
The Clash – 1979 (vlnr: Topper Headon, Joe Strummer, Paul Simonon, Mick Jones)
Inleiding
Op de valreep van de jaren (19)70 en (19)80 werd één van de beste albums aller tijden uitgebracht: dubbelalbum London Calling van (voormalige?) punkband The Clash. Een caleidoscopisch album dat, ook nu nog, bruist van vitaliteit, inventiviteit en spelplezier. Het verhaal van een klassieker.
The Clash
Het verhaal van The Clash start in juni 1976 als John Graham Mellor (alias Joe Strummer) gevraagd wordt auditie te doen voor de nieuwe band van Mick Jones. Jones had in februari The Sex Pistols gezien en beseft dat de toekomst was veranderd. Begeleid door manager Bernard Rhodes, had Jones een band opgericht met bassist Paul Simonon en twee anderen. De band ging op zoek naar een zanger. Manager Rhodes dacht aan Joe Strummer.

Voorprogramma voor The Sex Pistols
De auditie verliep prima en binnen een dag trad Strummer toe tot de band. Terry Chimes werd aangetrokken als drummer. Simonon kwam met de bandnaam op de proppen, nadat hij het woord ‘clash’ wel erg vaak tegenkwam in krantenberichten.
Al op 4 juli 1976 debuteerde de band als voorprogramma voor The Sex Pistols, waarna beide bands naar de Dingwalls club vertokken voor een concert van de Amerikaanse punkband The Ramones.
Op dringend advies van manager Rhodes ging de band serieus oefenen. Strummer: “We were almost Stalinist in the way that you had to shed all your friends, or everything that you’d known, or every way that you’d played before”. Al snel bleek dat Strummer en Jones samen goed konden samenwerken tijdens het schrijven van nummers. De band trad vervolgens samen op met bands als The Sex Pistols, The Buzzcocks, Siouxsie and the Banshees en Subway Sect. In december 1976 was The Clash het reguliere voorprogramma tijdens de Anarchy Tour van The Sex Pistols.
Aan het begin van 1977 was punk inmiddels groot geworden, met name in Engeland. Op 25 januari 1977 tekende The Clash een contract ter waarde van £ 100.000. De band werd direct aan de schandpaal genageld binnen de punkbeweging: sell-outs werden ze genoemd, “Punk died the day the Clash signed to CBS” en de eeuwige haat van bands als Crass. De band werd in de verdediging gedrongen:
Signing that contract did bother me a lot. I’ve been turning it over in my mind, but now I’ve come to terms with it. I’ve realised that all it boils down to is perhaps two-year’s security … Before, all I could think about was my stomach … Now I feel free to think-and free to write down what I’m thinking about … And look-I’ve been fucked about for so long I’m not going to suddenly turn into Rod Stewart just because I get £25.00 a week. I’m much too far gone for that, I tell you.
Joe Strummer, maart 1977
De deal bleek overigens niet erg rooskleurig te zijn en zou de band nog behoorlijk gaan opbreken in de komende jaren. De band werd geacht zelf te betalen voor hun tournees, opnamen, (re)mixes, hoes(ontwerpen) en algemene onkosten, dus feitelijk alle kosten waren verder voor de band.

The Clash – White Riot, The Clash, Remote Control, Complete Control, Clash City Rockers, (White Man) In Hammersmith Palais
Debuut
In maart 1977 werd de single White Riot uitgebracht. In april werd het debuutalbum The Clash uitgebracht. De hoes van het album bevat een foto met maar drie personen, want drummer Chimes had de band verlaten vlak nadat de opnamen voor het debuutalbum gereed waren. Na meer dan 200 (!) audities voor een vervangende drummer werd Topper Headon gevonden, een cruciale toevoeging aan de band. Headon bracht een jazz-feel met zich mee, die daarmee het bandgeluid verrijkte, iets waar ze voor albums London Calling en Sandinista! de vruchten zou gaan plukken.
In mei ging de band toeren. Ook bracht CBS de single Remote Control uit, tegen de wens van de band in. Het resultaat van de eerste opnamen met hun nieuwe drummer, single Complete Control, ging in op de visie van de band op de werkwijze van CBS, en was mede geproduceerd door reggae legende Lee “Scratch” Perry. In januari 1978 bracht de band de single Clash City Rockers, in juni 1978 gevolgd door de single (White Man) In Hammersmith Palais, het eerste nummer dat een reggae ritme en arrangement kende.

The Clash – Give ‘Em Enough Rope, Tommy Gun, English Civil War, Cost Of Living
Tweede album
Op speciaal verzoek van CBS werd het geluid van het volgende album dusdanig aangepast dat het ook de Amerikaanse markt zou kunnen bekoren (het debuut was niet uitgebracht in de VS). Ook al was de band niet tevreden over de opnamesessies en het geluid, werd het album toch redelijk goed ontvangen in de pers, toen dit in november 1978 werd uitgebracht. Maar, eerlijk is eerlijk, met Give ‘Em Enough Rope werd toch een beetje getwijfeld aan de de band. Het compromisloze debuut werd bij lange na niet geëvenaard. Als single werd Tommy Gun uitgebracht, wat hun grootste hit werd in Engeland, tot dan toe. De band nam eind 1978 afscheid van manager Rhodes en ging weer op tournee, en dit keer ook in de VS, waar de band een succesvolle tour afwerkte in februari 1979.

The Clash – Voetbal tijdens een pauze
Op 11 mei 1979 bracht de band de EP The Cost Of Living uit, dat 4 nummers bevatte, een cover en oude nummers. Zowel Strummer als Jones hadden al bijna een jaar lang geen nieuw nummer meer geschreven, en alle signalen wezen naar een serieus writer’s block bij beiden. Een probleem, want de opnamen voor het nieuwe album stonden voor de deur.
In februari 1979 vond de band een oefenruimte in de Londense wijk Pimlico, destijds Vanilla Studios genoemd, een voormalige rubberfabriek in gebruik als garage. Gedurende de maanden mei en juni 1979 ging de band de ruimte in en begon met het spelen van covers. Ze maakten lange dagen, die aan het eind van de middag, begin van de avond, werden afgewisseld met voetbal. Langzaam aan kwam er ruimte voor inspiratie en de ideeën stroom kwam weer op gang. Sterker nog, ze stopten niet meer. Er werd veel materiaal uitgeprobeerd en provisorisch opgenomen. Met behulp van een Teac 4-track machine werden dagelijks opnamen gemaakt van de band die hoorbaar veel plezier beleefden aan de organische wijze waarop ze samenspeelden en allerlei invloeden buiten de punk toelieten: funk, reggae, rockabilly. Lees het verhaal van The Vanilla Tapes verderop in dit artikel.
London Calling

The Clash – London Calling
Op 14 december 1979 werd London Calling, een dubbelalbum, uitgebracht door CBS. Op 10 januari 1980 werd het uitgracht in de VS, door Epic Records. Het is het laatste meesterwerk van de jaren (19)70 in Europa en de eerste van de jaren (19)80 in de VS.
Het album werd opgenomen in de Wessex Sound Studios in Londen van augustus tot en met november 1979, onderbroken door een aantal optredens, (ook in de VS). De band wilde Guy Stevens hebben als producer, ondanks (wellicht dankzij?) zijn alcohol en drugs problemen en zijn opvallende productie technieken, die zich zeker niet beperkten tot de techniek alleen. In zijn pogingen een ‘rock & roll’ sfeer te maken zwaaide hij met ladders en stoelen tussen de spelende bandleden om ze op en top geconcentreerd te houden. Bij de 25th Anniversary Edition van London Calling, die in 2004 werd uitgebracht, is een documentaire opgenomen onder de naam The Last Testament: The Making of London Calling, waarin ook beelden zijn opgenomen van de opname sessies voor het album. De band lijkt het prima te kunnen vinden met Stevens, maar lijkt ook op hun hoede.
Hoe dan ook, de band nam de nummers op in 5 tot 6 weken tijdens 18 uur durende opname sessies. Veel van de nummers werden 1 of 2 keer opgenomen, waarna er werd doorgegaan naar een ander nummer. Om in de sfeer te komen werd begonnen met Brand New Cadillac, een energiek rockabilly nummer, waar de band excelleerde in tempo, strakheid en spelplezier.
Nummer voor nummer

The Clash – London Calling – Binnenhoes A
Het album opent met het titelnummer, dat een week voor het album werd uitgebracht op single. Het is een fantastisch rock nummer dat de luisteraar direct grijpt: “Phoney Beatlemania has bitten the dust!”.
Brand New Cadillac is de eerts van drie covers, een herziene versie van het Vince Taylor nummer dat oorspronkelijk stamt uit 1959. Tijdens een van de uitvoeringen had de band zoveel plezier met het nummer dat het steeds sneller werd gespeeld. Producer Stevens vond dat perfect en stond erop dat die versie op het album terecht kwam. Hij kreeg zijn zin.
Met de eerste tonen van Jimmy Jazz werd echt duidelijk dat dit een ander Clash album zou gaan worden. Het tempo ging naar beneden, blazers, fluiten en een jazzy, reggae basloopje. Een prachtig nummer dat de veelzijdigheid van het album voor het eerst aankondigde.
Het tempo gaat weer omhoog met Hateful, het leven van een junkie: “Oh, anything I want he gives it to me / Anything I want he gives it, but not for free / It’s hateful / And it’s paid for and I’m so grateful to be nowhere”. Een aanklacht tegen verslaving en de verwoestende werking daarvan: “This year I’ve lost some friends / Some friends? What friends? / I dunno, I ain’t even noticed”.
Soul, reggae, ska: Rudie Can’t Fail. De 2-Tone rage was net gestart en de band speelde hier op in. Wellicht had de band inspiratie opgedaan toen The Specials openden voor de band in mei 1979. Rudie Can’t Fail is onweerstaanbaar swingend.

The Clash – London Calling – Binnenhoes B
Volgens velen is Spanish Bombs het hoogtepunt van het album, maar voor mij werkt het niet echt. Het onderwerp, de Spaanse Burgeroorlog, is ontroerend en tekstueel is het alweer een hoogtepunt: “My senorita’s rose was nipped in the bud”, maar ik heb nooit kunnen wennen aan het Spaans “Yo te querda, mi corazón”.
Fascinatie met Hollywood. Het verhaal over acteur Montgomery Clift, die in 1956 een zwaar auto ongeluk kreeg: “Monty’s face is broken on a wheel / Is he alive? Can he still feel?”. Prachtig jazyy nummer.
The Right Profile is hoogtepunt nummer zoveel op dit album. Op dit moment zijn we nog steeds bezig met album nummer 1 (van 2).
Lost In The Supermarket is een aanklacht op commercialisme (toen al): “I’m all lost in the supermarket. I can no longer shop happily. I came in here for that special offer. A guaranteed personality”. Alweer een top nummer.
Tijd voor een rocker: Clampdown, het tweelingbroertje van voorganger Lost In The Supermarket, maar dan op een hoger niveau: “We will teach our twisted speech / To the young believers / We will train our blue-eyed men / To be young believers”.
Het laatste nummer van album 1 is het fenomenale The Guns Of Brixton. Geschreven en gezongen door bassist Simonon, een nummer over leven in een politiestaat: When they kick at your front door / How you gonna come? / With your hands on your head / Or on the trigger of your gun” en het refrein “You can crush us / You can bruise us / But you’ll have to answer to / Oh, the guns of Brixton”. Een reggae achtig nummer dat een hoogtepunt is in de carrière van de band. Het basloopje zou naderhand regel matig gesampled worden in veel (hip-hop) nummers.

The Clash – London Calling – Binnenhoes C
Album 2 opent met Wrong ‘Em Boyo, een cover van Lloyd Price’ nummer Stagger Lee, een nummer dat gaat over de Amerikaanse folklore rondom Stagger Lee, ook onderwerp van Nick Cave’s Stagger Lee. Dit nummer gaat specifiek over het (vuur)gevecht tussen Lee en Billy Lyons: “Billy Boy has been shot / And Stagger Lee’s come out on top / Don’t you know it is wrong / To cheat the trying man / To cheat Stagger man”.
Death Or Glory gaat indirect in op de kritiek op The Clash. De band wilde niet vervallen in voorspelbaarheid en tegemoet komen aan de ‘eisen’ van de punk beweging, die in de kern reactionair was (geworden): “’n Every gimmick hungry yob digging gold from rock ’n roll / Grabs the mike to tell us he’ll die before he’s sold / But I believe in this and it’s been tested by research / He, who fucks nuns, will later join the church”.
Het kortste en snelste nummer Koka Kola, over reclame en de wijze waarop producten worden aangeprezen (cq opgedrongen): “In the gleaming corridors of the 51st floor / The money can be made if you really want some more / Executive decision-a clinical precision / Jumping from the windows-filled with indecision”.
Het bombastische, grootse The Card Cheat met zijn wall of sound productie gaat over een eenzame gokker wiens geluk eindigt: “To the opium den and the barroom gin / In the Belmont chair playing violins / The gambler’s face cracks into a grin / As he lays down the king of spades // But the dealer just stares / There’s something wrong here, he thinks / The gambler is seized and forced to his knees / And shot dead”.

The Clash – London Calling – Binnenhoes D
Lover’s Rock. Gaat dat over de verantwoordelijkheid die mannen moeten nemen als ze op vrijersvoeten zijn? “You Western man, you’re free with your seed / When you make lovers rock / But woops! there goes the strength that you need / To make real cool lovers rock”. Of over de verantwoordelijkheid van vrouwen en de pil? “But nobody knows the poor babie’s name / When she forgot that thing that she had to swallow”. Aangenomen (door fans) wordt dat Strummer’s gevoel voor humor achter de tekst zat.
Four Horsemen: The Clash als mythe? “Four horsemen and it’s gonna be us”.
I’m Not Down. Optimisme als boodschap bij tegenslag: “I’ve been beat up, I’ve been thrown / Out but I’m not down, I’m not down / I’ve been shown up, but I’ve grown up / And I’m not down, I’m not down”.
Revolution Rock is de derde cover op het album. Het gaat in dit geval niet om politieke revolutie, maar om persoonlijke. Dans en laat je eigen grenzen eens los: “Everybody smash up your seats / And rock to this brand new beat / This here music mash up the nation / This here music cause a sensation / Tell your ma, tell your pa / Everything’s gonna be all right / Can’t you feel it? / Don’t ignore it / Gonna be alright”.
Het laatse nummer is Train In Vain, dat ook op het allerlaatste moment aan het album werd toegevoegd. Omdat de hoezen al waren gedrukt, staat het niet op de tracklist van de originele persingen. Het is echter wel opgenomen op de uitloopgroef van kant 4 van het vinyl album. Een fantastisch nummer, dat funk toevoegt aan het al zo eclectische album. Een liefdesnummer van Jones die verlaten wordt door zijn vrouw/vriendin: “All the times / When we were close / I’ll remember these things the most / I see all my dreams come tumbling down / I won’t be happy without you around // So all alone I keep the wolves at bay / There is only one thing that I can say // Did you stand by me / No, not at all // You must explain why this must be / Did you lie when you spoke to me”. Sommigen interpreteren de tekst ook als een referentie naar drugs.

The Clash – London Calling – Uitloopgroef
Uitgave
London Calling was een dubbelalbum, maar werd verkocht voor de prijs van een enkel album. Platenmaatschappij CBS was tegen het idee van een dubbelalbum, maar gaf de band toestemming voor het opnemen van een gratis 12-ich single, die kon worden afgespeeld op 33 toeren. De band stopte de 12-inch vol met 9 nummers.
London Calling bereikte de top 10 in Engeland en bereikte de platina status in de VS. Wereldwijde verkopen liggen rond 5 miljoen, maar de status van het album overstijgt die cijfers. Algemeen aangeduid als een meesterwerk wordt het album in de hoogste regionen van allerlei best of all time lijsten opgenomen, over de gehele wereld.

The Clash – London Calling – Hoes achterkant
Al direct werd het album (h)erkend als meesterwerk met eeuwigheidswaarde. Uiteraard waren er velen in de punk beweging die The Clash nog meer verdoemden, omdat de band het had gedurfd zich te ontwikkelen. De recensie in het Amerikaanse Rolling Stone magazine, het destijds nog toonaangevende muziekblad, stelde: “Merry and tough, passionate and large-spirited, London Calling celebrates the romance of rock & roll rebellion in grand, epic terms. … It’s so rich and far-reaching that it leaves you not just exhilarated but exalted and triumphantly alive”.

The Clash – London Calling – The smashed bass
Recensie
1979 was al een prachtig muziekjaar, waarin opvallend veel klassieke debuutalbums verschenen, en werd door London Calling afgesloten met een hoogtepunt in de muziekgeschiedenis. Het was mogelijk om punk esthetiek te koppelen aan engagement, andere muziekstijlen en daaruit een geloofwaardig muziek document te destilleren.
Sterker nog, het muzikale palet was duizelingwekkend: punk, reggae, rockabilly, ska, (New Orleans) R&B, pop, jazz en (hard) rock. Daarnaast waren te tekstuele thema’s afwisselender en complexer dan van de gemiddelde punk band kon worden verwacht, die vaak niet verder kwamen dan fuck the system.
Wat het album nog ongelooflijker maakt is het feit dat het een dubbelalbum is. Er staat geen slecht nummer op. Alle grote plannen, ambities en risico’s leveren een caleidoscopisch album op dat na al die jaren nog steeds vers en opwindend klinkt.

The Clash – London Calling – Miniatuur
Hoes
De iconische hoes van London Calling is een toevalstreffer. Fotografe Pennie Smith maakte de foto tijdens een concert in The Palladium in New York City op 20 september 1979. Bassist Simonon sloeg zijn bas kapot uit frustratie: de band speelde in een zaal waar het publiek zat en niet opstond, vanwege ‘beleid’ van de uitsmijters.
Toen hoesontwerper Ray Lowry de foto zag dacht hij dat het wel een aardige hoes zou kunnen opleveren. Zijn ontwerp was gebaseerd op het debuutalbum van Elvis Presley (genaamd Elvis Presley), met dezelfde groene en roze letters.
Een aantal weetjes:

The Clash – London Calling – Reclame
- Fotografe Smith was niet erg enthousiast over de foto keuze, ze vond dat de foto te wazig was en heeft geprobeerd de band te bewegen iets anders te kiezen.
- Op de achterkant van de hoes is vermeld dat de hoesfoto is genomen op 21 september 1979, terwijl dit feitelijk 20 september 1979 was.
- Het schijnt dat Smith het horloge, dat Simonon droeg toen hij bas stuksloeg, in haar bezit heeft. Het horloge staat stil op 9:50 PM. Daarmee is een moment in de muziekgeschiedenis nu exact te bepalen. Simonon sloeg zijn bas stuk op 20 september 1979 om 21:50, lokale tijd.
- Alsof de inspiratie nog niet genoeg was, werd Elvis Presley ook gebruikt in de reclamecampagne voor het album.
- De hoes is gebruikt als postzegel in 2010 door het Britse Royal Mail.
- Alleen in Japan werd het album met een klaphoes uitgebracht.
- In 2016 werd het boek Double Take: The World’s Most Iconic Photographs Meticulously Re-created In Miniature uitgebracht. Het boek was het resultaat van een vier jaar durend proces waarin 40 iconische foto’s in 3D werden nagemaakt als miniatuur opstelling. Eén van die 40 foto’s betrof de hoes van London Calling
De binnenhoezen van de albums bevatten de (met de hand geschreven) teksten van de nummers. De hoes achterkant bevatte de tracklist en een foto van Mick Jones en een foto van Joe Strummer met Topper Headon.

The Clash – London Calling – Singles
Singles
Van het London Calling album zijn vier singles getrokken:
- London Calling
(uitgeven op 7 december 1979) - Clampdown
(uitgegeven op 14 december 1979 in Australië) - Train in Vain
(uitgegeven op 12 februari 1980) - Rudie Can’t Fail
(uitgegeven in 1980 in Nederland; exacte datum onbekend)
Nummers
Alle nummers geschreven door Joe Strummer en Mick Jones, tenzij anders aangegeven.
Kant | Nummer | Lead zang |
![]() The Clash – London Calling – Mick Jones – Handgeschreven sequence |
|||
---|---|---|---|---|---|---|
A | London Calling | Joe Strummer | ||||
Brand New Cadillac (*) | Joe Strummer | |||||
Jimmy Jazz | Joe Strummer | |||||
Hateful | Joe Strummer | |||||
Rudie Can’t Fail | Joe Strummer/Mick Jones | |||||
B | Spanish Bombs | Joe Strummer/Mick Jones | ||||
The Right Profile | Joe Strummer | |||||
Lost In The Supermarket | Mick Jones | |||||
Clampdown | Joe Strummer/Mick Jones | |||||
The Guns Of Brixton (#) | Paul Simonon | |||||
C | Wrong ‘Em Boyo ($) | Joe Strummer | ||||
Death Or Glory | Joe Strummer | |||||
Koka Kola | Joe Strummer | |||||
The Card Cheat (~) | Mick Jones | |||||
D | Lover’s Rock | Joe Strummer | ||||
Four Horsemen | Joe Strummer | |||||
I’m Not Down | Mick Jones | |||||
Revolution Rock (^) | Joe Strummer | |||||
Train In Vain | Mick Jones |
Geschreven door | ||
---|---|---|
* | Vince Taylor | |
# | Paul Simonon | |
$ | Clive Alphonso | |
~ | Joe Strummer, Mick Jones, Paul Simonon, Topper Headon | |
^ | Jackie Edwards, Danny Ray |
Muzikanten

The Clash – London Calling – Pers foto
The Clash:
- Joe Strummer – zang, gitaar, piano
- Mick Jones – gitaar, piano, harmonica, zang
- Paul Simonon – bas, achtergrondzang, zang op The Guns Of Brixton
- Topper Headon – drums, percussie
Aanvullend:
- Mickey Gallagher – orgel
- The Irish Horns – blazers
- Norman Watt-Roy – bas
The Vanilla Tapes
Toen de band eind 1978 de samenwerking met manager Rhodes stopzette had de band geen oefenruimte meer. Zoals hierboven geschetst vond de band een ruimte in de Vanilla Studios. Het voordeel voor de band was dat ze ver verwijderd was van de punk beweging in het hart van Londen. Zonder lastig gevallen te worden kon de band zich in alle rust concentreren op hun muziek.
Met de Teac 4-track machine werden opnamen van de oefensessies gemaakt, die op cassettes werden gezet voor de bandleden.

The Clash – The Vanilla Tapes
Helaas zijn de opnamen allen verdwenen. Tenminste, dat was het idee. Toen Mick Jones in 2004 aan het verhuizen was, kwam hij een doos tegen met The Vanilla Tapes. In 2004 werd het 25 jarig jubileum van London Calling gevierd en Columbia bracht The Vanilla Tapes uit als een bonus disc.
En wat is er te horen? The Clash die plezier heeft en muzikaal vrij is. Weg met de beperkingen van punk, weg met de beperkingen van rock. De opnamen bevatten nummers die al klaar zijn en in essentie klinken zoals ze op het album terecht zouden komen. Anderen zijn nog in embryonale vorm en een aantal heeft het album niet gehaald.
Paul’s Tune is een vroege versie van The Guns Of Brixton. Koka Kola, Advertising & Cocaine is een voorloper van Koka Kola, waarvan de tekst nog niet gereed is. The Police Walked In 4 Jazz is een instrumentale versie van wat zou uitgroeien tot Jimmy Jazz, net als Up-Toon een instrumentale versie is voor The Right Profile. Working And Waiting is een eerste opzet voor Clampdown.
The Vanilla Tapes zijn een onmisbare schakel in de route naar London Calling en is verplichte kost voor iedereen die de band een warm hart toedraagt.
Nummers The Vanilla Tapes
Alle nummers geschreven door Joe Strummer en Mick Jones, tenzij anders aangegeven.
- Hateful
- Rudie Can’t Fail
- Paul’s Tune (*)
- I’m Not Down
- 4 Horsemen
- Koka Kola, Advertising & Cocaine
- Death Or Glory
- Lover’s Rock
- Lonesome Me (#)
- The Police Walked In 4 Jazz
- Lost In The Supermarket
- Up-Toon (instrumental)
- Walking The Slidewalk (#)
- Where You Gonna Go (Soweto) ($)
- The Man In Me (~)
- Remote Control
- Working And Waiting
- Heart & Mind (#)
- Brand New Cadillac (^)
- London Calling
- Revolution Rock (&)
Geschreven door | ||
---|---|---|
* | Paul Simonon | |
# | Joe Strummer, Mick Jones, Paul Simonon, Topper Headon | |
$ | Sonny Okosun | |
~ | Bob Dylan | |
^ | Vince Taylor | |
& | Jackie Edwards, Danny Ray |
Na London Calling
Vlak na de uitgave van London Calling werd de film Rude Boy uitgebracht. De film vertelt het verhaal van een fan van The Clash, die roadie wordt voor de band. De film bevat live opnamen van de band als ook studio opnamen ten tijde van de Give ‘Em Enough Rope album. De band was zo ontevreden over de film dat ze badges lieten maken met de tekst “I don’t want RUDE BOY Clash Film”.

The Clash – Bankrobber
Uiteraard werd er getoerd, de band was tot en met juni 1980 onderweg met hun uiterst succesvolle London Calling tour.
In augustus 1980 bracht de band de single Bankrobber uit, in december gevolgd door meesterwerk Sandinista! (nummer 11 in mijn album top 50), een drie dubbel album (!), bestaande uit 36 (!) nummers. Nog diverser en afwisselender dan London Calling geldt Sandinista! als mijn favoriete The Clash album.
Het artikel over Sandinista! staat gepland voor eind 2020. In dat artikel wordt nader ingegaan op dat betreffende album en de verdere carrière van de band.
Ter afsluiting
Wat vind jij van London Calling? Laat het weten!
Video/Spotify
Bij dit verhaal is een video opgenomen. Klik op de volgende link om deze te zien: Video: The Clash en London Calling, het verhaal van een triomf. De A Pop Life afspeellijst op Spotify is ook aangepast.
2 reacties
Inderdaad een uitstekende plaat. Met een aantal klassieke nummers. Bedankt voor het goede verhaal. Heb je de 101’ers wel eens beluisterd. Het bandje waar Strummer in speelde voor the Clash. Een aantal prima nummers.
Auteur
Dank je wel voor je reactie! Ik heb wel eens iets gehoord van de 101’ers. Was wel ok voor zover ik me kan herinneren. Ik ga weer eens op zoek!