The Clash overklassen zichzelf met het verbijsterende Sandinista!

The Clash 1980 (vlnr: Joe Strummer, Topper Headon, Paul Simonon, Mick Jones)

Inleiding

Tegen 1980 werd The Clash gezien als de belangrijkste exponent van de rock. De band was de punk ontgroeid en had op de grens van de jaren (19)70 en (19)80 het fantastische London Calling uitgebracht, dat in augustus 1980 werd gevolgd door de single Bankrobber. Wat zou er nog meer volgen?

Studio

Na de uitgave van London Calling ging The Clash op tournee. Door een blessure van Topper headon werd een aantal shows uitgesteld, dus wat deed de band? Direct weer de studio in. De opnamesessies verliepen voorspoedig, zeer voorspoedig zelfs. De band had platenmaatschappij CBS voorgesteld om gedurende het jaar 1980 elke maand een single uit te brengen. Ze waren onder de indruk van de Jamaicaanse manier van produceren en releasen: kort cyclisch, waardoor nummers over actuele dingen kon gaan. Bankrobber zou de eerste single moeten worden. CBS, die al moeite had met het dubbelalbum London Calling, vond het een vreselijk idee. Dus wat deed The Clash? Opnemen, opnemen en nog eens opnemen. In recordtijd speelde de band één album, twee albums, drie albums vol!

Joe Strummer schrijft teksten in Electric Ladyland Studios, New York, 1980

Joe Strummer:

The fact is that we recorded all that music, in one spat, at one moment. In one, three-week blast. For better or worse, [Sandinista!] is the document.

Na uitgebreide opnamesessies in New York, Jamaica, Londen en Manchester had de band ruim 30 nummers opgenomen. Ze klonken volstrekt uniek, zeker geen typische Clash muziek en al zeker geen London Calling deel 2. Hiphop, jazz, dub, reggae, gospel, funk, rap, rockabilly, calypso, rock en disco, het had het allemaal. Mick Jones bracht de hiphop die destijds voor het eerst openbaar werd in de straten van New York, Paul Simonon was verslingerd aan reggae, Topper Headon aan soul en Joe Strummer aan rock en R&B. Tezamen maakte het een onweerstaanbaar en origineel geheel.

In het begin van de opnamesessies werd Paul Simonon vervangen, omdat hij een rol in een film had aangenomen. Het zou de voorbode blijken van een enorm aantal gasten, die allemaal onderdeel werden van de creatieve explosie van The Clash. Iedereen bracht zijn eigen achtergrond, voorkeuren en stempel mee. Het hielp het eclectische karakter van het album alleen maar. De meeste nummers, partijen en bijdragen werden eenmalig ingespeeld en direct opgenomen.

The Clash – Sandinista!

Sandinista!

Op 12 december 1980 werd het vierde Clash album uitgebracht, drie dubbelalbum Sandinista! verscheen een jaar (min twee dagen) na dubbelalbum London Calling. Vijf albums in een jaar tijd! The Clash had een creatieve goudader geslagen.

Sandinista! bevatte zes plaatkanten, die elk zes nummers bevatten: 36 nummers in totaal, een nauwelijks te bevatten aantal. De nummers werden allemaal gecrediteerd aan The Clash, in plaats van aan separate bandleden.

“Ring! Ring! It’s 7am, move yourself to go again. Cold water in the face, brings you back to this awful place”. En, we zijn onderweg: The Magnificent Seven opent de plaat: een revolutionair nummer, het eerste rap nummer van een Britse band ooit. Prachtige productie, funky, fantastisch ritme.

Wat zal dit een schok zijn geweest voor de (toch vaak kortzichtige) punks destijds. Was The Clash met London Calling een rock band geworden, wat al twijfelachtig was, nu leek het hek helemaal van de dam. Nummer twee: Ellen Foley? Zong zij niet mee op Meat Loaf’s Paradise By The Dashboard Light? Dan reggae, gevolgd door Ivan Meets G.I. Joe: disco?! Het ging maar door: calypso, gospel (!), dub, soul, funk. Was er dan helemaal geen punk te bekennen? Nee. Rock dan? Jazeker wel: Somebody Got Murdered, Up In Heaven (Not Only Here), Police On My Back, maar veel meer ook niet. En waarom worden klassiekers als The Guns Of Brixton en Career Opportunities door kinderen gezongen?

The Clash – Sandinista! – Poster

Recensie

Maar, hoe was/is het album dan? Was alles goed/slecht? Nee, natuurlijk niet, maar als ik eerlijk ben is Sandinista! het Clash album waar ik telkens op teruggrijp, veel meer dan London Calling. Ik vind de flow van het album fantastisch en eigenlijk alles van de eerste vier (vinyl) kanten is prachtig. De teksten zijn van een uitzonderlijk hoog niveau, die een breed scala aan onderwerpen behandelen. Als er al een thema is, dan is het (de gevolgen van) oorlog, de macht (en het bijbehorende misbruik daarvan) van de VS (luister naar Washington Bullets) en de hoop die de vrijheidsbeweging van de Sandinisten destijds leek te vertegenwoordigen.

Vanaf plaatkant 5 wordt het wel wat wisselvalliger, maar ook die kent zijn hoogtepunten, waaronder Lose This Skin, Charlie Don’t Surf en Junkie Slip. En zelfs kant 6 kent zijn momenten met Version City en een aantal goede dubversies van overige Sandinista! nummers.

Zoals zo vaak wordt beweerd met dubbelalbums, is dat het geweldige enkele albums hadden kunnen zijn. Datzelfde wordt gezegd over Sandinista!. Ik kan me daar totaal niet in vinden. Sandinista! is (nog steeds) een ongekende luisterervaring, die een band laat horen, die alles aankan, aandurft en vervolgens opneemt en uitbrengt. Om met Joe Strummer te spreken:

I stand proud of it, warts and all. It’s a magnificent thing! I wouldn’t change it even if I could. And that’s after some soul-searching. Just from the fact that it was all thrown down in one go. It’s, like, outrageous. And that it was released like that, it’s doubly outrageous – triply outrageous.

Als ik dan toch favorieten moet noemen op dit album, zijn dat er behoorlijk wat, maar als ik me beperk tot één van elke plaatkant, kom ik uit op: The Magnificent Seven, One More Time, Let’s Go Crazy, The Call Up (mijn favoriete Clash nummer), Charlie Don’t Surf en Version City, het is allemaal prachtig. Feitelijk doe ik het album daarmee tekort. Sandinista! is een aanrader van de eerste orde, het staat niet voor niets op de 14e positie van mijn favoriete albums aller tijden!

In de VS werd het album in Rolling Stone gerecenseerd. Klik op de onderstaande regel als je de recensie wilt lezen.

Toon de Rolling Stone recensie

Sandinista!

By John Piccarella

Nothing could have helped get me through the unreal mass depression — the mourning ten years too late for the death of the Sixties and the Beatles that grew out of the grief over John Lennon’s murder — than the release of the Clash’s Sandinista! a few days later. Its three records — thirty-six tracks to get lost in — ask and answer some of the right questions about violence and nonviolence, history and the future, crime and the law, revolution and fascism, worldwide angst and hope.

If the Clash, by insisting on their own heroism, continue their willingness to gamble it all away and still keep winning, they may yet inspire a viable rock-culture politics. Last year’s standard-setting — and standard-bearing — London Calling was a bold show of strength that doubled the stakes in bravado (taking Tiger Mountain by brute force). A year later, on the heels of Black Market Clash (their specially priced ten-inch B-side collection). Sandinista! is an everywhere-you-turn guerrilla raid of vision and virtuosity. Produced with greater care but taking more risks, the new LP is a sprawling, scattered smoke screen of styles, with an expanded range that’s at once encyclopedic and supplemental (taking Tiger Mountain by surplus).

In the initial critical confusion over their postpunk leap of faith, the Clash embraced both reggae-dub and mainstream moves for a combination of rhythmic immediacy (which they already had) and studio sophistication (which they didn’t). London Calling achieved the champion status its grand gestures aimed at by Clash-ifying the extremes of white-black, popular-obscure rock history and bringing them to a common higher ground. Without London Calling’s machismo, Sandinista! tries harder and goes further. While London Calling was a flexing of muscle that claimed Clash style could pull off anything, Sandinista! says to hell with Clash style, there’s a world out there. By featuring odd instrumentation (violins, steel drums, bagpipes), different production values in different studios, and guest musicians, Sandinista! gives the unsettling impression that this isn’t necessarily the band you expected to hear when you bought the album.

There’s rarely been an LP this big or far-reaching. As three-record sets of new material go, the only pop-music competition I can think of is George Harrison’s All Things Must Pass and Frank Sinatra’s Trilogy. And, like each of these, Sandinista! is about two-thirds real. On first listen, it’s obvious that its thirty-six titles don’t mean you’re getting thirty-six separate songs. Eliminating the instrumentals, dub versions, two-minute novelties and run-on chants brings the total to twenty-eight, still ten tunes and about thirty minutes longer than London Calling. Given what Epic is charging — $14.98, and the Clash wanted the price even lower, bless ‘em — it’s more than a bargain (which is not to deny that the album is too long). But most of the spillover, from the Public Image Ltd.-do-“Revolution 9” of “Mensforth Hill” to the Gary Numangoes-calypso of “Silicone on Sapphire,” is innovative and successful. And while the Clash are still saying that they can do anything — and that anything they do is worth hearing — it’s less as if they’re trying to top themselves than that they’re overexcited about passing on everything they’ve learned.

andinista! is the first LP since some of the psychedelic productions of the Sixties that keeps growing by virtue of density and bulk alone, slowly revealing its constantly changing layers of substance over several listenings. Sequencing and structure definitely work to its advantage. The set builds its collection of styles through sides one and two, finally arriving at a real Clash rocker about the time most discs are drawing to a close. Sandinista! peaks with sides three and four (the most solid) and winds down with side five. Side six acts as a kind of unnecessary coda. Throughout, there are great segues — not just great songs but combinations that contrast and amplify each other (side two is a perfect example). Catch the shifts from the calypsolike “Let’s Go Crazy” to the cocktail jazz of “If Music Could Talk” to “The Sound of the Sinners” gospel romp that ends side three. Or the heart of the album, the complementary political statements of “The Equaliser,” “The Call Up” and “Washington Bullets.” Just when you’ve begun to settle in, there are some surprise vocals at the finish of side four and the start of side five.

London Calling was the Clash’s Exile on Main Street, and Sandinista! is their White Album. Both Sandinista! and The White Album share a deliberate, diverse, postmaster-piece fragmentation, plus the fusion of whimsy and urgency that going-for-broke aesthetics create. And, like The White Album, Sandinista!’s forward- and backward-gazing experiments could signal the end of group solidarity. The street-chant vocal unison of Clash choruses that generally provides the political metaphors (as well as most of the hooks) is essential to the band’s strength. Can this rather raw live act perform these studio compositions onstage? The definitive take on the Clash’s future comes in the mixed message of “Kingston Advice”: “In these days the beat is militant/Must be a Clash there’s no alternative.” But later in the same song: “In these days I don’t know what to sing/The more I know the less my tune can swing.” And in the next number: “… I will disappear/To join the street parade.” I don’t think it would be too much to suggest that this paradox of perseverance and retreat was the essence and achievement of John Lennon’s post-Beatles sensibility: to merge with the crowd, to stake out an anonymity there, to make the values of that private commitment into the substance of a public statement and to reemerge a working-class hero.

If the ambition of London Calling was to recast the whole of (largely American) rock & roll history, then Sandinista! wants a place in the cultural traditions of the world. Its lyrics — and its melodies and rhythms — make reference not only to the U.S. and the U.K. but to the U.S.S.R. and places in Europe, Asia, Africa, Central and South America and the Caribbean. And the inclusion of lead vocals by women, children, friends and taped voices, as well as by every member of the band (the songs are now credited to the Clash, not Strummer-Jones), all reinforce that global reach. From the arms-race-as-disco-dance-contest of “Ivan Meets G.I. Joe,” to the ghostly battlefield ball, “Rebel Waltz,” to the festive and rebellious “Let’s Go Crazy,” we’re offered music and dance as antidote — not only as release but as positive community spirit.

This counterculture rallying goes beyond the already established reggae connections to include other cultural identifications. There are a variety of exploited-class anthems with styles to match, and many of the LP’s seeming throwaways — the raps, the jazz, the blues and rockabilly and gospel ditties — serve to broaden Sandinista!’s cross-cultural base. The album’s title comes from the calypsolike “Washington Bullets,” a tune about American support of fascist Third World regimes and how the Somozas’ Nicaraguan government finally fell to the Sandinistas without it. The future of such revolutionary movements with Reagan as president, given his secretary-of-state appointment and stated intentions to reform the diplomatic corps, looks grim. The Clash’s attempted marriage of grass-roots American and Third World musics becomes almost visionary politics in this light. And that’s why the Clash are vital. They exemplify an awareness that offers hope to their fans. Like the Beatles (largely by accident), the Clash (largely by intent) have the potential to organize a rock & roll audience into an optimistic political body, or at least to provide the right information.

But before we get carried away, it must be said that rock culture might be a pretty naive place to galvanize consciousness — and that being the greatest rock & roll band of our time is something like being the greatest serious composer or the greatest baseball player, with the same limited political impact on the real world. Though I don’t anticipate Clashmania any more than I expect youth culture to riot over Pierre Boulez’ latest score or Reggie Jackson’s batting average, I do think that having little kids sing “Career Opportunities” on side six is more than a cute joke. If this is the Clash offering one of their old hits as a future childhood favorite, it’s also putting an anthem about economic deprivation into the mouths it was meant to help feed.

We can still use that stubborn Sixties morality, and we would do well to remember the missed opportunity of punk — the revolution that wasn’t — without the simple postures of either of those underachieved countercultures. But we also need these post movement, postideological, private and public “count me out — and in” complications of identification and distance, of participation in and respite from the varieties of violence in the world and the inequalities that cause them. If I were younger, I’d write something on a bathroom wall. It’d be a lot shorter and more to the point. Maybe Lennon lives, Clash rule and rock against Reagan. And I wouldn’t worry about the improbabilities.

Rolling Stone, 5 maart 1981

The Clash – Sandinista! – The Armagideon Times no3 – Pagina 1

The Clash – Sandinista! – The Armagideon Times no3 – Pagina 2

The Clash – Sandinista! – The Armagideon Times no3 – Pagina 3

The Clash – Sandinista! – The Armagideon Times no3 – Pagina 4

The Clash – Sandinista! – The Armagideon Times no3 – Pagina 5

The Clash – Sandinista! – The Armagideon Times no3 – Pagina 6

Klik op de pagina’s om de inhoud van de The Armagideon Times, no 3 te vergroten.

Uitgave

Toen CBS vernam dat The Clash een drie dubbelalbum wilde uitbrengen kreeg men bijna een hartverzakking. Om de fans tegemoet te komen stelde de band dat het album voor de prijs van één verkocht moest worden. De platenmaatschappij ging akkoord, onder voorwaarde dat de band van de verkopen in het VK pas royalties zou krijgen na 200.00 verkochte exemplaren een 50% korting op royalties buiten het VK. De band voldeed aan de voorwaarden en heeft tot op de dag van vandaag niets verdiend aan de Engelse verkopen.

Hoes

De hoesfoto werd (wederom) gemaakt door fotografe Pennie Smith, in Camley Street, Londen. De titel refereert aan de socialistische Sandinistas in Nicaragua, het catalogusnummer van het album, ‘FSLN1’, is de afkorting van de Spaanse naam, ‘Frente Sandinista de Liberación Nacional’.

Het album werd geleverd met een tekstvel dat in drieën gevouwen in de hoes werd gestoken, getiteld The Armagideon Times, no. 3 (zie boven). The Armagideon Timesnummers 1 en 2 waren al eerder uitgegeven als Clash fanzines. De pagina’s bevatten handgeschreven teksten en cartoons van de hand van Steve Bell. Ten tijde van de geremasterde uitgave op cd werd het tekstvel afgedrukt in miniformaat.

The Clash – Sandinista! – De singles

Singles

Er zijn vier singles uitgebracht van het album:

The Call Up
(uitgebracht op 28 november 1980)
Hitsville UK
(uitgebracht op 16 januari 1981)
Police On My Back
(uitgebracht op 6 april 1981 in de VS)
The Magnificent Seven
(uitgebracht op 10 april 1981)

The Clash – Sandinista! – Reclame

Nummers

Alle nummers geschreven door The Clash, tenzij anders aangegeven. Zang door Joe Strummer, tenzij anders aangegeven.

Kant 1

The Magnificent Seven (*)
Hitsville UK (¤)
Junco Partner (#)
Ivan Meets G.I. Joe (¢)
The Leader
Something About England (φ)

Kant 2

Rebel Waltz
Look Here (^,⊥)
The Crooked Beat (ψ)
Somebody Got Murdered (Θ)
One More Time (†)
One More Dub (†,¥)

Kant 3

Lightning Strikes (Not Once But Twice)
Up in Heaven (Not Only Here) (Θ)
Corner Soul
Let’s Go Crazy
If Music Could Talk (†)
The Sound of Sinners

Kant 4

Police on My Back (æ,Θ)
Midnight Log
The Equaliser
The Call Up
Washington Bullets
Broadway

Kant 5

Lose This Skin (»,«)
Charlie Don’t Surf (φ)
Mensforth Hill (¥)
Junkie Slip
Kingston Advice (φ)
The Street Parade

Kant 6

Version City (φ)
Living In Fame (†,°)
Silicone On Sapphire
Version Pardner
Career Opportunities (±)
Shepherds Delight (¥)

De totale lengte van het album is een verbijsterende 2 uur, 24 minuten en 9 seconden.

* Geschreven door Mick Jones, Joe Strummer, Topper Headon, Norman Watt-Roy, Mickey Gallagher
# Geschreven door James Booker
^ Geschreven door Mose Allison
† Geschreven door The Clash, Mikey Dread
æ Geschreven door Eddie Grant
» Geschreven door Tymon Dogg
¤ Zang door Mick Jones, Ellen Foley
¢ Zang door Topper Headon
φ Zang door Mick Jones, Joe Strummer
⊥ Zang door The Clash, Mikey Dread
ψ Zang door Paul Simonon
Θ Zang door Mick Jones
¥ Instrumentaal (geen zang)
« Zang door Tymon Dogg
° Zang door Mikey Dread
± Zang door Luke Gallagher, Ben Gallagher

Aanvullingen

One More Dub is een dubversie van One More Time
Broadway outro bevat The Guns Of Brixton (afkomstig van dubbelalbum London Calling) gezongen door Maria Gallagher
Mensforth Hill is Something About England achterste voren afgespeeld met overdubs
Living in Fame is een dubversie van If Music Could Talk
Silicone on Sapphire is een dubversie van Washington Bullets
Version Pardner is een dubversie van Junco Partner
Career Opportunities is een heropgenomen versie van het origineel (afkomstig van debuutalbum The Clash)
Shepherds Delight is een dubversie van Police & Thieves (afkomstig van debuutalbum The Clash)

The Clash – Sandinista! – Reclame

Muzikanten

The Clash

Joe Strummer – zang, gitaar, keyboards
Mick Jones – gitaar, keyboards, zang
Paul Simonon – bas, (achtergrond)zang
Topper Headon – drums, (achtergrond)zang

Met hulp van

Tymon Dogg (‘Timon Dogg’) – zang en viool op Lose This Skin, viool op Lightning Strikes (Not Once But Twice), Something About England, Mensforth Hill, Junco Partner, The Equaliser, keyboards op The Sound of Sinners
Mickey Gallagher (Blockheads) – keyboards
Norman Watt-Roy (Blockheads) – bas
Ellen Foley – zang op Hitsville U.K.
Davey Payne (Blockheads) – saxofoon op Ivan Meets G.I. Joe, Something About England, The Crooked Beat, If Music Could Talk, Lose This Skin, Mensforth Hill
Rick Gascoigne – trombone op Ivan Meets G.I. Joe, Something About England, Lose This Skin, Mensforth Hill, The Street Parade
Band Sgt. Dave Yates – drill sergeant op The Call Up
Den Hegarty (Darts) – zang
Luke & Ben Gallagher – zang op Career Opportunities
Maria Gallagher – zang op Broadway outro
Gary Barnacle – saxofoon op Ivan Meets G.I. Joe, Something About England, The Crooked Beat, Lose This Skin, Mensforth Hill, The Street Parade
Arthur Edward “Bill” Barnacle – trompet on Ivan Meets G.I. Joe, Something About England, Lose This Skin, The Street Parade
Jody Linscott – percussie
Ivan Julian (Voidoids) – gitaar
Noel “Tempo” Bailey – gitaar
Anthony Nelson Steelie (Wycliffe Johnson of Steely and Clevie) – keyboards
Lew Lewis (Eddie and the Hot Rods) – harmonica op Junco Partner, Look Here, Corner Soul, Midnight Log, The Equaliser, Version City, Version Pardner
Mikey Dread – zang op The Crooked Beat, One More Time, Living in Fame, Look Here

The Clash – Sandinista Now!

Sandinista Now! Sampler

Voorafgaand aan de uitgave van Sandinista! werd in de VS een enkele vinyl plaat geperst voor gebruik op de radio. Het album werd uitgegeven door Epic en bevatte 12 van de 36 nummers onder de naam Sandinista Now!, en bevatte de nummers:

Police On My Back
Somebody Got Murdered
The Call Up
Washington Bullets
Ivan Meets GI Joe
Hitsville UK
Up In Heaven (Not Only Here)
The Magnificent Seven
The Leader
Junco Partner
One More Time
The Sound Of Sinners

De uitgave is erg zeldzaam en daardoor erg prijzig.

The Clash – Sandinista! – Reclame

Na Sandinista!

Met elk album experimenteerde de band meer en meer, maar hun verkopen stegen. Dat gold ook voor Sandinista!, dat beter verkocht dan voorganger London Calling. In 1981 bracht de band de single This Is Radio Clash uit, waarna de band aan het werk ging voor de opvolger voor Sandinista!, dubbelalbum Rat Patrol From Fort Bragg, maar nadat producer Glyn Johns zich bij de band voegde werd het album teruggebracht naar één, dat in mei 1982 resulteerde in Combat Rock. Met hits als Know Your Rights, Should I Stay Or Should I Go? en Rock The Casbah, werd The Clash groot. De video voor Rock The Casbah werd veel uitgezonden via het net gestarte MTV. Combat Rock werd hun meest succesvolle album.

Hierna ging het snel bergafwaarts. Topper Headon was inmiddels een full time junkie. Ten tijde van de opnamen van Sandinista! was de verslaving nog te overzien, maar de overstap naar heroïne had hem onhandelbaar gemaakt. Hij vertrok in 1982. In september 1983 werd Mick Jones ontslagen. Het volgende album Cut The Crap was de naam The Clash niet waard en begin 1986 werd The Clash ontbonden.

De bandleden gingen hun eigen weg. In 1999 werkten Strummer en Jones samen aan het postume live album From Here To Eternity en de documentaire Westway To The World. In november 2002 werd bekend gemaakt dat The Clash in 2003 zou worden opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame. Er werd gesproken over een reünie, maar op 22 december 2002 overleed Joe Strummer geheel onverwacht aan hartfalen. The Clash was officieel klaar.

The Clash – Sandinista! – Kant 1, 2, 3, 4, 5, 6

Ter afsluiting

Wat vind jij van The Clash en Sandinista! in het bijzonder? Laat het weten!

Video/Spotify
Bij dit verhaal is een video opgenomen. Klik op de volgende link om deze te zien: Video: The Clash overklassen zichzelf met het verbijsterende Sandinista!. De A Pop Life afspeellijst op Spotify is ook aangepast.

Toon copyright

14 reacties

Ga naar reactie formulier

- Axel op 14-12-2020 om 13:53
- #
- Reageer
Sandinista! en London calling heb ik toentertijd gekocht. En heb de lp’s nog steeds in bezit. Het blijft goede muziek.
“Ring! Ring! It’s 7am, move yourself to go again” Ik had toen niet verwacht dat ik zelf in de sleur van werken zou terecht komen.
En nu met de gaande corona-crisis zijn mensen in een sleur terecht gekomen en gaan zich vaak op een vervelende manier uiten.

Heb je ook lp’s en ep’s van The Sisters of Mercy?
1. - A Pop Life (Erwin Barendregt) op 14-12-2020 om 19:59
    Auteur
  - #
  - Reageer
  Herkenbaar. Zeker ook de sleur opmerking, helaas. Ik heb alleen een cd single’tje ergens van The Sisters Of Mercy. Ben jij een fan?
- Kees de Jong op 14-12-2020 om 21:18
- #
- Reageer
Ik ben het met je eens. Een klassieke uitgave met een groot aantal uitstekende nummers. NIet allemaal, maar dat is bij 36 niet erg. Het is verbazingwekkend dat the Clash in zo’n korte tijd al die genres beheerste. Toch iets wat je niet zou verwachten van een stelletje punkers. Helaas was het daarna niet zoveel bijzonders meer. Dus uiteindelijk drie klassieke albums en aantal singles. Nog steeds een respectabel aantal in zo’n korte tijd.
The call up en charlie don’t surf zijn mijn favorieten van Sandinista.
1. - A Pop Life (Erwin Barendregt) op 18-12-2020 om 17:12
    Auteur
  - #
  - Reageer
  Helemaal eens. Inderdaad verbazingwekkend hoeveel verschillende genres de band aankon. Mijn favoriet is ook The Call Up. Grappig, want ik lees toch veel dat men juist dat nummer saai vindt.
- Rob Slijkhuis op 12-05-2021 om 15:47
- #
- Reageer
Een mooie omschrijving aangaande Sandinista. Toen ik het album destijds bij uitkomen kocht, werd ik WERKELIJK helemaal weggeblazen. dadelijk Clash fan, stiekem nog steeds….. Blijft voor mij het album als een muzikale bijbel vol stijlen en emoties en bovenal prachtige herinneringen w.o. het concert in de Jaap Eden hal en vooral Lochem, het laatste concert met Topper Headon. Zo juist via Engeland de originele Clash ster pin aangeschaft nadat ik deze week Sandinista maar weer eens in zijn geheel gedraaid had.
1. - A Pop Life (Erwin Barendregt) op 14-05-2021 om 02:51
    Auteur
  - #
  - Reageer
  Je hebt ze destijds live gezien dus. Wow, ik niet helaas. Dank je wel voor je reactie!
- Rob Slijkhuis op 15-05-2021 om 14:00
- #
- Reageer
Nog even een aanvulling op mijn eerdere reactie, Strummerville is de foundation van wijlen Joe Strummer, mooi initiatief. En een van de mooiste nummers van The Clash toch ook wel Armagideon Time op de 10 inch Black Market Clash (0rgineel van Willie Williams op Studio One) en ook Bankrobber plus dub met Mickey Dread niet te versmaden (7 Inch)
- Peter de J op 22-05-2021 om 00:19
- #
- Reageer
Mooi item over dit geweldig album. One more time en The Call up zijn mijn favorieten, maar voor mij is dit de ultieme Clash jukebox. Alles zit erin. Ik draai dit album al 40 jaar en nog steeds blijft het spannend en tijdloos.
1. - A Pop Life (Erwin Barendregt) op 22-05-2021 om 02:21
    Auteur
  - #
  - Reageer
  Helemaal mee eens, dank je wel voor je reactie!
- Rutger op 25-09-2021 om 19:20
- #
- Reageer
Ik zit er net na veel te lange tijd weer van te genieten. Via Qobuz 24 bit en 92 kHz klinkt alles erg goed. De diversiteit van dit album verrast me steeds weer. Voor mij het beste album aller tijden. Sorry Beatles fans, jullie band is definitief van zijn troon gestoten.
1. - A Pop Life (Erwin Barendregt) op 27-09-2021 om 17:06
    Auteur
  - #
  - Reageer
  Hoi Rutger, dank voor je reactie! Het blijft inderdaad elke weer weer verrassend!
  1. Rob Slijkhuis op 28-05-2024 om 22:08
    
    #
    
    Reageer
    
    Even nog wat over Sandinista, vandaag bij Plato Utrecht, Amsterdam is Burning gekocht, een radio opname van het concert bij de Jaap Eden hal, vlak na het uitbrengen van Sandinista en goede opname.
    1. A Pop Life (Erwin Barendregt) op 29-05-2024 om 12:00
      Auteur
      
      #
      
      Reageer
      
      Dank voor de update!
- Rob Slijkhuis op 28-05-2024 om 11:55
- #
- Reageer
Eerder al wat vermeld over Sandinista en de concerten, echter net bij Plato Utrecht the Clash live in de Edenhal gekocht, met zeer veel nummers van Sandinista. Goede radio opnames ook. Dus………

The Clash overklassen zichzelf met het verbijsterende Sandinista!

Inleiding

Studio

Sandinista!

Recensie

Sandinista!

Uitgave

Hoes

Singles

Nummers

Aanvullingen

Muzikanten

Sandinista Now! Sampler

Na Sandinista!

Ter afsluiting

14 reacties

Complimenten/opmerkingen? Graag!Reactie annuleren

Nieuwsbrief aanmelding

Vertaling / Translation

A Pop Life op Spotify!

Gerelateerde berichten

Nu populair

Recente berichten

Categorieën

Zoeken

Nieuwsbrief aanmelding

Meest recente berichten

Meest recente recensies

Willekeurige artikelen

The Clash overklassen zichzelf met het verbijsterende Sandinista!

Inleiding

Studio

Sandinista!

Recensie

Sandinista!

Uitgave

Hoes

Singles

Nummers

Aanvullingen

Muzikanten

Sandinista Now! Sampler

Na Sandinista!

Ter afsluiting

Vind je dit artikel leuk en wil je het delen? Graag!

14 reacties

Complimenten/opmerkingen? Graag!Reactie annuleren

Nieuwsbrief aanmelding

Vertaling / Translation

A Pop Life op Spotify!

Gerelateerde berichten

Nu populair

Recente berichten

Etiketten

Categorieën

Zoeken

Nieuwsbrief aanmelding

Meest recente berichten

Meest recente recensies

Willekeurige artikelen