Inleiding
Er zijn van die albums waar je niet omheen kunt. Dit is er een van. Never Mind The Bollocks, Here’s The Sex Pistols is een all-time klassieker, die nog steeds net zo opwindend klinkt als in 1977. Het verhaal van de Sex Pistols, punk en de ondergang van de band.
Onlosmakelijk verbonden met de geschiedenis van de band, en de Engelse punk in het algemeen is de winkel SEX, wat een hangplek werd voor Londense punks. Lees het verhaal over SEX in het sub artikel SEX, mode, punk en Sex Pistols: 430 Kings Road, Londen.
Sex Pistols
Begin 1974 had Steve Jones contact met Malcolm McLaren, die op het punt stond naar de VS te vertrekken waar hij the New York Dolls zou managen, die tegen die tijd al compleet dysfunctioneel waren. Nog voor zijn vertrek regelde McLaren een oefenruimte voor Jones’ band en hernoemde zijn (ontwerp)winkel, die hij samen met Vivienne Westwood onderhield, naar SEX. In mei 1975 kwam McLaren terug en wilde The Strand, de band van Steve Jones, waar Paul Cook in drumde en Glen Matlock bas speelde, graag verder begeleiden.
In New York had McLaren het begin van de Amerikaanse punk gezien en hij was onder de indruk. Dit moest ook in Engeland voet aan de grond krijgen. The Strand’s gitarist werd al snel ontslagen en Jones verhuisde van zang naar gitaar. De zoektocht naar een zanger begon. In augustus 1975 liep John Lydon over straat in een Pink Floyd T-shirt, waar hij de woorden “I hate” boven had geplaatst die met veiligheidsspelden bij elkaar werd gehouden. De look was er, maar kon hij ook zingen? Lydon meldde zich in SEX en werd verzocht auditie te doen op de muziek van Alice Cooper’s I’m Eighteen. Hilariteit alom, maar op aandringen van McLaren ging de band met hem in zee.
McLaren regelde een eigen ruimte voor de groep op 6-7 Denmark Street in de Londense wijk Soho. Jones stelde voor dat Lydon zich voortaan Rotten ging noemen, een verwijzing naar zijn gebit. De band werd hernoemd naar Sex Pistols en er werd een start gemaakt met het schrijven van eigen nummers. Glen Matlock was de voornaamste muziekschrijver, Johnny Rotten verzorgde de teksten. De credits werden verdeeld over de vier bandleden.
Het eerste concert van de Sex Pistols vond plaats op 6 november 1975. Ze speelden voornamelijk covers op een extreem luid volume. Meerdere optredens volgden, en de band kreeg een vaste groep volgers, bekend onder de naam Bromley Contingent (zie ook het eerder genoemde sub artikel).
Op 12 februari 1976 trad de band op in het voorprogramma van Eddie And The Hot Rods, hun grootste optreden tot dan toe. De agressie en opwinding van de band was legendarisch. De ‘performance’ werd steeds volwassener, net als de beheersing van de instrumenten. Met name Jones ontwikkelde zich snel (hij kwam ook van ver). Als er tijdens een concert wat ontbrak (inspiratie, overtuiging, etc.) werden er gevechten uitgelokt, niet door de band zelf overigens. De naam van de Sex Pistols was daardoor al snel verbonden met geweld. Op 4 juni speelde de Sex Pistols in Manchester, een belangrijke gebeurtenis in de muzikale ontwikkeling van Manchester. Er waren ongeveer 40 mensen aanwezig, waaronder Pete Shelley en Howard Devoto (van de Buzzcocks), Bernard Sumner, Ian Curtis en Peter Hook (die later Joy Division oprichtten), Mark E. Smith (van het latere The Fall), punk dichter John Cooper Clarke en Morrissey (later van The Smiths). Allen werden sterk geïnspireerd door het optreden.
Op 20 juli 1976 debuteerde de band hun nieuwste nummer, Anarchy In The U.K., een instant punk klassieker. De sociaal politieke inhoud van de tekst was een noviteit en exemplarisch voor het grote verschil tussen de Amerikaanse en Engelse punk. Op 1 september was de band te gast bij het lokale televisie programma van Tony Wilson (later bekend van onder andere Factory Records), waar ze Anarchy In The U.K. live in de studio speelden. Drie dagen later maakte de band hun televisie debuut toen de opnamen werden uitgezonden.
Intussen was de zoektocht naar een platenmaatschappij in volle gang. Op 8 oktober 1976 tekende de band een tweejarig contract met het grote label EMI. Op 26 november 1976 debuteerde de Sex Pistols met de single Anarchy In The U.K.. Het was niet de eerste punk single, maar wel de meest invloedrijke. Van het geluid tot de tekst en het hoesontwerp: alles was revolutionair.
Na de eerste mijlpaal volgde de tweede al 5 dagen later, toen de band te gast was in het programma Today met presentator Bill Grundy. Grundy was dronken en maakte een flirterige opmerking naar Siouxsie Sioux. Hierop ontspon zich een gesprek tussen Grundy en Steve Jones dat de natie op haar grondvesten zou doen schudden.
SJ: You dirty sod. You dirty old man.
BG: Well keep going, chief, keep going. Go on. You’ve got another five seconds. Say something outrageous!
SJ: You dirty bastard.
BG: Go on, again.
SJ: You dirty fucker.
BG: What a clever boy!
SJ: What a fucking rotter.Sex Pistols & Bill Grundy, Today, 1 december 1976
Engeland was geshockeerd. De kranten stonden vol van de “filth and the fury”. Eindelijk stond de band op de voorpagina’s en werd punk een bekend fenomeen. Maar, de uitzending zorgde voornamelijk voor problemen: de komende tour werd grotendeels afgelast, omdat zalen de band geen podium wilden geven. Inpakkers bij EMI weigerden mee te werken aan de distributie van de Anarchy In The U.K.single. Toen de band begin 1977 naar Nederland vertrok voor een paar concerten stonden de kranten weer vol met verhalen over misdragingen, die waarschijnlijk niet hebben plaatsgevonden. EMI bezweek onder de externe druk en beëidigde het contract op 6 januari 1977. Na nog geen 3 maanden was het twee jarige contract niet meer geldig.
Op 28 februari 1977 bevestigde manager McLaren in een telegram aan de NME dat Glen Matlock uit de band was gezet. Een opvallende beslissing, omdat Matlock verantwoordelijk was voor de muziek. Hij werd vervangen door Sid Vicious, wiens ‘claim to fame’ was dat hij de pogo had uitgevonden. Vicious kon niet bassen, werd al snel geïntroduceerd tot heroïne door zijn labiele vriendin Nancy Spungen en leek aan de band toegevoegd te zijn voor zijn looks en gedrag, wat als punk werd gezien.
Op 9 maart 1977 tekende de band een contract met A&M, wat een dag later voor de pers voor Buckingham Palace werd overgedaan. De single God Save The Queen werd geperst en stond klaar om verscheept te worden toen A&M het contract al op 17 maart weer ontbond. In mei 1977 tekende de band bij Virgin Records. Op 27 mei 1977 werd de tweede punk klassieker van de Sex Pistols uitgebracht: God Save The Queen. En weer brak er chaos uit. De single werd geboycot door elk radiostation in Engeland, vanwege het onderwerp én de timing. De single werd uitgebracht tijdens de festiviteiten voor het Silver Jubilee van Koningin Elizabeth (het 25 jarig jubileum van haar troonsbestijging). Desondanks was de single een doorslaand succes. Binnen 1,5 week werden er meer dan 150.000 exemplaren van verkocht.
Twee dagen voor de boot-processie van Elizabeth, organiseerde McLaren een eigen processie voor de band. Varend langs House of Commons, de House of Lords en Westminster speelde de band hun laatste single en een aantal andere nummers. Uiteraard eindigde ook dit weer in chaos. De politie arresteerde McLaren en Westwood. Wederom: aandacht verzekerd. De schaduwzijde was dat het publiek steeds agressiever werd richting punks en bandleden. Rotten werd aangevallen en raakte gewond, net als Cook en (hoes)ontwerper Jamie Reed. Ook vele anonieme punks werden aangevallen door dezelfde mensen die nog maar 20 jaar eerder werden aangevallen door ouderen, die hun muziekkeuze (zoals Elvis Presley) veroordeelden.
Op 1 juli 1977 werd de single Pretty Vacant uitgebracht, op 14 oktober gevolgd door Holidays In The Sun. Beide singles waren niet zo succesvol als de eerste twee singles. Waren de Sex Pistols over hun hoogtepunt heen?
Never Mind The Bollocks, Here’s The Sex Pistols
Op 28 oktober 1977 werd het debuutalbum van de Sex Pistols dan eindelijk uitgebracht onder de naam Never Mind The Bollocks, Here’s The Sex Pistols (in de VS werd het album twee weken later uitgebracht). Alleen al op basis van het aantal bestellingen kwam het album direct binnen op de eerste plaats in de Engelse hitlijsten. Drie weken later behaalde het album goud gecertificeerd in Engeland. Te vroeg gepiekt? Geen sprake van!
De nummers werden opgenomen voor verschillende labels over een periode van ruim een jaar. De meeste nummers zijn geschreven door Glen Matlock (muziek) en Johnny Rotten (teksten), met input van de overige bandleden. Na het vertrek van Matlock schreef de band nog twee nieuwe nummers voor het album: Holidays In The Sun en Bodies. Zoals gebruikelijk kreeg de hele band credits toegewezen, dus deze nummers werden mede-toegeschreven aan Sid Vicious.
Glen Matlock speelt op één nummer op het album, namelijk Anarchy In The U.K., dat in eerste instantie werd uitgegeven door EMI in 1976. Toen de rest van het album moest worden opgenomen was Matlock al uit de band gezet. Sid Vicious was ziek voor een groot deel van de opnamen, dus hoe moest de bas worden opgenomen? Steve Jones speelde de bas partijen in voor het merendeel van het album. Maar Jones was geen bassist en volgde daardoor zijn eigen gitaarpartijen, wat waarschijnlijk heeft bijgedragen aan het eigen geluid van het album. Vicious speelde overigens op twee nummers mee in de studio, maar het is onduidelijk of hij te horen is op het album. Zijn bijdragen waren dermate beroerd dat ze ofwel heel ver in de mix zijn geplaatst of geheel zijn gewist.
Albumtitel
De werktitel voor het album was God Save Sex Pistols, maar halverwege 1977 werd het veranderd naar de titel waar het woord “bollocks” in voorkwam. Dat woord zou uiteindelijk leiden tot een rechtszaak. Vele platenhandelaren werden door de politie bedreigd met boetes en arrestaties als ze reclame maakten voor het album in hun etalages. Hierbij werd verwezen naar de ‘1899 Indecent Advertisements Act’. Op 9 november 1977 viel de politie een Virgin Records winkel in Nottingham binnen en arresteerde de winkeleigenaar. Een prachtig marketing moment voor Virgin en McLaren, die daar direct op inhaakten met een “THE ALBUM WILL LAST. THE SLEEVE MAY NOT.” PR campagne.
Al op 24 november kwam de zaak voor. De advocaat voor Virgin beargumenteerde dat “bollocks” ooit was gebruikt als vertaling voor testikels, maar vaker werd gebruikt als alernatief voor onzin. Een professor Engels van de Nottingham universiteit verklaarde dat het woord in Oud Engels refereerde naar een priester. Tandenknarsend verwierp de rechter de aanklacht.
Distributie
Ondanks het contract met Virgin onderhandelde McLaren met andere partijen in meerdere landen, waaronder de VS. Op 10 oktober tekende McLaren een contract met Warner Bros.. In Frankrijk had McLaren een contract geregeld met Barclay, waar het album uit zou komen met 12 nummers, in plaats van de geplande 11. Tevens zou het album een week eerder uitkomen in Frankrijk, waardoor Virgin ook in Engeland de uitgave vervroegde naar 28 oktober 1977. De eerste 50.000 exemplaren betroffen de zogenaamde 11 track versie. Die versie werd voorzien van een 7″ waarop alleen het ontbrekende nummer (Submission) stond, aangevuld met een poster.
Spunk
Een ander probleem voor Virgin was de uitgave van de bootleg Spunk, dat bestond uit demo’s en studio opnamen van Sex Pistols nummers, die eerder waren opgenomen. De opnamen klinken rauwer dan op het uiteindelijke album en stammen uit de tijd dat Glen Matlock nog deel uitmaakte van de band. McLaren wordt ervan verdacht de opnamen te hebben gelekt, maar dat heeft hij altijd ontkend. Het album is uitgekomen in september of oktober 1977, vlak voor de uitgave van Never Mind The Bollocks, Here’s The Sex Pistols. De timing voor de bootleg was perfect. De nummers klinken goed en geven een mooie indruk van de Sex Pistols zonder te veel productionele opsmuk.
Nummers
De nummers op de bootleg:
- Seventeen
- Satellite
- No Feelings (onder de naam Feelings)
- I Wanna Be Me (onder de naam Just Me)
- Submission
- Anarchy In The U.K. (onder de naam Nookie)
- God Save The Queen (onder de naam No Future)
- Problems
- Pretty Vacant (onder de naam Lots Of Fun)
- Liar
- EMI (onder de naam Who Was It)
- New York (onder de naam New York (Looking for a Kiss))
De nummers zijn opgenomen in de Denmark Street oefenruimte (van 13 tot 30 juli 1976), in Lansdowne/Wessex Studios in Londen (van 10 tot 12 oktober 1976) en in Gooseberry/Eden Studios in Londen (van 17 tot 28 januari 1977).
De bootleg is meermalen uitgegeven. In 1996 werden de opnamen voor het eerst officieel uitgegeven als extra disc bij de heruitgave van Never Mind The Bollocks, Here’s The Sex Pistols.
Recensie
Maar is het album al die aandacht waard? Het korte antwoord is ‘Jazeker’. Ik ontdekte het album een paar jaar na de initiële uitgave en het heeft me sindsdien nooit meer verlaten. Het was mijn introductie tot punk: goede nummers, met de juiste houding gespeeld, strakke productie en teksten die wat betekenden en ergens over gingen. De band klinkt gedreven, authentiek en oprecht, wat op zichzelf al vernieuwend was.
Maar, was het album, ondanks dat vele nummers niet volgens het vaste couplet – refrein principe waren opgebouwd, niet meer dan een goed rock album? Nee, ook al is de overdreven reactie destijds moeilijk voorstelbaar als het album met de ervaring van nu wordt geluisterd, destijds was het ook een culminatie van schandaal na schandaal, de introductie van punk, een reactie op de agressie tegen punks en een schop tegen de gevestigde orde die weinig gaf om de problemen van de jeugd. De definitieve declaratie dat punk er was en niet meer weg te denken was. Het album introduceerde anarchie naar een groter publiek, viel de (heilig geachte) monarchie aan, bevatte het woord “fuck” een aantal maal en rekende af met de vele zelfvoldane rocksterren, die met hun muziek erg ver afstonden van de belevingswereld van jongeren, die inderdaad vaak geen toekomst hadden, anders dan een baan in de mijnen net als hun vader. Punk en Sex Pistols stonden voor opwinding, vernieuwing en verse lucht.
Na al die jaren klinkt het album nog steeds confronterend, ook al is de meerderheid van de muziek mid-tempo. Het aantal klassiekers is groot. Minstens de helft van de nummers gelden als punkklassiekers en de rest van de nummers zijn ‘gewoon’ goed. De opener Holidays In The Sun zet direct de toon. De bekende Rotten sneer onder de voortdenderende band die vol bezieling speelt. Het nummer is geïnspireerd door de reis naar Berlijn (“I’m looking over the wall and they’re looking at me”). Starten met een hoogtepunt is een statement op zich.
In No Feelings verklaart Rotten zijn filosofie:
I got no emotions for anybody else
You better understand
I’m in love with myself
My beautiful self
De boodschap van en voor de jeugd komt in het klassieke God Save The Queen helemaal goed naar voren:
God save the queen
She ain’t no human being
There is no future
In England’s dreaming
Het afsluitende “No future” was het nieuwe anthem voor de jeugd. Seventeen bevat I’m a lazy sod als soort van refrein. De eerste single en instant punk klassieker Anarchy In The U.K. is wellicht de beste punk single ooit:
I am an antichrist
I am an anarchist
Don’t know what I want
But I know how to get it
I wanna destroy passer by
Ook al is het rijm wat simpel, de boodschap kwam destijds hard binnen. Rotten meent elk woord en spuugt deze ook vol vuur uit. Nog steeds een opwindend nummer en hoogtepunt in de Engelse punk. De afsluiter, EMI gaat over platenmaatschappij EMI en het vertrek van de band daar. Het nummer eindigt met de name-check van die andere maatschappij:
Hello EMI
Goodbye A&M
Dit laatste nummer klinkt het hardst van alle nummers en luidt het album uit met alweer een hoogtepunt. Ik ben het album altijd blijven waarderen voor de houding, het geluid en de muziek, waarvan Rotten’s zang een belangijk component is.
Er zijn weinig andere albums te bedenken die de definitie van ‘verplichte kost’ zo goed belichamen als Never Mind The Bollocks, Here’s The Sex Pistols.
Singles
Er zijn vier singles van het album uitgebracht.
- Anarchy in the U.K.
B-kant: I Wanna Be Me
(uitgebracht op 26 november 1976) - God Save The Queen
B-kant: Did You No Wrong
(uitgebracht op 27 mei 1977) - Pretty Vacant
B-kant: No Fun (Stooges cover)
(uitgebracht op 1 juli 1977) - Holidays In The Sun
B-kant: Satellite
(uitgebracht op 14 oktober 1977)
Nummers
Alle nummers geschreven door Paul Cook, Steve Jones, Glen Matlock en Johnny Rotten, tenzij anders aangegeven.
Kant 1
- Holidays In The Sun (Paul Cook, Steve Jones, Johnny Rotten en Sid Vicious)
- Bodies (Paul Cook, Steve Jones, Johnny Rotten, Sid Vicious)
- No Feelings
- Liar
- God Save The Queen
- Problems
Kant 2
- Seventeen
- Anarchy In The U.K.
- Submission
- Pretty Vacant
- New York
- E.M.I.
In 1996 werd het album opnieuw uitgebracht als dubbel cd, de tweede disc bevatte de originele Spunk bootleg. Op 19 oktober 2007 werd een speciale 30 jarige editie uitgebracht op 180 grams vinyl. Op 24 september 2017 werd het album uitgebracht in een boxset, die een geremasterde versie van het album bevatte, aangevuld met B-kantjes, outtakes, demo’s, live concerten, video’s, een boek, promo stickers en meer. Een uitputtende uitgave met een perfect geluid.
Muzikanten
- Johnny Rotten – zang
- Steve Jones – gitaar, bas (behalve op Anarchy In The U.K.), achtergrondzang
- Paul Cook – drums
- Glen Matlock – bas en achtergrondzang op Anarchy In The U.K.
- Sid Vicious – gedeeltelijke bas op Bodies en misschien God Save The Queen
Na Never Mind The Bollocks, Here’s The Sex Pistols
Normaal gesproken wordt er een uitgebreide tournee georganiseerd na het verschijnen van een album. De Sex Pistols speelden een paar concerten in Nederland en Engeland in december 1977 en dat was de Europese tour. In januari 1978 vertrok de band naar Amerika voor hun eerste tour daar. Manager McLaren had de band geboekt in plaatsen en zalen die nooit worden geboekt voor een internationale tour. De bedoeling was om chaos en een onveilige omgeving te creëren. Missie geslaagd. De tour werd geplaagd door ruzie en geweld, zowel binnen de band als met het publiek, Vicious was onhandelbaar door zijn heroïne verslaving, instrumenten waren vaak niet gestemd en de band was onderling verdeeld. De tour bestond uit 7 concerten, waarvan de laatste plaatsvond op 14 januari 1978 in de Winterland Ballroom in San Francisco, de enige locatie een reguliere concertzaal was. Na het optreden zei Rotten “Ah-ha-ha, ever get the feeling you’ve been cheated? Good night.”, waarmee hij niet alleen de avond eindigde, maar ook de carrière van de Sex Pistols. Op 18 januari maakte Rotten bekend dat hij uit de band was gestapt.
McLaren was echter nog niet klaar, want hij had een idee voor een script, waarin de band een belangrijke rol speelde. Er werden opnamen gedaan in Brazilië, Frankrijk en Engeland voor de soundtrack en de film. Vicious zou Rotten moeten vervangen als zanger, maar de relatie tussen McLaren en Vicious verslechterde in rap tempo, dus dat idee verdween snel. Eind juni 1978 werd de single No One Is Innocent uitgebracht (waarop treinrover Ronnie Biggs meezong) met als B-kantje My Way, in de Sid Vicious versie. De single zou de succesvolste single van de Sex Pistols worden.
Vicious trad solo op in new York in de hoop een solo carrière te starten. Op 12 oktober 1978 werd Spungen dood aangetroffen in het Chelsea Hotel in New York. Vicious werd gearresteerd en beschuldigd van haar moord. Hij kwam snel op borgtocht vrij en ging direct weer de fout in wegens geweldpleging. Op 1 februari 1979 kwam Vicious voorlopig vrij en overleed binnen 24 uur aan een overdosis. Hij werd 21 jaar oud.
Rotten zou onder zijn eigen naam de band Public Image Ltd. oprichten en zou een rechtszaak starten tegen McLaren en zijn bedrijf voor mismanagement. Op 14 februari 1979 won Rotten de rechtszaak en werd McLaren opgedragen te voldoen aan de (financiële) eisen van Rotten.
Op 24 februari 1979 werd de soundtrack voor de film The Great Rock ‘N’ Roll Swindle uitgebracht, die voornamelijk bestond uit archief opnamen van de band en covers van Sex Pistols nummers door andere artiesten, aangevuld met nieuwe opgenomen werk na het vertrek van Rotten. De film, waar McLaren niets meer mee te maken wilde hebben, werd afgemaakt door Julien Temple en in 1980 uitgebracht. De film was voor velen een bevestiging dat de Sex Pistols niets meer dan een boy-band waren, omdat de film in grote lijnen het verhaal vertelt van McLaren, een manager die punk rock uitvond en de band had opgebouwd en verantwoordelijk was voor hun reputatie.
In 1996 kwam de originele band (inclusief Glenn Matlock) bij elkaar en gingen op de Filthy Lucre Tour, een tour die 6 maanden zou duren. In stijl, communiceerde de band heel duidelijk dat de reünie werd ingegeven door geld. De tour werd vastgelegd op het live album Filthy Lucre Live, dat op 29 juli 1996 werd uitgegeven. In 2000 werd de documentaire The Filth And The Fury uitgebracht, die het verhaal van de Sex Pistols vertelde vanuit het oogpunt van de band zelf. In 2002, 2003, 2007 en 2008 speelde de band ook een aantal concerten. In 2008 bracht de band de DVD There’ll Always Be An England uit, een live registratie van hun Brixton Academy concert op 10 november 2007. In 2022 werd de zesdelige televisie serie Pistol uitgezonden op Hulu. Het verhaal was gebaseerd op de autobiografie van Steve Jones. John Lydon spande een rechtszaak aan om de serie tegen te houden, maar verloor.
Nalatenschap
Wellicht een wat potsierlijk woord voor een band die maar één album heeft uitgebracht, maar in dit geval terecht. De band en het album waren zeer invloedrijk. Beiden worden gezien als baanbrekend en gelden als een demarcatie lijn. Er is sprake van de muziek voor de Sex Pistols en daarna. Nadat de band iedereen voor zijn kloten had geschopt sprongen overal ter wereld punkbands op, die via opvolgende genres als post-punk en de verzamelnaam new-wave veel vernieuwing en oorspronkelijke muziek opleverde.
Aan de Sex Pistols kleeft nog altijd het beeld dat de band een idee van McLaren was, dat in eerste instantie was gericht op chaos en marketing in plaats van op muziek. Het beeld is onterecht en is het ultieme bewijs van McLaren’s finesse. Hij kon velen laten geloven wat hij wilde. Maar de muziek en teksten zijn toch echt afkomstig van de band zelf. Het ontslag van Matlock begin 1977 is een duidelijk kantelpunt voor de band, die daarna nog 2 eigen nummers schreef. Wie weet wat er gebeurd was als de band in de oorspronkelijke setting bijeen was gebleven.
De optredens van de band heeft punk en talloze bands direct geïnspireerd: Buzzcocks, The Damned, Siouxsie And The Banshees, Joy Divsion, The Clash, Wire, The Adverts, Subway Sect, The Slits, etc. De lijst is eindeloos.
De invloed beperekte zich niet alleen tot tijdgenoten, maar ook later bleken vele bands beïnvloed: Jesus And Mary Chain, NOFX, The Stone Roses, Guns N’ Roses, Nirvana (Nevermind is een directe verwijzing naar Never Mind The Bollocks, Here’s The Sex Pistols), Green Day en Oasis.
Rock And Roll Hall Of Fame
In 2006 werden de Sex Pistols voorgedragen voor opname in de Rock And Roll Hall Of Fame. Namens de band (en dus uit de naam van Johnny Rotten) faxte Lydon bovenstaande brief naar de organisatie. De hele ceremonie en organisatie was een “piss stain”. De band kwam dus niet, maar werd toch opgenomen in de Hall Of Fame. Tijdens de ceremonie werd de brief voorgelezen.
Ter afsluiting
Never Mind The Bollocks, Here’s The Sex Pistols is door de jaren heen hoog geëindigd op allerlei best albums of all time lijstjes.
Wat vind jij van Never Mind The Bollocks, Here’s The Sex Pistols? L:aat het weten!
Video/Spotify
Bij dit verhaal is een video opgenomen. Klik op de volgende link om deze te zien: Video: Never Mind The Bollocks, Here’s The Sex Pistols. De A Pop Life afspeellijst op Spotify is ook aangepast.