwijde brand aan: 35 jaar later is de BA nog steeds, met vele honderdduizenden exemplaren, het meest verkochte bootlegalbum aller tijden. De afgezegde plaat werd gedurende de jaren erna namelijk de bron voor vele bootlegs, met een ruwe schatting van minstens zo’n slordige 200.000 illegaal verkochte exemplaren. Alle onofficiële releases zijn overigens makkelijk te onderscheiden van ’the real deal’ door een x-aantal markers op plaat en hoes.
Gedurende 1988, toen ik nog alleen maar een bootleg ervan had, is menig avondje weggevallen wegens het opnemen van enorm veel cassettebandjes, want iedereen in mijn vrienden/kennissenkring wilde een graantje meepikken van dit fenomeen… tja, toen waren er nog geen MP3’s en dat je binnen 2 minuten een CD-tje kon branden.
Prince zelf wist ook een nodige duit in het zakje te doen, al dan niet bewust, omtrent het mythische album. Nauwelijks 5 maanden later zou het gospelachtige album Lovesexy worden uitgebracht, dat werd gepresenteerd als de spirituele tegenhanger van The Black Album. In zijn eerste videoclip van Lovesexy (Alphabet St.) staat verscholen het bericht te lezen “don’t buy the black album, I’m sorry” (om de illegale verkoop tegen te gaan), echter alleen te zien indien de clip in slow motion wordt afgespeeld.
Bovendien speelde hij in de jaren erna vaker tracks van het album in concerten en nachtelijke aftershows, ondertussen bewerend ‘spiritueel tegen het album te zijn’. Tja …
Het wordt gezegd, dat na het laten vernietigen van de hele oplage van het album, Prince nog een leuke som geld mocht betalen aan WB, als schadevergoeding.
De muziek
Uiteindelijk draait het allemaal rondom de muziek op het zwarte stukje vinyl. Hoe zit dat precies? Je kunt vele platen van Prince gedreven noemen, maar deze spant echt wel de kroon. Het fanatisme spat er vanaf. Vanaf opener Le Grind is het één en al funk & feest met als enig rustpuntje When 2 R In Love, de ballad op het album. Cindy C, een ode aan Cindy Crawford, bevat een rap van Steve Silk Hurley, één van de meest invloedrijke house producers toentertijd. Dus dat trok ook al mijn aandacht want ik kocht alles wat los & vast zat wat betreft Chicago House in 1987. Dead On It is een ironische dig naar de rap en hiphop scene van dat moment; rappers kunnen niet zingen, was zijn insteek, en volgens mij zat ie er niet eens zoveel naast. Bob George is zonder enige twijfel het meest vreemde en tegelijkertijd iconische track wat Prince ooit opnam en voor mij één van de hoofdredenen waarom dit zo’n heerlijk album is. Het nummer herbergt een monoloog voorgedragen door een zeer vertraagde, vrijwel onherkenbare stem van Prince waarbij hij de identiteit aanneemt van een pooier met een rijk godslasterlijk vocabulaire die vermoedt dat zijn vriendin een affaire heeft. Het met wapens zwaaiende alter ego vuurt vervolgens een veelvoud aan geweerschoten af, in een opkomende manische episode inclusief confronterende booty-bass schizofrenie om uiteindelijk door de politie te worden overvallen. Volgens sommigen is het nummer een reactie op de toenemende verheerlijking van geweld en vrouwenhaat in gangsta rap. Met recht een buitengewoon formidabel crimineel nummer. En Prince, ook niet wars van een fijn stukje ironie, haalt zichzelf in het nummer aan als “that skinny motherfucker with the high voice”. Enfin, daarna is het weer terug naar funk van de bovenste plank met Superfunkycalifragisexy. Echt een subliem nummer, zeer gedreven, verwoed en uiterst fanatiek. Net als 2 Nigs United 4 West Compton: een frantische, instrumentale funk jazzjam. Het album eindigt met het aanstekelijke Rockhard In A Funky Place inclusief heerlijk getoeter van saxofonist Eric Leeds. Rockhard verwijst hierbij, inderdaad, naar de staat van zijn maaiersgereedschap want zoals in de lyrics voorbijkomt: hij haat ’t als een hard latje wordt verspild.
Sommige critici zagen het als een gehaast funk-album, daarentegen zijn er groepen fans die het album op handen dragen omdat zij het juist zien als één van Prince zijn beste funk-albums. En inderdaad: de zwarte albumhoes en het teruggrijpen naar de ritmische funk van weleer werd gezien als een manier van Prince om het krediet, dat hij deels had verloren bij de Afro-Amerikaanse gemeenschap, terug te winnen. Dé eigenlijke reden waarom het album was ontstaan in de eerste plaats.
DEEL 2
De jacht op een originele 925677
Tot zover het verhaal achter het album BA1987, catalogusnummer 925677 raakte in de vergetelheid bij menigeen in de loop der jaren. Verloor de plaat zijn magie? Er verschenen vele versies op vinyl en CD, echter allemaal niet officieel, en ook geluidstechnisch sterk uiteenlopend. Dat het album voor die korte periode van 2 maanden te koop was eind 1994, met een nieuw catalogusnummer, toen Prince van zijn deal met WB af wilde, kon mij niet deren. Het summum, het hoogst bereikbare, voor elke Prince fanaat, in elk geval voor mij, was vanzelfsprekend het in handen krijgen van een origineel uit 1987. Die kwamen daarentegen niet veel op de vrije markt, er was nog geen Marktplaats, er was nog geen Ebay, er was nog geen Discogs, er was zelfs nog geen internet! Ondertussen ging ik wel elke mogelijke platenbeurs af in Nederland, niet louter voor het zwarte album, en dus na verloop van tijd zakte de gedachte naar de achtergrond, van ooit nog een origineel tegen te komen.
…tot die koude winter van 1997/1998, nu 25 jaar geleden. Op een platenbeurs in de Amsterdamse Rai, gecombineerd met een sci-fi beurs. De beurs werd opgeluisterd met een paar echte live Star Wars stormtroopers, het was allemaal zeer komisch, in mijn optiek. Absoluut geen fan van sf en dus vertoefde ik ook niet op dat gedeelte van de beurs, kreeg ik op gegeven moment een waarschuwing dat er op die kant van de beurs een mevrouw stond met een kaartje tussen de Star Wars spullen: ook te koop, vele Prince spulletjes, waaronder een origineel BA1987. Pffft, dacht ik nog in eerste instantie, na reeds vele desillusies van mensen die telkens beweerden een origineel te hebben, het zal best, ik ga straks wel kijken. Natuurlijk nieuwsgierig, ging ik toch even een blik werpen. De vrouw in kwestie was al op leeftijd, dus ik kon het allemaal niet rijmen: wat doet zo’n lief vrouwtje met Star Wars spulletjes en waarom heeft juist zij een Prince collectie? Hoe dan?! De spanning begon echter aanzienlijk te stijgen, toen ze toch echt bleef volhouden het zwarte album te hebben. Een afspraak voor de week erop was snel gemaakt… op voorwaarde dat ze dan wel het kaartje zou weghalen voor de rest van de dag op de beurs.
Een week later ging ik met één van mijn beste matties, Martin, ook Prince fan met -gelukkig- absoluut 0 interesse in het zwarte album, richting Purmerend. Het was ultra koud die dag, het sneeuwde behoorlijk, dus de trip naar het dorp boven Amsterdam duurde een stuk langer dan verwacht, met een maximum snelheid qua auto van zo’n 30 km per uur. Na verloop van tijd aangekomen op het gewenste adres, dronken we eerst een sterke bak koffie, in afwachting wat er op ons pad zou komen. Al snel merkten we dat het een aangrijpende en emotionele gebeurtenis was voor de vrouw, die ook één van haar beste vrienden had uitgenodigd, om even alles te overzien, heel begrijpelijk. Na zo’n drie kwartier gepraat te hebben, kwam de hoge noot eruit: de spullen die ze allemaal aanbod, waren van haar zoon. De jongen was nog erg jong en drie jaar eerder bij een zwaar auto-ongeluk om het leven gekomen. Nu, na al die tijd, kon ze zich als moeder pas zo ver brengen om de spulletjes weer te gaan kijken, die al die jaren stonden opgeslagen in de kelder in een grote kist. Over een verhaal gesproken wat je bij de keel grijpt… Probeer dan nog maar eens normaal te reageren. Nu zaten wij ook in die emotie, en wat een hartverscheurend verhaal. De vrouw ging vervolgens naar beneden om de kist op te halen… ons achterlatend met een flinke brok in de keel. Wow, wat gebeurt hier nou? Kunnen we dit wel doen? Is het nog verantwoord om enthousiast te zijn? De emoties vlogen alle kanten op… Toen ze weer naar boven kwam, stonden de tranen in haar ogen; dit was pas de eerste keer natuurlijk dat ze die spullen weer zag, na al die jaren. Ik stelde toch maar eerst de vraag of dit allemaal OK was voor haar. Dat was verder prima, het moest toch een keer gebeuren, verzekerde ze ons. Het deksel ging open en als eerste pakte ze een zwarte LP tevoorschijn. “Dit is ‘m” zei ze, “mijn jongen was hier zo ontzettend trots op”… en ja hoor, inderdaad: de plaat had alle kenmerken waarvan ik tot dan toe alleen maar had gelezen, echter nog nooit gezien, laat staan eentje vastgehouden: het WB logo in de hoes, de WB sticker op de achterkant, Rockhard juist gespeld op het label, het witte 33 toeren logo… dit kan niet! WOW, ik hield na 10 jaar eindelijk een echte BA1987 vast! Dat zorgde toch wel even voor een euforisch moment, ik begon echt wel te trillen. Tegelijkertijd vond ik het haast niet gepast om heel enthousiast te reageren, gezien de achtergrond van dit verhaal. Toch durfde ik het, en ik wilde ook aan de moeder laten blijken dat ik deze plaat al 10 jaar zocht en ècht wel wilde hebben. Ze moest gelukkig lachen en ik mocht de plaat kopen, op één voorwaarde: ze wilde echt overtuigd zijn dat ik de plaat wilde voor mijn eigen collectie, en ik mocht de LP niet gebruiken als speculatieobject om vervolgens voor veel duurder door te verkopen o.i.d. Ze wilde dat de spirit van haar zoon en zijn gepaste trots zou doorleven in een andere fan. Dat was natuurlijk absoluut geen punt en ik verzekerde haar dat dat echt wel ging goed komen. De grootste verrassing moest echter toen nog komen: ze had een gefixte prijs in haar hoofd. Ik keek oprecht verbaasd, met stomheid geslagen, en meldde haar -heel eerlijk- dat de werkelijke vraagprijs veel en veel hoger lag, 10 jaar na dato. Dat maakte niks uit, dát was de prijs die ze wilde. Het was verrassing op verrassing, deze ochtend. Eerst de realisatie van een echte BA1987, de emotie van het verhaal erachter, en dan ook nog eens het koopje van het jaar! Daarna weer even een bak koffie, om alle emotie een beetje te kunnen verwerken.
De ochtend zou verder nog het nodige opzien baren: de kist bleek vol met allerlei schatten aan zeldzame platen, bootleg cd’s, ook voor mijn mattie. Ik vroeg nogmaals of de vrouw er wel helemaal OK mee was, het leek wel alsof we alle kersen van de taart kwamen plukken. Er bleef nog een behoorlijke kist achter met allerlei prachtige spullen, spullen die we echter al hadden, tenslotte was ik al 17 jaar fan, dan spaar je een boel bij elkaar. Ze vroeg of ik een adresje wist waar ze de spullen voor een mooie prijs kwijt kon. Dat wist ik en ik beloofde haar de week erop terug te komen, ook weer met ditmaal een andere Prince maatje. Ik zou met hem dan de spullen gaan verkopen in Haarlem voor een mooie prijs. En ook dat bleek weer een verhaal op zich…
Voor nu naar huis met de enige echte zwarte plaat. En wat een verhaal achter deze plaat! Het maakte mij nóg trotser om de LP te koesteren in mijn collectie. Nu, 25 jaar later, is de plaat ergens goed verstopt in m’n paars huisje. Af en toe pak ik de doos tevoorschijn, en denk ik met veel genegenheid en de nodige emotie terug aan die gedenkwaardige dag in de winter van januari 1998.
Batman & Robin
Maar, er kwam dus nog een vervolg: de week erop terug naar Purmerend. Dit keer met Leon, net wakker geworden als Prince fan. Dus hij had nog een aardige slag te maken en ik had al bedacht: dit is een mooi begin. En met wat overbleef, trokken we richting Haarlem. Daar was toentertijd nog een zaakje waarvan ik wist dat die bootlegs onder de toonbank verkocht, ik had al gewaarschuwd dat ik met ‘een interessant koffertje’ zou langskomen. Daar aangekomen, kregen we de vraag wie we waren en waar we woonden. Ik keek wat vreemd op van de vraag: en waarom is dat interessant? Ik antwoordde, heel gevat: “Batman en Robin. Kijk even in de koffer of je het interessant vindt voor jouw winkel; komen we over een uurtje terug”. Realiseer je dat in die tijd net de cdR en het thuis branden van CD’s opkwamen, dus met enige regelmaat kocht je toen al ‘neppers’. Dit was echter een koffer vol zilver geperste schijfjes, het echte werk. Vraagprijs: 1.500 gulden (het was 1998, nog geen € te bekennen). Twee koppen koffie verder en een uurtje later was de deal rond. Voldaan van deze transactie, konden we retour Purmerend met best een aardig bedrag. De moeder was erg opgetogen, met het geldbedrag maar ook dat ze dit hoofdstuk weer een stukje verder kon brengen na al die jaren, zo mogelijk binnenkort afsluiten. Van het bedrag gaf ze ons nog een flink gedeelte, wat we initieel weigerden. Ze stond er echter op dat we het aannamen. Ik maakte nogmaals duidelijk dat ik echt ontzettend blij was met dat originele zwarte album en dat ik het tot in het einde der dagen zou koesteren…
Een laatste voetnoot…
Op een eigen persoonlijke noot: het album heeft voor mij een veel diepere betekenis dan louter de muziek en de mystiek. Exact in diezelfde eerste week van december 1987, zat ik in het diepste dal wat ik ooit heb gekend in mijn leven, met pas 21 jaar op de teller. Dus het ‘zwart’ van het album is, in elk geval voor mij, multi-interpretabel. Door de samenloop in tijd, is het album ook een symbool geworden voor die akelige week. En dus ook voor mij een week die ik graag wilde deleten.
15 reacties
Ga naar reactie formulier
Wow, wat een verhaal zeg. Dank voor het delen!
💜
Dank voor je reactie, Remko. Na 25 jaar vond ik ‘t maar eens tijd om het verhaal te delen inderdaad. ‘t is echt zo’n geweldig mooie, en tegelijkertijd zo’n triest verhaal. Het geeft het album voor mij wel een prachtige lading; dit vergeet je echt nooit meer. En het album leeft voort in mij, zoals de wens was.
Love this album 💜
Wat een geweldig verhaal!
Dank je wel Marc. Het is zéker een once-in-a-lifetime gebeurtenis, zeker met deze achtergrond. Het geeft het album een prachtige lading ook.
De liefde voor het album en de maker was er al, je verhaal….. ademloos gelezen…..
Mooi om te lezen, klinkt bijna als een avontuur uit een jongensboek…. Een paar jaar geleden (expositie platenbeurs Utrecht 2016?) heb ik het origineel tentoongesteld gezien, ik heb er een tijdje met verbazing, ontzag en ongeloof naar staan staren. Een bepaald gevoel kwam over me. Dit album kwam uit in een tijd waarin ik alles wat de kleine man deed verafgoode, het kreeg daardoor voor mij ook een mythische status. Het aanschouwen van iets tastbaars uit zo’n tijdperk, ook al zit er een laagje glas tussen, bracht dat gevoel heel even terug. Dat uitte zich in kippevel en een traan die ik voelde opwellen, het besef dat die jeugdheld en geniale muzikant er niet meer was en was verworden tot een herinnering uit een vervlogen maar dierbare tijd, waarin muziek mijn toevluchtsoord was… Life goes on, but oh..those where the days…
Bedankt voor het mooie verhaal. Ik herken zo de twijfel en voorbehoud bij zoeken maar ook de mazzel van het vinden van mensen op je pad die je helpen.
Terugkijkend is het eigenlijk best bijzonder gaaf om te beseffen dat het hele idee van het vinden van de plaat een beetje werd overspoeld door het emotionele verhaal erachter. Niet in de laatste plaats om deel uit te maken van het iemand een beetje verder kunnen helpen in een rouwproces.
Thanx Carla. Het is ook mooi na al die tijd om het verhaal te delen met Prince fans.
Soms staan de sterren goed, en ben je op de juiste plek op ‘t juiste moment. Dat was hier zéker het geval. Dank voor je reactie.
Haha, echt hè Dennis. Toen ik het schreef (wat betreft deel 2 dus) leek het inderdaad wel een beetje of ik een boek aan het schrijven was van een avonturier. Vooral omdat de jacht op de LP ineens zo’n draai kreeg …. Mooie avonturen, achteraf bekeken.
Hoi Edward,
Een prachtig verhaal over een fantastische plaat die stamt uit de periode dat Prince en alles wat hij maakte en deed pure magie was. Ik koester die herinneringen met liefde – soms met een vleug weemoed erbij. Ik heb overigens nog nooit een exemplaar in het echt gezien of vastgehouden.
Groet! Bart
Dank Bart voor je reactie. Zeker weten was dat z’n beste. En meest spannende tijd.