Grace Jones en het invloedrijke Nightclubbing

Grace Jones – Live

Feeling like a woman
Looking like a man

Inleiding

Toen Grace Jones op 11 mei 1981 haar vijfde album, Nightclubbing, uitbracht, was haar naam als excentrieke en charismatische zangeres al gevestigd. Met Nightclubbing werd Grace Jones een bekende naam over de hele wereld.

Grace Jones

Grace Beverly Jones werd geboren op 19 mei 1948 in Spanish Town, Jamaica. Omdat haar vader dominee was, was religie een vast dagelijks onderdeel en werden strikte regels gehanteerd. Grace zou al snel rebelleren tegen de verstikkende atmosfeer zie ze ervaarde.

In 1965 verhuisde de familie naar Syracuse, New York, waar Jones al snel theater ging studeren. Op haar 18e schreef ze zich in bij een lokaal modellenbureau. Twee jaar later verhuisde ze naar Parijs, waar ze samenwoonde met Jerry Hall en Jessica Lange. Haar verschijning maakte indruk en al snel was ze vaste gast bij Le Sept, één van de populairste homo clubs in de jaren (19)70, en werd door de modewereld omarmd. Ze kwam in contact met ontwerpers als Yves St. Laurent, Claude Montana, Kenzo Takada, Azzedine Alaia, Giorgio Armani en Karl Lagerfeld en werd gefotografeerd door gerenommeerde fotografen als Helmut Newton, Guy Bourdin en Hans Feurer.

Grace Jones – De disco albums (Portfolio, Fame, Muse)

Ze werd opgemerkt door Island Records en in 1977 verscheen haar debuutalbum Portfolio, waarvan het nummer La Vie En Rose een grote hit werd. Het was mijn kennismaking met Grace Jones en wat voor één: een prachtig nummer dat door Edith Piaf al eeuwigheidswaarde had, maar door Grace Jones werd voorzien van een prachtig sensueel ritme met indrukwekkende vocalen (zie ook Video: Mijn kennismaking met Grace Jones). De volledige 12″ versie is werkelijk fantastisch.

De twee opvolgende albums, Fame (1978) en Muse (1979), waren minder populair. Haar eerste drie albums waren disco albums, die ook qua uitstraling overlap kende: de hoezen werden ontworpen en gemaakt door kunstenaar Richard Bernstein. De muziek, de presentatie en het imago van Jones garandeerde grote populariteit in de gayscene. Rond deze tijd kwam ze ook in aanraking met Andy Warhol. Ze werd tijdelijk zijn muze en vergezelde hem vaak tijdens bezoekjes aan de beroemde New Yorkse nachtclub Studio 54.

Grace Jones – Warm Leatherette

Nieuw imago

In 1980 ging het roer om. De disco verdween en maakte plaats voor invloeden uit de new wave, wereldmuziek, reggae, funk en post-punk. Tevens nam Jones een nieuw uitdagend imago aan. Haar androgyne, onderkoelde imago met het beroemde blockhead-kapsel werd haar handelsmerk en zou haar wereldberoemd maken.

Voor de muziek werd uitgeweken naar de Bahama’s, naar de Compass Point Studios om precies te zijn. De volgende drie albums van Grace Jones zouden hier worden opgenomen, waarop werd samengewerkt met een vast team, waaronder Chris Blackwell, Alex Sadkin, het gouden reggae-riddim-tandem Sly Dunbar en Robbie Shakespeare en muzikanten Wally Badarou, Barry Reynolds en Uziah Thompson. Tevens was kunstenaar, fotograaf en tekenaar Jean-Paul Goude (haar partner destijds) betrokken bij de albumhoezen en artwork, alsmede mede-aanstichter van de imagowijziging.

De eerste uiting kwam met Warm Leatherette, een prachtig album, waarmee Jones aantoonde dat ze meer kon dan de (relatief) simpele disco muziek waar ze bekend om was. In 1981 kwam het tweede deel van wat later bekend zou worden als The Compass Point Sessions: het prachtige Nightclubbing.

Grace Jones – Nightclubbing

Nightclubbing

Op 11 mei 1981 wordt het tweede Grace Jones album uit The Compass Point Sessions trilogie uitgebracht. Het album slaat in als een bom en wordt door de vele critici omarmd. Ook de verkopen gaan prima, met name aangewakkerd door het succes van de fantastische singles I’ve Seen That Face Before (Libertango) en Pull Up To The Bumper.

Jones voelt de tijdgeest goed aan en speelt haar androgyne imago helemaal uit, zonder daarbij de muziek te kort te doen. Het openingsnummer stelt het expliciet: “Feeling like a woman / Looking like a man”.

Het tweede nummer Pull Up To The Bumper is een kruising tussen disco, funk en reggae en behoort tot het beste dat Jones ooit opnam. Het is een fantastisch swingend nummer waarop Jones met autoriteit zingt. De teksten zijn seksueel getint, ook al heeft Jones dat later ontkend.

Pull up to my bumper baby
In your long black limousine
Pull up to my bumper baby
And drive it in between

Grace Jones – Pull Up To The Bumper

Op Nightclubbing, een cover afkomstig van Iggy Pop’s The Idiot album uit 1977, herinterpreteert Jones het nummer, dat tevens de naamgever voor het album werd. Prachtig.

I’ve Seen That Face Before (Libertango) is een herbewerking van Ástor Piazzolla’s Libertango, dat in Jones’ handen een meesterwerkje is geworden. De hypnotiserende sfeer in het nummer en de geheimzinnige muziek en tekst geven het nummer een ongekende meerwaarde.

Demolition Man is geschreven door Sting. Hij schreef het in 1980 toen hij op bezoek was bij acteur Peter O’Toole in Ierland en gaf het aan Jones. Met de regels “I’m a three-line whip / I’m the sort of thing they ban” lijkt het ook echt geschreven te zijn voor Jones. Het werd uitgebracht als de eerste single voor het album in februari 1981 (en was weinig succesvol). Sting nam het nummer later in het jaar alsnog op voor het Ghost In The Machine album van The Police dat in oktober 1981 werd uitgebracht.

Het Nightclubbing album bevatte vier covers en vijf nummers die zijn geschreven voor het album, waar Jones er aan drie meeschreef. De covers hebben in bijna niets meer te maken met het origineel. Net als bijvoorbeeld Cat Power, maakt Jones zich nummers zodanig eigen dat ze ze compleet afbreekt en vanaf de fundering weer opnieuw opbouwt. Alles op het album klinkt als Grace Jones. Zij is dan ook de onbetwistbare ster van het album.

Hoes

De hoes van Nightclubbing bevat een geschilderde foto met de titel Blue-Black in Black on Brown, van de hand van Jean-Paul Goude. De foto toont Jones op haar meest androgyne. De kleding, het zogenaamde blokkapsel, de manier waarop ze half in de camera kijkt met een nog niet opgestoken sigaret in haar mond. Het is een van de meest iconische album hoezen ooit.

Grace Jones – Nightclubbing – De singles

Singles

Er zijn maar liefst 4 singles van het album uitgebracht:

• Demolition Man
  (uitgebracht in februari 1981)
• I’ve Seen That Face Before (Libertango)
  (uitgebracht in mei 1981)
• Pull Up To The Bumper
  (uitgebracht in juni 1981)
• Walking In The Rain
  (uitgebracht in oktober 1981)

De singles I’ve Seen That Face Before (Libertango) en Pull Up To The Bumper waren grote hits in Europa en de VS. Tevens zijn Use Me en Feel Up als promo singles uitgebracht, beiden in juni 1981.

Grace Jones – Nightclubbing – Promo

Nummers

De componisten van de nummers staan tussen haakjes.

• Walking In The Rain (Harry Vanda, George Young)
• Pull Up To The Bumper (Grace Jones, Koo Koo Baya, Dana Mano)
• Use Me (Bill Withers)
• Nightclubbing (David Bowie, Iggy Pop)
• Art Groupie (Grace Jones, Barry Reynolds)
• I’ve Seen That Face Before (Libertango) (Ástor Piazzolla, Barry Reynolds, Dennis Wilkey, Nathalie Delon)
• Feel Up (Grace Jones)
• Demolition Man (Sting)
• I’ve Done It Again (Barry Reynolds, Marianne Faithfull)

Op 28 april 2014 werd een deluxe en geremasterde versie van Nightclubbing uitgebracht, uitgebreid met de 12″ versies van de singles en twee onuitgebrachte nummers van de opnamesessies. Het album verscheen zelfs weer in de hitlijsten.

Muzikanten

• Grace Jones – zang
• Masai Delon, Jess Roden – zang
• Monte Browne, Mikey Chung, Barry Reynolds – gitaar
• Tyrone Downie – keyboards, zang
• Wally Badarou – keyboards
• Robbie Shakespeare – bas
• Sly Dunbar – (syn)drums
• Mel Speller – percussie, zang
• Uziah Thompson – percussie
• Jack Emblow – accordeon

Beoordeling

Ik kan Nightclubbing niet genoeg bewieroken. Het is een geweldig album met prachtige vocalen en innovatief geluid. Luister en huiver is dan ook het devies!

Grace Jones – A One Man Show – Reclame

A One Man Show

Geheel in lijn met haar androgyne imago ging Grace Jones op tournee onder de titel A One Man Show. Gelukkig werd de tour gefilmd en op video uitgebracht in 1982. Het is een indrukwekkend totaaltheater, dat zich concentreerde op de Warm Leatherette en Nightclubbing albums. Eeuwig zonde dat ik deze show niet heb meegemaakt: origineel, innovatief, provocerend en van een ongekend muzikaal niveau.

Grace Jones – Living My Life, Slave To The Rhythm, Island Life

Na Nightclubbing

Het derde, en laatste, album uit The Compass Point Sessions werd onder de naam Living My Life uitgebracht in 1982, waarvan het nummer Nipple To The Bottle een hit werd. In 1983 zei Jones zich meer op haar filmcarrière te willen richten. Waren haar rollen tot dan toe beperkt gebleven tot een aantal artistieke films, nu kwamen er ook grote rollen in commerciële films, zoals Conan The Destroyer en de James Bondfilm A View To A Kill.

In 1985 ging Grace Jones toch weer de studio in, dit keer met de succesvolle producer Trevor Horn, en kwam met Slave To The Rhythm op de proppen. Het werd een enorme hit, met name door de gelijknamige single en de bijbehorende video, die veel werd gedraaid op MTV (wat destijds gegarandeerd succes opleverde). Aan het eind van 1985 werd de verzamelaar Island Life uitgebracht, wat een doorslaand verkoopsucces werd.

Grace Jones – Inside Story, Bulletproof Heart, Hurricane

Een jaar later werd Inside Story uitgegeven, het resultaat van een moeizame samenwerking met Chic producer Nile Rodgers. Ondanks de “most extensive marketing and merchandising campaign ever” werd het album matig ontvangen, inclusief bijbehorende tegenvallende verkoopcijfers. Naast de hit I’m Not Perfect (But I’m Perfect For You) bevat het album ook het prachtige jazzy Victor Should Have Been A Jazz Musician. Het volgende album Bulletproof Heart werd nog minder goed ontvangen. Hierna werd het op muzikaal terrein stil, erg stil, rond Jones. Ze acteerde nog wel in films, waarvan sommigen ook succesvol waren, maar haar muzikale activiteiten beperkten zich tot een paar losse singles, teruggetrokken albums en concerten.

Het zou tot 2008 (!) duren voordat de wereld weer wat zou horen van Grace Jones, de muzikante en zangeres. In dat jaar werd Hurricane uitgebracht, een mooi album dat Jones terugbracht in de schijnwerpers. Ik heb Grace Jones gelukkig live kunnen aanschouwen op het North Sea Jazz Festival van 2017, waar Jones een overtuigend concert gaf en prima bij stem bleek.

Grace Jones – Nightclubbing – Reclame

Nightclubbing nu

In 2014 werd het Nightclubbing album opnieuw uitgebracht, inclusief bonusmateriaal. Het bleek tijd voor een herwaardering. Het album werd, zo mogelijk, nog meer bezongen dan het al werd. En terecht, de mengeling van muziekstijlen alsmede de kristalheldere productie en de stem van Grace Jones doen het album uitstijgen boven veel van het gebodene in 1981, en dat was een prestatie op zich. Het album komt in bijna elke ‘beste aller tijden’ lijstje terug en geldt als een invloedrijk album voor vele artiesten, zowel qua geluid als imago.

Ter afsluiting

Wat vind jij van Grace Jones en van Nightclubbing in het bijzonder? Laat het weten!

Video/Spotify
Bij dit verhaal is een video opgenomen. Klik op de volgende link om deze te zien: Video: Grace Jones en het invloedrijke Nightclubbing. De A Pop Life afspeellijst op Spotify is ook aangepast.