Talking Heads: 77

Talking Heads Live 1977

Introductie

Het zal pas in 1978 zijn geweest dat ik voor het eerst hoorde van Talking Heads. Het nummer Psycho Killer was net in Nederland uitgebracht. Ik vond het nummer fantastisch. Toen ik wat later het album Talking Heads: 77 tegenkwam bij de lokale platenwinkel besloot ik het er op te wagen en het te kopen. Nooit spijt van gehad.

Talking Heads

David Byrne ontmoette het koppel Chris Frantz en Tina Weymouth (ze trouwden in 1977 en zijn nog steeds bij elkaar) op de Rhode Island School of Design in Providence, Rhode Island. In 1973 al formeerden ze hun eerste band: The Artistics. Een jaar later was die band alweer opgeheven. Ze verhuisden naar New York en leefden samen op een zolderruimte. Omdat het onmogelijk bleek een bassist te vinden, spoorde Frantz Weymouth aan bas te leren spelen. Het eerste optreden onder de naam Talking Heads vond plaats op 5 juni 1975 in de roemruchte New Yorkse club CBGB als voorprogramma van The Ramones.

Talking Heads – Love → Buiding On Fire

De naam Talking Heads werd gekozen, na het te hebben gelezen in een TV-gids: “A friend had found the name in the TV Guide, which explained the term used by TV studios to describe a head-and-shoulder shot of a person talking as ‘all content, no action.’ It fit.”, aldus Weymouth in 1992.

Later in 1975 nam de band wat demo’s op voor CBS, maar de band werd geen contract aangeboden. Gaandeweg werd de band populair in New York en had al snel een vaste schare volgelingen. Sire Records raakte geïnteresseerd en tekende de band in november 1976. In februari van 1977 werd de eerste single uitgebracht: Love → Building On Fire. In maart werd Jerry Harrison, die eerder speelde bij The Modern Lovers, als keyboard speler aan de band toegevoegd.

Talking Heads: 77

Talking Heads: 77

Het eerste Talking Heads album werd uitgebracht op 16 september 1977. De eerdere single Love → Building On Fire was geen onderdeel van het album. De eerste single van het album was Psycho Killer. Het werd hun eerste hit; er zouden er nog velen volgen. Met het album startte ook de enthousiaste recensies. In de komende jaren werden alle albums van Talking Heads onthaald als wereldwonder.

Maar goed, daar wist ik allemaal nog niets van toen ik het album kocht. Ik moest wennen aan de muziek en aan David Byrne’s stem (ook al had ik die al eerder gehoord via de single). Ondanks dat, was ik erg onder de indruk van het album en draaide ik het zeer regelmatig.

Het eerste nummer Uh-Oh, Love Comes To Town bevat de tekst I’m a know-it-all, I’m the smartest man around / That’s right, you learn real fast, you’re the smartest girl in town. Los van het feit dat ik het grappig vond, vatte het ook enigszins samen wat ik van de muziek vond. Intellectueel, niet bedoeld of gemaakt voor de Top-40, wat tot dan mijn wereld was. Ik kende daarbuiten weinig. Waarschijnlijk was dit album dan ook het eerste dat mij deed beseffen dat er veel meer muziek was dan wat ik voorgeschoteld kreeg.

Wat me bij herluisteren opvalt is dat het album veel funkier is dan ik me herinner. De swing van de ritme-sectie was al vanaf het begin van de band aanwezig. Wat me ook opvalt is David Byrne’s gitaarwerk: heel staccato en vooruitstrevend. King Crimson’s Adrian Belew moet goed hebben opgelet, omdat het erg doet denken aan King Crimson, incarnatie IV. Luister bijvoorbeeld naar New Feeling en je hoort het direct.

Talking Heads – Punk categorisering op Philips persing van de eerste single

De nummers op het album klinken erg direct en nauwelijks geproduceerd, ook al zijn de gitaren duidelijk multitrack. Het klinkt allemaal erg organisch en spontaan. Het album is ook ritmisch afwisselend, soms zelfs binnen één nummer, zoals in één van de hoogtepunten No Compassion, dat tekstueel erg grappig is: Go talk to your analyst, isn’t that what they’re paid for?.

Talking Heads werd in eerste instantie als punk band in de markt gezet en later als onderdeel van de new-wave stroming. De relatie naar punk is onzinnig en de relatie naar new-wave geldt alleen voor sommige nummers op dit debuutalbum. Uiteindelijk is Talking Heads: 77 veel te divers en breed om gevangen te kunnen worden in een label.

 

Nooit meer een A Pop Life artikel missen? Abonneer je op de nieuwsbrieven!

 

Psycho Killer

Son Of Sam schetsen

Het nummer waarmee het voor mij allemaal begon: de single Psycho Killer. Het stamt al uit de tijd dat Talking Heads nog onder de naam The Artistics opereerde. Volgens zeggen was het nummer het allereerste dat David Byrne schreef. Geen slechte start. Toen in december 1977 de single werd uitgebracht, was New York nog in de ban van de New Yorkse seriemoordenaar Son of Sam, die in augustus van dat jaar was opgepakt en wiens rechtzaak onderweg was. Velen gingen er dan ook van uit dat het nummer een reactie was op Son of Sam.

Van origine was het nummer een ballad, maar werd een funky new-wave klassieker, waarvan het basmotief het nummer vooruitstuwt. Tekstueel lijkt het nummer de gedachten van een seriemoordenaar te verwoorden. In de remaster van Talking Heads: 77 zijn kopieën opgenomen van de originele tekst. De tekst begon initieel met een verslag van het daadwerkelijk moorden door de moordenaar. In de begeleidende tekst van verzamelaar uit 1992 Once in a Lifetime: The Best of Talking Heads vertelt David Byrne:

When I started writing this (I got help later), I imagined Alice Cooper doing a Randy Newman-type ballad. Both the Joker and Hannibal Lecter were much more fascinating than the good guys. Everybody sort of roots for the bad guys in movies.

Het nummer is twee maal uitgebracht op een Talking Heads live album. De eerste keer in 1982 op The Name of This Band Is Talking Heads (in twee versies) en in 1984 op Stop Making Sense.

Het refrein van het nummer is klassiek en direct herkenbaar:

Psycho Killer
Qu’est-ce que c’est
Fa-fa-fa-fa-fa-fa-fa-fa-fa-far better
Run run run run run run run away

Nummers

Alle nummers geschreven door David Byrne, behalve Psycho Killer (geschreven door David Byrne, Chris Frantz & Tina Weymouth).

Talking Heads – Psycho Killer (single)

• Uh-Oh, Love Comes To Town
• New Feeling
• Tentative Decisions
• Happy Day
• Who Is It?
• No Compassion
• The Book I Read
• Don’t Worry About The Government
• First Week / Last Week… Carefree
• Psycho Killer
• Pulled Up

Na 77

Talking Heads, met van links naar rechts Chris Frantz, David Byrne, Jerry Harrison, Tina Weymouth

Met Talking Heads :77 sloeg de band een brug tussen art-rock en new-wave. En dit zou niet de laatste keer blijken. De band was vanaf dag 1 een lieveling van de critici en kon geen fout maken bij de (overwegend New Yorkse) Amerikaanse pers (net als LCD Soundsystem 30 jaar later). Geheel terecht overigens. De band zou uitgroeien tot een smaakmaker van muziek in de jaren (19)80. Het ene album was nog mooier dan het andere: More Songs About Buildings And Food (1978), Fear Of Music (1979) en hoogtepunt Remain In Light (1980) volgden elkaar snel op. Het live-album The Name of This Band Is Talking Heads (1982) onderstreepte de kracht van Talking Heads als live-band. Speaking In Tongues (1983) was het laatste echte hoogtepunt van de band, met de concert film en soundtrack Stop Making Sense (1984) als commercieel hoogtepunt. Little Creatures (1985), True Stories (1986) en Naked (1988) bevatten nog wel hits én goede nummers, maar waren toch beduidend minder. Hierna ging de band uit elkaar, om nog een maal bij elkaar te komen op 18 maart 2002 voor de ceremonie waarbij de band werd opgenomen in de Rock And Roll Hall Of Fame.

Ter afsluiting

Er zullen waarschijnlijk nog wel verhalen gaan komen over Talking Heads, met aandacht voor andere albums. Wat vind jij van het debuutalbum? Ben je er net zo enthousiast over als ik? Laat het weten!