Prince en het mislukte filmavontuur, het verhaal van Graffiti Bridge

Prince – Graffiti Bridge – Steven Parke painting

Inleiding

Aan het begin van de jaren (19)90 was Prince’ ster aan het vervagen. Ondanks de (tijdelijk) opleving van de verkopen door de affiliatie met de Batman franchise, was de pers negatiever. Het proces dat in de VS al een paar jaar eerder was begonnen, vond nu ook plaats in Europa. Prince sloeg terug met een album en een film. Was het voldoende?

Prince – Graffiti Bridge reclame – NME 25-08-1990

Leeswijzer

Een aantal onderwerpen zijn in subartikelen verder uitgewerkt/geduid. Deze zijn al eerder gepubliceerd:

• Prince’ tweede Rolling Stone interview, 1990
• Prince – Graffiti Bridge – De recensies
• Prince – Trailer voor de film Graffiti Bridge

De bovenstaande links zijn ook opgenomen in de paragrafen waarin wordt ingegaan op de betreffende onderwerpen.

Prince – Brief aan Madonna

Voorafgaand aan Graffiti Bridge

Het verhaal van Graffiti Bridge begint eigenlijk al in september 1986 toen Prince aan het filmscript voor The Dawn werkte, een musical over twee rivaliserende bands (waarvan er een ‘Coco Boys’ heette). Dat script is nooit afgemaakt. In september 1987 werd de eerste versie van een script opgeleverd onder de naam Graffiti Bridge, ook een musical, ook over rivaliserende bands. De beoogde spelers waren leden van Prince’ eigen band en Prince wilde Madonna in de rol van ‘Ruthie Washington’. Toen Madonna in oktober 1987 afreisde naar Minneapolis, bekeek ze het script, zei dat het ‘shit’ was en dat ze absoluut niet van plan was om deel te nemen aan het project om direct weer te vertrekken, Prince in vertwijfeling achterlatend. De werkelijkheid was, volgens Madonna, iets subtieler. In een interview in de 23 maart 1989 editie van Rolling Stone zei ze: “I went to his studio in Minnesota and worked on some stuff, just to get the feel of what it would be like to collaborate. Prince and I didn’t really finish anything, though. We worked for a few days; then I had to leave to do some other things. I decided that I didn’t want to do a musical with him at that time.”. Dat klinkt een stuk vriendelijker dan het andere verhaal. Overigens leverde het contact wel iets anders op. Samenwerking op het nummer Love Song dat in 1989 zou worden uitgegeven op Madonna’s Like A Prayer album.

Het Graffiti Bridge project werd aan de kant gezet voor achtereenvolgens The Black Album en Lovesexy, ook al werkte Prince in de tussentijd wel aan nummers die op Graffiti Bridge terecht zouden komen. In september 1988 werd een eerste configuratie samengesteld voor Graffiti Bridge. Het album bestond uit de nummers Big Tall Wall, Stimulation, Graffiti Bridge, Bloody Mouth, The Question Of U, Beat Town, Pink Cashmere, Melody Cool, The Grand Progression en God Is Alive, waarvan er drie op het uiteindelijk uitgebrachte album zouden verschijnen. Tegelijkertijd werkte Prince aan een ander project, Rave Un2 The Joy Fantastic, waarvoor ook configuraties werden samengesteld. In 1999 verscheen een album onder die naam, die echter weinig gemeen had met de versie uit 1988. Gedurende 1988 werd het Graffiti Bridge project weer aan de kant gezet voor de Lovesexy Tour en het daaropvolgende Batman traject. Vanaf september 1989 ging de focus van Prince geheel op Graffiti Bridge.

Prince – Joy In Repetition ‘Love Me’ – Manchetknopen

Management

In de tussentijd had Graffiti Bridge Prince al veel gekost. Eind 1988 had hij zijn managementteam Cavallo, Ruffalo & Fargnoli ontslagen, met name vanwege hun scepsis over het hele Graffiti Bridge project. Ze geloofden er niet in en waren niet bereid te onderhandelen met partijen over funding. Begin 1989 had Albert Magnoli de taken overgenomen, maar in de tweede helft van 1989 werd ook hij ontslagen. Ook hij zag niets in het verhaal en was niet overtuigd dat dit de juiste stap op het juiste moment was, en zeker niet op de manier dat Prince voor ogen had, een low-budget film die snel op de markt gebracht kon worden.

Dus Prince moest weer op zoek naar een nieuw managementteam. Stiefel & Philips kregen voor elkaar wat niemand kon, namelijk Warner Bros. zover krijgen dat ze geld investeerden in het project. Enter nieuw management. Stiefel & Philips hadden Graffiti Bridge verkocht als het vervolg op Purple Rain. Het eindresultaat: Prince kreeg (weer) zijn zin. Er zou een film en bijbehorende soundtrack worden uitgebracht in de zomer van 1990.

Prince – Graffiti Bridge – Film script

Film

Na de uitgave van Batman had Prince een korte relatie met Kim Basinger en Prince had het idee haar te casten ter vervanging van Madonna in een gewijzigd script. Toen de relatie abrupt eindigde werd het script weer aangepast. Ingrid Chavez, die een belangrijke rol had gespeeld in de spirituele reis van Prince die begon aan het eind van 1987, met het terugtrekken van The Black Album, tot en met de uitgave van Lovesexy in 1988, werd gevraagd een rol te spelen in de film. Op 7 februari 1990 werd de laatste hand gelegd aan het definitieve script voor de film.

Al op 15 februari werd gestart met de opnamen voor de film. De opnamen vonden plaats in Prince’ eigen Paisley Park Studios en een gehuurd pand in Minneapolis. Op 23 maart 1990 werden de opnamen afgesloten. Een maand later, op 19 april 1990, werd de eerste versie gepresenteerd aan Warner Bros.

Nude Tour

Nude Tour

Eind 1989 had Prince een tour toegezegd in Europa en Japan. De Nude Tour zou starten in mei 1990, maar werd uitgesteld. De eerste reacties op de film, die ook aan een testpubliek werd getoond, waren desastreus. Er moest nog veel werk aan de film gedaan worden om nog enige hoop op succes te hebben. Prince wilde de tour zelfs afzeggen, maar de hoeveelheid geld die daarmee gemoeid had gegaan was een veel te hoge prijs. Zie het verhaal over de Nude Tour in Prince live in 1990, het verhaal van de Nude Tour.

Prince – Graffiti Bridge reclame – de Volkskrant 17-08-1990

Edits, heropnamen

De extra tijd werd benut voor het opnieuw ordenen van de beelden om het (toch al magere) verhaal nog enigszins begrijpelijk te maken voor de kijkers. Halverwege de Nude Tour vloog Prince terug naar de VS voor vier ingelaste dagen voor editen van de film. De beoogde première van 7 augustus werd naar achteren geschoven. Na het afronden van de Nude Tour werden nog extra dagen ingelast voor opnamen. 24 oktober 1990 was het werk aan de film gedaan en kon de première datum worden vastgesteld op 2 november 1990, vier maanden na de geplande datum en bijna vier maanden na de uitgave van het Graffiti Bridge album.

Prince – Graffiti Bridge

Het album

Het album geldt als de soundtrack voor de film. In tegenstelling tot Purple Rain, werden de nummers die in de film door anderen werden uitgevoerd wel op de soundtrack geplaatst.

Op 21 augustus 1990 werd het 12 studio album van Prince in de VS uitgebracht, in Engeland op de 20e, maar in Nederland was het album al op de 17e verkrijgbaar. Op 23 juli 1990 kocht ik de eerste single van het album, Thieves In The Temple

Het album werd uitgebracht als dubbel LP en enkele compact disc.

Prince – Graffiti Bridge – Kant A

Kant A

Can’t Stop This Feeling I Got stamt al uit 1981 toen het voor het eerst werd opgenomen. het is in 1986 opnieuw opgenomen met The Revolution. Deze versie was op bootleg al vroeg beschikbaar en is, wat mij betreft, superieur aan de 1989 versie die op het album is terecht gekomen. Maar het nummer is prima, een rocker, die met name in het middenstuk tot zijn recht komt.

Ik had aangenomen dat New Power Generation een destijds nieuw geschreven nummer was, totdat de 1999 Super Deluxe Edition in 2019 werd uitgebracht. Al in 1982 werd het nummer Bold Generation opgenomen, dat zou evolueren tot New Power Generation. Een aardig, funky nummer.

Met Release It komen we bij het eerste nummer dat niet primair door Prince wordt uitgevoerd, maar door The Time. Een lekker funky nummer dat ritmisch is opgebouwd rond een sample van het Tower Of Power nummer Squib Cakes. Heerlijk nummer, dat oorspronkelijk was bedoeld voor het Corporate World album van The Time (zie ook What Time Is It? Het verhaal van The Time).

Het hoogtepunt van Kant A komt met The Question Of U (nummer 32 in mijn Prince nummer top 50), dat eerder zijn première kende tijdens de Nude Tour. Een werkelijk fenomenaal goed nummer, prachtige melodie, origineel van structuur en opzet met een oprechte mooie, haast fragiele, tekst.

So what is the answer 2 the question of u
what do I look 4, what shall I do?
Which way do I turn when I’m feeling lost?
if I sell my soul, now what will it cost?
Must I become naked? No image at all?
Shall I remain upright? Or get down and crawl?

All of the questions in my life will be answered
when I decide which road 2 choose
what is the answer 2 the question of u?

© 1990 Prince

Ook dit nummer is al ouder. Het werd voor het eerst opgenomen in 1985.

Prince – Graffiti Bridge – Kant B

Kant B

Elephants & Flowers stamt uit oktober 1988 en heeft waarschijnlijk nog wat extra werk ondergaan voordat het werd opgenomen op het album. Aardig nummer, zeker geen favoriet. Elke keer dat ik de flard “There will be peace for those who love god a lot” hoor irriteeert het me. Ik kan heel goed overweg met Prince’ god obessie op Lovesexy en The Rainbow Children, maar dit ergert me meer dan beide complete albums.

Round And Round volgt, een compleet overbodig en nietszeggend nummer gezongen door Tevin Campbell en gemixed door Junior Vasquez (van oorsprong house producer), waardoor het nummer sonisch enorm afwijkt van de rest van het album.

We Can Funk werd eind 1983, begin 1984 opgenomen als We Can Fuck. Deze versie van het nummer, dat in 2017 op de Purple Rain Deluxe Expanded uitgave werd uitgebracht, werd hergebruikt voor het Graffiti Bridge project. Destijds circuleerde een 1986 versie, opgenomen met The Revolution, op bootleg, die ik (nog steeds) superieur vind boven de uitgebracht versie op dit album. Nadat Prince de opname had aangepast naar zijn wensen nodigde hij George Clinton uit om overdubs te doen op het nummer.

En weer is het laatste nummer van de plaatkant (veruit) het beste nummer. Joy In Repetition (nummer 10 in mijn Prince nummer top 50) is van een ongekende schoonheid. Opgenomen in 1986 en onderdeel van de Crystal Ball configuratie die zou uitmonden in Sign O’ The Times, gaat het nummer over een bezoeker van een (nacht)club waar een vrouw optreedt die een nummer (met de titel Soul Psychodelicide) zingt, dat een jaar lang is. Na 01:10 minuten komt onderstaande tekst voor in het nummer. De wijze waarop de tekst versneld door het nummer wordt verweven is geniaal:

Up on the mic repeating 2 words, over and over again
was this woman he had never noticed before he lost himself in the articulated manner in which she said them
These 2 words, a little bit behind the beat
I mean just enough 2 turn u on
4 everytime she said the words another one of his doubts were gone

© 1990 Prince

Ze blijft twee woorden eindeloos herhalen totdat de bezoeker het niet meer aankan en samen met de vrouw de club verlaat. Het eindigt met de vaststelling dat “holding someone is truly believing there’s joy in repetition”. De eindeloos herhaalde twee woorden? “Love me”. Prachtig!

Prince – Graffiti Bridge – Kant C

Kant C

Love Machine is een nummer dat uitgevoerd wordt door The Time en was van oorsprong een duet met Jill Jones, maar haar vocalen werden vervangen door die van Elisa Fiorillo. Een seksueel expliciet nummer met een lekkere drumbeat.

Tick, Tick, Bang was van oorsprong een rockabilly-achtig nummer dat stamde uit 1981. Het werd in 1989 opnieuw opgenomen met een sample van Jimi Hendrix’ Little Miss Lover’s drumtrack (van een inferieure bron). Het origineel is leuk, maar de versie die op het album terecht is gekomen is slecht, erg slecht zelfs…

Het tweede nummer van The Time op deze plaatkant betreft Shake!, een weinig opwindend popnummer.

En wederom wordt een plaatkant afgesloten met een fenomenaal goed nummer: Thieves In The Temple. Beukende drums, mooie melodie en een gepassioneerde Prince die boos/gekwetst klinkt. Het nummer bevat een harmonica sample van I Can’t Stand It van The Chambers Brothers. Het nummer werd als laatste opgenomen voor het album, op 11 februari 1990.

Prince – Graffiti Bridge – Kant D

Kant D

The Latest Fashion is het vierde nummer van The Time op het album, als een duet met Prince. Op het album Pandemonium van The Time, dat in hetzelfde jaar uitkwam al Graffiti Bridge, is het nummer opgenomen met andere tekst en was getiteld My Summertime Thang.

Melody Cool werd al op 9 juli 1987 opgenomen, dus Prince had toen al het idee voor het karakter met die naam (in de film gespeeld door Mavis Staples). Medio 1989/1990 werden de vocalen van Mavis Staples aan het nummer toegevoegd. Een heerlijk pop nummer dat ik graag hoor.

Still Would Stand All Time kende zijn debuut tijdens de beroemde Paard Van Troje aftershow in Den Haag in de nacht van 18 op 19 augustus 1988. In oktober 1988 is het opgenomen en werd het een soort gospelnummer. Een prima nummer, dat de spanning meer en meer opbouwt en eindigt in een indrukwekkende climax.

Graffiti Bridge, het titelnummer, die normaal gesproken behoren tot de sterkste nummers op een Prince album, is in dit geval een draak. Een musicalnummer, oorspronkelijk opgenomen in 1987. In zijn genre weaarschijnlijk voldoende, maar ik haat het genre en het misstaat hier.

Het album wordt afgesloten met een reprise van het tweede nummer van het album, New Power Generation (Pt. II). Op zich voegt het weinig tot niets toe, maar ik vind het lekker (ja, ook de rap vind ik niet slecht).

Prince – Graffiti Bridge – CD

Compositie

Alle nummers geschreven door Prince, met uitzondering van Release It geschreven door Prince en Levi Seacer Jr., Love Machine geschreven door Prince, Levi Seacer Jr. en Morris Day en Shake! geschreven door Prince en Morris Day.

Muzikanten

Alle instrumenten en zang uitgevoerd door Prince, met behulp van:

• Morris Day – drums op New Power Generation, New Power Generation, Pt. II en zang op Release It, Shake!, Love Machine, The Latest Fashion
• Joseph “Amp” Fiddler – aanvullende keyboards en achtergrondzang op We Can Funk
• Boni Boyer – orgel en achtergrondzang op Graffiti Bridge
• Levi Seacer, Jr. – samples op New Power Generation, bas en achtergrondzang op Graffiti Bridge
• Sheila E. – drums en achtergrondzang op Graffiti Bridge
• Candy Dulfer – saxofoon op Release It, Love Machine, The Latest Fashion
• Eric Leeds – saxofoon op We Can Funk
• Atlanta Bliss – trompet op We Can Funk
• Tevin Campbell – zang op Round And Round en achtergrondzang op Graffiti Bridge, New Power Generation, Pt. II
• George Clinton – zang op We Can Funk, inclusief achtergrondzang door meerdere p-funkateers
• Elisa Fiorillo – zang op Love Machine (onder de naam Elisa)
• Mavis Staples – zang op Melody Cool, achtergrondzang op Graffiti Bridge, New Power Generation, Pt. II
• Michael “Clip” Payne – extra drums en achtergrondzang op We Can Funk
• T.C. Ellis – rap op New Power Generation, Pt. II
• Jerome Benton, Robin Power, Jana Anderson, Paul Hill, Tom Garneau, Michael Koppelman, Rosie Gaines, The Steeles – achtergrondzang en achtergrondgeluiden
• Clare Fischer – orkestratie op Graffiti Bridge
• Harmonica op Thieves In The Temple door Lester Chambers, sample van I Can’t Stand It door The Chambers Brothers (1967)
• Drums op Release It door David Garibaldi, sample van Squib Cakes door Tower of Power (1974)
• Drums op Tick, Tick, Bang door Mitch Mitchell, sample van Little Miss Lover door The Jimi Hendrix Experience (1967)

Hoesontwerp door Steven Parke.

“May U live 2 see the Dawn”

Extra nummers

Er zijn relatief weinig extra nummers uitgebracht voor Graffiti Bridge. Het gebruik van onuitgebrachte nummers als B-kantje was minimaal. Prince concentreerde zich meer op remixen van zijn werk. Op de maxi-single van New Power Generation staan twee nummers die al B-kantje kunnen worden gezien, The Lubricated Lady en Loveleft, Loveright. Beide nummers zijn aardig, maar niet meer.

Prince – Graffiti Bridge – Singles

Singles

Er zijn vijf singles uitgebracht van het album. Twee van Prince:

• Thieves In The Temple
  (uitgebracht op 23 juli 1990)
• New Power Generation
  (uitgebracht op 22 oktober 1990)

Vervolgens nog drie van andere uitvoerenden:

• Round And Round (Tevin Campbell)
  (uitgebracht op 25 september 1990)
• Melody Cool (Mavis Staples)
  (uitgebracht op 4 december 1990 in de VS, op 10 augustus 1990 in Nederland)
• Shake! (The Time)
  (uitgebracht op 8 januari 1991)

De extended version van Thieves In The Temple moet apart benoemd worden. Het nummer is uitgebreid met extra tekst en muziek. Allemaal nog pracghtiger dan het origineel. Een van de beste extended versions die Prince ooit heeft uitgebracht.

Prince – Graffiti Bridge – Recensies

Reacties

De reacties op het album waren opvallend positief, de opluchting dat het beter was dan Batman was groot. De belangrijkste opmerkingen uit de recensies zijn:

Graffiti Bridge gaat ongetwijfeld het tintelende meesterwerk van deze hete zomer worden.
(Parool, 04-08-1990)

Net als zijn fusie tussen sensualiteit en spiritualiteit, krijgt Prince hetzelfde voor elkaar met artisticiteit en commercie.
(St. Paul Pioneer Press, 05-08-1990)

Graffiti Bridge is de zoveelste knappe, avontuurlijke en spannende compact disc van alleskunner Prince.
(Algemeen Dagblad, 16-08-1990)

Prince, door zuurpruimen verguisd om zijn commerciële Batman-uitstapje van vorig jaar, mag Graffiti Bridge dan als vehikel benutten voor enkele van zijn protégés, hij laat niet na persoonlijk de artistieke show te stelen.
(Alkmaarsche Courant, 16-08-1990)

Soul, jazz, funk, rock en rap lopen naadloos in elkaar over en de plaat bevat een aantal songs waarvan na eenmaal luisteren al duidelijk is dat ze zullen uitgroeien tot klassiekers in het Prince-oeuvre.
(Haagse Post, 18-08-1990)

Prince is nu veel minder conventioneel dat in 1984, en met “Graffiti Bridge” neemt hij risico’s die voor hem niet eens bestonden met “Purple Rain.”
(New York Times, 19-08-1990)

Prince’ nieuwe, krachtige, minimalistische aanpak reduceren zijn vroegere innovaties tot vervlogen (maar o zo waardevolle) referenties, en vernietigen het idee dat een nummer maar één boodschap kan uitdragen en verpulveren de grenzen tussen muzikale stijlen.
(Philadelphia Inquirer, 19-08-1990)

Het is een creatieve en commerciële meesterzet van Prince, een essentieel werkstuk, dat als referentiepunt voor popmuziek zal gelden tot ver in de jaren 90.
(Detroit Free Press, 20-08-1990)

De innovatie geeft Prince’ muziek een bereik dat uniek is. Zo groots zelfs, dat Prince met zijn 12e uitgave in evenzoveel jaren nog steeds een duidelijke boodschap uitstraalt: U can’t touch this.
(Philadelphia Daily News, 21-08-1990)

Prince bewijst zijn originaliteit – en doet dit met het gemak van een veroveraar.
(Rolling Stone, 23-08-1990)

Prince bewoog zich ooit voort in zij eigen universum, maar wat vroeger tijdloos leek, blijkt nu gedateerd te zijn.
(Melody Maker, 25-08-1990)

‘Music From Graffiti Bridge‘ slaagt erin een groots pop album, een functionele soundtrack voor een film, een compilatie van de meeste na-oorlogse muziekstijlen, een advertentie voor Paisley Park en een goed album zonder slechte nummers te zijn.
(NME, 25-08-1990)

Prince droomt een bijna kinderlijke utopie, maar verpakt die in muziek die voor het merendeel tot de meest veelkleurige, spannende en daadkrachtige uit zijn oeuvre behoort.
(OOR 17, 25-08-1990)

Een plaat met opvallend weinig muzikale experimenten; Prince blijft op bekend terrein, hij heeft al zijn creatieve energie gestoken in het materiaal zelf. Dat is dan ook van zo’n imponerende power, dat het ontbreken van nieuwigheidjes geen moment zal storen.
(de Volkskrant, 31-08-1990)

…, want ‘Graffiti Bridge’ is een plaat die vele, vele malen draaien kan velen. Het is een intense plaat die alleen door een bijzonder figuur als Prince gemaakt kan worden.

(De Stem, 12-09-1990)

In het kort is Graffiti Bridge een swingend feest album (17 nummers), vol met exotische gerechten, niet allemaal naar ieders smaak (vermijd het titelnummer), maar het vult prima.
(Time, 17-09-1990)

Zo zijn er nog enkele krachtige momenten te vinden, te weinig echter om de 17 nummers tot een meesterwerk uit te laten groeien.
(Trouw, 20-09-1990)

Maar ook de onverwachte, bij vlagen indrukwekkende kwaliteit van de nummers is een meevaller.
(Leeuwarder Courant, 12-10-1990)

‘Graffiti Bridge’ is wat mij betreft het beste dat de geniale muzikale duizendpoot tot nu toe maakte.
(Nieuwe Revu, 08-1990)

…, maar het is bijkans onmogelijk om iets te kiezen dat hier niet op thuishoort. Wees eerlijk, hoe lang geleden is het dat dat gezegd kon worden over een Prince album?
(Q, 08-1990)

Maar nu is hij terug met een dubbel album dat erg op een meesterwerk lijkt.
(Entertainment Weekly, 09-1990)

Lees de volledige recensies in het artikel Prince – Graffiti Bridge – De recensies.

Prince – Graffiti Bridge – Gouden plaat

Verkopen

Ondanks de positieve recensies vielen de verkoopcijfers van het album tegen. Het verkocht zelfs slechter dan Lovesexy. Met name in Europa viel de aandacht van het publiek ver terug. De singles van het album deden het ook veel minder dan voorheen.

Prince – Graffiti Bridge – Booklet

Recensie

Na de schok van het ‘gewone’ van Batman, was Graffiti Bridge een verademing. Echter, de keuze om het album een soundtrack te laten zijn, en daardoor ook (6!) nummers van anderen in de tracklist op te nemen valt, wat mij betreft, ongelukkig uit.

De nummers van The Time zijn leuk (Release It is zelfs fantastisch), maar vallen in het niet bij het album dat de groep in 1990 onder eigen naam uitbracht, het fabuleuze Pandemonium. Het nummer uitgevoerd door Tevin Campbell is een niemendalletje dat het best zo snel mogelijk vergeten moet worden. Alleen Mavis Staples overtuigt met het lekker poppy Melody Cool. Het duet met George Clinton is overigens wel de moeite waard!

Dit doet de vraag ontstaan of Graffiti Bridge als Prince album beter had geweest. Ik ben geneigd om te stellen dat dit wel degelijk het geval is. De tracklist voor Graffiti Bridge, bestaande uit nummers waar Prince ook vocalen op verzorgt, had er dan als volgt uitgezien:

• Can’t Stop This Feeling I Got
• New Power Generation
• The Question Of U
• Elephants & Flowers
• We Can Funk
• Joy In Repetition
• Tick, Tick, Bang
• Thieves In The Temple
• The Latest Fashion
• Still Would Stand All Time
• Graffiti Bridge
• New Power Generation (Pt. II)

Mijns inziens had dit een veel evenwichtiger album opgeleverd, dat maar één echt skipmoment bevat (het monstrueuze titelnummer), in plaats van meerdere. Tevens een enorme verbetering ten opzichte van het jaar eerder verschenen Batman.

Na het overlijden van Prince in april 2016 heb ik mijn top 50 Prince nummers samengesteld. Twee nummers in de top 50 komen van dit album. Nog eens 3 zijn opgenomen bij de afvallers. Dus 30% van het Graffiti Bridge album is onderdeel van de Prince muziek die ik het hoogst waardeer.

En toch draai ik het album weinig. De vier Prince klassiekers op het album, The Question Of U, We Can Funk, Joy In Repetition en Thieves In The Temple komen overigens wel regelmatig voorbij.

Maar als ik een eindcijfer zou moeten geven voor dit album zou het een 7,0 zijn. Voor mij is het album te fragmentarisch, met name door de inbreng van de andere artiesten.

Prince – Graffiti Bridge – Booklet

Tevens is Graffiti Bridge het eerste album waarop Prince nadrukkelijk teruggrijpt naar het verleden, en dan met name naar de kluis. Een relatief groot aantal van de nummers stamt van ver voor 1990. Na de uitgave van de 1999 Super Deluxe Edition in 2019, waarop Bold Generation, een voorloper van New Power Generation, was opgenomen, vroeg Questlove zich vertwijfeld af of Prince in 1990 echt een writer’s block had. Die gedachte heeft mij ook wel eens bezig gehouden, maar ik vermoed toch dat het voor Prince een mogelijkheid was zich te richten op de film en de Nude Tour, zonder te veel tijd kwijt te zijn aan nieuwe muziek. De nummers die hij wel nieuw schreef, zoals het waanzinnige Thieves In The Temple, waren prima in orde. Al met al is Graffiti Bridge geen ‘must-have’, maar zeker een ‘should-have’.

En wat vond Prince er zelf eigenlijk van? Afgaande op het aantal nummers dat van het album werd gespeeld door de jaren heen, niet zo heel erg goed. The Question Of U werd elke avond gespeeld tijdens de Nude Tour en kwam daarna nog regelmatig langs, vaak alleen het muzikale coda, evenals Joy In Repetition dat vaak tijdens aftershows werd gespeeld. Thieves In The Temple was vast onderdeel van de Diamonds And Pearls tour. Verder werd het album over het algemeen genegeerd tijdens live concerten.

Prince – Het Rolling Stone interview 1990

Interview

Het eerste Rolling Stone interview met Neal Karlen was Prince niet vergeten. Het was hem goed bevallen en ze konden beiden goed met elkaar overweeg. In 1990 had Prince iets te verkopen: zijn imago, die met name in de VS al langer onder vuur lag, maar ook in Europa scheurtjes had opgelopen. Hij was al een beetje op de achtergrond geraakt.

Gelukkig had het succes van Batman hem, zeker in de VS, weer enigszins aan de top gebracht, maar dat leek van tijdelijke aard. Prince had nieuwe plannen. Tijdens de Nude Tour in Europa werd Neal Karlen uitgenodigd mee te gaan op tournee. Prince praatte over de tour, maar ook veel over zijn nieuwe project, Graffiti Bridge. Het resultaat werd op 18 oktober 1990 gepubliceerd, wederom in Rolling Stone, na de uitgave van het album, maar nog voor de première van de film.

Lees het complete interview in het verhaal Prince’ tweede Rolling Stone interview.

Graffiti Bridge – Movie opening sequence

Film

Graffiti Bridge was een soundtrack album voor een film. De film ging op 2 november 1990 in première en verdween eigenlijk al na twee weken grotendeels uit de bioscopen . De film had ‘maar’ $ 7 miljoen gekost, maar zelfs dat bedrag kon de film niet binnenhalen. In Europa is de film niet eens in de bioscopen vertoond, maar werd direct op video uitgebracht. En begrijpelijk, het is een draak van een film.

Het verhaal was wazig, onduidelijk, warrig en leek te bevestigen dat Prince zichzelf als een moderne versie van Jezus zag. De beelden waren goedkoop, de sets amateuristisch en de ‘acteurs’ ver benden de maat. Zelfs Morris Day, die in Purple Rain nog zo goed voor de dag kwam, was statisch en overtuigde niet. Gelukkig was de muziek voldoende, en bij vlagen briljant.

Het verhaal toont Prince, die wederom de rol van ‘The Kid’ op zich neemt. Hij is mede-eigenaar van een club, Glam Slam. Alleen en eenzaam schrijft hij muziek en brieven naar zijn overleden vader. De andere eigenaar is (uiteraard) Morris Day, die ook nog een eigen club heeft, met de naam Pandemonium. Morris Day is uit op de totale controle op alle clubs in Seven Corners (de plaats waar de clubs zich bevinden).

En dan is er nog de figuur Aura, een engel die gezonden is vanuit de Hemel om zowel Prince als Morris Day een vromer leven te laten leiden. Uiteindelijk vindt er een groot ‘gevecht’ plaats over het eigendom van Glam Slam, Morris Day ziet zijn heilloze weg in en geeft toe, en iedereen vindt de waarheid (god).

Helaas is alles dusdanig slecht gefilmd, gemonteerd en gespeeld dat er weinig te genieten is. De film werd dan ook in maar liefst 5 categorieën (slechtste film, slechtste acteur, slechtste regisseur, slechtste screenplay en slechtste nieuwe ster) genomineerd voor de 1991 Razzie Awards, de alternatieve Oscars voor de slechtste films van het voorgaande jaar.

Mocht je de trailer alsnog willen zien, zie Prince – Trailer voor de film Graffiti Bridge.

Prince – Graffiti Bridge – Film première

Ter afsluiting

Graffiti Bridge was een belangrijk project voor Prince. Hij heeft het ook altijd verdedigd en zei daar later het volgende over:

“(It was) one of the purest, most spiritual, uplifting things I’ve ever done. It was non-violent, positive and had no blatant sex scenes. Maybe it will take people 30 years to get it. They trashed ‘The Wizard of Oz’ at first, too.”

Prince, 1991

Nu, 30 jaar later, kunnen we ontegenzeglijk vaststellen dat zijn hoop niet waar is gebleken. De film is in de vergetelheid geraakt en wordt alleen nog aangehaald om aan te tonen dat muzikanten vooral geen films moeten maken.

Voor de soundtrack, het album, is de tijd veel vriendelijker geweest. Het bevat weliswaar te veel nummers, uitgevoerd door derden, die beter op een andere manier uitgebracht hadden moeten worden, maar de Prince nummers zijn allemaal goed tot zeer goed (met uitzondering van het titelnummer). Sterker nog, het bevat maar liefst 4 Prince klassiekers.

Wat vind jij van Graffiti Bridge en van deze fase in de carrière van Prince? Laat het weten!

Video/Spotify
Bij dit verhaal is een video opgenomen. Klik op de volgende link om deze te zien: Video: Prince en het mislukte filmavontuur, het verhaal van Graffiti Bridge. De A Pop Life afspeellijst op Spotify is ook aangepast.

Meer Prince?

• Kiss en de film die niet genoemd mocht worden
• Prince index