Echo & The Bunnymen – Ian McCulloch – Live
Inleiding
Ik beschouw het vierde Echo & The Bunnymen album als het hoogtepunt in hun oeuvre. Een terugblik op het prachtige Ocean Rain.
Echo & The Bunnymen
Liverpool, 1978: Toen zanger Ian McCulloch door Julian Cope werd ontslagen uit hun band A Shallow Madness (die iets later zou worden hernoemd naar The Teardrop Explodes), richtte hij, met Will Sergeant (gitaar) en Les Pattison (bas) de band Echo & The Bunnymen op. Initieel maakte da band gebruik van een drummachine. Ten tijde van het verschijnen van hun debuut album was drummer Pete De Freitas tot de band toegetreden en was de klassieke line-up gereed. De bandnaam is het resultaat van iemand die willekeurige namen opdreunde. ‘Echo & The Bunnymen’ was er één van. Er zit dan ook verder ook geen diepgaande gedachte achter de toch wat opvallende bandnaam.
Echo & The Bunnymen – Crocodiles, Heaven Up Here, Porcupine
In mei 1979 debuteerde de band met de single The Pictures On My Wall. Hun debuut album Crocodiles uit 1980 was een groot succes onder critici en een bescheiden verkoopsucces. Het tweede album, Heaven Up Here uit 1981, was een nog groter succes, zowel artistiek als commercieel.
Het eerste (single)hit succes kwam in 1982 met The Back Of Love, begin 1983 gevolgd door de uitgave van album nummer 3, Porcupine, dat een groot succes werd. Op 20 januari 1984 werd de single The Killing Moon uitgebracht, een prachtig dramatisch voorgedragen nummer dat een voorbode bleek voor het komende nieuwe album. Op 13 april 1984 volgde de tweede single Silver. Het nieuwe album zou wel een eens heel bijzonder kunnen gaan worden. De reclamecampagne was ook niet echt bescheiden: na een opmerking van McCulloch werd het album bij voorbaat al betiteld als “The greatest album ever made”.
Ocean Rain
Echo & The Bunnymen – Ocean Rain
Het vierde album van Echo & The Bunnymen verscheen op 4 mei 1984, één dag voor de 25e verjaardag van Ian McCulloch.
In 1983 al was de band begonnen met het schrijven van de nummers. Eind 1983 nam de band The Killing Moon op in het Engelse Bath en bracht deze als single uit op 20 januari 1984, waarna de band uitweek naar Parijs en daar, in Les Studios Des Dame en Studio Davout, de rest van het album opnam. In Parijs werd gebruik gemaakt van een 35 koppig orkest. McCulloch was niet tevreden met zijn vocalen op de Parijse opnamen en nam deze opnieuw op in Amazon Studio in thuisbasis Liverpool.
Het album werd geproduceerd door All concerned, waarmee de band en Gil Norton (die later ook de Pixies’ Doolittle zou produceren) werd bedoeld. Ondersteuning voor het orkest werd verzorgd door Henri Loustau. Het resulteerde in een ander geluid voor de band en het album. De meer traditionele post-punk sound had plaats gemaakt voor een rijker, meer gedetailleerd geluid, dat tegelijkertijd warm en afstandelijk klonk.
Tekstueel was het allemaal nog steeds even vaag en onbegrijpelijk (althans voor mij). De woordassociaties werkten overigens wel. Het door vele critici verguisde Thorn Of Crowns vind ik juist erg goed en de tekst is even onbegrijpelijk als hilarisch:
You set my teeth on edge
You set my teeth on edge
You think you’re a vegetable
Never come out of the fridgeC-c-c-cucumber
C-c-c-cabbage
C-c-c-cauliflower
Men on Mars
April showers© 1984 Echo & The Bunnymen
De soms wel erg opzichtige flirt met Jim Morrison en Lou Reed stoort eigenlijk alleen op Nocturnal Me, maar zelfs dan niet genoeg het niet te luisteren.
Echo & The Bunnymen
Maar ook muzikaal is alles in absolute topvorm. De ritme sectie is extreem goed. Drummer De Freitas draagt het album bijna met zijn inventieve spel. Een genot om naar te luisteren. Ook de andere muzikanten leveren top prestaties. Zelfs de zang is beter, en afwisselender, dan voorheen. McCulloch kwam eerder over als een goede, maar wat beperkte zanger, zowel qua bereik als toon, maar op Ocean Rain lijkt ook hij een transformatie te hebben doorgemaakt. Er klinkt romantiek, eenzaamheid en ja, zelfs wat erotiek door in zijn stem, wat echt nieuw was voor de band.
Maar het grootste verschil met de voorgaande albums is de orkestratie op Ocean Rain. De arrangementen zijn smaakvol en maken het album uniek, zowel voor Echo & The Bunnymen, als ook binnen het genre van de post-punk, waar de band onder werd geschaard, maar eigenlijk (verre) was ontgroeid.
Het album kenmerkt zich wat mij betreft door de romantiek en de opvallende productie (veel ruimte tussen instrumenten en zang). De productie is niet mijn favoriet, maar wel typerend voor het album. Los van het zeldzaam hoge niveau van de composities, is het geluid een overduidelijk herkenningspunt.
Hoogtepunten zijn nauwelijks aan te wijzen. De singles zijn allen sterk en goed gekozen, maar ook de andere nummers zijn uitmuntend. Het afsluitende epische Ocean Rain is een hoogtepunt in het oeuvre van de band en binnen het post-punk genre.
Het was de eerste (en helaas laatste) keer dat de band zo perfect klonk en de reden dat de band nooit in de vergetelheid zal verdwijnen. Ocean Rain is het ultieme voorbeeld van wat de band te bieden had en geldt als een schoolvoorbeeld voor het beste wat de jaren (19)80 op muzikaal gebied te bieden hadden.
Echo & The Bunnymen – Ocean Rain Singles (The Killing Moon, Silver, Seven Seas)
Singles
Maar liefst drie singles werden uitgegeven: The Killing Moon en Silver werden op 6 juli 1984 gevolgd door Seven Seas. Nog niet eerder waren er zoveel singles van een Echo & the Bunnymen album uitgegeven.
De singles waren de perfecte opmaat voor het album en waren relatief succesvol.
Nummers
Alle nummers geschreven door Ian McCulloch, Pete de Freitas, Les Pattinson en Will Sergeant.
Echo & The Bunnymen – Ocean Rain – Reclame
- Silver
- Nocturnal Me
- Crystal Days
- The Yo Yo Man
- Thorn of Crowns
- The Killing Moon
- Seven Seas
- My Kingdom
- Ocean Rain
Muzikanten
- Ian McCulloch – zang, gitaar, piano
- Will Sergeant – gitaar
- Les Pattinson – bas
- Pete de Freitas – drums
Aanvullend:
- Adam Peters – piano, cello, orkest arrangementen
Heruitgaven
In 2003 werden de eerste 5 albums van de band opnieuw uitgegeven in geremasterede vorm, aangevuld met bonustracks. Ocean Rain kende er maar liefst 8:
- Angels And Devils was het oorspronkelijke B-kantje van de Silver single
- De zogenaamde Life at Brian’s – Lean and Hungry nummers die werden opgenomen voor het TV programma Play at Home:
- All You Need Is Love (geschreven door John Lennon & Paul McCartney)
- The Killing Moon (live)
- Stars are Stars (live)
- Villiers Terrace (live)
- Silver (live)
- Twee live nummers voor A Crystal Day, een special voor TV programma The Tube:
- My Kingdom
- Ocean Rain
In 2008 verscheen een zogenaamde Collector’s Edition, die extended 12-inch versies van Silver en The Killing Moon bevatte, en een tweede disc met opnamen van het concert in de Royal Albert Hall uit 1983.
Tour
De tour ter promotie van het album werd juichend ontvangen door de pers, zowel in Engeland als in de Verenigde Staten.
Na Ocean Rain
In het begin van 1985 toerde de band door Scandinavië en speelde veelal covers van Television, The Rolling Stones, Talking Heads en The Doors. Behalve de (succesvolle) single Bring On The Dancing Horses en het compilatie album Songs To Learn & Sing werd er weinig nieuwe muziek opgenomen en uitgegeven.
Echo & The Bunnymen – Echo & The Bunnymen
Het rommelde binnen de band. Van de ene op de andere dag verliet drummer Pete De Freitas de band, die al snel aan het werk moest gaan aan de de opvolger van Ocean Rain in Conny Plank’s studio in Keulen. De opnamen werden door zowel de platenmaatschappij als de als de band onvoldoende beschouwd. Toen De Freitas aangaf weer terug te willen keren werd het gehele album opnieuw opgenomen met De Freitas als sessie muzikant. Inmiddels had McCulloch een zwaar alcohol probleem ontwikkeld.
Laurie Latham werd aangetrokken als producer. Het geluid werd anders: het orkest werd vervangen door keyboards. De band haatte het eindresultaat, met name de mix. Het geluid was inderdaad lang niet zo sprankelend als op Ocean Rain. Ook de composities waren niet van het niveau dat van de band verwacht kon worden. En toch hou ik van het album dat de naam van de band draagt, Echo & The Bunnymen, dat op 6 juli 1987 werd uitgebracht.
Op 8 juni 1987 speelde de band op het Nederlandse Pinkpop festival, waar ik ze live zag. Het weer was de hele dag verschrikkelijk geweest (Lone Justice kortte de set in wegens elektrocutie gevaar), maar het werd steeds droger. Toen Echo & The Bunnymen aantrad was het inmiddels een prachtige vooravond geworden. De muziek werkte betoverend en het werd het hoogtepunt van de dag.
Echo & The Bunnymen – Crystal Days 1979-1999
Vertrek en overlijden
In 1988 verliet Ian McCulloch de band, halverwege 1989 gevolgd door het overlijden van Pete De Freitas in een motorongeluk. De toekomst van de band stond op losse schroeven. Toch ging de band door: het resultaat Reverberation uit 1990 maakte geen indruk. Drie jaar later werd de band officieel opgeheven.
McCulloch verliet de band met de wens een solo carrière te beginnen. In september 1989 bracht hij Candleland uit, in 1992 gevolgd door Mysterio.
Reünie
Will Sergeant en Ian McCulloch kwamen in 1994 weer bij elkaar onder de naam Electrafixion. In 1997 trad Les Pattinson ook toe. Alle originele nog levende Echo & The Bunnymen leden waren weer bij elkaar. Ze besloten die naam dan ook nieuw leven in te blazen. Het leidde in 1997 tot het nieuwe album Evergreen, in 1999 gevolgd door What Are You Going to Do with Your Life?. Pattinson verliet de band en McCulloch en Sergeant bleven toeren en albums uitbrengen onder de naam Echo & the Bunnymen. Het resulteerde in de albums Flowers (2001), Siberia (2005), The Fountain (2009) en Meteorites (2014). Er is ook een groot aantal live albums uitgebracht.
In 2001 werd de verzamelbox Crystal Days 1979-1999 uitgebracht. Niet alleen de titel verwijst naar de Ocean Rain dagen, ook de hoesfoto is een outtake uit de Ocean Rain foto sessies.
Ter afsluiting
Wat vind jij van Echo & The Bunnymen en van Ocean Rain in het bijzonder? Laat het weten!
Video/Spotify
Bij dit verhaal is een video opgenomen. Klik op de volgende link om deze te zien: Video: Echo & The Bunnymen – Ocean Rain. De A Pop Life afspeellijst op Spotify is ook aangepast.
2 reacties
Leuk verhaal. Echo & The Bunnymen hebben toch een aantal juweeltjes gemaakt. De eerste vier zijn prima met crocodiles and ocean rain als uitschieters. Het latere werk ken ik niet. De plaat Echo & the Bunnymen (speelt Ray Manzarek daar niet nog een riedeltje op mee?) is niet sterk. Live in Liverpool is goed en ook Flowers (die ik voor 2 euro kocht) is zeker niet slecht of moet ik zeggen best wel goed.
In ieder geval bedankt voor het verhaal. Ga ik het weer draaien.
Auteur
Live in Liverpool is inderdaad erg goed. De eerste vier zijn zeker de beste. Nummer 5 bevat nog wel een paar leuke momenten, maar bij lange na niet het niveau van daarvoor.