Frank Sinatra’s vergeten meesterwerk Watertown

Frank Sinatra – Las Vegas

Introductie

In maart 1970 bracht Frank Sinatra het album Watertown uit. Het schijnt zo slecht te hebben verkocht, dat het mede aanleiding was voor Sinatra’s sabattical een jaar later. De verkoopcijfers geven maar weer eens aan dat deze niets zeggen over de inhoud. In 2010 kocht ik de geremasterde cd versie van Watertown, een waar meesterwerk.

Frank Sinatra

Op 12 december 1915 werd Francis Albert Sinatra geboren in Hoboken, New Jersey, als enig kind van twee Italiaanse immigranten (hij werd ingeschreven als Frank Sinestro, een foutje van de gemeente, dat hij in mei 1945 liet aanpassen). In zijn jonge jaren bracht Frank veel tijd door in het eetcafé van zijn ouders, waar hij al snel begin te zingen om wat kleingeld bij elkaar te sprokkelen.

Een jonge Frank Sinatra

Hij ontwikkelde een voorkeur voor big band jazz en was een groot fan van zijn grote idool Bing Crosby. Hij verliet school al op 15 jarige leeftijd en werkte overal waar ze hem wilden hebben. Ondertussen zong hij en werd zijn talent in New York herkend. Na een aantal lokale successen met en zonder band, maakte hij in maart 1939 zijn eerste opname. In juni van dat jaar werd hem een contract aangeboden door bandleider Harry James, wat hem veel ervaring opleverde, maar te weinig succes. Al in november van datzelfde jaar stapte hij over naar de Tommy Dorsey band. Het bleek de gouden greep te zijn, Sinatra en Dorsey leerden elkaar alles. Sinatra’s perfectionisme leerde hij van Dorsey.

Maar Sinatra wilde meer, in januari 1942 mocht hij van Dorsey solo-opnamen maken. De opnamen waren zo goed dat Sinatra overtuigd raakte dat hij als solo artiest verder moest. Dorsey had Sinatra echter onder contract en weigerde hem te laten gaan. Na een rechtszaak nam Sinatra op 2 september 1942 afscheid van Dorsey, die hem “I hope you fall on your ass” meegaf.

Solo

Op 30 december 1942 gaf Sinatra zijn eerste concert als soloartiest. Het publiek, dat voornamelijk uit jonge vrouwen bestond, werd helemaal gek. Een nieuw fenomeen was geboren: een jong publiek dat afkwam op artiesten. Er werd gesproken van Sinatramania. Zijn bijnaam The Voice stamt uit deze periode.

Sinatramania

Columbia

Op 1 juni 1943 tekende Sinatra een contract bij Columbia Records. Hij nam vele nummers op die allen succesvol bleken, begon in films te spelen en deed veel radio shows. In 1946 werd zijn eerste album The Voice Of Frank Sinatra uitgebracht dat op de nummer 1 positie belandde van de Billboard hitlijsten. De albums daarna werden even succesvol, maar vanaf 1949 ging het succes achteruit. Enter Las Vegas. Hij kon daar veel geld verdienen door te spelen in de hotels. Vanaf september 1951 startte hij daar in de Desert Inn en het Riverside Hotel. Vanaf dat moment zouden Frank Sinatra en Las Vegas onlosmakelijk met elkaar verbonden blijven.

Maar zijn populariteit was dalende. Zalen bleven soms halfleeg en in 1952 werd Sinatra ontslagen van zijn contract met Columbia Records.

Frank Sinatra – In The Wee Small Hours

Capitol

Op 13 maart 1953 tekende Sinatra een 7 jarig contract met Capitol Records. Hij ontmoette Nelson Riddle, arrangeur en dirigent, die Nat King Cole’s belangrijkste muzikale partner was. Het bleek wederom een ontmoeting die van groot belang zou blijken te zijn. Het album Songs For Young Lovers was het eerste resultaat en dat was prima! Vele fantastische albums volgden: Swing Easy! (1954), In The Wee Small Hours (1955), Songs For Swingin’ Lovers! (1956), Close To You, A Swingin’ Affair!, Where Are You? (1957), Come Fly With Me, Frank Sinatra Sings For Only The Lonely (1958), Come Dance With Me!, No One Cares, Nice ‘n’ Easy (1960), Sinatra’s Swingin’ Session!!! en Come Swing With Me! (1961). In 1962 sloot hij zijn Capitol Records periode af met het album Point Of No Return.

Reprise Records – Logo

Reprise

Sinatra wilde graag een eigen label en probeerde Verve Records te kopen, wat mislukte. Hij besloot zelf maar een label op te zetten: Reprise Records. Het doel was artiesten volledige artistieke vrijheid te bieden en eigenaar van hun eigen muziek te laten zijn.

N.B.:
Reprise Records werd pas een echt groot succes na de verkoop aan Warner Bros. in 1963. Sinatra hield een aandeel van 1/3 in Reprise. Onder leiding van Mo Ostin werd het label groot met artiesten als Jimi Hendrix, Neil Young, Joni Mitchell, Frank Zappa, Emmylou Harris, T. Rex, The Meters, Fleetwood Mac en Beach Boys.

Zijn eerste album voor zijn eigen label was Ring-a-Ding-Ding!, een groot succes, in 1962 gevolgd door Sinatra And Strings, een hoogtepunt in zijn carrière. In 1963 maakte Sinatra, weer samen met Nelson Riddle, The Concert Sinatra. In 1966 bracht Sinatra That’s Life uit gevolgd door Strangers In The Night. In datzelfde jaar bracht Sinatra zijn allereerste live-album uit, Sinatra At The Sands, waarop hij werd begeleid door de Count Basie Orchestra met een nog jonge Quincy Jones als dirigent. Eén van de beste live albums aller tijden.

Eind 1968 nam Frank Sinatra een nummer op dat Paul Anka speciaal voor hem had geschreven My Way (gebruikmakend van de melodie van Comme d’Habitude). Na een trage start werd het Sinatra’s allergrootste hit. Zijn album verkopen liepen echter terug. Ook zijn filmcarrière raakte steeds verder op de achtergrond.

Watertown

Frank Sinatra – Watertown

In maart 1970, Frank Sinatra was 54, werd zijn album Watertown uitgebracht. Om connectie te houden met het ‘moderne’ publiek had Sinatra al eerder nummers opgenomen van nieuwe liedjesschrijvers en muzikanten, waaronder Simon & Garfunkel en The Beatles. Op dit album werkte hij samen met Bob Gaudio (lid van The Four Seasons) en Jake Holmes, een liedjesschrijver uit San Fransisco.

De opnamen voor het album vonden plaats van 14 juli tot en met 31 oktober 1969. De instrumentale stukken werden opgenomen in New York, waarbij Sinatra aanwezig was. In tegenstelling tot zijn standaard manier van werken, nam hij zijn vocalen niet gelijktijdig op, maar later in Hollywood (een unicum, Sinatra zou deze werkwijze nooit meer herhalen).

Concept album

Het album was een zogenaamd concept album, waar het verhaal in een doorgaande lijn wordt verteld. Eerdere albums van Sinatra, zoals In The Wee Small Hours en Only The Lonely, kunnen ook als concept albums worden gezien, maar dan met name vanwege het algemene thema: trieste, melancholische liedjes die zeer overtuigend worden gebracht.

Het verhaal op Watertown gaat over een man, die is verlaten door zijn vrouw, en die zijn twee jonge kinderen opvoedt in het stadje Watertown.

Verhaal

Ten tijde van de heruitgave op cd legde Jake Holmes het verhaal nummer voor nummer uit:

1. Watertown: It was the set-up for everything that followed. I had in mind as a model Lazy Afternoon. I wanted a languid feeling. If we had done the TV special, it would have opened it up, with the credits going by.
2. Goodbye (She Quietly Says): I had a line in my head. “There was no tempest in the tea”. That’s what led me there. I love the idea of those kind of goodbyes that people have where nothing is happening emotionally. It knocks me out when there is nothing on the surface. People are just sitting in a coffee shop and devastation has happened. They don’t articulate their feelings. Instead, they are putting sugar in their coffee and spooning cake. They are having a quiet conversation but meanwhile a life is coming apart.
3. For A While: I’ve always felt that there is that moment in your life when you forget about something that is really terrible. For five minutes the sun is shining and everything is beautiful. Then all of a sudden you realize that the person you cared about is gone, and it all comes back. It is one of those horrible things about grief – one of those little holes in grief when it becomes even more painful.
4. Michael & Peter: I had lost a child in my first marriage. I would have had a child by myself if I could have (laughs). I desperately wanted kids. In a funny kind of way, Gaudio’s kids were the models for that song. I put it in letter form, because it was the only way the guy could articulate those sentiments to her.
5. I Would Be in Love (Anyway): I guess it’s that you can’t regret where you are even if life takes you someplace where you don’t want to be. In a strange kind of way, it was this guy trying to let go of this woman without being angry with her. You know, throughout the story, he was never really angry at her. He kind of understood; she had to go.
6. Elizabeth: It was real simple. I just love that name. Bobby was writing the song and that word just fell into the melody. I just imagined a girl named Elizabeth and wrote words that were a tribute to her.
7. What A Funny Girl (You Used To Be): The album could have been a little bit maudlin and dour. I was trying to put a little bit of sunlight everywhere I could. It was a retrospective song. I also wanted to indicate in the song that they had been childhood sweethearts. I wanted that kind of an idea. They were probably kids together. I wanted to give the sense that they had gone to school together. They had fallen in love and married quite young.
8. What’s Now Is Now: There is in that song an indication that she had obviously gone with somebody else. She has had a relationship, and he hadn’t been able to accept it. That is partially what drove her off to the big city. There is a guilt theme in that song. It is the song that opens up the story.
9. She Says: The song is a triple turn to me. He is suspicious of the small talk. The kids are echoing his fears. Why is she sending this letter? What is going on? It is such good news; they can’t believe it and they don’t trust it. The twist is her saying, “She’s comin’ home”. They don’t trust that either.
10. The Train: … is the story. We find out that he really didn’t communicate anything to her, and she isn’t coming back. Although we’re getting all of this story from him, she never got any of this. If she had heard this album, she might have come home. She never saw this side of him. When I think about this in retrospect, there is so much that is not done. There is so much that is unfinished. It gives the story a very deep resonance.

In 1994 werd het album voor het eerst opnieuw uitgegeven op cd, met het nummer Lady Day als extra nummer, waarin het verhaal over het vertrek van de vrouw van de hoofdfiguur, van Watertown naar de stad.

11. Lady Day: I saw the woman as someone who had talent. She wanted to be an artist or a singer. He was a hometown person. His whole orientation was family and business. He was the kind of guy who really lived in Watertown. She was more restless – a more contemporary woman. She wanted to do other things. She wasn’t liberated enough to tell him, and she didn’t think he’d understand. He was basically a good guy, but she wanted more. She abandoned her family and went for a career. The postscript was whether or not she got it and was it worth it.

N.B.:
Ondanks de uitleg van de tekstschrijver blijft een aantal liefhebbers overtuigd van het feit dat de vrouw in het verhaal de hoofdpersoon niet heeft verlaten, maar in feite dood is. Op zich een scenario dat had gekund, maar ik vertrouw toch eerder op de woorden van de schrijver zelf.

Frank Sinatra – Watertown – Gatefold

Michael & Peter

De manier waarop Sinatra de nummers zingt, leggen het verdriet, de wanhoop en het ongeloof van de hoofdpersoon genadeloos bloot. Het is indrukwekkend hoe Sinatra in elke lettergreep emotie kan leggen. Wat door veel luisteraars wordt aangehaald als het ultieme breekmoment is Michael & Peter, een (muzikale) brief aan zijn voormalige vrouw:

Michael is you, he has your face
he still has your eyes remember
Peter is me ‘cept when he smiles
And if you look at them both for a while
you can see they are you, they are me

This spring we had some heavy rain
by summer it was dry again
the roses that we planted last fall
climbed the wall

I think the house could use some paint
you know your mother’s such a saint
she takes the boys whenever she can

De combinatie van weemoed, het terugzien van de ander in de kinderen en de alledaagsheid van het weer of klein onderhoud aan het huis maakt het allemaal nog intenser.

Recensie

Frank Sinatra – I Would Be In Love Anyway (Billboard 14-03-1970)

De samenwerking met pop-schrijvers leverde Sinatra behoorlijk wat kritiek op, want volgens de puristen was pop beneden zijn niveau, de recensenten begrepen het niet en het publiek pikte het album niet op, omdat er ook weinig bekendheid aan werd gegeven. Daarboven op deed Sinatra niet veel aan marketing en reclame. Een geplande (film)special werd geannuleerd (door de lage respons of was het juist andersom?). Hoe het ook zij, het werd het slechts verkopende album uit het totale oeuvre van Sinatra. Naar verluidt waren er na een jaar slechts 35.000 exemplaren van verkocht.

Maar, zoals wel vaker het geval is, de puristen, de recensenten én het publiek hadden ongelijk. Watertown is een fenomenaal mooi en oprecht ontroerend album geworden, waarop Sinatra zijn gevoel voor timing en ‘feel’ optimaal inzet en uitnut. Inmiddels wordt Watertown ook zodanig erkend.

Het album is een absolute aanrader. De ontroering is soms heftig, maar de schoonheid is zo overweldigend, het gevoel is zo echt, dat er maar één conclusie mogelijk is. Dit is een meesterwerk dat iedere muziekliefhebber moet kennen.

Watertown is het meest trieste album uit Sinatra’s loopbaan, misschien zelfs wel uit de geschiedenis van de (pop)muziek, maar de pracht, ontroering en overgave dwingen respect af.

Nummers

Alle nummers geschreven door Bob Gaudio en Jake Holmes.

• Watertown
• Goodbye (She Quietly Says)
• For A While
• Michael & Peter
• I Would Be In Love (Anyway)
• Elizabeth
• What A Funny Girl (You Used To Be)
• What’s Now Is Now
• She Says
• The Train

De 1994 heruitgave op cd bevatte het extra nummer Lady Day.

Frank Sinatra – Relaxing/Sabbatical?

Na Watertown

Na de ronduit teleurstellende verkoopcijfers van en reacties op Watertown, vertrok Sinatra in september bij het Las Vegas hotel Caesars Palace (volgens zeggen nadat manager Waterman hem bedreigde met een pistool). In Engeland deed hij een aantal optredens met Count Basie, waarna hij in november zijn laatste nummers opnam voor Reprise, die in maart 1971 werden uitgebracht onder de naam Sinatra & Company. Sinatra kondigde vervolgens zijn afscheid aan en in juni 1971 speelde hij zijn laatste concert in Hollywood.

In interviews bleek echter al snel dat zijn afscheid eerder als een soort sabbatical moest worden geïnterpreteerd. Sinatra had niet veel verder gepland dan 12 maanden niets doen. In september 1973 was hij alweer terug met een televisie special (getiteld Magnavox Presents Frank Sinatra) en een nieuw album: Ol’ Blue Eyes Is Back. Het werd een groot succes, de verkopen waren prima, evenals de recensies. Begin januari 1974 keerde hij zelfs weer terug naar Caesars Palace. Hij ging uitgebreid op wereld tournee (vastgelegd op live album The Main Event – Live uit 1974). In de daarop volgende jaren trad Sinatra veelvuldig op, ook in Las Vegas.

Frank Sinatra – Trilogy: Past Present Future

Na zes jaar geen nieuw muziek te hebben uitgebracht kwam Sinatra in 1980 op de proppen met Trilogy: Past Present Future, een drie-dubbel album. In 1981 trad hij op in Sun City, waarmee hij inging tegen de culturele boycot tegen Zuid Afrika’s apartheid regime. In 1982 tekende Sinatra een deal met de Golden Nugget in Las Vegas ter waarde van $16 miljoen. In 1984 werkte Sinatra weer samen met Quincy Jones voor zijn 1984 album L.A. Is My Lady, een album dat goed werd ontvangen.

Sinatra bleef optreden en toerde regelmatig over de wereld tot halverwege de jaren (19)90. Na de uitgave van de albums Duets en Duets II trad Sinatra op 25 februari 1995 voor het laatst op in het openbaar. Op 14 mei 1998 overleed Sinatra op 82 jarige leeftijd in Los Angeles aan de gevolgen van een hartaanval.

Ter afsluiting

Wat vind jij van Frank Sinatra? En wat vind jij van Watertown? Laat het weten!

Video/Spotify
Bij dit verhaal is een video opgenomen. Klik op de volgende link om deze te zien: Video: Frank Sinatra’s vergeten meesterwerk Watertown. De A Pop Life afspeellijst op Spotify is ook aangepast.