
The Cure origineel logo
Albumgegevens
Artiest | The Cure |
Album | Faith |
Jaar van uitgave | 1981 |
Beoordeling
Recensie
![]() The Cure – Faith |
![]() The Cure – Faith (achterkant) |
Opgenomen op nummer 20 in mijn album top 50 is dit betoverende album van The Cure. Nog steeds vind ik dit album zeldzaam prachtig, sfeervol en emotioneel. Na al die jaren word ik nog steeds geraakt door de tragiek, die tegelijkertijd troostend is.
Naar aanleiding van het concert van The Cure op 13 november 2016 én het feit dat Faith dit jaar 35 jaar oud was, hierbij mijn eerbetoon aan de derde Cure plaat.
Seventeen Seconds

The Cure – A Forest
Ik kwam in aanraking met The Cure door A Forest. De single van album Seventeen Seconds, de tweede plaat van The Cure, een Engels bandje onder leiding van Robert Smith. De minimalistische, futuristische, elektronische muziek, gecombineerd met het unieke stemgeluid van Robert Smith, fascineerden me enorm. Ik vond Seventeen Seconds een wereldplaat; een echte openbaring. In die tijd ontdekte ik ook The Clash voor het eerst (waarover later meer). Voor het eerst ontdekte ik muziek, die ik niet (in)direct kende vanuit hitlijsten (zoals met de ska artiesten nog wel het geval was) en bovendien muziek die mijn vader niet kende (Talking Heads, Japan, etc.): spannend!
Werken
Toen ik hoorde dat The Cure met een nieuwe plaat zou komen, moest die ik hebben! Ik werkte op het land (bollen plaatsen of rapen, ik weet het niet meer exact). Ik weet nog wel dat het de hele dag door met bakken tegelijk uit de hemel kwam. Ik regelde dat ik mijn daggeld direct meekreeg en racete op mijn fiets, onder de modder, naar muziekwinkel/platenzaak North End (bestaat nog!) in Heerhugowaard. Dat zal een mooi gezicht zijn geweest: ik in mijn regenpak en laarzen onder de modder, compleet verregend. Maar, ik was op tijd!. Plaat mee naar huis in een plastic tas. Wat een rijkdom!
Luisteren
Na thuiskomst eerst douchen en eten en toen: de binnenhoes uit de hoes halen. De plaat uit de binnenhoes halen. Plaat op de platenspeler en weg… naar een andere planeet. Geen plaat ter wereld kan me zo wegvoeren als dit Faith.

The Cure – Faith (binnenhoes)
Kant A
I kneel and wait in silence
As one by one the people slip away
Into the night
(© 1981 The Cure – The Holy Hour)
De opening basloop en tekst (zie boven) van The Holy Hour zet de toon perfect. Doem, depressie, maar zo mooi. Primary, de single die de plaat vooruitsnelde, ramt er daarna behoorlijk in: een (relatief) stevig nummer, waarop Smith de (zes snarige) bas als een gitaar speelt. Het resulteert in een prachtig vol, donker geluid. Other Voices is dan weer een langzaam nummer met prachtig basloopje. All Cats Are Grey sluit de initiële A kant af; een prachtig atmosferisch nummer met een prachtig ritme. Een kippenvel moment, nog steeds na 35 jaar. Een adembenemd nummer.

The Cure 1981
Kant B
De titel The Funeral Party zegt al genoeg. Een zwaar nummer, maar alweer prachtig. Ook op deze plaatkant is het tweede nummer (relatief) hard en snel: Doubt. Dit wordt gevold door The Drowning Man, ook al zo’n prachtig zwaarmoedig nummer. Het laatste nummer, het titelnummer, is de parel op dit album. Na al het moois dat al kwam is Faith (het nummer) het topnummer van dit album (en van het gehele Cure oeuvre). Een prachtig basloopje dat het hele nummer doorgaat. Donkere, sfeervolle synthesizers, subtiel gitaarwerk en die slepende drums: verslavend als een mantra. Dan komt Robert Smith met zijn openingszinnen:
Catch me if I fall
I’m losing hold
I can’t just carry on this way
(© 1981 The Cure – Faith)
Gegarandeerd kippenvel. En het gaat maar door. Faith is een meesterwerk van een band op de toppen van haar kunnen. En, op zijn meest zwaarmoedig. Het nummer eindigt de plaat met de volgende tekst herhaald tot aan het einde van het nummer.
I went away alone
With nothing left
But faith
(© 1981 The Cure – Faith)

The Cure live 1981
Tour

The Cure tent

The Cure Circus tour 1981 advertentie
Het album Faith moest worden gepromoot. Daarvoor ging The Cure op tournee. De band kwam ook naar Nederland. In juni 1981 trok The Cure door Nederland in een circustent. Het Nederlandse deel van de Picture Tour kreeg de naam Circus Tour. Het leverde de band enorm veel publiciteit op (in ieder geval in Nederland). Tijdens de tour overleed de moeder van drummer Lol Tolhurst. De tragiek van de muziek werd nog meer realiteit…
Ik weet nog goed dat ik de advertentie hiernaast las destijds. Ik wilde dolgraag heen, maar zag geen mogelijkheid dit te regelen. Ik kon/mocht niet alleen en heb deze show helaas gemist. Een bijzonder moment in de geschiedenis van The Cure, deze tour!.
Rock Werchter
The Cure vervolgde de tour hierna weer met reguliere shows (de tent werd alleen in Nederland gebruikt). Nog een speciale datum volgde: 05-07-1981. The Cure was onderdeel van de line-up van het Rock Werchter festival in België. Ze stonden geprogrammeerd voor Robert Palmer. De show verliep uitermate goed. Zo goed zelfs dat er een toegift in zat. De organisatie, echter, was minder gecharmeerd van dat idee. Robert Palmer wilde niet dat zijn schema in de war werd gestuurd. En dus kreeg the Cure geen extra tijd.
De band besloot daarop A Forest op te rekken. Het nummer heeft nog nooit zo lang geduurd als op die dag. De band startte het nummer steeds weer op: prachtig! Toen The Cure dan eindelijk echt klaar was schreeuwde bassist Simon Gallup nog in de microfoon: Fuck Robert Palmer, fuck rock ‘n’ roll!
Aangezien er op die dag televisie en radio opnamen werden gemaakt, die ook zijn uitgezonden, komt dit fragment nog regelmatig voorbij via allerlei internet kanalen. De bootleg opnamen van dit (overigens erg goede) concert heb ik thuis op cd.
Plaats in oeuvre

The Cure – Seventeen Seconds

The Cure – Pornography
Hoe staat en past Faith in het Cure oeuvre? Het album word als onderdeel gezien van een soort trilogie van desolate, depressieve, donkere (soms zelfs suïcidaal genoemde) Cure albums. Samen met het voorgaande Seventeen Seconds en het, op Faith volgende, Pornography behoort Faith tot de zogenaamde goth fase van de groep. Een naar mijn mening foute benaming: ik vond The Cure in deze periode meer postpunk dan goth (Siouxsie & The Banshees past daar beter in). Los van dit hokjesdenken: deze drie platen horen zeker bij elkaar vanwege de algemene sfeer en thematiek van de albums. Het is zwaar(moedig), donker en compleet eigen.
Hierna zou The Cure langzaam opkruipen uit het doem-dal en, met name vanaf The Head On The Door uit 1985, uitgroeien tot een hele grote band. Het doemthema zou nog een paar keer worden ingezet, vooral op Disintegration.
Afsluitend
Wat vind jij van The Cure? En welke albums behoren tot je favorieten? Faith? Of toch de latere, meer poppy, albums als Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me?
Laat een reactie achter! Dat wordt enorm gewaardeerd!
10 reacties
Ga naar reactie formulier
Naar mijn mening het beste album van de heren, met Primary (waarvoor ik as. zondag naar de Ziggodome ga) als hoogtepunt.
Hierna werd het m.i. al snel minder met veel wisselingen in de band en te poppie popsongs…
Met 2 klasgenoten ben ik destijds naar het circustent concert geweest, waar we op de eerste rij in de speakertoren hebben gehangen en een week lang doof zijn geweest. Dat boeide niet, we hadden de live premiere van Faith meegemaakt…
Cool!
Je bent ook de enige waarvan ik weet dat je er bij was. Ik? Jaloers? Echt wel!
The forest is zeker een geweldig nummer en ik kan me helemaal voorstellen dat ze dat goed konden oprekken. Mijn favorieten zijn ook het vrolijke nummer the caterpillar en in between days. De stem van Smith heeft iets huilerigs, nooit schreeuwerig, mysterieus ik blijf het mooi vinden.
Auteur
Dankjewel voor je reactie.
Ik heb ook veel zin in het concert de 13e!
Toffe band, goede sfeer in de muziek, muziek die je raakt en heerlijk desolaat kan zijn. De eerste albums zijn het mooist maar ik kan ook echt wel genieten van het latere werk. Zondag mijn ogen maar weer even zwart maken
Auteur
Zeker! En, wat betreft de ogen: hoop dat ik je tegenkom zondag 😉
Net als de Doors… 😉
Idd!
Ik was erbij tijdens de Circustour, bij het concert in Leeuwarden. Ik was toen 20 jaar en stuurde sinds 1980 Lol Tolhurst bij tijd en wijle pakjes shag in Engeland. ‘s Middags ben ik bij hen in de tent en caravans geweest, ‘s avonds na het concert eerst naar het Oranje Hotel in Leeuwarden (hier sliepen ze) en daarna met de bandleden en hun crew wat drinken in Leeuwarden. Onvergetelijk en leuk om zo nu en dan, ruim 40 jaar later, de foto’s nog eens terug te zien.
Anne
Auteur
Wow, leuke herinneringen. Ik was nog net te jong. Dankjewel voor je reactie!