Schoolreisje, gips en Fats Domino

De Wegwijzer begin jaren (19)70, mijn lagere school van 1972 tot en met 1978 (gebouw bestaat niet meer)

Inleiding

Ik heb een origineel single-tje in mijn bezit van Fats Domino’s Blueberry Hill. Het betreft een Nederlandse uitgave uit 1960 op het Imperial label, catalogusnummer AI 107. Het verhaal hoe ik daar aan ben gekomen bevat een schoolreisje, gips en schuldgevoel.

Schoolreisje

Schoolreisje jaren (19)70

Het schoolreisje, een jaarlijks terugkerend fenomeen, waar altijd naar werd uitgekeken. In 1977 was ik 11 jaar oud en zat in de 5e klas van de lagere school “de Wegwijzer” in Heerhugowaard. We zouden op 26 mei naar een pretpark gaan (ik weet niet meer welke). Het was een prachtige dag, bijna zomerse temperaturen. Het leek weer een prachtige zomer te gaan worden, net als de beroemde/beruchte zomer van 1976, waarin we zelfs een aangepast rooster hadden op school, vanwege de langdurige hoge temperaturen.

In ieder geval, vol goede moed zette de bus zich in beweging op weg naar het pretpark voor een dagje kinderplezier. Halverwege de reis stopten we: even de bus uit, eten, drinken om daarna weer verder te gaan. Ondertussen nog wat spelen. Slootje springen, leuk! Totdat ik een sprong verkeerd inschatte en ongelukkig leek neer te komen. Gelukkig kon ik me opvangen met mijn armen.

EHBO

Maar, er was iets niet goed. Ik had pijn, en veel ook. Er werd ingeschat dat er niets ernstigs was en daar gingen we verder naar het pretpark. Ik werd echter steeds stiller en bleker en mijn armen deden pijn. Ik had geen trek en dorst meer. Eenmaal aangekomen bij het pretpark naar de EHBO. Mijn armen waren inmiddels helemaal verkleurd (rood met witte stippen meen ik me te herinneren). Maar de ‘specialisten’ van de EHBO hadden goed nieuws (althans voor de begeleiders): een lichte kneuzing. Het zou vanzelf beter worden.

De rest van de dag was ik lusteloos, had nergens zin in en de pijn was verschrikkelijk. Ik herinner me nog goed dat ik mijn armen nauwelijks kon bewegen. Er was iets ernstigers aan de hand, maar de EHBO had gezegd dat…

Gips

Hertenkamp Heerhugowaard

De terugreis kan ik me niet herinneren. Van mijn moeder begreep ik dat ik lijkwit uit de bus kwam en dat ze direct doorhad dat er iets behoorlijk fout was. Maar eerst naar huis. Ik kon eindelijk op de bank liggen. Even rust. Ik weet nog precies waar ik lag en hoe de zon de achterkamer in scheen. Mijn moeder droeg een spijkerrok, ik zie het nog voor me. Ze liep langs en de luchtverplaatsing van haar rok deed me ineenkrimpen van de pijn. Direct naar de huisarts. Niet onze vaste huisarts Oudeniel, want die was er niet. Ik kan me nog herinneren dat de praktijk aan de Dreef, tegenover het hertenkamp, was in Heerhugowaard. Inmiddels zit er een andere praktijk dan destijds, maar bij navraag bleek dat het om huisarts Meijer moest gaan. Dit bezoekje was erg kort: direct naar het ziekenhuis.

Ik was zolangzamerhand compleet daas en vooral bang. De pijn was verschrikkelijk. Alleen al het wijzen naar mijn arm was een drama.

Polsbreuk

Eenmaal in het ziekenhuis werden er direct foto’s gemaakt. Ik moest me in onmogelijke bochten wringen om de foto’s te kunnen laten maken. Maar uiteindelijk lukte dat en wat bleek? Een gebroken arm, volgens de arts. Mijn vader zag de foto’s ook en zag dat de andere ook gebroken was. En ja hoor, dat bleek het geval: een gebroken arm en een gebroken pols! Gips om beide armen heen en het ging al snel weer beter. We waren rond 21:00 weer thuis en ik had honger: ik had de hele dag niets meer gegeten. Dat ik honger had was een goed teken.

Aangezien mijn moeder veel werk deed voor de school en de daaraan gekoppelde stichting, was de betrokkenheid wat groter dan normaal. Ik kan me zo voorstellen dat de ergernis en kwaadheid rondom de gang van zaken die dag nogal heftig zijn verwoord. Ik weet in ieder geval dat de leiding en begeleiding zich naderhand rot schrokken en zich, overigens terecht, kapot schaamden. Een 11-jarige de hele dag met gebroken armen laten rondlopen, terwijl er overduidelijk iets ernstigs aan de hand was, was onverantwoordelijk.

Fats Domino

Wat heeft dit nu van doen met muziek?

Fats Domino – Blueberry Hill

De dag na het schoolreisje zou onze leraar, meneer Molenaar (ja, ‘vroeger’ had je nog veel meneren binnen het basisonderwijs), een aantal van zijn eigen single-tjes gaan verloten in de klas. Muziek was destijds onder jongeren en kinderen veel belangrijker dan dat dat nu word beleefd. Veel zakgeld ging op aan singles (die van mij in ieder geval wel). Omdat ik met mijn beide armen in het gips op school kwam die ochtend, en het schuldgevoel groot was, mocht ik als eerste in de klas een single uitkiezen. Ik had de eerste keuze en twijfelde tussen Jefferson Airplane’s Somebody To Love (waarschijnlijk vanwege de titel: die kwam overeen met het Queen nummer, waar ik wild van was) en Fats Domino’s Blueberry Hill. Ik koos voor Blueberry Hill. Sinds 27 mei 1977 ben ik dan ook de trotse eigenaar van die single.

En verder

Queen – Freddie Mercury op de Queen II hoes

Alles is daarna goed gekomen. Ik vond het ook wel stoer. Ik had twee mitella’s en moest mijn beide armen in de begindagen omhoog houden. Ik voelde me net Freddie Mercury op de hoes van het Queen II album. Tja, een kind past zich snel aan.

Ondanks mijn gips toch in full swing

Met de armen is het uiteindelijk goed gekomen. Maar, na het in eerste instantie niet ontdekken van de tweede gebroken arm, ging er nog iets fout. De procedure destijds schreef voor dat ik na twee weken definitief gips om mijn armen heen zou krijgen. Daarvoor moest het oude gips er af om daar vervolgens nieuw gips om heen te doen. Echter, bij mij ging dat fout. Het definitieve gips werd over het tijdelijke heen geplaatst. Ik had daar op zich geen last van (wat wist ik nou?), maar mijn armen waren wel wat zwaar. Ik weet nog goed dat, toen mijn gips er af mocht, mijn armen letterlijk in de lucht zweefden. Maar gelukkig was het gips net voor de zomervakantie van mijn armen af.

En het leverde genoeg stof tot praten op: op school en in de evaluatie van het schoolreisje. Zelfs in 2017 komt het verhaal nog goed van pas.

Ter afsluiting

Dit is mijn verhaal over hoe ik in het bezit kwam van Fats Domino’s Blueberry Hill. Heb jij een verhaal over hoe je, op jonge leeftijd, in het bezit bent gekomen van iets, wat je gezien je leeftijd niet kon hebben? Laat het weten, vertel het verhaal!