Prince – De 15 beste albums!

Prince – The Black Album (Edward)

Edward’s top 15 Prince albums

1. 1999
   A giant step for mankind …. om maar even klein te beginnen. Een fantastisch en gedurfd experiment: een plaat met een dominante rol voor synthesizers en drum machines, met name de Linn LM1. Het levert een bijzonder kale productie op maar o, zo doeltreffend. En toch blijft het superfunky! Muziek die mij bij de strot greep. Op deze plaat staat in mijn opinie werkelijk geen enkele misser. Partytheme #1 of all time: 1999, poppy hit Little Red Corvette, rockabilly Delirious (luister eens naar de niet te versmaden full-length 6 minuten versie op 1999 Deluxe… damn!). Ik was helemaal lyrisch van Let’s Pretend We’re Married, een 2e feestnummer D.M.S.R., twee bijzonder sexuele getinte trax Automatic (bondage) en Lady Cab Driver (ontdek zelf maar even!), het fenomenaal mysterieus steriele Something In The Water (Does Not Compute), het kritisch new-wavy All The Critics Love U In New York en 2 ballads Free (op de piano!) en Prince-weer-eens-als-de-vocale-acrobaat met International Lover als hijgende afsluiter. “Welcome aboard flight Seduction 747!”
   Uiteindelijk bedoeld om de crossover te maken naar het grote publiek. In de USA lukte dat, in Europa nog niet helemaal, echter maakte MTV veel goed want daar werden 1999 en Little Red Corvette paars gedraaid. De hoes (van de originele dubbel LP) is op z’n zachts gezegd spraakmakend en zeker reden voor nadere inspectie: de 1 van “1999” in de vorm van een pik, het embleem in de I van Prince met in spiegelschrift ‘and the Revolution’ (een eerste verwijzing naar zijn begeleidingsband) en de Rude Boy button in de tweede 9 van “1999”, verwijzend naar zijn vorige plaat Controversy.
   Alhoewel al een fan van Prince sinds Controversy uit 1981, kocht ik deze dubbel LP pas een week na de release van Purple Rain, dus in juli 1984 (was namelijk best duur voor een scholier, platen kopen). Meteen was ik er helemaal weg van, alles wat erop stond was fantastisch. Punt! Dus ik had nu 2 platen binnen een week van een lumineuze wereldklasse en tegelijkertijd waren ze voor mij opzienbarend en toonaangevend. Nu was mij eindelijk volledige toegang verschaft tot de verwonderingwekkende wereld die Prince heet. En eenmaal daar aanbeland, schoot ik dan ook direct astronomisch de ruimte in. En dat zou decennia lang duren…
   Leuke anekdote: Jaren later, toen ik Bram ontmoette (in 2003), vertelde hij pas veel later ingestapt te zijn met Prince, bij Lovesexy. 1999?! Nooit gekocht, veel te disco! Hahaha, dat is een grap die nu, 18 jaar later, nog steeds voorleeft als we naar muziek luisteren.
2. The Black Album
   Ja, het zwarte album alias The Funk Bible moet echt hoog in mijn lijst. Straks wordt je wel duidelijk waarom. Als je één plaat van Prince gedreven kan noemen, is het deze! Vanaf opener Le Grind is het één en al funk & feest met als enig rustpuntje When 2 R In Love. Cindy C, een ode aan Cindy Crawford, bevat een rap van Steve Silk Hurley, één van de meest invloedrijke house producers toentertijd. Dus dat trok ook al mijn aandacht want ik kocht alles wat los & vast zat wat betreft Chicago House in 1987. Dead On It is een ironische dig naar de rap en hiphop scene van dat moment (rappers kunnen niet zingen, was zijn insteek, en volgens mij zat ie er niet eens zoveel naast). Bob George is zonder enige twijfel het meest vreemde en tegelijkertijd iconische nummer dat Prince ooit opnam en voor mij één van de hoofdredenen waarom dit zo’n heerlijk album is. De LP kent veel versneld en vertraagd stemgebruik, ter bevestiging van de anonimiteit van de plaat (zwarte hoes zonder enig kenmerk van artiest). We mochten zgn. niet horen dat het Prince was (duuuh!). Bob George herbergt een monoloog voorgedragen door een zeer vertraagde, vrijwel onherkenbare stem van Prince waarbij hij de identiteit aanneemt van een man met een rijk godslasterlijk vocabulair die vermoedt dat zijn vriendin een affaire heeft. Het met wapens zwaaiende alter ego vuurt vervolgens een veelvoud aan geweerschoten in een opkomende manische episode inclusief confronterende booty-bass schizofrenie om uiteindelijk door de politie te worden overvallen. Volgens sommigen is het nummer een reactie op de toenemende verheerlijking van geweld en vrouwenhaat in gangsta rap. Met recht een buitengewoon formidabel crimineel nummer. Enfin, daarna is het weer terug naar funk van de bovenste plank met Superfunkycalifragisexy. Echt delicious! 2 Nigs United 4 West Compton is een frantische, instrumentale funk jazzjam. Het album eindigt met het aanstekelijke Rockhard In A Funky Place inclusief heerlijk getoeter van saxofonist Eric Leeds. Rockhard verwijst hierbij, inderdaad, naar de staat van zijn maaiersgereedschap want zoals in de lyrics voorbijkomt: hij haat ’t als een hard latje wordt verspild.
   Zoals reeds gezegd, het ‘black’ verwijst naar de anonimiteit waarmee Prince de plaat wilde uitbrengen (helemaal zwart, sticker Warner Bros., verder niks, geen artiestennaam), alsmede vanzelfsprekend naar de kleur van de hoes. Het album was schijnbaar bedoeld als antwoord op de groeiende kritiek, met name in de USA, dat hij te pop georiënteerd werd (met Sign O’ The Times) en zijn zwarte roots aan het verloochenen was. Hij had dus iets te bewijzen en dat hoor je dan ook terug in het fanatisme van het album. Het verhaal kennen we ondertussen wel: eerste week van december 1987, boze Spooky Electric had dit album gecreëerd, de plaat spuwt verdorvenheid… alles moest weg in een oogwenk, besloot Prince, op het allerlaatste moment. Een half miljoen vinyl platen in Duitsland, woppa de vernietigingsmolen in. Een handvol ontsprongen deze dans en staan dan ook met menig trots in een paar selectieve paarse huishoudens ter wereld. Echter ontstak dat mystiek vuurtje juist alleen maar een wereldwijde brand aan: 33 jaar later is The Black Album nog steeds, met vele honderdduizenden exemplaren, het meest verkochte bootlegalbum aller tijden. Gedurende 1988, toen ik nog een bootleg ervan had, is menig avondje weggevallen wegens het opnemen van enorm veel cassettebandjes, want iedereen in mijn vrienden/kennissenkring wilde een graantje meepikken van dit fenomeen… tja, toen waren er nog geen MP3’s en dat je binnen 2 minuten een cd-tje kon branden. De prijzen voor een originele LP uit 1987 zijn, na zijn overlijden in april 2016, de pan uitgerezen. In recentelijke jaren gingen deze van de hand voor resp. $27.500 en $42.298. Op een persoonlijke noot: het album heeft voor mij een veel diepere betekenis dan louter de muziek en de mystiek. Exact in diezelfde eerste week van december 1987, zat ik in het diepste dal wat ik ooit heb gekend in mijn leven, met pas 21 jaar op de teller, dus het ‘zwart’ van het album is, in elk geval voor mij multi-interpretabel. Ook derhalve voor mij een week die ik graag wilde deleten…
3. Around The World In A Day
   Behoorlijk afwijkend van het commerciële geluid van zijn vorige release, en dus even geen goesting in Paarse Regen deel II, ziet dit album Prince experimenteren met psychedelische stijlen, onconventionele instrumenten en weelderige, soms cryptische texturen. De prachtig kleurrijke hoes verwijst naar de evenzo bonte pittoreske muzikale inhoud die wordt bewandeld op deze plaat. Om al deze redenen dan ook vaker aangehaald als Prince’s Sgt. Pepper. Het diende allemaal als een toekomstig sjabloon, zoals de rest van de wereld snel zou leren. Ik vond ’t heerlijk excentriek, eigenzinnig en toch toegankelijk, met poppy tracks als Raspberry Beret, Pop Life (die beide keurig dienst deden als singles), het kritische staccato America, de prachtige 7-minuten durende piano ballad Condition Of The Heart met een welig instrumentaal intro van 2,5 minuut: heel oprecht en diepgaand. The Ladder kan men naadloos aansluiten op het einde van het nummer Purple Rain (en daarmee toch nog de enige connectie naar zijn voorganger). Een schitterende bonte verzameling tracks, echter zijn mijn twee favorieten het heerlijk luchtige en trippy Tamborine, waarin de lyrics dienen als een reeks nauwelijks verhulde commentaren op de geneugten van masturbatie, met halverwege de song een uitbarsting van multi-track harmonieën, extatisch en spontaan klinkend, bijna als gospel. Tweede favoriet is afsluiter Temptation: 8 minuten aan flink aangedikte bombast van gitaren en drums – zeg maar gerust Prince als Hendrix, vocalen van Prince die ongecontroleerd alle kanten opschieten, de dialoog met God over het verschil tussen liefde en sex, en weer die mystiek aan het eind: “I don’t know when I’ll return”… inderdaad: de Prince die we hier horen is nooit meer teruggekeerd in deze vorm.
4. Purple Rain
   Purple Rain, hèt album waarom iedereen in de wereld weet wie Prince is. Ditmaal een volledig band effort, met The Revolution. Muzikaal voller dan vorige albums, meerdere lagen gitaren, keyboards, elektronische synthesizereffecten, drummachines en andere instrumenten. En met een tikje psychedelische glans aan productie in de mix. Elke genialiteit is uit de kast gehaald om de paarse regen wereldwijd te laten vloeien. En ook al is ’t ondertussen volledig purper gedraaid, soms tot vervelens toe, met 25 miljoen exemplaren verkocht en op 8 in de Top 500 beste albums aller tijden, blijft het een absolute mijlpaal. We kunnen er niet omheen. Ook ik niet, in deze top 15.
   De plaat kent een enorme drive, het hield dan ook mijn volledige aandacht vast van begin tot het einde, al was het maar omdat ik ’t zo prachtig vond, die paars gekleurde plaat die op mijn platenspeler ronddraaide (de allereerste persing was op paars vinyl namelijk). Met terecht als eerste trendsetter Let’s Go Crazy, de opener. Wat een energie gaat daarvan uit. Met die geweldige gitaarsolo op het eind… magic! Gevolgd door een verplicht popduetje met Apollonia, zijn vrouwelijke tegenspeler in gelijknamige film. De ballad The Beautiful Ones geeft ons een diepe kijk in de Prince psych, op een hartverscheurende en zeer overtuigende manier. Computer Blue en Darling Nikki: Prince at the top of his game. Rauw, vulgair, heerlijk gewoon. Zó klonk ie daarna nooit meer. Veelal verwezen muziekcritici ook naar de experimentele aspecten, waaronder het innovatieve When Doves Cry, zonder bas. En een buitengewoon energiek trio als afsluiter, net als in de film: I Would Die 4 U, het zeer opzwepende en speelse Baby I’m A Star en eindigend met het majestueuze Purple Rain. 9 minuten monumentale Paarsheid. Over deze laatste nog een grappig feitje: naar verluid bood hij Fleetwood Mac-ster Stevie Nicks de kans om de teksten te schrijven voor een vroege instrumentale versie van het nummer. “Het was zo overweldigend, dat ik ernaar luisterde en ik gewoon bang werd”, herinnerde Nicks zich. Ze belde hem terug en zei: “Ik kan het niet. Ik wou dat ik het kon. Het is teveel voor mij. Achteraf ben ik zo blij dat ik het niet heb gedaan.”
5. Controversy
   Hier ligt de oorsprong waarom ik Prince fan werd! Het innovatieve, grenzen opzoeken, zijn androgyne voorkomen toentertijd. En daarom ook zo hoog in deze top 15. In 1981 werd de volledige album versie van het nummer Controversy vaak gedraaid in de Soul Show op donderdagavond, als één van de weinige plekken toen nog waar Prince met een grote regelmaat voorbijkwam. Toen ik de video zag, was ik helemaal verkocht. Een man op paarse stiletto’s, matching trenchcoat en make up?! Wow! Niet zozeer dat ik ‘m aantrekkelijk vond, maar het grensverleggende danwel grenzen opzoekend intrigeerde mij des temeer. Bovendien staat het album bol van speculaties over Prince uit die tijd, zoals zijn seksualiteit, geslacht, religie en raciale achtergrond, en hoe hij al die nieuwsgierigheid over hem niet kon begrijpen, aangewakkerd door al die krantenkoppen op de hoes. Die aandacht probeert Prince dan ook te verleggen naar de muziek, met belangrijkere thema’s als de koude oorlog die toen woedde (Ronnie, Talk To Russia), moorden op Afro-Amerikanen en John Lennon (Annie Christian, bedoeld als woordspeling voor de anti-christ). Vanzelfsprekend wordt ook onbelemmerd seksualiteit in overvloed verkondigd als fundament voor een liefdevollere samenleving (Sexuality, Private Joy, Do Me Baby,Let’s Work, Jack U Off). Daarnaast is dit het eerste album van Prince met een associatie naar de kleur paars en ook de later algemeen toegepaste zgn. sensational spelling (U, 2, 4 als in: you, to, for). En hier vond ik tevens een introductie in de 12″ catalogus van Prince, nl. Let’s Work met een langere versie van maar liefst 8 minuten b/w Gotta Stop Messin’ About, het eerste echte B-kantje (een outtake van de Dirty Mind sessies); heden ten dage is dit een veelgezochte 12-inch. Het beloofde allemaal nog veel meer spannends.
6. Come
   Het staat in mijn geheugen gegrift: op 6 maart 1994 stuurde Prince een band met acht nummers naar Nederlandse radiostations waaronder de nummers Interactive, Pheromone, Loose, 319, Endorphinmachine en een 11-minuten durende versie van The Most Beautiful Girl In The World, bestaande uit verschillende mixen die naderhand verschenen op de maxi EP. Er brak voor mijn gevoel een nieuw Prince tijdperk aan. Wat een geweldige nummers, zeg! En een paar weken later was ’t er al op CD (weliswaar een bootleg: Now!). Prachtige tijden waren het. Overigens, voor de duidelijkheid, veel van de hier bovengenoemde nummers kwamen uiteindelijk (helaas) niet op de Come CD. Wel het titelnummer natuurlijk: het originele Poem (a.k.a.Come) werd opgesplitst waarvan het laatste gedeelte Orgasm werd. Het gitaargeluid op Orgasm is een sample van een gitaarsolo met feedback van Private Joy van zijn album Controversy uit 1981. Het gekerm op Orgasm is dat van Vanity, opgenomen in 1983 voor de niet uitgebrachte track Vibrator.
   De algehele toon op Come is duister en experimenteel van aard aangezien Prince het up-tempo en meer commercieel materiaal bewaarde voor The Gold Experience. Prince diste de plaat ook als ‘oud materiaal’. Het is namelijk het allerlaatste album van Warner Bros. onder de naam Prince, vandaar ook zijn “overlijden” op de hoes, 1958-1993. De ruzie met Warner Bros. en geen promotie vanuit Prince maakte deze plaat wat obscuur toentertijd. Prince wilde dat Warner Bros. de platen Come en The Gold Experience tegelijkertijd zou uitbrengen, zodat het Prince-materiaal (Come) kon concurreren met The Gold Experience (wat Prince superieur achtte), en dat onder zijn nieuwe tijdelijke naam, een onuitsprekelijk symbool. Warner Bros. weigerde echter beide albums tegelijk uit te brengen, uit angst dat de markt werd overstelpt.
   Dat gezegd hebbende: Come vind ik een geweldig album! De kale productie en bijna claustrofobisch geluid sluit goed aan bij de wat sombere toon van de nummers. Zelfs de hoes is erop aangepast, zwart/wit, duister. Terwijl het ijzersterke nummers bevat en bijv. veel coherenter en krachtiger klinkt dan The Gold Experience. Tja helaas, Prince. Pheromone, Loose, Race, Papa, Dark, Solo, Space zijn allen juweeltjes. Evenals de single Letitgo. Daarom deze verdiende hoge plek in mijn top 15.
7. Sign O’ The Times
   Sign O’ The Times mag vanzelfsprekend niet ontbreken in deze lijst. Algemeen gezien als zijn beste werk. En ontstaan uit onuitgebrachte projecten Dream Factory en Crystal Ball. De dubbelaar bevat inderdaad toppertjes: het geëngageerde minimalistische titelnummer, funk odyssees Housequake en Hot Thing, tijd-voor-de-dansvloer It, gospel Forever In My Life, het ijzersterke sensuele If I Was Your Girlfriend, het magistrale Strange Relationship (alhoewel ik de Wendy & Lisa mix nóg beter vind), het opzwepende U Got The Look (ik mis wel enorm het lange opzwepende intro van de filmversie hier), het swingende It’s Gonna Be A Beautiful Night, en het majestueuze The Cross. Het komt allemaal nog beter samen in de concertfilm ervan. Helaas een groteske misser hier: persoonlijk vind ik I Could Never Take The Place Of Your Man een vreselijk gedrocht op de plaat. Terwijl de rest zo innovatief klinkt, doet dit nummer bij mij de schijn ophouden dat het in 5 minuten in elkaar is gezet; ik vind het echt een vreselijk puinnummer. Zelfs de originele outtake versie uit 1979 (op Sign O’ The Times Deluxe) is nog 10x spannender dan hier. Ik kan er echt niks mee. En daarom waarschijnlijk minder hoog dan men zou verwachten in een top 15.
8. The Gold Experience
   Een terugkeer naar betere tijden, ditmaal in mid-jaren 90. Er was gedurende de periode 1993-1995 een opmerkelijke output aan steengoed materiaal dus toen sessies voor The Gold Experience waren afgerond, hadden al een paar mogelijke tracklijstconfiguraties de revue gepasseerd. Helaas pakte dit minder uit, volgens velen, in hetgeen uiteindelijk verscheen op de officiële CD. Days Of Wild en Interactive waren inmiddels geschrapt, echt onbegrijpelijk! Deze twee nummers hadden The Gold Experience helemaal perfect gemaakt voor mij. Vol energie, coherent en compleet. The Gold Experience zou een volgende Purple Rain worden, zo vertelde Prince de pers. Edoch: helaas geen tweede bezoek aan hoogtepunten van conceptuele kunst en commercieel stardom zoals het magnum opus uit mid-jaren 80. Evenwel zijn hier een paar juweeltjes te bespeuren: Endorphinmachine (alhoewel hier plat geproduceerd, ik mis de rauwheid van eerdere versies), Shhh, Dolphin, Now, 319, Hate U, Gold.
   Wist je overigens dat dit mijn favoriete concerttoer was van Prince? Lees alles over die tour in mijn artikel Prince 1995 Ultimate Live Experience in Nederland.
9. Dirty Mind
   Met een fusie van ongepolijste post-disco, new wave, funk en dance, wordt Dirty Mind uit 1980 beschouwd als het meest creatieve en zeker het meest gewaagde album van Prince. Niet alleen de controversiële thema’s (orale seks, incest en ejaculatie) trokken de aandacht, ook de hoge vrouwelijke zang van Prince, samen met zijn androgyne imago tijdens dit tijdperk. Hij zou het verder uitbouwen met o.a. opvolger Controversy. Het zijn voor mij (en menig ander) zeker één van de meest spraakmakende 30 minuten in de muziek geweest. De trax klinken heel rauw, wat ook de bedoeling was; het blijken gewoon vrijwel onbewerkte demo’s te zijn. Sterkste nummers: When You Were Mine, Head, Uptown en het titelnummer zelf. Dit half uurtje is ongeremd genieten van de vroege Prince.
10. The Slaughterhouse
    Prince was er vroeg bij met andere manieren van muziek aanbieden, vooral toen Napster aanzienlijk aan terrein won. The Slaughterhouse en The Chocolate Invasion zijn dan ook beide louter digitale releases, en betreft materiaal uit 2001, ter download via zijn NPG Music Club. Alhoewel de complete digitale release als CD in deze configuraties pas in maart 2004 beschikbaar was. Er staan echt heerlijke trax op dit album: Silicon, S&M Groove, Golden Parachute, Northside, Peace, Daisy Chain om er maar een paar te noemen. Ik vind ’t wel een lekker en spontaan plaatje. En eindelijk eens iets van de latere Prince in deze top 15.
11. The Chocolate Invasion
    (zie ook The Slaughterhouse) in alle eerlijkheid, zijn The Slaughterhouse en The Chocolate Invasion een beetje onderling uitwisselbaar voor mij. Ik vind ze beide even leuk. De nieuwe trax ter download voor de NPG Music Club leden uit 2001 waren allemaal even vermakelijk. Ik was één van de gelukkigen die via Ebay ook heel snel de 3 Hit ’n Run tour cd-singeltjes kon kopen voor een belachelijk lage prijs, alle 6 deze trax staan ook op deze 2 albums. Toppers op deze CD zijn: Vavoom, My Medaillon, High, When Lay My Hands On U.
12. Lotusflow3r
    En nog meer later materiaal uit de 00-jaren. Lotusflow3r is eindelijk weer eens een zalig consistent gitaaralbum en wordt gekenmerkt een mengeling van gitaarrock, psychedelica, en in wat mindere mate funk en jazz. Het instrumentale From the Lotus… waar het album mee aanvangt, met prominent gitaarwerk, dient als voorbode voor de rest. Boom, Colonized Mind en de cover Crimson And Clover zijn allen psychedelische rocknummers. De Hendrix referenties vliegen je om de oren, ook in Wall Of Berlin en Dreamer. Tevens wordt de funk nog even erbij gehaald met o.a. $ (Money) waarin Maceo Parker effe een flink toetertje meeblaast. De zangstem van Prince verwijst hier naar zijn vroegere alter ego Camille. Een zeer coherent plaatje van Prince. En derhalve verdiend in deze lijst.
    NB: betreft alleen de CD Lotusflow3r, niet het elektronische ik-doe-hier-enorm-mijn-best-om-de-jaren-80-opnieuw-te-creëren-ja-ik-heb-mijn-LinnLM1-nog-en-lukt-het-enigszins?-nee-hè?-damn! MPLSound.
13. One Nite Alone… Solo piano and voice by Prince
    Nr. 25 in de reeks studioalbums van Prince, uitgebracht in mei 2002 en een kadootje voor de NPG Music Club leden. Prince zingt en begeleidt zichzelf op piano, waarbij hij slechts heel af en toe gebruik maakt van andere instrumenten. Het bevat o.a. een cover van de Joni Mitchell-klassieker A Case Of You, waarvoor Mitchell speciale dank ontvangt in de liner notes. Avalanche veroorzaakte enige controverse omdat Abraham Lincoln wordt bezongen als een racist; hij zou nl. nooit voorstander zijn geweest voor meer vrijheden van zwarten. Beste tracks, in mijn opinie, zijn ook de meest dramatische: One Nite Alone en Have A Heart. Heerlijk plaatje voor een rustige zondag met een pakket sneeuw buiten.
14. The Rainbow Children
    Muzikaal gezien zoekt Prince weer eens behoorlijk de grenzen op middels experimenten met jazz(funk) op dit conceptalbum uit de winter van 2001. En het is zeker waar, The Rainbow Children was een belangrijk muzikaal en spiritueel keerpunt in de carrière van Prince. Echter is het evenzeer een herbevestiging van de creativiteit waarom Prince altijd bekend stond. Spirituele evolutie voor Prince? Klopt. Alleen jammer dat het album werd vertroebeld door de soms overdreven referenties aan de bijbel/Jehova via de vertraagde diepe stem, waardoor het soms wat belerend klinkt allemaal. Juist de zware verwrongen voiceover dwingt mij om beter te luisteren wat ie nou precies zegt waardoor ik niet meer op de muziek let. Bij de derde keer denk je wel langzamerhand: Shut up already, damn! Het verhaal in een notendop: via eerdergenoemde bijbelse kronieken en diverse speeches van Martin Luther King Jr. wordt een utopische samenleving, een nieuwe natie, opgebouwd door de Regenboogkinderen, een groep mensen die een soort van geestelijke verlichting hebben verkregen. Laten we ’t daarop houden voor nu. Het verhaal is nogal ingewikkeld en bij de 3e zin val je al in slaap. Het album is echter een prachtige samenballing van sublieme trax, stuk voor stuk, die wonderwel in samenhang werken, ondanks de soms grote verschillen. Op dit album staan vele diamantjes: het mysterieuze Digital Garden, het funky The Work, jazzy Mellow, 1+1+1=3, gospel Family Name, het uiterst dansbare en meeslepende Everlasting Now…
    Aan de bijbehorende tour in 2002 hebben alle Prince fans bijzonder goeie herinneringen. Voortreffelijke concerten, fenomenale nachtelijke aftershows. In tegenstelling tot eerdere tours, was Prince humoristisch, uitdagend, en soms neerbuigend op het podium. Tijdens soundchecks hadden zijn grootste fans toegang tot de zaal en was ie openhartig over eigendom van mediakanalen, de muziekindustrie, platenmaatschappijen en zelfs over de kritiek van mensen op zijn beslissing om een Jehova’s Getuige te worden.
15. 20Ten
    “From the heart of Minnesota: here come the Purple Yoda”. Een kranten CD only uit 2010, alleen in Europa echter. Prince verklaarde dat deze methode om een album uit te brengen ‘de beste manier was… geen hitlijsten, geen internetpiraterij en geen stress’. Best een aardige schijfje met de nodige lichtvoetige funk, soul, pop en rock.
    Compassion en Everybody Loves Me transporteren je direct terug naar 1982, ze hebben namelijk beide wel verdacht veel weg van Let’s Pretend We’re Married. Future Soul Song zou een nummer van Stevie Wonder kunnen zijn. Het koddige Sticky Like Glue is lekker funky. Act Of God dwingt je naar de dansvloer. Lavaux heeft wat intonatie van het nummer 1999. Dan komen er 67 tracks stilte ….. tot track 77, te weten: Lay Down. Er is enige logica dat het nummer wordt gescheiden van zijn negen broertjes op dit anders nogal ingehouden en luchtige album, omdat Lay Down een harder geluid en meer attitude heeft dan de rest bij elkaar. En dat natuurlijk, op typisch perverse Prince-wijze.
    Een half jaar later kondigde Prince himself op de Franse radio aan dat er een 20Ten Deluxe zou uitkomen, met extra nummers (Cause & Effect, Rich Friends) en/of extended versies (Lay Down) van trax op 20Ten; en zoals zo vaak het geval was met Prince, materialiseerde dit echter nooit.

……
Ja ik weet ’t.
Géén Parade.
Géén Lovesexy.
Géén Diamonds And Pearls.
WTF?!
Ik hanteer hier een beetje de Bram methode: wat pak ik uit de kast als ik een Prince schijfje wil horen? En dan vallen deze drie helaas af.
Parade: het is geen slecht album, absoluut niet. Echter, kant 1 (we praten even in LP termen), snap er niet veel van. Nooit begrepen ook. Kant 2: subliem! Is dat genoeg dan? Nee.
Lovesexy: ik heb het nooit zo’n bijzonder album gevonden, het is mij allemaal te vol, te overgeproduceerd, het luistert mij niet makkelijk genoeg weg. Tuurlijk staan er steengoeie trax op (Anna Stesia o.a.).
Diamonds And Pearls: ook een album met goeie tracks, zelfs één van mijn favorieten (Gett Off), plus: Cream, Money Don’t Matter 2nite, Willing And Able, Insatiable. Echter begon Prince zich rond deze tijd over te geven aan de toen heersende muziektendens van rap… it is just not my cup of tea, met als absoluut dieptepunt: Jughead. Indeed!