Crass – Yes Sir, I Will – Poster
Inleiding
Na de uitgave van het (dubbel) album Christ – The Album keerde Crass terug naar confronterende, directe muziek als reactie op actuele zaken. De studio werd weer onderdeel van de actie.
Crass – Sheep Farming In The Falklands – Gatefold poster
Crass
In de route naar de uitgave van Christ – The Album had Crass veel aandacht besteed aan de opnamen. Maar liefst 6 maanden was de band bezig in de studio met wat hun definitieve boodschap zou/had moeten worden. In de tussentijd had Margaret Thatcher de Falkland oorlog uitgevochten. Crass voelde zich ingehaald door de tijd.
Crass wilde relevant zijn en de huidige tijd becommentariëren. Voor Crass voelde het missen van de Falkland oorlog als een nederlaag. In 2009 zei Rimbaud: “Christ had been intended as a celebration of our collective strength, a tangible demonstration of possibilities. However, against the backdrop of Thatcher’s vicious, pointless war, it all seemed depressingly empty. We were too late, too late by far.”.
Het gevolg was dat Crass weer terugkeerde naar de basis. De volgende uitgaven zouden “tactical responses” zijn op actuele (politiek) situaties. Het eerste resultaat was Sheep Farming In The Falklands, een flexi disc, die gratis beschikbaar werd gesteld, vaak als bijlage bij de reguliere Crass albums. How Does It Feel was de volgende uitgave (meer daarover in het artikel Crass – How Does It Feel).
Na de Falkland oorlog begon Penny Rimbaud te schrijven. Het zou een lange monoloog opleveren dat de naam Rocky Eyes meekreeg. De tekst bleek de aanzet te zijn tot het eerst volgende album van Crass. De basis voor het album werd in slechts 41 minuten opgenomen in maart 1983. Nog dezelfde maand werd Yes Sir, I Will uitgebracht. Crass nam de terugkeer naar “tactical response” uiterst serieus.
Crass – Yes Sir, I Will
Yes Sir, I Will
In maart 1983 zag het vijfde Crass album het licht: Yes Sir, I Will was een nietsontziende aanval op Thatcher en het Verenigd Koninkrijk zoals het verworden was onder haar regering. De tekst was positief gestemd en hoopvol. Velen waren Thatcher zat en er leek eindelijk ruimte voor verandering.
De muziek was Crass op haar Crass-te manier ooit. De muziek was hard en atonaal. Een kruising tussen hardcore anarcho punk en free jazz. Volgens velen was het absoluut onluisterbaar. Tegenover die ‘lelijkheid’ stonden de teksten, die voortkwamen uit kwaadheid, maar toch voornamelijk liefde en zachtheid leken te vertegenwoordigen.
Crass – Yes Sir, I Will – Kant A
Nummers
Het origineel uitgegeven vinyl album uit 1983 bevatte geen titels. Het album werd gepresenteerd als één geheel, wat het langste punk nummer ooit opleverde. De titels zoals hieronder weergegeven zijn pas bij de Crassical Collection uitgave van het album in 2011 toegekend.
- Step Outside & Rocky Eyes
- Anarchy’s Just Another Word
- Speed Or Greed?
- The Five Knuckle Shuffle
- A Rock ‘n’ Roll Swindler
- Burying The Hatchet
- Taking Sides
Crass – Yes Sir, I Will – Kant B
Crass
- Steve Ignorant – zang
- Eve Libertine – zang
- Joy De Vivre – zang
- Phil Free – gitaar
- Gee Vaucher – stemmen, artwork
- N.A. Palmer – gitaar, zang, stemmen
- Penny Rimbaud – drums, zang
- Pete Wright – bas
- Paul Ellis – piano, strijkers
Crass – Live Cumbria mei 1984
Boodschap
Uiteraard staat de boodschap ook op Yes Sir, I Will weer centraal. Misschien wel meer dan ooit draaide een Crass album om de teksten. Alleen de titel was al een statement op zich. Het verwijst naar een kort gesprek tussen Prince Charles en een zwaar verminkte soldaat, waarin Charles “Get well soon” zegt, waarop de soldaat antwoord met “Yes Sir, I Will”.
Het begin van het album gaat over de manier waarop Crass wordt benaderd door de pers en hoe de groep zich gevangen voelt binnen de standaarden die gelden voor muziek.
Words sometimes don’t seem to mean much
Of anyone we’ve used more than most
Feelings from the heart that have been distorted and mocked
Thrown around in the spectacle: the grand social circus!Up against the rows of grey robots who control our lives
The things we have to offer sometimes seem so frail
As they plan destruction and gain respectability
We offer our creativity and are made outcasts!We didn’t expect to find ourselves playing this part
We were concerned with ideas, not rock and roll
But we can’t avoid that arena
It’s become a part of us even if we don’t understand it!
Dit wordt al snel gevolgd door een cruciale paragraaf binnen het Crass oeuvre.
In attempts to moderate they ask why we don’t write love songs
What is it that we sing then?
Our love of life is total
Everything we do is an expression of that!
Everything that we write is a love song!!
De eindopmerking is alleszeggend en een prachtige kernboodschap. Liefde is allesomvattend en daarmee de drijfveer achter alles. Het detoneert schijnbaar met de muzikale chaos van het album, maar past in essentie perfect.
De teksten bevatten ook stukken, die helaas één op één toe te passen zijn op de huidige tijd. Redelijkheid, nuance en (naïeve) zachtheid worden ondergesneeuwd door domheid, (rechts politieke) achterlijkheid, agressie en dogmatische one-liners.
Why is it that the kind and gentle are subjected to violence and ridicule?
How is it that the small and mealy-minded have gained so much power?
What perversion has taken place that we are governed by fools?…
They’ve tried to ban our records saying that we’re a threat to decent society
Fuck them! I hope we are!
What kind of depraved idiot thinks they can silence others by denying them their voice?
Verzet is het antwoord, maar de hypocrisie daarin wordt ook benoemd. Ook verzet gaat gepaard met vooringenomenheid en posities die strikter worden gemaakt dan noodzakelijk voor het einddoel.
Does our own oppression give us the right to oppress others?
Unless we are prepared to oppose all oppression
We stand guilty of direct contribution to it
In een zeldzaam ontboezeming gaat de tekst in op de moeite die het kost om je leven te leiden volgens eigen overtuigingen. Het kan leiden tot eenzaamheid en het gevoel alleen tegen de wereld te vechten.
Of course I feel uncomfortable when I’m laughed at in the streets
But I don’t want to be one of them
I want to be an outsider
At the same time I’d like to come in out of the cold
Maar, het album eindigt met de wellicht krachtigste oproep die Crass ooit deed op vinyl.
You must learn to live with your own conscience
Your own morality
Your own decision
Your own self!You alone can do it
There is no authority but yourself
Crass – There Is No Authority But Yourself
Recensie
Penny Rimbaud zei ooit, “I accept that Yes Sir, I Will is truly one of the most unlistenable records ever made”. Steve Ignorant vulde aan “I didn’t like Yes Sir, I Will at all, although I liked what it was saying”. Dat is een goede samenvatting van Yes Sir, I Will. Ik hou van de passie die het album herbergt. Woede en lelijkheid afgezet tegen optimisme en hoop.
Yes Sir, I Will is in alles het tegenovergestelde van Christ – The Album. De productie, de snelheid, de passie, de meedogenloos gebrachte boodschap en de muziek. Was Crass op zoek naar eerherstel?
En, is het album onluisterbaar? Ja en nee, ik luister het begin van het album af en toe, maar vanaf het rustpunt Anarchy’s Just Another Word haak ik af. Ik heb het album maximaal 10 keer in zijn geheel afgespeeld en het wordt wat veel en eentonig. De eenmalige terugkeer naar de militaristische mars uit de begintijd van Crass op The Five Knuckle Shuffle is leuk voor de afwisseling, maar is te weinig om het album te redden.
Ook al krijgt dit album niet het predicaat ‘klassiek’ of ‘onmisbaar’, luisteren naar Yes Sir, I Will is en blijft een onvergetelijke ervaring.
Crass – Who Dunnit? & You’re Already Dead (singles)
Na Yes Sir, I Will
Crass werd actiever dan ooit en nam deel aan kraak acties, vrede manifestaties en de grote mijnstakingen die in 1984 hun hoogtepunt beleefden. In juni 1983 nam Crass de single Who Dunnit? op en in november 1983 werd You’re Already Dead opgenomen, de single die begin 1984 de laatste uitgave van Crass zou worden waarop alle originele leden meespeelden.
Er was in de tussentijd wel een en ander veranderd. Crass werd serieus in de gaten gehouden door de veiligheidsdiensten, en niet alleen de Engelse (zie ook het artikel Crass – How Does It Feel). In juni 1983 kreeg de hoop op verandering en verbetering een enorme dreun te verduren door de overtuigende herverkiezing van Thatcher. Crass begon te twijfelen aan pacifisme en haar houding ten opzichte van geweldloos verzet. In You’re Already Dead stelt de band zelfs “You don’t have to be PASSIVE just because you’re a PACIFIST…”. Voor sommigen begon het commune leven te knellen.
Crass – Aberdare 11-07-1984
Op 11 juli 1984 speelde Crass een concert in Aberdare. Op de terugweg naar huis kondigde gitarist N.A. Palmer aan Crass te verlaten. Palmer kocht zichzelf uit en vertrok uit Dial House, het hart van Crass, de boerderij waar alle leden samenwoonden, leefden, lief hadden en hun ideeën uitwerkten. Rond die tijd werd de groep voor de rechter gedaagd door mensen die de tekst van Bata Motel (afkomstig van het feministische pamflet, album Penis Envy uit 1981) letterlijk interpreteerden. De rechtszaak was een principieel standpunt voor Crass en er werd veel geeld uitgegeven aan advocaten. Het geld raakte snel op.
In 1985 werd het album Acts Of Love met als subtitel Fifty Songs To My Other Self, onder de naam Crass uitgebracht. Feitelijk was het een Penny Rimbaud album, waar Crass leden Eve Libertine en G aan meewerkten. De muziek en teksten kwamen geheel voor rekening van Rimbaud. In 1986 werd de compilatie Best Before 1984 uitgebracht, een verzameling van singles die nooit op de reguliere albums waren verschenen. Hetzelfde jaar zag de allerlaatste uitgave onder de naam Crass het licht, de 12-inch Ten Notes On A Summer’s Day (dat later de subtitel The Swan Song kreeg). De 12-inch kondigde het einde van Crass aan:
10 Notes represents Crass’s last formal recording.We shall continue to make statements both individually and as a group, yet no longer feel obliged to be limited by the inward looking format of the ‘band’.
Veel van de overgebleven Crass leden bleven nog tot Nieuwjaar 1989 in Dial House wonen, waarna de meerderheid voorgoed vertrok.
Crassical Collection
Crass – Yes Sir, I Will – The Crassical Collection
Op 17 mei 2011 werd Yes Sir, I Will (net als de voorgaande albums maanden eerder) opnieuw uitgebracht als vijfde deel uit de zesdelige The Crassical Collection. Geremastered, met aanvullend artwork van Gee Vaucher en een uitgebreid boekje, met liner-notes van Rimbaud.
Helaas zorgde de heruitgave voor ruzie binnen de band die zich in 1984 had opgeheven. De uitgaven waren ook controversieel binnen de punk gemeenschap, die zich niet van zijn beste kant liet zien. Geklaag over de prijs (die naar huidige standaarden laag was) en een gevoel recht te hebben op gratis materiaal, want ‘dat was waar Crass voor stond’. Tja, Do They Owe Us A Living?…
Maar, ondanks alles, waren de re-releases fantastisch, ook al was ik niet wild van het geluid, maar de verpakkingen waren prachtig verzorgd en de liner-notes waren informatief en erg leuk om te lezen!
Ter afsluiting
Wat vind jij van Yes Sir, I Will? Onluisterbaar of een onmisbare schakel in de (anarcho)punk uit het begin van de jaren (19)80? Laat het weten!
Video
Bij dit verhaal is een video opgenomen. Klik op de volgende link om deze te zien: Video: Yes Sir, I Will: Crass op weg naar het einde.
