Elvis Presley – The Memphis Record: RCA brengt de comeback opnamen samen in 1987

Elvis Presley – Live in Las Vegas 1969

Inleiding

In 1987 bracht RCA het Elvis Presley album The Memphis Record uit, een verzameling nummers die Elvis had opgenomen in 1969 en hem, na de uitzonderlijke ’68 Comeback Special, eindelijk weer eens artistiek deed gelden.

De comeback

In 1968 was Elvis Presley niet meer dan een relikwie uit een ver verleden. Hij speelde (en zong) nog wel in films, maar die werden bijna door niemand meer bekeken. De singles van de soundtracks haalden de top 40 van de charts nog net aan. Tijd voor verandering.

Singer Presents ELVIS – The 68 Comeback Special – Advertentie

Presley’s infameuze manager, de Hollandse Colonel Parker, maakt een deal met NBC voor een tv special, die rond Kerstmis 1968 zou worden uitgezonden. De opnamen vonden plaats in juni en werden op 3 december 1968 uitgezonden onder de titel Elvis. De special staat nu bekend als de ’68 Comeback Special.

Steve Binder, regisseur en co-producer, had alles op alles gezet om er geen Kerst special van te maken (zoals Parker dat wilde). En dat werkte: Elvis was te zien in professionele studioproducties en in een intieme live setting, waarin Elvis in een strak zwart leren pak hart en logen uit zijn lijf zong. Zowel publiek als pers omarmde Elvis direct weer als een verloren zoon.

Latere manager van Bruce Springsteen, Jon Landau, schreef:“There is something magical about watching a man who has lost himself find his way back home. He sang with the kind of power people no longer expect of rock ‘n’ roll singers. He moved his body with a lack of pretension and effort that must have made Jim Morrison green with envy”.

American Sound Studio

Elvis nam zich voor nooit meer nummers op te nemen waar hij niet achterstond. Hij organiseerde een reeks opname sessies in American Sound Studio in thuishaven Memphis begin 1969. De sessies waren uiterst succesvol en leverden tientallen nummers op. Niet toevallig was Colonel Parker niet aanwezig. Ook de zogenaamde Memphis Mafia, de vaste ‘vriendenclub’ waarmee Elvis zich graag omringde, werd toegang tot de studio ontzegd. Elvis nam nummers op die hij goed vond en wilde zingen. De eigenaar van de studio en de producer voor de sessies, Chips Moman, had een duidelijk beeld voor ogen. Elvis accepteerde alle aanwijzingen en voorstellen zonder morren en was in extreem goede doen. Ook werd Elvis omringd door muzikanten die hij niet kende, de standaard huisband van de studio, bekend onder de naam The Memphis Boys.

American Sound Studio 1969

Opnamesessies

Onderstaand de volledige opnamesessies in 1969. Er zijn verschillende bronnen met verschillende nummers en sessies. Ik heb hierbij de grootst gemene deler gebruikt. Mocht dit onjuist zijn, hoor ik dat graag.

American Sound Studio – Memphis, 13-16 januari 1969
Long Black Limousine
This Is The Story
Come Out Come Out (Wherever You Are)
Wearin’ That Loved On Look
You’ll Think Of Me
A Little Bit Of Green
Gentle On My Mind
I’m Movin’ On
Don’t Cry Daddy
Poor Man’s Gold
Inherit The Wind
Mama Liked The Roses
My Little Friend

American Sound Studio – Memphis, 19-23 januari 1969
I’m Movin’ On (∈)
Wearin’ That Loved On Look (∈)
Gentle On My Mind (∋)
Rubberneckin’
In The Ghetto
My Little Friend (∈)
Inherit The Wind (∈)
Mama Liked The Roses (∈)
I’m Movin’ On (∋)
Long Black Limousine (∋)
Don’t Cry Daddy (∈)
Poor Man’s Gold (∈)
Wearin’ That Loved On Look (∋)
You’ll Think Of Me (∋)
This Is The Story (∋)
From A Jack To A King
Hey Jude
In The Ghetto (∋)
Without Love
I’ll Hold You In My Heart
I’ll Be There
Suspicious Minds
Suspicious Minds (∈)

Van 24 t/tm 26 januari vonden alleen overdub opnamen plaats.

American Sound Studio – Memphis, 17-22 februari 1969
Stranger In My Own Home Town
True Love Travels On A Gravel Road
This Time / I Can’t Stop Loving You (jam)
True Love Travels On A Gravel Road
And The Grass Won’t Pay No Mind
Power Of My Love
After Loving You
Do You Know Who I Am?
Do You Know Who I Am? (∋)
Kentucky Rain
Kentucky Rain (opnieuw)
Only The Strong Survive
It Keeps Right On A-Hurtin’
Any Day Now
If I’m A Fool (For Loving You)
The Fair’s Moving On
Memory Revival
Any Day Now (∋)
True Love Travels On A Gravel Road (∈)
Power Of My Love (∈)
Do You Know Who I Am? (∈)
Any Day Now (∋)
True Love Travels On A Gravel Road (∈)
And The Grass Won’t Pay No Mind (∋)
Power Of My Love (∈)
Do You Know Who I Am? (∈)
Only The Strong Survive (∋)
The Fair’s Moving On (∋)
In The Ghetto (∋)
Who Am I?

(∈) overdubs
(∋) zang opnieuw of reparatie

Het merendeel van de sessies was hiermee afgerond. Van 18 tot en met 25 maart en van 5 tot en met 8 mei werden overdubs opgenomen. Op 5, 6 en 26 maart en 2 en 3 september zou Elvis nummers voor zijn laatste (31e!) speelfilm opnemen (Let Us Pray, Change Of Habit, Let’s Be Friends en Have A Happy) in de Decca Universal Studio in Californië.

Op 26 september was Elvis voor de laatste keer in 1969 in de studio (RCA Studio A in Nashville) voor vervangende zang partijen en overdubs.

Elvis Presley – From Elvis In Memphis

Succes

Om het succes van de ’68 Comeback Special te bestendigen moest er zo snel mogelijk nieuw materiaal worden uitgebracht. Het liefst materiaal met dezelfde artistieke waarde als de uit de special. De opnamesessies in 1969 waren niet alleen erg vruchtbaar, maar ook artistiek van een uitzonderlijk hoog niveau. Genoeg om uit te kiezen dus. Op 17 juni 1969 werd From Elvis In Memphis uitgebracht. Eindelijk weer eens een goed album en eindelijk ook weer eens een succesvol album (het werd een half jaar later goud gecertificeerd). De single die aan het album voorafging, In The Ghetto, werd ook een hit en deed het imago van Elvis veel goed. Het was een protestnummer en ging in op de dagelijkse beslommeringen in een achterstandswijk, een onderwerp dat Elvis nog nooit had behandeld.

Elvis Presley – Pers conferentie Las Vegas 01-08-1969

Live

Elvis wilde ook graag weer gaan optreden. Manager Parker regelde een deal in Las Vegas, het spiksplinternieuwe International Hotel. Hij zou 57 shows geven vanaf 31 juli 1969. Elvis’ terugkeer naar het podium werd een grote triomf. Een aantal shows werd opgenomen.

Elvis Presley – From Memphis To Vegas / From Vegas To Memphis

Succes (2)

Het succes van From Elvis In Memphis en de live shows zorgde voor euforie in het Elvis kamp. Op 14 oktober 1969 werd From Memphis To Vegas / From Vegas To Memphis uitgebracht. Twee albums met ieder een eigen titel (verwarrend genoeg niet de titels voor het dubbelalbum). Het eerste album In Person At The International Hotel, Las Vegas, Nevada bevatte een live registratie van de shows in Las Vegas (24 en 25 augustus 1969) en het andere album, Back In Memphis, bevatte meer opnamen van de American Sound Studio sessies. From Memphis To Vegas / From Vegas To Memphis werd een nog groter succes dan From Elvis In Memphis, mede geholpen door de single Suspicious Minds, waarmee Elvis voor het eerst in 7 jaar weer de eerste plek van de Amerikaanse hitlijsten bereikte. Het zou ook de laatste keer blijken te zijn.

Elvis Presley overleden – Krantenkoppen Nederland 17-08-1977

Vervolg

Elvis hield ook nu weer de artistieke waarde niet vol. Al snel verviel hij weer in niemendalletjes en albums die slecht verkochten en Elvis’ goodwill teniet deden. Zijn trouwe fans bleven hem trouw, maar de schare fans nam af. Aansluiting met de ‘huidige’ muziek generatie was hij voor altijd kwijt. Sommige albums waren nog goed, Elvis Country en As Recorded At Madison Square Garden zijn titels die er uit springen. En natuurlijk Aloha From Hawaii Via Satellite, het live dubbelalbum dat een wereldwijde hit was. Hij werd dikker, ongelukkiger en ontwikkelde verschillende verslavingen aan verschillende soorten drugs, uppers, downers en eten. Op 16 augustus 1977 overleed Elvis in zijn huis Graceland, slechts 42 jaar oud.

Na Elvis’ overlijden

Na het overlijden van Elvis stond Elvis weer in het centrum van alle aandacht. De praktijken van Colonel Parker waren winstgevend gebleken, dus werd de nalatenschap van Elvis geplunderd. Alleen al tussen 1977 en 1987 werden meer dan 150 (!) verzamelaars uitgebracht, in kwaliteit variërend van aardig tot ronduit beledigend. Elvis was nog meer een product dan tijdens zijn leven.

Elvis Presley – The Complete Sun Sessions (1987)

Herwaardering

De definitieve opkomst van de cd gaf in vele gevallen een nieuwe definitie aan goedkoop commercialisme, maar bood ook de mogelijkheid eens echt aandacht te besteden aan de nalatenschap van de groten der aarde. Tegen die tijd was er van Elvis nog maar weinig op cd verschenen. Wellicht een goede start eens na te denken over uitgaven die Elvis en zijn muziek weer eens in het juiste daglicht zouden stellen.

In 1987, tien jaar na het overlijden van Elvis, begon RCA in te zien dat het roer om moest. Elvis was meer dan goedkope verzamelalbums. Waar te beginnen? Bij de belangrijkste mijlpalen uit zijn geschiedenis: de Sun sessies, Elvis Is Back! uit 1960, de ’68 Comeback Special, de opnamen uit 1969? Er werd een keuze gemaakt, een juiste keuze.

In 1987 bracht RCA vier verzamelaars uit, waaronder The Complete Sun Sessions, een verzameling van de allereerste opnamen van Elvis, waarop hij nog jong, hongerig en wild klonk. Een eerste indicatie dat Elvis’ muziek ook op een andere manier op de markt gebracht kon worden. Met The Memphis Record bewees de platenmaatschappij definitief dat op een liefdevolle manier omgaan met opnamen prachtige resultaten kon opleveren.

Elvis Presley – The Memphis Record

The Memphis Record

De 1969 opnamen uit de American Sound Studio waren een prima bron voor een compilatie. Het materiaal waaruit gekozen kon worden was veelal van hoge kwaliteit, zowel artistiek als productioneel. Het uiteindelijke resultaat, The Memphis Record (volledige titel The Memphis Record – 1969: The Year In Review), dat in augustus 1987 uitkwam, bestond grotendeels uit nummers van From Elvis In Memphis, aangevuld met singles en een paar nummers van Back In Memphis.

De verzameling is indrukwekkend, Elvis klinkt als herboren. Weg van Colonel Parker doet hij waar hij zin in heeft. Zijn stem klinkt fenomenaal goed en de muziek is dwingend en stuwend. Zijn focus en inzet vertalen zich naar geïnspireerde uitvoeringen. Ook al heeft Elvis geen enkel nummer geschreven, hij bleek toch keer op keer in staat zich de nummers eigen te maken. Niemand ter wereld koppelt In The Ghetto aan Mac Davis of Suspicious Minds aan Mark James. Elvis heeft de definitieve versie opgenomen en gelden voor het gemiddelde publiek als typische Elvis klassiekers.

De gok die Elvis nam om uit zijn comfort zone te stappen en samen te werken met mensen die hij niet kende pakte goed uit. Elvis bewees dat hij ook moeilijkere onderwerpen aankon. Helaas zou hij nooit meer een zelfde gok wagen.

Liner notes

Om de ernst van RCA nogmaals te onderstrepen bevatte The Memphis Record prachtige liner notes opgesteld door Elvis kenner Peter Guralnick. Deze zijn hieronder integraal opgenomen.

ELVIS COMES HOME

For the house band at the tiny American Studio at 827 Thomas St. in a run-down section of Memphis, it wasn’t any big deal. Monday. January 13, marked the beginning of yet another session for yet another artist evidently seeking the American magic. It was 1969, and the studio was in the midst of a string of 122 chart hits that would be cut over a period of three years with virtually the same rhythm section (Reggie Young on guitar, Bobby Wood and Bobby Emmons on keyboards, Tommy Cogbill and Mike Leech on bass, Gene Chrisman on drums). Neil Diamond had just finished a session there in the course of which he had recorded “Brother Love’s Travelling Salvation Show”, “Sweet Caroline” and “Holly Holy”. Even if the next artist had not been mired in a long-standing commercial slump, it was difficult at this point to tell just what he was capable of since he had been cut off from contact with the public and his fellow musicians for so long. Everyone in the studio knew who the singer was, they had all grown up on his music, and he was, of course, a native Memphian, but perhaps for these reasons, too, it seemed as if this session could represent little more than a nostalgic bow to the past. “I mean, we were thrilled about Elvis”, said horn player Wayne Jackson, “but it wasn’t like doing Neil Diamond”.

For Chips Moman, American’s founder, owner, chief engineer, songwriter and occasional guitar player, the upcoming session promised as many headaches as thrills. Like the house band, he knew of and admired Elvis (“I had met him. but that’s all – I had been around Memphis for a long time”), but he was also aware that no one had really “produced” an Elvis session in years, and he himself was not the kind of individual to sit back and let someone else run his show (“I believe in what I do enough so I think if a guy’s hiring me that’s what he’s hiring me for”). Also, he would certainly have preferred more than four days notice to set up the session and rearrange a recording schedule so busy that the studio was almost operating on a revolving door basis at this point. Besides Neil Diamond, American’s doors would open to Wilson Pickett, Dionne Warwick, American’s own horn-grown group the Box Tops, Dusty Springfield, King Curtis, B.J. Thomas and Bobby Womack in the twelve-month period surrounding Elvis’ dates. Nonetheless, Chips told Marty Lacker, American vice-president and member-in-good-standing of Elvis’ Memphis Mafia who had set the session up, “We’re just going to have to switch some schedules around, but, damn, we can do it. You know how much I want to record Elvis”.

For Elvis Presley himself the decision to record again in Memphis may have been made on the spur of the moment (Marty Lacker says it was made over dinner at Graceland just days before a scheduled Nashville date), but it was no less momentous all the same. Coming back to Memphis was not only a native son’s dream (Elvis had not recorded in his hometown since 1955 when he signed with RCA Records); it was also a reaffirmation of musical roots, part of a renewed commitment, it seemed, to both his music and his career after nearly a decade of Hollywood hibernation. The top-rated 1968 Christmas television special, hailed almost from the first as the “comeback special”, was a key element in re-establishing Elvis in the contemporary marketplace, but it clearly needed a follow-up. For understandable reasons – insularity, insecurity, innocence of the modern world – neither Elvis nor anyone around him seemed quite sure what that follow-up should be, so it was left to the American sessions to confirm that Elvis was really back.

The preparations did not proceed without incident. In anticipation of the planned Nashville date, Felton Jarvis, Elvis’ nominal producer and principal a&r man, had collected a number of songs, including Mac Davis’ “In the Ghetto” and “Don’t Cry, Daddy” (Davis had recently come up with “Memories”, a hit from the TV special and soon to become a kind of theme song for Elvis). Elvis’ publishing house, Hill and Range, which had supplied its client with the vast bulk of his recording material since his ascension to stardom, weighed in with Eddie Rabbitt’s “Kentucky Rain”, in which it had taken the same 50 percent interest that it had taken in Davis’ songs, with half of that going to Elvis’ own subsidiary company. “There was not, however”, wrote Marty Lacker in his book, Elvis: Portrait of a Friend, “enough of what we would consider really good songs… I said, ‘Elvis, there’s a reason you don’t hear the good songs first anymore… There are a lot of good songs which never get to you anymore because they don’t need to pay you the twenty five per cent (for publishing)’. The room was absolutely silent, and I thought Elvis was going to blow. He looked at each of us and said, ‘I want everyone in this room to hear what I have to say. From now on I want to hear every demo, every new song, and I’ll be the one to decide if I want to record it. If we can get the damn percentage, fine, but if we can’t get it and I still want to record the song, then I’ll record it. I’ll make the decision'”.

In many ways it was a typical Elvis recording date, with marathon late-night sessions blocked out and the expectation of getting at least a couple of dozen tracks from ten days in the studio. Even with Elvis out of commission for several days with a bad throat, Chips still got 21 usable numbers in less than a week (the remaining fourteen were cut in six nights in February), and the atmosphere was generally low-key and relaxed. As he had from the beginning of his career, Elvis would start out each session singing gospel songs at the piano, though at one point he surprised his producer by picking out Chips’ first published composition, “This Time”, a number which had found its way into the repertoire of many of Moman’s recorded acts as a kind of affectionate in-joke. By a curious coincidence, R&B pioneer Roy Hamilton, one of Elvis’ biggest early influences and the source of half a dozen of his favorite inspirational pop songs, was cutting a session for Chips’ own label, AGP, and Elvis came in early several afternoons just to catch Hamilton’s sessions. All of this undoubtedly contributed to the good feeling of the occasion.

In other ways, though, there was considerably more tension than on the typical Elvis recording date. For one thing, the material – an almost equal mix of songs with very personal associations and a demanding contemporary fusion of pop and soul – required more of the singer, both emotionally and technically, than any of his recent soundtrack sessions. For another, there was the continuing tug-of-war between Elvis’ business and artistic interests. The conflict was effectively resolved when it came time to record “Suspicious Minds”, a new song by Mark James which Elvis had flipped over and which was published by Chips’ own company, Press Music. Perhaps not surprisingly, Freddie Bienstock and Tom Diskin, representing Hill and Range and the Colonel, asked Chips (in Elvis’ absence) for the usual publishing percentage on the song, and equally unsurprisingly Chips demurred (“I’m kind of a stub-born fellow”). The discussion evidently became heated enough at one point for Chips to invite the entire party to leave. “I’ll tell you what, boys”, he declared. “you can just consider this a very expensive demo session – as a matter of fact, I’ll do it for free. No charge. But don’t you ever come back in this studio again”. It was only at this point that cooler heads, in the person of RCA executive Harry Jenkins. prevailed, and the session was allowed to continue in the manner in which Chips and Elvis had intended from the start: as an opportunity for 34- year-old Elvis Presley to enter the modern musical world – on his own terms. With the release of the first single from the album, the surprisingly sociological “In The Ghetto” (Marty Lacker writes that Elvis was concerned about recording ‘In the Ghetto’: “he had never done what might be considered a message song”), Elvis had his first Top 10 hit in four years. With the subsequent release of “Suspicious Minds”, he had his fist No.1 hit since 1962. In all there were five Top 20 singles and two gold albums to come out of the combined 12-day Memphis date, which should go down in history, among other things, as one of the bargain sessions of all time.

I can remember when the album came out in the early summer of 1969, entitled, appropriately enough, From Elvis in Memphis, and released with only a minimum of fanfare. I was assigned to review the record for Rolling Stone and declared my opinions without reservation but with a certain amount of trepidation, because, as I wrote back then, “For a long time to suggest that you liked Elvis Presley was only to invite ridicule”. The new album solved all that. It was for the first time a serious adult statement, it was for the first time since the beginning of Elvis’ career an unreserved statement of commitment. “I think it is flatly and unequivocally the equal of anything he has ever done”, I wrote in Rolling Stone. “What is new, and what is obvious from the first notes of the record, is the evident passion which Elvis has invested in this music and at the same time the risk he has taken in doing so. From the hoarse shout that opens the album to the hit song (“In the Ghetto”) that closes it, it seems clear – as indeed it was clear on the TV special – that Elvis is trying very hard to please us. He needs to have our anention, and it comes as something of a shock to discover that a hero whom we had set up to feel only existential scorn, a hero who was characterized by a frozen sneer and a look of sullen discontent should need us in the end. It is his involvement after all which comes as the surprise”.

You’ll have to pardon this self-indulgence – I don’t mean it as an indication either of prescience or of hindsight – but it’s hard to recall just how far removed Elvis was not simply from the pop mainstream but from any degree of critical respect or even social recognition at this time. Biographer Jerry Hopkins has written of Elvis himself being forced to confront his own radically changed status in the spring of 1968. Steve Binder, the producer of the upcoming TV special, asked Elvis what would happen if they walked out on Hollywood’s Sunset Strip. “Elvis seemed apprehensive, but he said he was willing to find out. So we did it”, Binder told Hopkins. “Four o’clock in the after-noon, and there we were outside the Classic Cat (a topless bar) – Elvis, Joe Esposito and me. We stood there to the point of embarrassment. Kids were bumping into us and saying ‘Excuse me’ or not even saying that. Elvis started talking louder than normal, trying to be recognized or noticed or something. But nothing happened. Nothing. Zero”. Elvis had gotten much the same kind of response during the past year when he put out three remarkable country blues singles in a row – “Big Boss Man”, “Guitar Man” and “U.S. Male” – to virtually no reaction on the part of critics or any part of the public other than his always loyal fans. With the release of From Elvis in Memphis, it was as if the clouds had lifted and all of us who had assumed we were alone out there could suddenly see that we were surrounded by friends. All of a sudden he was back, but it was no longer a matter of “us” or “them”; Elvis had achieved true iconic status. That for me remains the real historical significance of the record. Even as he was returning to live performance in the summer of 1969, we witnessed the critical reclamation of Elvis Presley as a popular entertainer.

As for the musical significance, it is made even more evident by the release of this two-record set, which for the first time brings together not just every cut from the original From Elvis in Memphis but also the best of the second Memphis album along with all the hits which, save for “In the Ghetto”, had up till now appeared only on random compilations. What we get here is just about every kind of music that Elvis ever really cared about: tough-minded blues and sentimental ballads, contemporary soul and recollected country, songs of pain and imagined loss and jubilation, too. It all seems to stem, paradoxically, from a display of the very vulnerability that Elvis had worked so hard for so long to keep hidden, and it all leads to an equally strong impression of emotional triumph, a sense of sheer exuberance and spiritual release. What we hear over and over again just beneath the surface is the gospel influence that remained dominant throughout Elvis’ life. This is what animates otherwise ordinary songs like “Wearin’ That Loved On Look” or “After Loving You”, which combines desperately stammered gospel phrasing with the most commonplace of lyrics. It is the feeling that pulsates through even the shimmering pop surfaces of “Suspicious Minds”. It is the redeeming subtext to even the most bathetic sentimentality. And, of course, it dominates what for me remain the three most extraordinary achievements of the album: “Stranger In My Own Home Town”, “Long Black Limousine” and “I’ll Hold You In My Heart (Till I Can Hold You In My Arms)”.

It would be difficult to find a more unlikely trio of songs for anyone but Elvis Presley to sink his teeth into and transform into the stuff of high drama, but this is what he does with a phlegmatic Percy Mayfield blues, a classic country weeper and Eddy Arnold’s lilting 1947 hit. On “Stranger In My Own Home Town” we hear Elvis get so entangled in the lyric that he keeps singing behind the break and refuses to let go of the song long after the band has come to its own conclusion. “Long Black Limousine” introduces a note of fierce, almost shocked indignation virtually foreign to the genre: and, as far as production values go, on both cuts we get some of the most wonderfully eccentric but brilliant use of horns, bells, strings and female choir to support the unabashed emotionalism of the singer. “I’ll Hold You In My Heart”, though, is all Elvis, with Elvis himself at the piano initiating the familiar call-and-response gospel technique, nothing but strong supporting rhythm, and a message that consists of little more than a couple of verses repeated hypnotically over and over until words lose all significance, emotion becomes meaning, and singer and listener are equally wrung out, hung on the line and left to dry. Nothing could be simpler and more direct, and yet nothing could be more impossible to replicate. To a large degree this is the mesmerizing effect of the entire album, whether it is Elvis’ heartfelt version of Jerry Butler’s “Only the Strong Survive”, the tenderness of “True Love Travels on a Gravel Road” or the emotional overkill of “Don’t Cry, Daddy” and “Mama Liked the Roses”. The point is the same obliteration of self that all art in some measure seeks to achieve: the result is evident in the extent to which we are all lost in the music.

This was one of the great moments in Elvis Presley’s career. In the last eight years of his life there would never come another time when so much was asked of him, or when he was prepared to put so much of himself on the line. He never went back to the American studio, and perhaps if he had the same results would not have occurred. Maybe this was just one of those magic confluences of people and events that could not be duplicated. In any case, I know if I were ever asked the famous desert island question – which Elvis Presley records would you take with you if you were stranded on a desert island with electricity? – I would have little trouble making my choice. I would take the Sun sides and this album.

– PETER GURALNICK
February, 1987

Recensie

Destijds (1987) was ik bevriend met een groot Elvis liefhebber. Ik kan het me niet meer herinneren, maar hij zal me ongetwijfeld op deze uitgave hebben gewezen. Ik heb het in ieder geval al sinds 1987 in mijn bezit.

Elvis klinkt geïnspireerd, net zoals op mijn favoriete Elvis Album, Elvis Is Back!, en maakt muziek die hem past. Ik vind hem sterker in de rock setting dan in de ballads, waar hij zich tijdens zijn latere Las Vegas concerten op zou focussen. Hier is nog geen sprake van de overdreven sentimentaliteit die mij tegen staat in de latere Elvis. Gelukkig is er ook geen sprake van ‘Elvis by numbers’ waar hij het ruime merendeel van de jaren (19)60 last van had en begin jaren (19)70 naar terugkeerde. De muziek klinkt tijdloos, het had gisteren opgenomen kunnen zijn. De productie is perfect, alle instrumenten zijn goed hoorbaar en de live feel is goed voelbaar.

Ook de uitgave zelf was prachtig verzorgd. De hoes heeft de opzet van een krant, een speciale uitgave die terugkijkt op 1969, met feitjes uit dat jaar, evenals gebeurtenissen die de geest van de tijd goed weergeeft. Het festival Woodstock wordt bijvoorbeeld genoemd, een samenkomst waar Elvis destijds helemaal niets (meer) te zoeken had. Ook de hoes helpt mee om het tijdsbeeld compleet te maken.

Ik kan The Memphis Record van harte aanbevelen. Echter, het is ongelooflijk maar waar, het album is niet meer verkrijgbaar. Een bespottelijke situatie waar snel verandering in moet komen. De flow van het album en de gemaakte keuzes zorgen voor een hoogtepunt in het hele oeuvre van Elvis. Dit is verplichte kost.

N.B.
Zie de afspeellijst aan het einde van dit artikel.

Elvis Presley – Suspicious Minds – Master tape

Nummers

Componisten/schrijvers tussen haakjes.

• Stranger In My Own Home Town (Percy Mayfield)
• Power Of My Love (Bernie Baum, Bill Giant, Florence Kaye)
• Only The Strong Survive (Jerry Butler, Kenny Gamble, Leon Huff)
• Any Day Now (Burt Bacharach, Bob Hilliard)
• Suspicious Minds (Mark James)
• Long Black Limousine (Bobby George, Vern Stovall)
• Wearin’ That Loved On Look (Dallas Frazier, A.L. Owens)
• I’ll Hold You In My Heart (Till I Can Hold You In My Arms) (Eddy Arnold, Thomas Dilbeck, Vaughn Horton)
• After Loving You (Janet Lantz, Johnny Lantz, Eddie Miller)
• Rubberneckin’ (Dory Jones, Bunny Warren)
• I’m Movin’ On (Hank Snow)
• Gentle On My Mind (John Hartford)
• True Love Travels On A Gravel Road (Dallas Frazier, A.L. Owens)
• It Keeps Right On A-Hurtin’ (Johnny Tillotson)
• You’ll Think Of Me (Mort Shuman)
• Mama Liked The Roses (Johnny Christopher)
• Don’t Cry Daddy (Mac Davis)
• In The Ghetto (Mac Davis)
• The Fair Is Moving On (Guy Fletcher, Doug Flett)
• Inherit The Wind (Eddie Rabbitt)
• Kentucky Rain (Dick Heard, Eddie Rabbitt)
• Without Love (There Is Nothing)(Danny Small)
• Who Am I (Rusty Goodman)

N.B.
Een deel van de nummers zijn alleen beschikbaar geweest op The Memphis Record of andere specifieke uitgaven, die inmiddels slecht of niet meer beschikbaar zijn (informatie afkomstig van Keith Flynn’s Elvis Presley pages):
Suspicious Minds betreft de 7 mei 1969 overdub versie
Only The Strong Survive betreft de 21 maart 1969 overdub versie
Gentle On My Mind betreft een andere mix
You’ll Think Of Me betreft een andere mix
Mama Liked The Roses betreft een andere mix en fade-out
The Fair Is Moving On heeft als originele titel The Fair’s Moving On
Inherit The Wind betreft de 5 mei 1969 overdub versie
Kentucky Rain betreft de 20 maart 1969 overdub versie
Without Love (There Is Nothing) betreft de 8 mei 1969 overdub versie
Who Am I? betreft de 25 maart 1969 overdub versie

Elvis en achtergrondzangeressen (Mary Holladay, Mary Greene, Elvis, Donna Thatcher, Ginger Holladay)

Personeel

Muzikanten

• Elvis Presley – zang, piano op I’ll Hold You In My Heart (Till I Can Hold You In My Arms) en After Loving You
• Reggie Young – gitaar
• Bobby Wood – piano
• Bobby Emmons – Hammond orgel
• Tommy Cogbill, Mike Leech – bas
• Gene Chrisman – drums
• Ed Kollis – harmonica
• John Hughey – steel gitaar
• Ronnie Milsap – piano op Gentle On My Mind

Achtergrondzang

Mary Greene, Mary Holladay, Susan Pilkington, Donna Thatcher, Joe Babcock, Dolores Edgin, Millie Kirkham, Sonja Montgomery, Hurschel Wiginton, Sandy Posey, Ronnie Milsap

Blazers

• Wayne Jackson, Dick Steff, R.F. Taylor – trompet
• Norman Prentice, Bobby Shew, Art Vasquez – trompet op Suspicious Minds
• Andrew Love, J.P. Luper, Glen Spreen, Jackie Thomas – saxofoon
• Jack Hale, Ed Logan, Gerald Richardson, Jackie Thomas – trombone
• Kenneth Adkins, Johnny Biocie, Archie Le Cogue – trombone op Suspicious Minds
• Tony Cason, Joe D’Gerolamo – hoorn

Strijkers

• Arvid Blumberg, Albert Edelman, Nate Evans, Ed Freudberg, Noel Gilbert, Gloria Hendricks, Anne Oldham, Hal Saunders, Robert Snyder – viool
• Brenton Banks, George Blinkley, Solie Fott, Lillian Hunt, Pierre Menard, Akira Nagai – viool op True Love Travels On A Gravel Road, It Keeps Right On A-Hutrin’, The Fair Is Moving On, Who Am I?
• Mike Leech, Fred Lewing, Nino Ravarino, Mary Snyder, Glen Spreen, Vernon Taylor, John Whelan – viola
• Marvin Chantry, Gary Vanosdale, – viola op True Love Travels On A Gravel Road, It Keeps Right On A-Hutrin’, The Fair Is Moving On, Who Am I?
• Pamel Blackwell, Anne Kendall, Joshua Langfur, Peter Spurbeck – cello
• Byron Bach, Sadao Harada – cello op True Love Travels On A Gravel Road, It Keeps Right On A-Hutrin’, The Fair Is Moving On, Who Am I?

Elvis Presley – In The Ghetto & Suspicious Minds (singles)

Na The Memphis Record

RCA hield de nieuwe werkwijze vol. Er verschenen nog vele, vele verzamelingen van bij elkaar horende opnamen, de ene nog mooier (en completer) dan de andere. The Memphis Record bleef onder Elvis fans altijd een speciale uitgave. Voor velen was de uitgave zelfs verplichte kost, zelfs tot 20, 25 jaar na de oorspronkelijke uitgave.

Hoe onontbeerlijk de uitgave ook wordt beschouwd, de uitgave is niet meer beschikbaar, ook niet bij de vele streaming diensten. Een opvallende omissie, waar RCA makkelijk iets aan kan doen. Voor mij is The Memphis Record, aangevuld met de Sun sessies, Elvis Is Back!, de ’68 Comeback Special en As Recorded At Madison Square Garden, de perfecte introductie tot Elvis.