Inleiding
In juli 1980 bracht Maze haar vierde album Joy And Pain uit, mijn persoonlijke favoriet van de band. Een mooie aanleiding de carrière van Maze onder de loep te nemen.
Maze
Maze, ook bekend als Maze Featuring Frankie Beverly (of zelfs Frankie Beverly & Maze), is een Amerikaanse soul band die teruggaat tot 1970. In dat jaar start Frankie Beverly de band Raw Soul in Philadelphia. Na een jaar verhuisde de band naar San Fransisco, waar ze na een paar jaar Marvin Gaye ontmoetten. Gaye is enthousiast en neemt de band mee op tournee als zijn openingsact. In 1976 raadt hij de band aan hun naam te veranderen in iets dat meer aansluit bij de laid-back melodierijke soul die de band speelt. De geboorte van Maze.
Gaye praat met Capitol Records en prijst de band aan, wat al snel resulteert in een contract. In 1977 wordt het debuutalbum van Maze uitgebracht, Maze Featuring Frankie Beverly. De plaat wordt goud en levert de band een schare fans op, die de band jaren trouw zal blijven en er tevens voor zou zorgen dat alle volgende platen van de band de goud status zouden bereiken.
In 1978 verschijnt het tweede album Golden Time Of Day, een jaar later gevolgd door het prachtige Inspiration. In 1980 verschijnt Joy And Pain, mijn persoonlijke Maze favoriet.
Joy And Pain
Op 14 (of 18) juli 1980 verschijnt het vierde Maze album Joy And Pain. Het bevat met Southern Girl een hit, maar bevat meerdere klassiekers in het Maze oeuvre, waaronder het prachtige titelnummer en Changin’ Times.
De reden dat deze plaat er voor mij toch uitspringt, ook al scheelt het niet veel, zijn de composities en de algehele feel, die net iets meer spreekt dan de overige albums. En toch is het typisch Maze. De combinatie van soul, funk, jazz, prachtige melodieën en subtiel spel, maakt het album onweerstaanbaar. Het was het derde Maze album dat ik kocht. Mijn introductie met de band was het hierop volgende live-album, dat veel nummers van Joy And Pain herbergde.
Nummers
Alle nummers geschreven door Frankie Beverly.
- Changin’ Times
- The Look in Your Eyes
- Family
- Roots
- Joy And Pain
- Southern Girl
- Happiness
Muzikanten
- Frankie Beverly – zang, piano, synthesizer, gitaar
- Roame Lowry – achtergrondzang, percussie
- Robin Duhe – bas
- Billy (Shoes) Johnson – drums
- Ron Smith – gitaar
- Sam Porter – orgel, piano, synthesizer
- McKinley Williams – percussie, achtergrondzang
Het vervolg
Na vier studio platen werd het tijd voor een live-album. Het werd de dubbel LP Live In New Orleans, die werd uitgebracht in 1981. Overigens waren de laatste vier nummers studio opnamen. Het album toont overtuigend aan hoe goed de band live was en klonk.
In 1983 werd album We Are One uitgebracht, dat in 1985 werd opgevolgd door Can’t Stop The Love. In 1986 volgde het tweede live-album, Live In Los Angeles. In 1989 verhuisde de band naar Warner Brothers en bracht Silky Soul uit, dat in 1993 werd gevolgd door Back To Basics. Het zou het laatste studio album van Maze blijken te zijn.
De band toert nog steeds en trekt uitverkochte zalen, met name in de VS. Maze heeft het op het vasteland van Europa eigenlijk nooit echt goed gedaan. In Engeland daarentegen was de band een tijd lang erg groot. In mei 1985 verkocht de band Londen’s Hammersmith Odeon zelfs acht (!) keer uit.
Het is opvallend dat een band die zo onbekend is bij het grote publiek en decennialang een kleine maar zeer trouwe schare volgers heeft, zo hoog staat aangeschreven bij muziek leifhebbers en kenners. Een belangrijke reden is gelegen in het feit dat Maze altijd Maze is gebleven. In tegenstelling tot veel van hun tijdgenoten, heeft het organische geluid van de band ervoor gezorgd dat hun muziek nog steeds tijdloos klinkt. Ook al frustreerde het Beverly wel eens dat hij voornamelijk in de R&B markt werd gepromoot (in de VS), hij heeft nooit zijn visie aangepast voor meer succes.
Logo
Toen het debuutalbum van de band uit zou komen, kreeg de ontwerpafdeling van de platenmaatschappij de opdracht een albumhoes te maken met een doolhof (‘maze’). Het resultaat was een hand met zeven vingers waarin een doolhof was opgenomen. De zeven vingers representeerde het aantal bandleden. Het werd het vaste logo van de band.
Waarom ‘Featuring Frankie Beverly’?
Waarom wordt Frankie Beverly separaat genoemd? De band is feitelijk zijn geesteskind. Hij zingt, schrijft en produceert alles en is verantwoordelijk voor het geluid en het imago. Door de jaren heen zijn er vele bandleden gekomen en gegaan, maar Beverly was er altijd om de toekomst van de band veilig te stellen.
Ter afsluiting
Wat vind jij van Maze? Laat het weten!
Video/Spotify
Bij dit verhaal is een video opgenomen. Klik op de volgende link om deze te zien: Video: Joy And Pain, het verhaal van Maze. De A Pop Life afspeellijst op Spotify is ook aangepast.
2 reacties
Ik ken niet veel mensen met zo’n diverse smaak net als ik. Prince vind ik heel goed maar ruil hem in voor Gil Scott heron (mijn grote held), maar als het gaat over Joy Divisiion, Ibrahim Maalouf, Giorgio Moroder of the Replacements komen onze muziekmaken aardig bij mekaar, ook de beleving ervan.
Je album top 50 hoef ik maar een paar titels uithalen en nu weer Maze.
Ook ik hoor hierin dat het net even meer is dan die andere soulgroepen uit die tijd en ook ik vind dit hun beste album en vooral het titelnummer. Het doet je altijd verlangen naar de soulshow meer dan elke andere band dan ook.
1 van de grootste blunders die ik heb begaan is dat ze een paar jaar geleden in Paradiso stonden en ik het heb laten schieten, terwijl ik meteen al wist dat ik hier spijt van kreeg. Dus hoop nog steeds op een herkansing. Nee Maze zie ik als het beste van na de jaren 60 op soulgebied.
Auteur
Hoi Bert. Wat leuk om te lezen dat ook jij een breed ontwikkelde muzieksmaak hebt! Ik hoop ook dat ik Maze nog eens kan zien. Wellicht op North Sea Jazz?!