Inleiding
Op 21 mei 1982 werd Hear Nothing See Nothing Say Nothing, het debuutalbum van de Engelse hardcore punk band Discharge, uitgebracht. Destijds door sommige critici weggezet als “niet muzikaal”, wordt het album nu beschouwd als een klassieker binnen het genre en het hoogtepunt in de carrière van Discharge.
Discharge
Discharge is een hardcore punk-band uit Stoke-on-Trent, Engeland, geformeerd in 1977. Ze ontwikkelden het muziekgenre D-beat. In 1980 brachten ze drie belangrijke, trendsettende singles uit. Ze toerden met Crass, Killing Joke en The Exploited. In 1981 kwam de EP Why uit, die goed viel in de punkscene. In 1982 kwam hun debuutalbum Hear Nothing See Nothing Say Nothing uit.
De teksten van Discharge waren donker, nihilistisch en gewelddadig. De focus lag op anarchisme en pacifisme, waarin veel ruimte werd gemaakt voor de verschrikkelijke gevolgen van een nucleaire oorlog en de negatieve gevolgen van het kapitalisme. Ook de hoezen van de band ademden deze sfeer uit, waarop vaak shockerende foto´s werden afgebeeld, vaak in zwart/wit.
Invloed op Discharge
Twee bands die ontegenzeglijk invloed hadden op Discharge waren Black Sabbath, vanwege de zware riffs en Motörhead, vanwege de snelle ritmes.
Invloed van Discharge
Het intense drumwerk uit de begintijden van Discharge zoals op Why en Hear Nothing See Nothing Say Nothing wordt D-beat genoemd. D-beat is een manier van drummen die resulteert in supersnelle ritmes met minimale roffels.
Discharge wordt gezien als essentieel in de ontwikkeling van de extremere vormen van metal en punk muziek, zorgend voor thrash metal, black metal, crust punk en grindcore.
Hear Nothing See Nothing Say Nothing
Toen ik het album destijds voor het eerst hoorde, was het het hardste dat ik ooit had gehoord. De razendsnelle ritmes, gecombineerd met de wall-of-sound van vervormde girtaar-riffs en de teksten die uitgeschreeuwd werden, was iets compleet nieuws en uitermate opwindend. Confronterend was ook de opname van een film clip na A Hell On Earth. De destijds zeer reëel geachte nucleaire oorlog werd in het 1:05 minuten durende geluidsclipje weergegeven, met hartverscheurend geschreeuw van mensen en kinderen en razende (nucleaire) stormen. Oprecht angstaanjagend. Ik luister er nog steeds niet graag naar.
De bron van de teksten is links en anarchistisch. De teksten bestaan meestal uit 3 à 4 regels die een paar keer herhaald worden. Het nummer Free Speech For The Dumb bestaat zelfs alleen uit het herhalen van de titel.
Cassettes
Destijds namen mijn vrienden en ik platen voor elkaar op, zodat we niet alles zelf hoefden te kopen. Hear Nothing See Nothing Say Nothing was altijd grappig, omdat de LED lampjes altijd uitsloegen naar de max en daar zonder beweging op hetzelfde niveau bleven staan totdat het nummer af was.
Sleutelnummers
De volgende twee nummers, die in elkaar overlopen, vormen, wat mij betreft, het hart van het album. Zowel muzikaal, tekstueel als qua intensiteit. Zelfs de gitaren klinken steeds kwader.
A Hell On Earth
A claring light an unnatural tremor
Suffocating heat suffocating heat
A hell on earth hell on earth
Men women and children groaning in agony
From the intolerable pain of their burns
A hell on earth hell on earth
© 1982, Discharge
Cries Of Help
Napalm tumbles from the sky
Cries of help cries of pain
Skin looking like bloody hardened meat
Cries of help cries of pain
© 1982, Discharge
Nummers
Kant A |
Hear Nothing See Nothing Say Nothing |
1:31 |
The Nightmare Continues |
1:49 |
|
The Final Blood Bath |
1:39 |
|
Protest and Survive |
2:13 |
|
I Won’t Subscribe |
1:36 |
|
Drunk With Power |
2:44 |
|
Meanwhile |
1:27 |
|
Kant B |
A Hell On Earth |
1:52 |
Cries Of Help |
2:00 |
|
(film clip) |
1:05 |
|
The Possibility of Life’s Destruction |
1:14 |
|
Q: And Children? A: And Children |
1:46 |
|
The Blood Runs Red |
1:34 |
|
Free Speech for the Dumb |
2:15 |
|
The End |
2:32 |
|
27:17 |
Recensie
Aantal sterren:
Los van het belang van dit album, is het echt een waanzinnig goed album. De woede is echt, oprecht en overtuigend. De emotie spat er van af, ook muzikaal. Je kunt de woede horen in de gitaren en drums. 27 minuten lang een enerverende ervaring: snoeiharde punk met een boodschap. Ik draai het album nog regelmatig.
Ter afsluiting
Ken jij dit album van Discharge? Wat vind jij ervan? Laat het weten!