Introductie
Een wonderlijk album van Richie Havens. Controversieel ook. Recensies van luisteraars lopen uiteen van waardevol tot waardeloos. Hoe dan ook, aanleiding voor een stukje over Richie Havens en dit album.
Richie Havens
Richard Pierce “Richie” Havens (21 januari 1951 tot en met 22 april 2013) was een Amerikaanse singer-songwriter en gitarist. Hij speelde vooral folk, soul en rhythm and blues. Hij is voornamelijk bekend vanwege zijn intense en ritmische gitaarspel en de opening van het fameuze Woodstock Festival in 1969. Hij heeft maar een handvol nummers zelf geschreven en was bekend van zijn interpretaties van nummers van andere artiesten, die hij compleet naar zijn eigen hand zette.
Vanaf zijn 20e verbleef Havens in Greenwich Village en speelde folkliedjes op gitaar. Hij bracht twee platen uit, waarna hij Bob Dylan’s manager, Albert Grossman, in de hand nam en tekende bij het Verve Folkways label. Eind 1966 werd Mixed Bag uitgebracht. In 1968 bereikte Something Else Again de Billboard lijst. Ondertussen werden zijn concerten meer en meer een trekpleister.
Hij werd gevraagd het Woodstock Festival te openen. Omdat hij de eerste artiest was op het podium, en de wegen naar het festival inmiddels compleet waren dichtgeslibd (waardoor vele artiesten vastzaten in het verkeer), duurde zijn optreden bijna drie (!) uur. Hij werd meerdere malen terug geroepen voor toegiften. Op het laatst had hij geen nummer meer over in zijn repertoire, zodat hij begon te improviseren op de traditional Motherless Child, wat resulteerde in Freedom. Het nummer werd een soort volkslied voor een gehele generatie.
I’d already played every song I knew and I was stalling, asking for more guitar and mic, trying to think of something else to play – and then it just came to me…The establishment was foolish enough to give us all this freedom and we used it in every way we could.
Het festival werd van begin tot eind gefilmd. De Woodstock film bevatte Freedom en maakte Richie Havens in één klap wereldberoemd. Hij was een superster. Hij startte zijn eigen label, Stormy Forest en bracht Stonehenge uit in 1970. Later in hetzelfde jaar bracht hij Alarm Clock, wat een cover bevatte van het George Harrison nummer Here Comes the Sun. Het album kwam terecht in de top 30 albums van Billboard.
Daarnaast acteerde hij ook, maar gedurende de jaren (19)70 besteedde hij zijn tijd meer en meer aan het opvoeden van de jeugd over ecologische onderwerpen. Hij werd mede-oprichter van het Northwind Undersea Institute (een oceanografisch kinder museum). Als gevolg werd de Natural Guard opgericht, een organisatie die kinderen inzicht biedt in de rol die ze zelf kunnen spelen in hun eigen omgeving en hoe ze hun leefomgeving positief kunnen beïnvloeden.
Gedurende de jaren (19)80 en (19)90 bleef Havens touren en albums uitbrengen. Hij speelde, onder andere, op het Glastonbury festival in 1982 en het Tibetan Freedom Concert in 1999. Ook speelde hij tijdens de inauguratie van President Bill Clinton in 1993. Tevens leende hij zijn stem aan verschillende reclame spotjes.
Ook hierna bleef hij regelmatig optreden. Hij ontving meerdere onderscheidingen voor zijn muziek en ecologische werk. In 2010 moest hij geopereerd worden aan zijn lever. Het herstel viel tegen en op 20 maart 2012 maakte hij, via zijn Facebook pagina, bekend dat hij stopte met optredens. Op 22 april 2013 stierf Havens aan een hartaanval. Op zijn verzoek werd hij gecremeerd en zijn as uitgestrooid over het originele Woodstock Festival terrein.
Sings Beatles And Dylan
Allmusic.com stelt dat Richie Havens waarschijnlijk het enige jaren (19)60 icoon is dat zo’n album kan maken zonder daarvoor excuses te hoeven maken. Desondanks wordt het album beoordeeld met 4 (van de mogelijke 5) sterren.
Dat is het album in een notendop. Er heerst grote verdeeldheid over:
- de timing
Op de aanwezigheid van electronische toetsen, synthetische bassen en typische jaren (19)80 drums na, had hij dit album, qua songkeuze, makkelijk kunnen uitbrengen ten tijde van de eerste jaren na Woodstock; - de muzikale omlijsting
Juist de aanwezigheid van electronische toetsen, synthetische bassen en typische jaren (19)80 drums is alles wat Havens niet moet doen; - de demo kwaliteit
Het gerucht gaat dat Havens deze opnamen aan zijn platenmaatschappij aanbood als demo, met de bedoeling er nog professionele opnamen van te (laten) maken. De maatschappij heeft het album echter, klaarblijkelijk zonder overleg, klakkeloos uitgebracht.
Maar ondanks alle kritiek: er zijn er velen die het album juist prijzen. Met name zijn stem bezit een warmte en kleur die de nummers een extra laag geven, die de originelen niet hebben. Sommige uitvoeringen worden zelfs hoger geacht dan de originelen, met name The Long And Winding Road en Let It Be.
Ik vind het album een leuke curiositeit, dat ik van harte aanbeveel. Echter, wel met een waarschuwing: gezien de controverse, luister het eerst!
Nummers
Schrijvers van de nummers tussen haakjes opgenomen.
- Here Comes the Sun (George Harrison)
- If Not for You (Bob Dylan)
- Lay Lady Lay (Bob Dylan)
- In My Life (John Lennon / Paul McCartney)
- Strawberry Fields Forever (John Lennon / Paul McCartney)
- All Along the Watchtower (Bob Dylan)
- Imagine (John Lennon)
- My Sweet Lord (George Harrison)
- It’s All over Now, Baby Blue (Bob Dylan)
- Eleanor Rigby (John Lennon / Paul McCartney)
- Just Like a Woman (Bob Dylan)
- The Long and Winding Road (John Lennon / Paul McCartney)
- Let It Be (John Lennon / Paul McCartney)
- License to Kill (Bob Dylan)
- The Times They Are A-Changin’ (Bob Dylan)
- Working Class Hero (John Lennon)
- Rocky Raccoon (John Lennon / Paul McCartney)
- With a Little Help from My Friends (John Lennon / Paul McCartney)
Ter afsluiting
Wat vind jij van Richie Havens? Ken je het album, en bevind je je dan in het waardevol of waardeloos kamp? Laat het weten!