Queen: mijn allereerste muziekliefde

Queen – Mijn jongenskamer

Inleiding

Queen? Moet dat echt? Jazeker, Queen was mijn eerste echte grote muziekliefde, die ook voelde als echt van mij. Geen Tommy, The Lamb Lies Down On Broadway of Hot August Night, fantastische platen, daar niet van, maar in eerste instantie mijn vader’s muziek, niet die van mij. Vanaf het moment dat ik Killer Queen zag (bij Toppop uiteraard) was ik gefascineerd. Na Bohemian Rhapsody verkocht. Inmiddels kan ik dat nummer niet meer horen, maar destijds was het een sensatie.

Kennismaking

Queen – Killer Queen – Toppop

Freddie Mercury, Brian May, Roger Taylor en John Deacon. Die namen kan ik dromen. Ik zal ze ook nooit vergeten. De bandleden van Queen, de band die me tijdens mijn jeugd bezig hield. De eerste keer dat ik Queen zag was tijdens Toppop: Killer Queen. Ik vond het een leuk nummer en de band was ook oké.

Een jaar later kwam Bohemian Rhapsody uit en ik wist niet wat ik hoorde (en zag). De clip die werd vertoond bij het nummer was ook een openbaring. Met rare video effecten en het hele nummer begeleid met beelden. De eerste videoclip; ik vond het prachtig. De single kwam snel in huis. Daarop stond het B-kantje I’m In Love With My Car. Een hard nummer, waar ik helemaal gek van was. Dit werd niet gezongen door Mercury, maar door de drummer: Roger Taylor (mijn favoriet van de band).

Mijn vader kocht de bijbehorende lp: A Night At The Opera. Wat een plaat was dat! Ik vond alles even goed, mooi en interessant, maar hoogtepunt was wel The Prophet’s Song. Een muziekstuk dat uit meerdere stukken bestond (net als Bohemian Rahpsody), vol met (studio)trucjes en een groot a-capella stuk in het midden: prachtig!

Een jaar later volgde Somebody To Love (zie paragraaf Het beste nummer), van de lp A Day At The Races, een plaat die ik direct zelf ook had. Het begin alleen al: Tie Your Mother Down, een klassiek Queen nummer; lekker stevig. Dat werd direct gevolgd door één van de meest ontroerende Queen nummers, You Take My Breath Away. Dan ook nog Somebody To Love en Drowse op één lp: wat een rijkdom!

Sinterklaas 1977

Ik weet niet precies meer wanneer ik Sheer Heart Attack in huis had, maar dat was hét album voor mij (nog steeds). De afwisseling, de dynamiek en de nummers: alles kwam samen in, voor mij, de beste lp die ik kende.

Eind 1977 kwam de lp News Of the World uit, waarop ook We Are The Champions. Ik vond dat nummer niet zo, maar We Will Rock You, Spread Your Wings, It’s Late, Get Down, Make Love en (met name) het nummer Sheer Heart Attack waren fantastisch! Ik kreeg de lp tijdens Sinterklaas avond (1977), verstopt in een surprise (met gedicht) in het thema muziek (kan het ook anders?).
Medio ’78 startte ik met (een poging tot) gitaar spelen. Na een tijdje kon ik It’s Late helemaal spelen en daar was ik erg trots op.

Jazz volgde hierna (Don’t Stop Me Now), maar mijn interesse nam af. Ik vond Crazy Little Thing Called Love niet leuk, maar desondanks was Queen nog steeds nr. 1. Na Live Killers nam het helemaal af. Ska kwam opzetten en dat was toch ook wel érg leuk.

Voor een periode van 3 á 4 jaar was Queen wel dé band voor mij. Er waren een aantal dingen die ik destijds heel bijzonder vond:

• alle bandleden schreven nummers (en goede ook), die ook allemaal hebben geleid tot hits;
• tot en met album Jazz was Queen trots op het feit dat er geen synthesizers werden gebruikt op hun albums. In de liner notes stond dan ook altijd: No synthesizers!. Het was een soort kwaliteitsstempel;
• ondanks de spectaculaire breedte van de muziek, had Queen een aantal specifieke kenmerken. Naast de bijzondere stem van Mercury, was daar het eigen gitaargeluid van Brian May, die, met zijn zelf ontworpen en gebouwde gitaar, geluiden uit zijn instrument wist te halen, die uiterst herkenbaar en uniek waren. Ook drummer Roger Taylor had een specifieke manier van drummen, door de accenten die hij met zijn hi-hat legde op de derde tel van de Queen ritmes.

Live

Helaas heb ik Queen nooit live gezien. In hun gloriedagen was ik te jong en daarna te ongeïnteresseerd. De shows van Queen waren spectaculair met, naast fantastische muziek gespeeld door fantastische muzikanten, veel theater, licht, rook en meer. Ik heb getwijfeld om vorig jaar toch te gaan toen ze speelden in de Ziggo Dome te Amsterdam, ook al zijn Freddie Mercury en John Deacon en niet meer bij. (Gelukkig) Niet gedaan.

Queen albums 1974-1979

Fan zijn

Nederlandse Queen fanclub

Mijn liefde voor Queen introduceerde me ook tot een nieuw fenomeen: fan zijn.

Dat betekende dan ook alles wat daarbij hoort. Mijn kamer hing vol met Queen posters, sjaaltjes, buttons, noem het maar op. Ik was lid van de (Nederlandse) Queen fan club, waar ik regelmatig post van ontving. Ik ben zelfs een jaar lid geweest van The International Queen fanclub. Die zat helemaal in Londen! Dat was echt heel erg leuk als ik daarvan post ontving.

Queen plakboeken

Los daarvan had ik een abonnement op de Popfoto, een muziekblad dat veel aandacht had voor mijn favoriete band. Foto’s, posters, populariteitspolls (waar Queen eigenlijk altijd won), biografieën: ik las het allemaal en bewaarde het ook allemaal. Ik maakte verschillende plakboeken van al mijn Queen materiaal.

Uiteraard draaide ik (het liefst) de hele dag door Queen en droomde ik er van ze te ontmoeten….

Live Aid

Queen Live Aid

Ik verloor Queen uit het oog. Ik vond het duet met Bowie Under Pressue wel aardig en ik vond Body Language wel grappig, maar verder vond ik Queen steeds vervelender worden, helemaal met Radio Ga Ga en I Want To Break Free (alhoewel de clip grappig was). Queen werd ook omstreden, omdat ze de culturele ban braken, om nooit in Zuid Afrika’s Sun City te spelen, vanwege het abjecte apartheid regime. Groot was dan ook de verrassing (of beter: verbazing; of nog beter: afkeuring) toen bekend werd gemaakt dat Queen ook één van de (belangeloos) optredende artiesten zou zijn tijdens het op 13 juli 1985 te organiseren Live Aid spektakel, om een (grote) bijdrage te leveren aan het oplossen van de hongersnood die Afrika teisterde, met name in Ethiopië. Uiteraard keek ik de hele dag en was toch benieuwd hoe Queen het er van af zou brengen. Zonder overdrijven kan worden gesteld dat Queen de beste band van de hele dag was (zowel in London als Philadelphia). De energie, de drive, het geluid (!), alles was perfect. Daarnaast hadden ze als één van de weinigen door hoe de tijd, die iedere band kreeg (20 minuten), optimaal kon worden ingezet en gebruikt. Uiteraard was het niet alleen altruïsme wat Queen deed besluiten daar op te treden. Het bleek één van de belangrijkste momenten uit hun geschiedenis. Vanaf dat moment was Queen weer “terug”.

AIDS

Het beste album

By far, Sheer Heart Attack, vandaag de dag het enige album waar ik nog wel eens (in zijn geheel) naar luister. Ik herinner me heel levendig dat ik in de winter van 1978 ziek thuis was. Het was mijn laatste jaar van de lagere school. Het was koud; er lag veel sneeuw en er lag ijs op de sloot voor ons huis waarop intensief werd geschaatst. De gezellige drukte was buiten. In mijn kamer was het lekker warm. Ik was niet lekker, maar helemaal in mijn element. Ik kon de hele dag muziek luisteren, en ondanks dat ik kort daarvoor News Of The World had gekregen met Sinterklaas, draaide ik voornamelijk Sheer Heart Attack.

Het is naar mijn mening, de enige Queen plaat die niet geforceerd divers overkomt. Het album vliegt van genre naar genre: vaudeville tot en met (een voorloper van) speedmetal (het fantastische Stone Cold Crazy), maar de kwaliteit is constant hoog, het spelplezier is hoorbaar groot en het is het eerste album waarop de band de eigen vorm vindt, zonder de kenmerkende bombast van de latere jaren. Het album waarop hoorbaar is dat de band de studio begint te begrijpen en in te zetten voor hun eigen ideeën. Vaste producer Roy Thomas Baker leverde zijn eerste ongelooflijke klus door de ontelbare overdubs en bewerkingen zodanig te laten klinken dat het album toch organisch overkwam. Tot slot: ieder bandlid droeg nummers aan, wat niet afdeed aan de kwaliteit van het album.

Het beste nummer

Ook by far. Dit nummer is onbeschrijflijk. Het begin, de koortjes, het middenstuk en dan het gospel einde van dit nummer. Prachtig, prachtig!

Destijds werkte Fred, een vriend van mijn vader, bij platenmaatschappij EMI. Los van het feit dat we soms platen voor de verkoopprijs van de maatschappij konden krijgen, kreeg hij soms ook weken voor daadwerkelijke release, al singles en albums te horen. Sommige daarvan nam hij mee naar huis en deze dus naar ons. We hadden dus echt een première in huis toen we dit voor het eerst draaiden. Ik weet nog goed goed dat ik echt onder de indruk was. Mijn vader raakte niet uitgepraat over de koortjes en hoe ze dat toch hadden gedaan. Ze waren met zijn vieren, maar John Deacon zong nooit mee, dus zongen met zijn drieën. Het klonk als een koor van 300! Het enthousiasme van mijn vader maakte dat ik het nog mooier vond. Mijn vader vond het ook mooi, dus dan moest het wel kloppen dat ik het ook goed vond!

Dit nummer is het enige Queen nummer dat ik harder zet als ik het hoor. Ik snap de Top 2000 hysterie rond Bohemain Rhapsody dan ook niet; dit nummer is vele malen beter.

Onlangs heb ik (ik dacht via youtube) Somebody To Love gehoord, maar dan alleen de vocalen. Mercury was veel; een groot zanger was het zeer zeker ook. Indrukwekkend!

Afsluiting

Wat vind jij van Queen? Heb je een andere jeugdliefde?
Laat het weten!