Introductie
Chuck Brown
5 jaar geleden, 16 mei 2012, stierf Chuck Brown. Een gebeurtenis die (waarschijnlijk) weinig losmaakte in de (muziek)wereld. Behalve in Chocolate City, Washington D.C., waar Chuck Brown vandaan kwam en wat de geboortegrond was van het door hem ontwikkelde go-go genre.
Go-go
Go-go ontleent zijn naam aan het feit dat de muziek goes and goes. Oorspronkelijk werd de naam go-go gebruikt om de plaats aan te duiden waar jongeren (muzikaal) feest vierden, maar werd later als label gebruikt voor het genre. Go-go is een onweerstaanbare combinatie van funk, blues, gospel, soul en salsa. Go-go is direct herkenbaar door de polyritmiek en het gebruik van meerdere percussie instrumenten. Tussen de nummers door bleef de ritme sectie (inclusief percussie) doorspelen, terwijl de bandleider het publiek vermaakte met roep- en antwoord spel. De beat werkt hypnotiserend. Go-go bleek belangrijk voor (de ontwikkeling van) rap, hip-hop, dance en jazz. Miles Davis nam de (Chuck Brown & The) Soul Searchers’ drummer Ricky Wellman op in zijn live-band. Veel van zijn beats zijn gesampled in rap en hip-hop nummers.
Chocolate city
Waarom ontstond go-go in Washington? Het is niet voor niets dat George Clinton Washington Chocolate City noemde, omdat “in a Chocolate City, black is normal”. Public Enemy’s Chuck D. heeft go-go wel eens “the black CNN” genoemd. Hoe het ook zei, go-go geeft een perfect beeld van het leven in de steden ná de moord op Martin Luther King en vòòr de opkomst van crack en de verwoestende gevolgen daarvan. Go-go is niet alleen maar dansmuziek. Het werd oorspronkelijk mede ingezet voor commentaar op de (leef)omstandigheden van de zwarte bevolking.
Chuck Brown And The Soul Searchers
Godfather of go-go
Chuck Brown (componist, gitarist en zanger) is degene die begin jaren 1970 de blauwdruk vastlegde voor go-go. Het idee om muziek te maken die nooit stopte kreeg Brown van de opkomst van disco en van de DJ’s in de discotheken, die er voor zorgden dat het publiek de hele avond (en nacht) door konden dansen. DJ’s praatten (of rapten) soms over de instrumentale stukken van de muziek heen, waarvoor ze geroemd werden door het uitgaanspubliek. Brown nam dat idee over in zijn muziek en vertaalde dat in het hierboven beschreven roep- en antwoord spel. Dit werd enorm populair, omdat daarin actuele feiten (zoals verjaardagen, personen, diploma’s, huwelijken, etc.) werden verweven. Net als in de discotheken, waren de concerten van Chuck Brown marathon-sessies, die er voor zorgden dat het publiek uren en uren op de dansvloer bleef.
Chuck Brown & The Soul Searchers – Any Other Way To Go?
Go-go = Chuck Brown = go-go
Zonder overdrijven kan worden gesteld dat go-go gelijk staat aan Chuck Brown. Hij heeft het genre eigenhandig ontwikkeld en aan de man gebracht.
Populair
Go-go werd snel populair rondom Washington en de competitie tussen verschillende bands was zeer sterk. De doorbraak naar het grote publiek kwam in 1978, toen Brown Bustin’ Loose uitbracht. Daar bleef het eigenlijk bij. In 1984 leek het er even op dat go-go internationaal zou doorbreken toen Brown We Need Some Money uitbracht. Weer niet.
In Nederland heeft go-go weinig gedaan. In Nederland is, naast Chuck Brown & The Soul Searchers, met name Trouble Funk een bekende naam. Hun Trouble Over Here… Trouble Over There uit 1987 werd hier goed ontvangen.
Chuck Brown & The Soul Searchers – Live ’87 advertentie
Eva Cassidy
Chuck Brown wilde graag een keer met een vrouw een album opnemen, waarop ze samen de vocalen voor hun rekening zouden nemen. Die kans kwam in 1992, toen hij samen met (destijds) onbekend talent Eva Cassidy het album The Other Side opnam.
Live ‘87
In 1987 ging ik werken bij Concerto en daar kwam het dubbelalbum Live ’87 van Chuck Brown & The Soul Searchers voorbij. In de winkel draaiden we muziek die we zelf leuk vonden. Ik was nieuwsgierig en zette de plaat op en werd direct gegrepen door de beat, de rijke instrumentatie en de algehele feel die het had. Vervolgens het album aangeschaft en er nog jaren van genoten. Later op cd Any Other Way To Go? gekocht. Elke keer weer fantastisch. Genieten van We Need Some Money, Go-Go Swing, Midnight Sun, Here We Go Again of de bewerking van Sly Stone’s Family Affair.
Op de achterkant van de Live ’87 hoes staat een stukje van D.J. Jay Strongman, oprichter van Flame Records, het label dat Live ’87 uitbracht:
It’s over 75 degrees on a hot summer’s night in downtown Washington D.C. and inside the hangar-like space of a local dance hall the temperature is even hotter. Thousands of eager teenagers are partying down to the percussion–fueled funk of Chuck Brown And The Soul Searchers, the capital city’s no.1 band. The big beat rocks the hall as the kids chant back in response to Chuck’s calls and dedications from the stage, from the soulful jazz of “Harlem Nocturne” to the hip-hop of “The Show”, the Soul Searchers kept that D.C. dance rhythm movin’ an’ groovin! Two and a half sweat-soaked hours later the concert is over, the Godfather of Go-Go has done it again, an exhausted but happy crowd pour out into the night air. This is the experience of Chuck Brown And The Soul Searcher playing live, putting the go into Go-Go, the fun into funk.
Chuck Brown & The Soul Searchers – Live ’87
Ter afsluiting
Het overlijden van Chuck Brown is een gemis voor de muziekwereld. Go-go is helaas een Washington-regionaal fenomeen gebleven. Chuck Brown zei: “It’s about love, the communication between performer and audience. When you’re on stage, the people put that love to you and you give it back. There’s no other music like it”.
En zo is het. Geef het eens een kans!
