Introductie
Omdat over drie dagen The Rolling Stones weer in Nederland zijn, ik over twee dagen mijn 10 beste (Nederlandse) singles van The Stones publiceer én omdat het deze maand 40 jaar geleden is dat Devo hun eigen zeer originele versie van (I Can’t Get No) Satisfaction uitgaven, dit ingelaste artikel.
Devo
Devo
Devo is een Amerikaanse band die in 1973 werd opgericht in Akron, Ohio. De naam is een afgeleide van hun ‘de-evolution’ concept, het idee dat de mensheid niet meer evolueert maar eerder terug gaat in de tijd, wat onder andere wordt bewezen door de kudde mentaliteit van de Amerikaanse maatschappij.
Devo maakte voor het eerst naam toen de korte film The Truth About De-Evolution (1976) een prijs won tijdens het Ann Arbor Film Festival. David Bowie raakte geïnteresseerd en ging aan het werk ging om een contract voor de band te regelen bij Warner Bros. Hij introduceerde de band tijdens een concert ooit als “the band of the future”. In 1977 werd Devo door Neil Young gevraagd mee te spelen in zijn film Human Highway (die in 1982 werd uitgebracht).
Devo (I Can’t Get Me No) Satisfaction (Booji Boy)
De band bracht de eerste single Mongoloid in maart 1977 uit op het eigen Booji Boy Records. In hetzelfde jaar werd het dit opgevolgd door de single (I Can’t Get No) Satisfaction, een cover van de grote Rolling Stones hit uit 1966.
De aanbevelingen van David Bowie (en Iggy Pop) overtuigden Warner Bros. in 1978. Het eerste Devo album, Q: Are We Not Men? A: We Are Devo!, werd geproduceerd door Brian Eno en bevatte onder andere heropnamen van hun eerdere singles Mongoloid en (I Can’t Get No) Satisfaction. Op 14 oktober 1978 werd Devo nationaal bekend door hun optreden in het late-night programma Saturday Night Live (een week nadat The Rolling Stones daar waren). Ze speelden hun eerste twee singles.
Het eerste album werd opgevolgd Duty Now For The Future in 1979, dat elektronischer was dan de voorganger. Met het album Freedom Of Choice, mijn persoonlijke favoriet van de band, uit 1980 bereikte Devo een groter publiek. Hun meest bekende hit, Whip It, werd al snel een Top 40 hit. Het geluid van de band was nu bijna geheel elektronisch. Alleen de drums en de gitaar waren analoog.
In een later stadium meer over Devo, en met name over het fantastische album Freedom Of Choice.
(I Can’t Get No) Satisfaction
Op een middag in 1978 waren Devo leden (en belangrijkste schrijvers) Mark Mothersbaugh en Gerald Casale op weg naar het kantoor van manager Peter Rudge in Manhattan. Hij was manager van The Rolling Stones en ze zouden daar Mick Jagger ontmoeten om hun vreemde cover van The Rolling Stones klassieker (I Can’t Get No) Satisfaction aan Jagger te laten horen. Warner Bros., waar de band bij had getekend, vond het nummer dusdanig vreemd dat ze de zegen van Jagger wilden hebben, alvorens het uit te brengen op hun label. Mothersbaugh stopte de tape in de speler en drukte op Play. De eerste geluiden vulden de ruimte. Wat Jagger hoorde leek in de verste verte niet op het nummer dat hij had geschreven. Richards’ overbekende riff was verdwenen, wat gold voor de gehele originele melodie. Een halve minuut lang gebeurde er niets. Iedereen luisterde in stilte naar de spastische, robotische funk, toen plotseling Jagger opstond en begon te dansen, uitroepend “I like it, I like it”. De beide Devo leden konden hun geluk niet op. Niet alleen ontmoetten ze hun grote idool, maar hij vond wat ze deden ook nog eens goed!
Devo – (I Can’t Get No) Satisfaction – Video stills
Ergens in januari 1977 bedacht gitarist Bob Casale een riff, de opening voor het toekomstige (I Can’t Get No) Satisfaction en de vervanging van de iconische riff van het origineel. Drummer Alan Myers maakte er direct een typische Devo beat bij. De bas die erbij werd gespeeld was een soort reggae riff. Zanger Mark Mothersbaugh begon te zingen, maar het was Paint It Black. Maar de tekst paste niet. Mothersbaugh begon de tekst van (I Can’t Get No) Satisfaction aan de muziek toe te voegen en het paste perfect.
De band had al snel door dat het nummer een prima middel was om hun de-evolutie filosofie naar buiten te brengen. Ze coverden het nummer niet, ze corrigeerden het. Het begon als een mid-tempo nummer dat te lang duurde. Het was op dat moment meer grappig dan goed. Het bijwonen van een concert van The Ramones en The Damned overtuigde hen ervan dat het ook sneller kon.
Het nummer lijkt in het geheel niet op het origineel. Alleen de tekst verraadt het. Het is een prachtig voorbeeld hoe een cover van een nummer kan zijn, door iets toe te voegen en iets nieuws en unieks te creëren.
De video
Devo – (I Can’t Get Me No) Satisfaction – Video
Nadat de band een contract had getekend met Warner Bros., lieten ze weten dat de band een budget van $ 5.000 had voor promotie. De band verzocht het geld te gebruiken voor een muziek video, een destijds redelijk nieuw concept. Het eerste wat de band deed was kleding aanschaffen voor de video. Maar ze wilden er vooral niet uitzien als sterren. De oplossing werd gevonden in een catalogus voor conciërge kleding. Ze vonden gele eenmalige afval pakken. Dat zou de band gaan dragen in de video: “The yellow suits were great, because they had this look that was totally the opposite of something that hugged your balls or your butt, or showed off your physique in any way. It was kind of the opposite: they hid us”. Devo nam de video vervolgens op in een theater in Akron, Ohio.
De video is hilarisch. De band beweegt robotisch terwijl ze het nummer playbacken. De performance wordt af en toe onderbroken door sketches die duidelijk maken dat er inderdaad geen satisfaction gekregen kan worden en een soort epileptische danser die zich op onnavolgbare wijze de grond werpt.
Warner Bros. verdiende het geld al snel terug. In 1981 startte MTV. Er waren weinig bands die een video hadden. Het resultaat was dat Devo’s video veelvuldig werd gedraaid op de zender.
Ter afsluiting
Wat vind je van de cover van Devo? Ook zo goed? Laat het weten!
