Genesis (vlnr: Phil Collins, Mike Rutherford, Tony Banks, Peter Gabriel en Steve Hackett) in 1974 bij Headley Grange
Inleiding
Net zoals het artikel over The Who’s Tommy een ’trip down memory lane’ was, geldt dat ook voor dit artikel. The Lamb Lies Down On Broadway was een favoriet van mijn vader (en zijn vrienden), die thuis vaak werd gedraaid. Net als The Who’s Tommy een conceptalbum (met een identiek ‘over the top’ verhaal). Het verhaal over het ontstaan van het album The Lamb Lies Down On Broadway en de gevolgen voor de carrières van Genesis en Peter Gabriel.
Genesis
Genesis – From Genesis To Revelation
Eén van de grootste symfonische rock bands in de eerste helft van de jaren (19)70, die minder populair was dan ik aanvankelijk dacht: Genesis. De band werd in 1967 opgericht door zanger Peter Gabriel, keyboard speler Tony Banks, gitarist Anthony Phillips, bassist en gitarist Mike Rutherford en drummer Chris Stewart, toen ze allen op de Charterhouse School zaten. Nadat ze een demo hadden opgenomen kwam deze in handen van de oud-leerling Jonathan King. Hij zorgde ervoor dat de band, die toen nog alleen bestond uit minderjarigen, een eenjarig contract tekende met Decca Records. Tijdens opnamen voor potentiële singles werd de bandnaam Genesis gekozen.
Na de uitgave van twee onsuccesvolle singles werd in de zomervakantie van augustus 1968 het album From Genesis To Revelation opgenomen. Nadat de opnamen waren gedaan werden additionele opnamen gemaakt, zonder de band daarover te informeren. Toen ook nog bekend werd dat er al een andere band bestond met de naam Genesis werd besloten het debuutalbum uit te brengen zonder de bandmaan op de hoes. De hoes bestond uit de titel op een zwarte achtergrond, wat veel platenwinkels de indruk gaf dat het een religieus album was (Genesis en (Book Of) Revelations zijn twee titels uit het Bijbelse Oude Testament). In maart 1969 werd het album uitgebracht en “after a year or so, had sold 649 copies”. De band nam afscheid van zowel King als Decca Records.
Genesis – Trespass
Na een tijdelijke pauze ging de groep, in gewijzigde vorm, toch weer werken aan nieuwe nummers en maakte wederom een demo, die geen enkele interesse opleverde. De band zette door en ging serieus oefenen, soms tot wel 11 uur per dag. Tijdens een optreden zag een vertegenwoordiger van Charisma Records de band, wat er uiteindelijk in resulteerde dat de band een contract kreeg aangeboden en in 1970 aan het werk ging voor hun tweede album.
In oktober 1970 werd Trespass uitgebracht dat een groot succes werd in België (nummer 1 positie in de albumlijst). Anthony Phillips’ gezondheid en plankenkoorts deed hem besluiten op te stappen. Omdat de drummer niet beviel, ging de band op zoek. In januari 1971 werd de band aangevuld met drummer Phil Collins en gitarist Steve Hackett, de samenstelling die de volgende vier studioalbums zou opnemen, die hun beste zouden blijken te zijn.
Genesis – Nursery Cryme & Foxtrot
In augustus 1971 begonnen de opnamen voor album nummer drie, Nursery Cryme, waarop onder andere het prachtige The Musical Box stond. Het album werd in november 1971 uitgebracht, dat in Engeland iets meer deed dan de voorganger en waarop het Europese vasteland prima reageerde. De volgende tournee was in de verschillende Europese landen zeer succesvol.
In augustus en september 1972 werd de opvolger opgenomen, Foxtrot, die in oktober 1972 werd uitgebracht. Met het 23 minuten lange Supper’s Ready bevatte het album een klassiek Genesis nummer. Het album werd goed ontvangen, ook in thuisland Engeland.
De tour voor het album door Europa en Amerika duurde bijna een jaar. Tijdens de tour begon zanger Peter Gabriel te experimenteren met kostuums op het podium, overigens zonder zijn bandleden daarover te informeren. Hij kwam halverwege een concert het podium op in een rode jurk met een vossenhoofd. Het zorgde voor veel persaandacht en stelde de band in staat hun honorarium te verdubbelen. Gabriel ging steeds vaker kostuums dragen, mede ingegeven door zijn verlegenheid.
Naast aandacht en geld, zorgde het ook voor beginnende afgunst. Gabriel kreeg veel persoonlijke aandacht, waardoor de band leek te worden gedegradeerd tot begeleidingsband.
Genesis – Live & Selling England By The Pound
Om de tijd te overbruggen en in te haken op de vergrote populariteit werd in juli 1973 Genesis Live uitgebracht. In augustus werd opvolger Selling England By The Pound opgenomen dat twee maanden later werd uitgebracht. Het bevat twee klassiekers uit het oeuvre, Firth Of Fifth en het (bescheiden) hitje I Know What I Like (In Your Wardrobe). De volgende tour was succesvol en eindigde in mei 1974.
En, zoals gewoonlijk in die tijd, was het weer tijd voor een opvolger. Het zou een dubbelalbum worden.
The Lamb Lies Down On Broadway
Genesis – The Lamb Lies Down On Broadway
Vanaf juni 1974 werd Headley Grange afgehuurd voor een periode van drie maanden. Andere bands als Led Zeppelin en Bad Company namen daar ook albums op, mede vanwege de goede akoestiek. Toen Genesis aankwam was het goor en vergeven van ratten (en hun afval). Steve Hackett: “If anything was a haunted house, that was. You’d hear extraordinary noises at night – it was almost impossible to sleep”. Peter Gabriel: “We were working at Headley Grange which I felt was partly haunted by Jimmy Page’s black magic experiments…”.
De opnamen verliepen anders dan anders. Nog voordat er aan schrijven van muziek en/of teksten werd gedacht was de beslissing genomen dat het volgende album een dubbelalbum zou worden. Het eerdere voorstel om iets te doen rondom de roman The Little Prince werd door Peter Gabriel afgewezen. Hij presenteerde een complex verhaal over Rael, een jongen uit Puerto Rico die een spirituele reis maakt. Op die reis komt hij bizarre gebeurtenissen en karakters tegen. Gabriel stond erop dat hij alle teksten zou schrijven. Dat leidde er toe dat de band separaat van Gabriel werkte aan de muziek en Gabriel in afzondering zijn teksten schreef.
De verwijdering werkte niet mee aan het bandgevoel. Daarbovenop nam Gabriel tussentijds afscheid van de band om te werken aan een filmproject, maar kwam terug toen dat project mislukte. Het werd de bandleden duidelijk dat Gabriel andere opties steeds nadrukkelijker open hield. Toen Gabriel vervolgens veel tijd thuis doorbracht, omdat zijn vrouw destijds een gevaarlijke en potentieel levensbedreigende bevalling doormaakte in juli 1974, waarna zijn dochter nog ernstige complicaties kreeg, reageerde de band ongevoelig voor Gabriel’s situatie. Rutherford zou later stellen dat hij en Banks “horribly unsupportive” reageerden op Gabriel: “We were not good at change. We were very unsympathetic towards him. That was a big part of the problem, really”.
In 2014, 40 jaar na de uitgave van het album, was Tony Banks nog steeds verzuurd over de hele geschiedenis: “It’s okay, but it’s not the greatest piece we’ve ever done”, waarop Gabriel reageerde met “[Tony] just didn’t like me getting away with too much, or getting into a controlling position. He wanted to keep check on my power.”. Gabriel zei ook “If you really want to define a world, you have to let one person paint it. There weren’t many novels created by committee”.
Glaspant Manor en Island Studios Mobile Recording Unit
Toen de drie maanden voorbij waren had de band nog geen noot opgenomen. De werkzaamheden werden verplaatst naar Wales: Glaspant Manor, waar met behulp van de mobiele opname apparatuur uit Londen’s Island Studios alle muziekopnamen werden gedaan. Binnen een week of twee stond alle muziek op tape, veelal live gespeeld in de studio.
Maar Gabriel was nog steeds aan het schrijven. Hij verzocht om extra muziek voor wat teksten (dat leverde onder andere de prachtige nummers The Carpet Crawlers en The Grand Parade Of Lifeless Packaging op). Gabriel nam zijn zang op in Island Studios in Londen. Op verzoek van Gabriel voegde Brian Eno op twee nummers effecten toe aan Gabriel’s vocalen.
Later dan gepland, met de band compleet uitgeput na het lange mixen, werd The Lamb Lies Down On Broadway uitgebracht op 18 november 1974.
Genesis – The Lamb Lies Down On Broadway – Hoes foto’s
Hoes
Niet alleen het album, de muziek en de totstandkoming veranderden, ook de hoes van het nieuwe album was nieuw. Waren hun eerdere albums voorzien van geschilderde fantasie scènes, nu koos de band voor het ontwerperteam Hipgnosis. Het resulteerde in een zwart-wit hoes, een nieuw logo en een algeheel strakker imago. De foto’s op de voorkant en achterkant van de hoes zijn interpretaties van het verhaal dat Peter Gabriel wilde vertellen. Omdat het album een dubbelalbum is, had de hoes een klaphoes. De gatefold van de hoes bestond uit het verhaal over Rael, aangevuld met (wederom) zwart-wit foto’s die het verhaal duidden.
Genesis – The Lamb Lies Down On Broadway – Klaphoes binnenkant
Verhaal
En dan het verhaal… Ik begrijp er weinig tot niets van. In 2012 zei Peter Gabriel: “I’m not sure if the story made much sense to most people, but it did mean something to me, in essence, it was about an awakening. He [Rael] was on a journey to find himself, in a seductive, magical place”. Voor de liefhebbers heb ik het complete verhaal van Rael, dat op de binnenhoes van The Lamb Lies Down On Broadway was afgedrukt, hieronder opgenomen.
Keep your fingers out of my eye. While I write I like to glance at the butterflies in glass that are all around the walls. The people in memory are pinned to events I can’t recall too well, but I’m putting one down to watch him break up, decompose and feed another sort of life. The one in question is all fully biodegradable material and categorised as ‘Rael’. Rael hates me, I like Rael, – yes, even ostriches have feelings, but our relationship is something both of us are learning to live with. Rael likes a good time, I like a good rhyme, but you won’t see me directly anymore – he hates my being around. So if his story doesn’t stand, I might lend a hand, you understand? (ie. the rhyme is planned, dummies).
The flickering needle jumps into red. New York crawls out of its bed. The weary guests are asked to leave the warmth of the all-night theater, having slept on pictures others only dream on. The un-paid extras disturb the Sleeping Broadway. WALK to the left DON’T WALK to the right: on Broadway, directions don’t look so bright. Autoghosts keep the pace for the cabman’s early mobile race.
Enough of this – our hero is moving up the subway stairs into day- light. Beneath his leather jacket he holds a spray gun which has left the message R-A-E-L in big letters on the wall leading underground. It may not mean much to you but to Rael it is part of the process going towards ‘making a name for yourself.’ When you’re not even a pure-bred Puerto Rican the going gets tough and the tough gets going.
With casual sideways glances along the wet street, he checks the motion in the steam to look for potential obstruction. Seeing none, he strides along the sidewalk, past the drugstore with iron guard being removed to reveal the smile of the toothpaste girl, past the nightladies and past Patrolman Frank Leonowich (48, married, two kids) who stands in the doorway of the wig-store. Patrolman Leonowich looks at Rael in much the same way that other Patrolmen look at him, and Rael only just hides that he is hiding something. Meanwhile from out of the steam a lamb lies down. This lamb has nothing whatsoever to do with Rael, or any other lamb – it just lies down on Broadway.
The sky is overcast and as Rael looks back a dark cloud is descending like a balloon into Times Square. It rests on the ground and shapes itself into a hard edged flat surface, which solidifies and extends itself all the way East and West along 47th Street and reaching up to the dark sky. As the wall takes up its tension it becomes a screen showing what had existed in three dimensions, on the other side just a moment before. The image flickers and then cracks like painted clay and the wall silently moves forward, absorbing everything in its path. The unsuspecting New Yorkers are apparently blind to what is going on.
Rael starts to run away towards Columbus Circle. Each time he dares to take a look, the wall has moved another block. At the moment when he thinks he’s maintaining his distance from the wall, the wind blows hard and cold slowing down his speed. The wind increases, dries the wet street and picks up the dust off the surface, throwing it into Rael’s face. More and more dirt is blown up and it begins to settle on Rael’s skin and clothes, making a solid layered coat that brings him gradually to a terrified stillness. A sitting duck.
The moment of impact bursts through the silence and in a roar of sound, the final second is prolonged in a world of echoes as if the concrete and clay of Broadway itself was reliving its memories. The last great march past. Newsman stands limp as a whimper as audience and event are locked as one. Bing Crosby coos “You don’t have to feel pain to sing the blues, you don’t have to holla – you don’t feel a thing in your dollar collar.” Martin Luther King cries “Everybody Sing!” and rings the grand old liberty bell. Leary, weary of his prison cell, walks on heaven, talks on hell. J.F.K. gives the O.K. to shoot us, sipping Orange Julius and Lemon Brutus. Bare breasted cowboy double decks the triple champion. Who needs Medicare and the 35c flat rate fare, when Fred Astaire and Ginger Rogers are dancing through the air? From Broadway Melody stereotypes the band returns to ‘Stars and Stripes’ bringing a tear to the moonshiner, who’s been pouring out his spirit from the illegal still. The pawn broker clears the noisy till and clutches his lucky dollar bill. Then the blackout.
Rael regains consciousness in some musky half-light. He is warmly wrapped in some sort of cocoon. The only sound he can hear is dripping water which appears to be the source of a pale flickering light. He guesses he must be in some sort of cave – or kooky tomb, or catacomb, or eggshell waiting to drop from the bone of the womb. Whatever it is, he feels serene, very clean, and content as a well kept dummy with hot water in his tummy, so why worry what it means? Resigning himself to the unknown he drifts off into sleep.
He wakes in a cold sweat with a strong urge to vomit. There’s no sign of the cocoon and he can see more of the cave about him. There is much more of the glowing water dripping from the roof and stalactites and stalagmites are forming and decomposing at an alarming rate all around him. As fear and shock register, he assures himself that self-control will provide some security, but this thought is abandoned as the stalactites and stalagmites lock into a fixed position, forming a cage whose bars are moving in towards him. At one moment there is a flash of light and he sees an infinite network of cages all strung together by a ropelike material. As the rocky bars press in on Rael’s body, he sees his brother John outside, looking in. John’s face is motionless despite screams for help, but in his vacant expression a tear of blood forms and trickles down his cheek. Then he calmly walks away leaving Rael to face the pains which are beginning to sweep through his body. However, just as John walks out of sight, the cage dissolves and Rael is left spinning like a top.
When all this revolution is over, he sits down on a highly polished floor while his dizziness fades away. It is an empty modern hallway and the dreamdoll saleslady sits at the reception desk. Without prompting she goes into her rap: “This is the Grand Parade of Lifeless Packaging, those you are about to see are all in for servicing, except for a small quantity of our new product, in the second gallery. It is all the stock required to cover the existing arrangements of the enterprise. Different batches are distributed to area operators, and there are plenty of opportunities for the large investor. They stretch from the costly care-conditioned to the most reasonable mal-nutritioned. We find here that everyone’s looks become them. Except for the low market mal-nutritioned, each is provided with a guarantee for a successful birth and trouble free infancy. There is however only a small amount of variable choice potential – not too far from the mean differential. You see, the roof has predetermined the limits of action of any group of packages, but individuals may move off the path if their diversions are counter-balanced by others.”
As he wanders along the line of packages, Rael notices a familiarity in some of their faces. He finally comes upon some of the members of his old gang and worries about his own safety. Running out through the factory floor, he catches sight of his brother John with a number 9 stamped on his forehead.
No-one seems to take up the chase, and with the familiar faces fresh in his mind he moves into a reconstruction of his old life, above ground – Too much time was one thing he didn’t need, so he used to cut through it with a little speed. He was better off dead, than slow in the head. His momma and poppa had taken a ride on his back, so he left very quickly to join The Pack. Only after a spell in Pontiac reformatory was he given any respect in the gang. Now, walking back home after a raid, he was cuddling a sleeping porcupine. That night he pictured the removal of his hairy heart and to the accompaniment of very romantic music he watched it being shaved smooth by an anonymous stainless steel razor. The palpitating cherry-red organ was returned to its rightful place and began to beat faster as it led our hero, counting out time, through his first romantic encounter.
He returns from his mixed-up memories to the passage he was previously stuck in. This time he discovers a long carpeted corridor. The walls are painted in red ochre and are marked by strange insignia, some looking like a bulls-eye, others of birds and boats. Further down the corridor, he can see some people; all kneeling. With broken sighs and murmurs they struggle, in their slow motion to move towards a wooden door at the end. Having seen only the inanimate bodies in the Grand Parade of Lifeless Packaging, Rael rushes to talk to them.
“What’s going on?” he cries to a muttering monk, who conceals a yawn and replies “It’s a long time yet before the dawn.” A sphinx-like crawler calls his name saying “Don’t ask him, the monk is drunk. Each one of us is trying to reach the top of the stairs, a way out will await us there.” Not asking how he can move freely, our hero goes boldly through the door. Behind a table loaded with food, is a spiral staircase going up into the ceiling.
At the top of the stairs he finds a chamber. It is almost a hemisphere with a great many doors all the way round its circumference. There is a large crowd, huddled in various groups. From the shouting, Rael learns that there are 32 doors, but only one that leads out. Their voices get louder and louder until Rael screams “Shut up!” There is a momentary silence and then Rael finds himself the focus as they direct their advice and commands to their new found recruit. Bred on trash, fed on ash the jigsaw master has got to move faster. Rael sees a quiet corner and rushes to it. He stands by a middle-aged woman, with a very pale skin who is quietly talking to herself. He discovers she is blind and asking for a guide. “What’s the use of a guide if you got nowhere to go” asks Rael. “I’ve got somewhere to go,” she replies “if you take me through the noise, I’ll show you. I’m a creature of the caves and I follow the way the breezes blow.”
He leads her across the room and they leave the crowd, who dismiss their departure as certain to fail. When through the door, the woman leads Rael down the tunnel. The light of the chamber soon fades and despite her confident step Rael often stumbles in the darkness.
After a long walk they arrive in what Rael judges to be a big round cave, and she speaks a second time asking him to sit down. It feels like a cold stone throne.
“Rael, sit here. They will come for you soon. Don’t be afraid.” And failing to explain any more she walks off. He faces his fear once again.
A tunnel is lit up to the left of him, and he begins to shake. As it grows brighter, he hears a non-metallic whirring sound. The light is getting painfully bright, reflecting as white off the walls until his vision is lost in a sort of snow blindness. He panics, feels around for a stone and hurls it at the brightest point. The sound of breaking glass echoes around the cave.
As his vision is restored he catches sight of two golden gloves about one foot in diameter hovering away down the tunnel. When they disappear a resounding crack sears across the roof, and it collapses all around him. Our hero is trapped once again.
“This is it” he thinks, failing to move any of the fallen rocks. There’s not much spectacle for an underground creole as he walks through the gates of Sheol. “I would have preferred to have been jettisoned into a thousand pieces in space, or filled with helium and floated above a mausoleum. This is no way to pay my last subterranean homesick dues. Anyway I’m out of the hands of any pervert embalmer doing his interpretation of what I should look like, stuffing his cotton wool in my cheeks.”
Exhausted by all this conjecture, our hero gets the chance in a lifetime to meet his hero: Death. Death is wearing a light disguise, he made the outfit himself. He calls it the “Supernatural Anaesthetist.” Death likes meeting people and wants to travel. Death approaches Rael with his special cannister, releases a puff, and appears to walk away content into the wall.
Rael touches his face to confirm that he is still alive. He writes Death off as an illusion, but notices a thick musky scent hanging in the air. He moves to the corner where the scent is stronger, discovering a crack in the rubble through which it is entering. He tries to shift the stones and eventually clears a hole large enough to crawl out of. The perfume is even stronger on the other side and he sets off to find its source, with a new-found energy.
He finally reaches a very ornate pink-water pool. It is lavishly decorated with gold fittings. The walls around the pool are covered with a maroon velvet up which honeysuckle is growing. From out of the mist on the water comes a series of ripples. Three snakelike creatures are swimming towards Rael. Each reptilian creature has the diminutive head and breasts of a beautiful woman. His horror gives way to infatuation as their soft green eyes show their welcome. The Lamia invite him to taste the sweet water and he is quick to enter the pool. As soon as he swallows some liquid, a pale blue luminescence drips off from his skin. The Lamia lick the liquid; very gently as they begin, with each new touch, he feels the need to give more and more. They knead his flesh until his bones appear to melt, and at a point at which he feels he cannot go beyond, they nibble at his body. Taking in the first drops of his blood, their eyes blacken and their bodies are shaken. Distraught with helpless passion he watches as his lovers die. In a desperate attempt to bring what is left of them into his being, he takes and eats their bodies, and struggles to leave his lovers’ nest.
Leaving by the same door from which he had come in, he finds some sort of freaks ghetto on the other side. When they catch sight of him, the entire street of distorted figures burst into laughter. One of the colony approaches him. He is grotesque in every feature, a mixture of ugly lumps and stumps. His lips slip across his chin as he smiles in welcome and offers his slippery handshake. Rael is a little disillusioned, when the Slipperman reveals that the entire colony have one-by-one been through the same glorious romantic tragedy with the same three Lamia, who regenerate themselves every time, and that now Rael shares their physical appearance and shadowy fate.
Amongst the contorted faces of the Slippermen, Rael recognises what is left of his brother John. They hug each other. John bitterly explains that the entire life of the Slipperman is devoted to satisfying the never-ending hunger of the senses, which has been inherited from the Lamia. There is only one escape route; a dreaded visit to the notorious Doktor Dyper who will remove the source of the problems, or to put it less politely, castrate.
They discuss the deceptively-named escape for a long time and decide to go together to visit the Doktor. They survive the ordeal and are presented with the offensive weapons in sterile yellow plastic tubes, with gold chains. “People usually wear them around their necks,” said the Doktor handing them over. “The operation does not necessarily exclude use of the facility again, for short periods, but of course when you want it you must provide us with considerable advance warning.” As the brothers talk themselves through their new predicament, a big black raven flies into the cave, swoops down, grabs Rael’s tube right out of his hands and carries it up into the air in his beak. Rael calls for John to go with him.
And he replies “I will not chase a black raven. Down here you must read and obey the omens. There’s disaster where the raven flies.” So once more John deserts his brother. The bird leads Rael down a narrow tunnel, he seems to be allowing him to keep at a closed distance. But as Rael thinks he might almost catch hold of the bird, the tunnel opens and finishes at an enormous subterranean ravine. Casually, the raven drops his precious load into the rushing waters at the bottom. It’s enough to drive a poor boy ravin’ mad.
Seeing the dangers of the steep cliff, our courageous hero stands impotent and glowers. He follows a small path running along the top, and watches the tube bobbing up and down in the water as the fast current carries it away. However, as he walks around a corner Rael sees a sky-light above him, apparently built into the bank. Through it he can see the green grass of home, well not exactly; he can see Broadway. His heart, now a little bristly, is shaken by a surge of joy and he starts to run, arms wide open, to the way out. At this precise point in time his ears pick up a voice screaming for help. Someone is struggling in the rapids below. It’s John. He pauses for a moment remembering how his brother had abandoned him. Then the window begins to fade – it’s time for action.
He rushes to the cliff and scrambles down the rocks. It takes him a long time to get down to the water, trying to keep up with the current at the same time. As he nears the water’s edge he sees John losing strength. He dives down into the cold water. At first he is thrown onto the rocks, and pulled under the water by a fast moving channel, which takes him right past John, down river. Rael manages to grab a rock, pull himself to the surface and catch his breath. As John is carried past, Rael throws himself in again and catches hold of his arm. He knocks John unconscious and then locking themselves together, he rides the rapids into the slow running water, where he can swim to safety.
But as he hauls his brother’s limp body onto the bank he lies him out and looks hopefully into his eyes for a sign of life. He staggers back in recoil, for staring at him with eyes wide open is not John’s face – but his own. Rael cannot look away from those eyes, mesmerized by his own image. In a quick movement, his consciousness darts from one face to the other, then back again, until his presence is no longer solidly contained in one or the other. In this fluid state he observes both bodies outlined in yellow and the surrounding scenery melting into a purple haze. With a sudden rush of energy up both spinal columns, their bodies, as well, finally dissolve into the haze. All this takes place without a single sunset, without a single bell ringing and without a single blossom falling from the sky. Yet it fills everything with its mysterious intoxicating presence. It’s over to you.
© Peter Gabriel 1974
Nummers
Alle nummers geschreven door Tony Banks, Phil Collins, Peter Gabriel, Steve Hackett en Mike Rutherford.
| Kant |
|
Nummer |
|
| A |
|
The Lamb Lies Down On Broadway |
|
| |
|
Fly On A Windshield |
| |
|
Broadway Melody Of 1974 |
| |
|
Cuckoo Cocoon |
| |
|
In The Cage |
| |
|
The Grand Parade Of Lifeless Packaging |
| B |
|
Back In N.Y.C. |
|
| |
|
Hairless Heart |
| |
|
Counting Out Time |
| |
|
Carpet Crawl |
| |
|
The Chamber Of 32 Doors |
| C |
|
Lilywhite Lilith |
|
| |
|
The Waiting Room |
| |
|
Anyway |
| |
|
Here Comes The Supernatural Anaesthetist |
| |
|
The Lamia |
| |
|
Silent Sorrow In Empty Boats |
| D |
|
The Colony Of Slippermen
- The Arrival
- A Visit To The Doktor
- The Raven
|
|
| |
|
Ravine |
| |
|
The Light Dies Down On Broadway |
| |
|
Riding The Scree |
| |
|
In The Rapids |
| |
|
it |
The Lamb Lies Down On Broadway gebruikt een stukje van On Broadway (geschreven door Cynthia Weil, Barry Mann, Jerry Leiber en Mike Stoller).
Muzikanten
- Tony Banks – keyboards
- Phil Collins – drums, percussie, achtergrondzang, zang op The Colony Of Slippermen en Counting Out Time
- Peter Gabriel – zang, fluit
- Steve Hackett – gitaar
- Mike Rutherford – bas, gitaar
Met hulp van Brian Eno – Enossification (vocale bewerking) op In The Cage en The Grand Parade Of Lifeless Packaging.
Genesis – The Lamb Lies Down On Broadway – Singles
Singles
Van het album zijn twee singles uitgebracht:
- Counting Out Time
(uitgebracht in november 1974)
- The Carper Crawlers
(uitgebracht in april 1975)
In de Verenigde Staten is het titelnummer van het album, The Lamb Lies Down On Broadway, ook op single uitgebracht (zonder hoesje).
N.B.:
Er is wat onduidelijkheid over The Carpet Crawlers. Het nummer is bekend en zelfs uitgebracht onder vier verschillende titels: Carpet Crawl, The Carpet Crawl, Carpet Crawlers en The Carpet Crawlers.
Genesis – The Lamb Lies Down On Broadway – Nederlandse advertentie
Recensie
Wat vind ik er dan van? Zoals gezegd, is er een grote dosis jeugdsentiment verbonden aan dit album, maar met name de eerste disc bevat geen enkel zwak moment. Het hoogtepunt is toch wel The Carpet Crawlers, een nummer dat me tot tranen toe kan roeren.
Disc 2 is (beduidend) minder, maar bevat toch ook weer een aantal hoogtepunten, zoals Lilywhite Lilith, The Lamia en it.
Over het algemeen heb ik een hekel aan symfonische rock, een genre dat vooral gekoesterd lijkt te worden door reactionaire, betweterige oude blanke mannen en hipsters, maar dit album van Genesis is een meesterwerk, qua durf, visie, uitvoering, warmte, menselijkheid en finesse. Valt het album dan helemaal niet in de valkuilen van de symfonische rock? Nauwelijks of het moet het ‘over the top’ verhaal over Rael zijn.
Het niveau van de musici is onwaarschijnlijk hoog. Dit album toont pas werkelijk hoe fenomenaal goed Phil Collins was als drummer. Peter Gabriel’s zang gaat bij tijden door merg en been. Maar, eerlijk is eerlijk, de hele band speelt op de toppen van haar kunnen, wat resulteert in het beste Genesis album ooit.
Hoe waardeer ik het album dan?
| The Lamb Lies Down On Broadway, disc 1/kant A en B |
 |
| The Lamb Lies Down On Broadway, disc 2/kant C en D |
 |
Genesis – The Lamb Lies Down On Broadway – Tour
Tour
Toen The Lamb Lies Down On Broadway eindelijk klaar was, had de band eigenlijk geen tijd meer om zich goed voor te bereiden op de al compleet geboekte tour, die uit meer dan 100 concerten bestond.
De band werd gered door een ongeluk, Steve Hackett kreeg glas in zijn hand dat zijn duim er bijna had afgesneden. De tournee moest worden uitgesteld totdat de blessure was genezen.
Net als het album en de hoes, zou ook de tour helemaal anders worden. De band zou het hele album live gaan spelen en afsluiten met één of twee klassiekers als toegift. Na het uitstel begon de tour op 20 november 1974 in de Verenigde Staten, slechts twee dagen na het uitkomen van het album (in Europa). Velen kenden de nieuwe muziek nog niet en kregen een bijna twee uur durende show voorgeschoteld met veel onbekend werk.
Genesis – The Lamb Lies Down On Broadway – Tour
De band ging met het grootste instrumentarium dat ze ooit had gebruikt op tournee en een enorm podium waarop drie grote schermen waren geplaatst waar gedurende de avond 1450 verschillende dia’s werden geprojecteerd, die synchroon met de ontwikkeling van het verhaal werden getoond. Een unicum, zeker destijds, waarvoor de band uitvoerig werd geprezen.
Gabriel verkleedde zich veel en verscheen in één van zijn meest bekende kostuums, de Slipperman. Ook de belichting was uitgekiend, subtiel en indrukwekkend.
Genesis – The Lamb Lies Down On Broadway – Tour
Een groot nadeel was dat de shows strak geregisseerd waren en er weinig ruimte was voor improvisatie. In veel recensies werd ook nadrukkelijk over de visuele kant van de concerten geschreven en kreeg Gabriel alle aandacht, waarover Phil Collins later zou zeggen: “People would steam straight past Tony, Mike, Steve and I, go straight up to Peter and say, ‘You’re fantastic, we really enjoyed the show’. It was becoming a one-man show to the audience”. Het zorgde voor irritatie binnen de band, maar de aandacht vrat ook aan Gabriel zelf, die daar niets van wilde weten.
Al met al was de tour een groot succes, zowel muzikaal als visueel. Een grensverleggende tournee, die Genesis nogmaals op de kaart zette als opwindende live-act.
Genesis – The Lamb Lies Down On Broadway – Tour
| Datum |
Zaal |
Plaats |
Land |
| 20-11-1974 |
Auditorium Theatre |
Chicago |
Verenigde Staten |
| 21-11-1974 |
Auditorium Theatre |
Chicago |
Verenigde Staten |
| 22-11-1974 |
Indiana Convention Centre |
Indianapolis |
Verenigde Staten |
| 23-11-1974 |
Ambassador Theatre |
St Louis |
Verenigde Staten |
| 25-11-1974 |
Cleveland Music Hall |
Cleveland |
Verenigde Staten |
| 26-11-1974 |
Cleveland Music Hall |
Cleveland |
Verenigde Staten |
| 27-11-1974 |
Ohio Theatre |
Columbus |
Verenigde Staten |
| 28-11-1974 |
Detroit Masonic Temple |
Detroit |
Verenigde Staten |
| 29-11-1974 |
National Guard Armory |
Fort Wayne |
Verenigde Staten |
| 30-11-1974 |
Syria Mosque |
Pittsburgh |
Verenigde Staten |
| 01-12-1974 |
Lyric Theatre |
Baltimore |
Verenigde Staten |
| 03-12-1974 |
Warner Theater |
Washington |
Verenigde Staten |
| 04-12-1974 |
Mosque Theater |
Richmond |
Verenigde Staten |
| 05-12-1974 |
Philadelphia Convention Hall And Civic Centre |
Philadelphia |
Verenigde Staten |
| 06-12-1974 |
Academy Of Music |
New York |
Verenigde Staten |
| 07-12-1974 |
Academy Of Music |
New York |
Verenigde Staten |
| 08-12-1974 |
Palace Concert Theatre |
Providence |
Verenigde Staten |
| 09-12-1974 |
Music Hall |
Boston |
Verenigde Staten |
| 11-12-1974 |
Palace Theatre |
Albany |
Verenigde Staten |
| 12-12-1974 |
Palace Theatre |
Waterbury |
Verenigde Staten |
| 13-12-1974 |
Capitol Theatre |
Passaic |
Verenigde Staten |
| 15-12-1974 |
Montreal Forum |
Montreal |
Canada |
| 16-12-1974 |
TMaple Leaf Gardens |
Toronto |
Canada |
| 17-12-1974 |
Auditorium Theatre |
Rochester |
Verenigde Staten |
| 18-12-1974 |
Century Theatre |
Buffalo |
Verenigde Staten |
| 09-01-1975 |
West Palm Beach Convention Hall |
Florida |
Verenigde Staten |
| 10-01-1975 |
West Palm Beach Convention Hall |
Florida |
Verenigde Staten |
| 11-01-1975 |
Lakeland Civic Center |
Lakeland |
Verenigde Staten |
| 13-01-1975 |
Municipal Auditorium |
Atlanta |
Verenigde Staten |
| 15-01-1975 |
New Orleans Music Hall |
New Orleans |
Verenigde Staten |
| 17-01-1975 |
Houston Music Hall |
Houston |
Verenigde Staten |
| 19-01-1975 |
Center Music Hall |
Oklahoma City |
Verenigde Staten |
| 20-01-1975 |
Phoenix Civic Centre |
Phoenix |
Verenigde Staten |
| 21-01-1975 |
Macky Auditorium |
Boulder |
Verenigde Staten |
| 22-01-1975 |
Berkeley Community Theatre |
Berkeley |
Verenigde Staten |
| 24-01-1975 |
Shrine Auditorium |
Los Angeles |
Verenigde Staten |
| 25-01-1975 |
Golden Hall |
San Diego |
Verenigde Staten |
| 28-01-1975 |
Civic Plaza Assembly Hall |
Phoenix |
Verenigde Staten |
| 01-02-1975 |
Kansas Memorial Hall |
Kansas City |
Verenigde Staten |
| 02-02-1975 |
Grand Valley State University |
Grand Rapids |
Verenigde Staten |
| 03-02-1975 |
Allen County Memorial Coliseum |
Fort Wayne |
Verenigde Staten |
| 04-02-1975 |
Arie Crown Theatre |
Chicago |
Verenigde Staten |
| 19-02-1975 |
Ekeberghallen |
Oslo |
Noorwegen |
| 21-02-1975 |
Folkoner Center |
Kopenhagen |
Denemarken |
| 22-02-1975 |
Niedersachsenhalle |
Hannover |
Duitsland |
| 23-02-1975 |
Eissporthalle |
Berlijn |
Duitsland |
| 24-02-1975 |
Koninklijk Theater Carré |
Amsterdam |
Nederland |
| 25-02-1975 |
Koninklijk Theater Carré |
Amsterdam |
Nederland |
| 26-02-1975 |
Palais des Grottes |
Cambrai |
Frankrijk |
| 28-02-1975 |
Théâtre du Parc des Expositions |
Colmar |
Frankrijk |
| 01-03-1975 |
Palais des Sports |
Dijon |
Frankrijk |
| 02-03-1975 |
Palais des Sports |
St Etienne |
Frankrijk |
| 03-03-1975 |
Palais des Sports |
Parijs |
Frankrijk |
| 06-03-1975 |
Pavilhao dos Desportos |
Cascais |
Portugal |
| 07-03-1975 |
Pavilhao dos Desportos |
Cascais |
Portugal |
| 09-03-1975 |
Nuevo Pabellón Club Juventud |
Badalona |
Spanje |
| 10-03-1975 |
Nuevo Pabellón Club Juventud |
Badalona |
Spanje |
| 11-03-1975 |
Pabellón del Real Madrid |
Madrid |
Spanje |
| 17-03-1975 |
Palais des Sports |
Parijs |
Frankrijk |
| 22-03-1975 |
Salle D’Expositions |
Annecy |
Frankrijk |
| 24-03-1975 |
Palasport Parco Rufion |
Turijn |
Italië |
| 26-03-1975 |
Ortenauhalle |
Offenburg |
Duitsland |
| 27-03-1975 |
Messezentrum |
Neurenberg |
Duitsland |
| 29-03-1975 |
Festhalle |
Bern |
Zwitserland |
| 30-03-1975 |
Saarlandhalle |
Saarbrücken |
Duitsland |
| 01-04-1975 |
Friedrich Ebert Halle |
Ludwigshafen |
Duitsland |
| 02-04-1975 |
Killesberghalle |
Stuttgart |
Duitsland |
| 03-04-1975 |
Jahrhunderthalle |
Frankfurt |
Duitsland |
| 04-04-1975 |
Circus Krone |
München |
Duitsland |
| 05-04-1975 |
Rhein-Neckar-Halle |
Heidelberg |
Duitsland |
| 06-04-1975 |
Philipshalle |
Düsseldorf |
Duitsland |
| 07-04-1975 |
Westfalenhalle |
Dortmund |
Duitsland |
| 08-04-1975 |
Congress Centrum |
Hamburg |
Duitsland |
| 10-04-1975 |
Martinihal |
Groningen |
Nederland |
| 11-04-1975 |
Ahoy |
Rotterdam |
Nederland |
| 12-04-1975 |
Vorst National |
Brussel |
België |
| 14-04-1975 |
Empire Pool |
Londen |
Engeland |
| 15-04-1975 |
Empire Pool |
Londen |
Engeland |
| 16-04-1975 |
Gaumont Theatre |
Southampton |
Engeland |
| 18-04-1975 |
Empire Theatre |
Liverpool |
Engeland |
| 19-04-1975 |
Empire Theatre |
Liverpool |
Engeland |
| 20-04-1975 |
Empire Theatre |
Liverpool |
Engeland |
| 22-04-1975 |
Usher Hall |
Edinburgh |
Schotland |
| 23-04-1975 |
Usher Hall |
Edinburgh |
Schotland |
| 24-04-1975 |
City Hall |
Newcastle |
Engeland |
| 25-04-1975 |
City Hall |
Newcastle |
Engeland |
| 27-04-1975 |
Palace Theatre |
Manchester |
Engeland |
| 28-04-1975 |
Palace Theatre |
Manchester |
Engeland |
| 29-04-1975 |
Colston Hall |
Bristol |
Engeland |
| 30-04-1975 |
Colston Hall |
Bristol |
Engeland |
| 01-05-1975 |
Hippodrome |
Birmingham |
Engeland |
| 02-05-1975 |
Hippodrome |
Birmingham |
Engeland |
| 08-05-1975 |
Sportpaleis |
Antwerpen |
België |
| 09-05-1975 |
Stadthalle |
Bremen |
Duitsland |
| 10-05-1975 |
Ostseehalle |
Kiel |
Duitsland |
| 11-05-1975 |
Grugahalle |
Essen |
Duitsland |
| 12-05-1975 |
Rhein am Main Halle |
Wiesbaden |
Duitsland |
| 13-05-1975 |
Halle Münsterland |
Münster |
Duitsland |
| 15-05-1975 |
Patinoire |
Rheims |
Frankrijk |
| 16-05-1975 |
Patinoire |
Rheims |
Frankrijk |
| 18-05-1975 |
Velódromo de San Sebastián |
San Sebastián |
Spain |
| 20-05-1975 |
Palais des Sports |
Parijs |
Frankrijk |
| 21-05-1975 |
The Palais des Grottes |
Cambri |
Frankrijk |
| 22-05-1975 |
Palais des Sports |
Besançon |
Frankrijk |
Peter Gabriel vertrekt
Peter Gabriel vertrekt
Tijdens het vijfde concert van de tour, op 25 november 1974, vertelde Peter Gabriel de band dat hij na de tour zou vertrekken bij de band. Drie maanden na het laatste concert van The Lamb Lies Down On Broadway Tour werd bekend gemaakt dat Peter Gabriel Genesis had verlaten. In het Engelse blad Melody Maker verscheen op 6 september 1975 een persoonlijke brief van Gabriel met zijn redenen.
I had a dream, eye’s dream. Then I had another dream with the body and soul of a rock star. When it didn’t feel good I packed it in. Looking back for the musical and non-musical reasons, this is what I came up with:
OUT, ANGELS OUT – an investigation.
The vehicle we had built as a co-op to serve our songwriting became our master and had cooped us up inside the success we had wanted. It affected the attitudes and the spirit of the whole band. the music had not dried up and I still respect the other musicians, but our roles had set in hard. To get an idea through “Genesis the Big” meant shifting a lot more concrete than before. For any band, transferring the heart from idealistic enthusiasm to professionalism is a difficult operation.
I believe the use of sound and visual images can be developed to do much more than we have done. But on a large scale t needs one clear and coherent direction, which our pseudo-democratic committee system could not provide.
As an artist, I need to absorb a wide variety of experiences. It is difficult to respond to intuition and impulse within the long-term planning that the band needed. I felt I should look at/learn about/develop myself, my creative bits and pieces and pick up on a lot of work going on outside music. Even the hidden delights of vegetable growing and community living are beginning to reveal their secrets. I could not expect the band to tie in their schedules with my bondage to cabbages. The increase in money and power, if I had stayed, would have anchored me to the spotlights. It was important to me to give space to my family, which I wanted to hold together, and to liberate the daddy in me.
Although I have seen and learnt a great deal in the last seven years, I found I had begun to look at things as the famous Gabriel, despite hiding my occupation whenever possible, hitching lifts, etc. I had begun to think in business terms; very useful for an often bitten once shy musician, but treating records and audiences as money was taking me away from them. When performing, there were less shivers up and down the spine.
I believe the world has soon to go through a difficult period of changes.
I’m excited by some of the areas coming through to the surface which seem to have been hidden away in people’s minds. I want to explore and be prepared to be open and flexible enough to respond, not tied in to the old hierarchy.
Much of my psyche’s ambitions as “Gabriel archetypal rock star” have been fulfilled – a lot of the ego-gratification and the need to attract young ladies, perhaps the result of frequent rejection as “Gabriel acne-struck public school boy”. However, I can still get off playing the star game once in a while.
My future within music, if it exists, will be in as many situations as possible. It’s good to see a growing number of artists breaking down the pigeonholes.
This is the difference between the profitable, compartmentalized, battery chicken and the free-range. Why did the chicken cross the road anyway?
There is no animosity between myself and the band or management. The decision had been made some time ago and we have talked about our new direction. The reason why my leaving was not announced earlier was because I had been asked to delay until they had found a replacement to plug up the hole. It is not impossible that some of them might work with me on other projects.
The following guesswork has little in common with truth:
Gabriel left Genesis
- To work in theatre.
- To make more money as a solo artist.
- To do a “Bowie”.
- To do a “Ferry”.
- To do a “Furry Boa round my neck and hang myself with it”.
- To go see an institution.
- To go senile in the sticks.
I do not express myself adequately in interviews and I felt I owed it to the people who have put a lot of love and energy supporting the band to give an accurate picture of my reasons. So I ask that you print all or none of this.
De band reageerde ook:
They are now looking for a new singer. They have a few ideas but nobody has been fixed. The group are all currently writing material and rehearsing for their new album, and they will go into the studios shortly to record. The album will be released at Christmas and Genesis will go on the road in the New Year.
Tony Banks merkte later op “Pete was also getting too big for the group. He was being portrayed as if he was ’the man’ and it really wasn’t like that. It was a very difficult thing to accommodate. So it was actually a bit of a relief”. In de documentaire Genesis: A History uit 1991 legt Gabriel uit: “There was all this big time stuff happening with long tours being planned way in the future, and I just felt I was getting to be part of a machine. I felt I was becoming a sort of stereotype, sort of ‘rock star,’ or falling into wanting that ego gratification. I didn’t like myself, I didn’t like the situation, and I didn’t feel free” en vult dat aan met “For me there was no question about priorities, that I think pissed off the band too. I was the first to have a baby, and they didn’t have any understanding how it changes the way you feel”. Tony Banks: “He grew up perhaps quicker than the rest of us, really, at that time, and he wanted a bit more time than we felt we could give. So he felt he had to leave”.
Genesis – Na The Lamb Lies Down On Broadway
Na The Lamb Lies Down On Broadway
Wat nu? Kon de band bestaan zonder haar frontman? De pers hield er in ieder geval serieus rekening mee dat dit het einde van Genesis zou blijken te zijn. Na heel lang wikken en wegen en vele audities nam Phil Collins de raad van Gabriel (“You could make it as a singer if you wanted”) met frisse tegenzin ter harte, en nam de taak van zanger over.
Het zou de band geen windeieren leggen. Na nog een aantal albums van Genesis op de oude voet (die toch minder waren), schoof de band steeds meer op richting ‘gewone’ popmuziek. Het zou muzikaal nooit meer zo interessant worden als ten tijde van The Lamb Lies Down On Broadway.
Toen ik 16 was kocht ik nog wel het live album Seconds Out (uit 1977) en ook het album Genesis uit 1983 bevalt mij prima. Ik heb later ook nog Volume 2: The Longs (uit 1993) van de live albums The Way We Walk gekocht.
Peter Gabriel startte al vrij snel zijn solocarrière. Die was een stuk interessanter dan die van zijn ex-bandleden. Toen Plays Live uitkwam in 1983 was ik erg onder de indruk. Het zou één van de eerste albums zijn dat ik bij mijn vader zou aanbrengen. Prachtige nummers als Family Snapshot, I Go Swimming, San Jacinto, Shock The Monkey en het kippenvel opwekkende Biko hoor ik nog steeds graag.
Zijn carrière werd uitermate succesvol toen hij in 1986 So uitbracht en hij, met behulp van een ingenieuze clip, met het nummer Sledgehammer een wereldwijde hit scoorde. Hij bleef nog een tijd succesvol, en maakte nog een aantal (vaak interessante) solo albums, waaronder mijn favoriet Up uit 2002.
Op een later moment wellicht meer over Peter Gabriel.
Genesis – Archive 1967-75
Genesis Archive 1967-75
Op 22 juni 1998 werd het album Genesis Archive 1967-75 uitgebracht. Discs 1 en 2 bevatten opnamen van het concert op 24 januari 1975 in Los Angeles ten tijde van The Lamb Lies Down On Broadway Tour. Prachtige opnamen die goed laat horen hoe onbeschrijflijk goed de band live was in die tijd.
Ter afsluiting
Wat vind jij van The Lamb Lies Down On Broadway? Laat het weten!
Video/Spotify
Bij dit verhaal is een video opgenomen. Klik op de volgende link om deze te zien: Video: In 1974 brengt Genesis het meesterlijke The Lamb Lies Down On Broadway uit. De A Pop Life afspeellijst op Spotify is ook aangepast.
Alle artikel inhoud: apoplife.nl / en.apoplife.nl, behalve:
Genesis in 1974 bij Headley Grange en Genesis – Peter Gabriel met vossenhoofd afbeeldingen: pinterest.com
Genesis – Alle album hoes afbeeldingen: spotify.com
Glaspant Manor en Island Studios Mobile Recording Unit en Genesis – The Lamb Lies Down On Broadway – Nederlandse advertentie afbeeldingen: thegenesisarchive.co.uk
Genesis – The Lamb Lies Down On Broadway – Hoes foto’s afbeelding: recoveryourlife.com
Genesis – The Lamb Lies Down On Broadway – Klaphoes binnenkant afbeelding: progzilla.com
Genesis – The Lamb Lies Down On Broadway – Binnenhoes 1 t/m 4 afbeeldingen: hipgnosiscovers.com
Genesis – The Lamb Lies Down On Broadway – Singles afbeelding: genius.com
Genesis – The Lamb Lies Down On Broadway – Tour 1 t/m 4 afbeeldingen: jeffreyshawcompendium.com
Peter Gabriel – Plays Live afbeelding: discogs.com
Genesis – Archive 1967-75 afbeelding: genesis-news.com
Vind je dit artikel leuk en wil je het delen? Graag!
12 reacties
Ga naar reactie formulier
Hey Erwin,
Dank zij dit artikel en een goede bekende dit album dan maar eens een kans gegeven. Dit is niet mijn muzikale richting, maar je hoort de kwaliteit van de muzikanten en de composities.
Eén van de mooiere nummers inderdaad The Carpet Crawlers, maar ook The Grand Parade of Lifeless Packaging kan ik waarderen.
Het is in elk geval op deze manier een interessante avond. Eens een keer geen Prince?
Ach – dat gebeurt wel vaker. Maar dankzij je artikelen hoor ik eens andere dingen dan ik normaal zou opzetten.
Groet,
Victor
Auteur
Hoi Victor, daar word ik helemaal blij van! Ik hoop dat je nog veel leuke dingen ontdekt dan. Dank je wel voor je reactie(s). Ik stel ze enorm op prijs!
Erwin
Hoi, wat een topalbum ik draai overigens het liefste de ‘archive -live’ versie, die vind ik qua sound beter en krachtiger. Ik neig ik altijd naar de laatste 4/5 nummers vanaf ‘Ravine’. Op de terugreis van werk naar huis in de auto, heerlijk.
Heb het hele verhaal verder nooit zo goed begrepen, veel frustratie un verwerkt. Mooi dat achtergrond verhaal over eigenlijk 2 separate trajecten.
Ben na the lamb overigens meer onder de indruk van Gabriel solo dan Genesis, hoewel ‘Seconds out’ wel 1 van de mooist geproduceerde live platen is. Maar als ik hem naast ‘Plays live’ zet wint die weer! Morgen maar weer ff in de auto kiezen….
Auteur
Goed plan! Maar ik ben het met je eens dat Peter Gabriel solo veel interessanter is dan Genesis na het vertrek van Gabriel. Leuk dat je reageert, dat waardeer ik altijd zeer!!
Hoi Erwin,
Mooie site! Mocht je het nog niet gezien hebben, op 6 dec 2020 voert The Musical Box TLLDOB integraal uit in TivoliVredenburg, Grote Zaal. Heb de show ooit gezien in de RAI. Erg indrukwekkend, qua muziek, kostuums en dia show. Aanrader! Ik ga nog een keer, ticket al in da pocket!
Auteur
Dank je wel Rob. Ik had het gezien, maar twijfelde. Ik begrijp nu dat ik dit gewoon moet doen. Bedankt voor de tip!
Voor mij is the Lamb het hoogtepunt van Genesis. Zowel de live versie als de studioversie vind ik geweldig. Als ik de plaat opzet kan ik alleen maar het hele album afluisteren. Hoogtepunt vind ik toch wel the Waiting Room. De power is onbeschrijfelijk.
Auteur
Eens, de live versie is ook ongelooflijk!
Top beschrijving van een geweldig album van een wereldband! Leest lekker weg met veel wetenswaardigheden. Had hem toevallig vandaag helemaal geluisterd, waarnaar ik het net op ging en deze beschrijving tegenkwam. Mijn eigen favoriete album is Nursery Cryme, maar deze staat op 2. Luister al jaren naar Genesis, maar ben pas onlangs in de ban gekomen van A Trick of the tail, Wind & Wuthering en Abacab. Het solo werk van Collins vind ik niet interessant en dat van Gabriel ken ik niet goed genoeg, al heb ik wel 4 van zijn platen. Seconds out is mooi qua nummers en hoe ze gespeeld zijn, maar de opnames kwaliteit is erg dof, waardoor ik het niet vaak op zet.
Auteur
Dankjewel voor je reactie, dat waardeer ik enorm. Nursery Cryme is ook niet verkeerd 😉
Een geweldig album, voor mij de beste Genesisplaat ooit en eigenlijk wel de beste LP die ik ken. Ik volg Genesis vanaf 1972, toen ik Watcher of the skies hoorde en ben tot 1981 de band blijven volgen. Ik haakte af na (tijdens?) Abacab, hoewel ik ze toen nog live gezien heb in Leiden, het tamelijk beladen “Booing-concert”, 3 oktober 1981.
Ik heb de band sowieso een aantal keren live gezien, met en zonder Gabriel. Hoogtepunt is toch wel The Lamb live in de Martinihal in Groningen, 10 april 1975. Ik had tot voor kort de originele megagrote poster, maar heb die dit jaar verkocht aan George German, een verzamelaar in Boston, iemand die ook veel meewerkt aan boeken over de band.
Mijn originele ticket heb ik nog en is terug te zien op covers van diverse bootlegs van het concert!
Ik ben Peter Gabriel altijd blijven volgen en hij heeft alleen maar waanzinnig mooi werk uitgebracht.
In 1979 was ik in Londen en heb een bezoek gebracht aan het Charisma-kantoor, waar ik hartelijk werd ontvangen en met de nodige interessante zaken weer wegging. Ik kreeg o.a. een promo-copy van de eerste soloplaat van Tony Banks, toen nog niet eens officieel uit in Nederland!
Auteur
Coos, mooie verhalen van een liefhebber. Dankjewel voor je reactie, ik waardeer dat enorm!