D’Angelo verbijstert de muziekwereld met Voodoo

D’Angelo – Live 2000

Inleiding

Het is ongelooflijk maar waar: Voodoo, het eerste meesterwerk van het nieuwe millennium, is alweer twintig jaar oud. Al sinds de uitgave van zijn debuutalbum Brown Sugar in 1995 geldt D’Angelo als de hoop de volgende Prince te zijn. Iemand die eigenhandig een nieuw genre leven inblaast en alles zelf kan: componeren, meerdere instrumenten spelen, zingen, produceren, arrangeren, etc. In eerste instantie leek er ook geen vuiltje aan de lucht te zijn. Voodoo zette D’Angelo definitief op de kaart als genie waarvan veel kon worden verwacht. Helaas werd het ook de start van een donkere periode in het leven van D’Angelo, die hem jarenlang in zijn greep zou houden.

D’Angelo

D’Angelo – Brown Sugar

Op 11 februari 1974 werd D’Angelo (echte naam: Michael Eugene Archer) geboren in Richmond, Virginia, VS als zoon van een Pentecostal prediker. Al snel werd duidelijk dat de jongen over een uitzonderlijk talent beschikte (hij werd al op zijn 3e piano spelend aangetroffen) en speelde veel in de Pentecostal kerkdiensten. Met zijn eerste band Michael Archer and Precise won hij lokale en New Yorkse talentenjachten. D’Angelo begon serieus te componeren en wilde een album gaan opnemen.

In 1993 tekende D’Angelo een deal met EMI Music. Het eerste wapenfeit kwam in 1994 toen de single U Will Know werd uitgebracht door Black Men United (bestaande uit Brian McKnight, Usher, R. Kelly, Boyz II Men, Raphael Saadiq en Gerald Levert). De muziek van het nummer werd geschreven door D’Angelo, de tekst was afkomstig van zijn broer, Luther Archer.

In juni 1995 werd debuutalbum Brown Sugar uitgebracht. Het album werd een groot succes, al duurde het even voordat het zover was: op 7 februari 1996 werd het platina gecertificeerd in de VS. D’Angelo was bijna twee jaar bezig met het promoten van het album en ging op tour. Opnamen van het concert op 14 september 1995 in The Jazz Café in Londen werden op 30 juni 1998 uitgebracht op het album Live At The Jazz Cafe.

D’Angelo – Live At The Jazz Cafe

In de tussentijd was de status van D’Angelo en Brown Sugar behoorlijk gestegen. Het album werd de start van de ‘neo-soul’ genoemd, een stroming die zich identificeerde als ‘classic soul’ in een nieuwe jasje. Organische muziek, gemaakt met echte instrumenten, die recht deed aan de ‘feel’ van hip-hop. In de jaren na Brown Sugar zou een groot aantal fantastische ‘neo-soul’ albums worden uitgebracht: Maxwell’s Urban Hang Suite (1996), Erykah Badu’s Baduizm (1997) en Lauryn Hill’s The Miseducation Of Lauryn Hill (1998). D’Angelo had een beweging in gang gezet en de (muziek)wereld keek reikhalzend uit naar het vervolg.

Na de tour voor Brown Sugar verdween D’Angelo min of meer uit het zicht. Hij had een serieuze aanval van writer’s block en bracht eigenlijk alleen wat covers uit: Marvin Gaye en Tammi Terrell’s Your Precious Love (met Erykah Badu), Prince’ She’s Always In My Hair en Ohio Players’ Heaven Must Be Like This. Hij zong een duet met Lauryn Hill op het nummer Nothing Even Matters, afkomstig van Hill’s prachtige debuutalbum The Miseducation Of Lauryn Hill.

De writer’s block verdween als sneeuw voor de zon met de geboorte van zijn zoon in 1998. Hij had destijds een relatie met zangeres Angie Stone (D’Angelo speelde mee op Stone’s indrukwekkende debuutalbum Black Diamond in 1999).

N.B.:
Binnen twee jaar werd D’Angelo nogmaals vader, ditmaal van een dochter. Voodoo zou worden opgedragen aan zijn beide kinderen.

Electric Lady Studios/Soulquarians

Toen D’Angelo zijn inspiratie weer kreeg, schreef hij Send It On, het eerste officiële wapenfeit voor Voodoo. Kort daarop vertrok hij richting New York. Hij huurde Jimi Hendrix’ originele Electric Lady Studios, die al jarenlang niet meer werd gebruikt en nog bijna volledig bestond zoals het door eerste eigenaar en oprichter Jimi Hendrix was bedacht. Het verhaal gaat dat de nieuwe bewoners het stof van de Fender Rhodes en microfoons moesten blazen, maar dat alles nog perfect werkte. Een oude analoge wereld die nog steeds perfect klonk.

In die omgeving begon een jaren durende reis door de geschiedenis van funk, soul en hip-hop en eindeloze jams. Tijdens deze periode was Ahmir Thompson, beter bekend onder de naam Questlove, de medereiziger. Samen werden de oeuvres van Marvin Gaye, James Brown, Jimi Hendrix, Al Green, George Clinton, Fela Kuti, Sly & The Family Stone en, de favoriet van beiden, Prince bekeken en beluisterd: albums, bootlegs, video’s, concertopnamen, etc. De luistersessies resulteerden in nachtelijke jams, waarbij soms nummers werden nagespeeld voor inspiratie. Alles werd opgenomen. Er liggen honderden uren aan opnames die gedurende deze lange periode werden gemaakt.

Soulquarians

Tegelijkertijd werden er opnamen gemaakt voor Erykah Badu’s Mama’s Gun en Common’s Like Water For Chocolate, die beiden ook in 2000 zouden uitkomen, en ook tot mijn persoonlijke favorieten behoren. Het leidde tot samenwerking op alle albums. Met de komst van producer James Poyser en, met name, J Dilla werd het Soulquarians collectief geboren. Gedurende een periode van 3 à 4 jaar werden een groot aantal ‘neo-soul’ albums uitgebracht door het collectief. Producties van de Soulquarians maakten vaak gebruik van dezelfde muzikanten en schrijvers en kenden een identieke productie, waarin de groove en beat bepalend waren. De groove werd gekenmerkt door het feit dat die achterliep op de standaard maat, wat vervreemdend werkte. Questlove moest erg wennen aan het idee dat hij juist uit de maat moest drummen voor de vele producties. Een deel van de spanning van de muziek komt daarvandaan. De dissonantie tussen de maat en de groove. Daarnaast hadden alleen een voorkeur voor afwijkende akkoordenschema’s. Het zorgde voor een uniek organisch geluid dat stevig in het heden stond.

Voodoo

D’Angelo – Voodoo

Het tweede D’Angelo album werd, na een paar keer uitstel, uitgebracht op 25 januari 2000 in de VS, in Canada een week eerder en Engeland volgde begin februari. Ik vermoed dat de Nederlandse uitgavedatum 25 of 27 januari was. Ik kocht het voor het eerst op 27 januari 2000 voor ƒ 39,95.

N.B.:
Voodoo was de enige cd die ik opnieuw heb moeten kopen vanwege mijn oudste zoon. Hij speelde nooit met mijn collectie, maar D’Angelo’s Voodoo was klaarblijkelijk een populair speeltje. Ik heb Voodoo twee keer opnieuw moeten kopen.

Het album sloeg in als een bom. Zeker ook bij mij. Eindelijk iemand anders die Prince naar de kroon kon steken. Iemand die zo veel mogelijk zelf deed (én kon), vernieuwde en live in staat was een opwindende onvergetelijke show neer te zetten. Het nieuwe millennium was nog geen 4 weken oud en het eerste meesterwerk was al een feit.

Voodoo is al ruim 20 jaar bij mij en nog steeds ontdek ik nieuwe dingen. Met name op een koptelefoon klinkt de gelaagde productie indrukwekkend, rijk en verzorgd. D’Angelo’s vocalen zijn subliem. Het spelplezier en de improvisatie druipt van het album af. Soul, funk, gospel, blues en jazz zijn samengesmolten in één organisch geheel. Al sinds de uitgave is het terug te vinden in mijn top albums aller tijden (zie 10 tot en met 1).

Geluid

Het geluid van Voodoo is organisch, warm en perfect gebalanceerd. Audio engineer Russell Elevado had zich bekwaamd in de oude opname technieken en maakte gebruik van de originele studio faciliteiten. Dat betekende overigens ook dat veel van de muziek live werd gespeeld en opgenomen. Het droeg allemaal bij aan het prachtige geluid, de productie van het album is een entiteit op zich.

Nummer voor nummer

D’Angelo – 2000

Playa Playa, het werd bij de eerste noten al duidelijk: dit was geen Brown Sugar deel 2. De perfecte introductie tot het album. De uit-de-maat drums, het instrumentarium en de geniale vocalen van D’Angelo.

Devil’s Pie, hip-hop meets soul. Geproduceerd door D’Angelo in samenwerking met hip-hop producer DJ Premier.

Left & Right, rappers Redman en Method Man starten het nummer met een macho-rap, waarna het nummer zich ontwikkelt tot een van de vele hoogtepunten van het album.

Tekstueel één van de meest seksueel expliciete nummers op het album:

And I even kiss you way down there
You know I will, Think I won’t?

That’s the way we do it
Left and right
Keep it moving
Up and down

The Line, één van de meest vervreemdende en eigen nummers van het album. De zang is geniaal. Ook het gebruik van de vele achtergrondkoortjes (gezongen door D’Angelo) die over elkaar heen buitelend en achterlangs wegglijden is bijna onmenselijk knap en fenomenaal.

Said, “I know everybody watchin’ me”
“I said the pressure is on from every angle, political 2 personal”
Will I hang or be left hangin’? Will I fall off?
Or will it be bangin’? And I say it’s up to the man upstairs

D’Angelo – Send It On (video)

Send It On was het eerste nummer dat D’Angelo schreef voor zijn nieuwe album en het einde van zijn writer’s block. Het nummer klinkt in eerste instantie het meest als ‘classic’ soul. Het ritme is verslavend. Alweer een hoogtepunt.

Chicken Grease, funky met een heerlijke groove en gitaar riff. Ontstaan na jammen op Curtis Mayfield’s Mother’s Son.

One Mo’ Gin is alweer een prachtig nummer dat relaxed klinkt. Wederom vallen de vocalen op. D’Angelo’s stem en het spel met het achtergrondkoor (ook D’Angelo) is indrukwekkend.

The Root is alweer zo’n typerend Voodoo nummer dat alleen past op dit album, met vocalen die zich om de muziek heen kronkelt wat weer een volstrekt uniek prachtig nummer oplevert.

I feel like my soul is empty
My blood is cold and I can’t feel my legs
I need someone to hold me
Bring me back to life before I’m dead

Spanish Joint introduceert een latin ritme en instrumentatie. Het nummer klinkt eigentijds en klassiek tegelijkertijd.

Feel Like Makin’ Love is een cover van Roberta Flack’s origineel uit 1974. Door een zwaardere meer donkere invulling dan het veel luchtiger origineel, is het nummer veel erotischer dan het origineel en passend binnen de context van Voodoo. Een hoogtepunt!

Greatdayindamornin’/Booty is ook al zo mooi, maar lijkt (met de opvolger uit 2014, Black Messiah in het achterhoofd) meer te passen op het volgende album.

I search for answers often
I payed the price for many
Still long for happiness
Not promised to the plenty

D’Angelo – Untitled (How Does It Feel) – Tape

Untitled (How Does It Feel) is een van de allermooiste ballads die ik ken en is dan ook onderdeel van mijn top 10 favoriete nummers aller tijden. Een verleidingsnummer dat muzikaal subtiel en magisch is. De vocalen zijn alweer bedwelmend en de opbouw is prachtig. De climax van het nummer wordt al halverwege het nummer verwacht, maar D’Angelo brengt het nummer dan juist terug naar de essentie. Daarna wordt het nummer langzaam aan opgebouwd naar een fenomenale climax die te kort duurt. Het gekrijs van D’Angelo gaat door merg en been en overtuigt. Na het plotselinge einde (denk aan The Beatles’ I Want You (She’s So Heavy)) blijft de luisteraar (ik wel in ieder geval) verbijsterd achter.

I wanna stop
Silly little games U and me play
And I am feeling right on
If U feel the same-way baby
Let me know right away
I’d love to make you wet
In between your thighs cause
I love when it comes inside U
I get so excited when I’m around U

Africa sluit het album af. Toen ik voor het eerst hoorde was er iets dat mij bekend voorkwam. En wat blijkt? De drums van Prince’ I Wonder U (afkomstig van het Parade album uit 1986) zijn gebruikt als sample. Een rustige afsluiting van het album, met een experimenteel klinkend nummer.

Recensie

D’Angelo – Live At The Cirkus (bootleg)

Zoals gezegd is dit album een favoriet. Ik draai het al 20 jaar regelmatig en blijf het prachtig vinden. De sfeer van het album is verleidelijk en maakt elke keer diepe indruk. D’Angelo heeft een compleet eigen wereld gecreëerd die niet te evenaren bleek. Net als veel van zijn voorbeelden, heeft hij een album gemaakt dat nooit herhaald is, zowel qua inhoud als geluid.

Het toonde aan dat er na Prince toch weer een nieuwe alleskunner was opgestaan, die Prince naar de kroon zou kunnen steken. Want ook live was D’Angelo ongeëvenaard. Helaas heb ik de Voodoo tour niet persoonlijk gezien, maar wel veel gehoord (onder andere op de bootleg Live At The Cirkus). De band is strak en de soulrevue die de band opvoerde was buitenaards goed. Veel van de muzikanten die het album al zo onweerstaanbaar maakten gingen ook mee op tournee.

Met Voodoo begon het nieuwe decennium/eeuw al heel snel op een zeldzaam hoog niveau. Vanuit alle genres, publicaties, recensenten en liefhebbers werd vol ver- en bewondering gesproken over het album dat de ‘neo-soul’ beweging definitief op de kaart zette en het Soulquarians project als belangrijke bron neerzette.

Eindoordeel:

D’Angelo – Voodoo – Singles (Left &Right, Devil’s Pie, Untitled (How Does It Feel), Send It On)

Singles

Er zijn maar liefst 5 singles uitgebracht van het Voodoo album, waarvan 3 voorafgaand aan het album.

• Devil’s Pie
  (uitgebracht op 31 oktober 1998)
• Left & Right
  (uitgebracht op 19 oktober 1999)
• Untitled (How Does It Feel)
  (uitgebracht op 1 januari 2000)
• Send It On
  (uitgebracht op 25 maart 2000)
• Feel Like Makin’ Love
  (uitgebracht op 8 april 2000)

D’Angelo – Untitled (How Does It Feel) (video)

Video – Untitled (How Does If Feel)

Voor de singles werden video’s ontwikkeld. De video voor Untitled (How Does It Feel) deed veel stof opwaaien. De 4 en een half minuut durende video toont D’Angelo’s (gespierde) torso in één doorlopend shot, waarbij wordt ingezoomd op zijn lichaam en gezicht. D’Angelo playbackt het nummer tegen een zwarte achtergrond. Het is een bijna voyeuristisch geheel, dat bewondering oproept. In tegenstelling tot veel van de R&B, hip-hop en pop video’s uit die tijd, voelde Untitled (How Does It Feel) anders aan. Intiem, kwetsbaar en sterk, zonder macho te worden. Het voelde in ieder geval echt.

De video had grote impact op het succes van de single en de verkopen van Voodoo. De video zorgde voor veel aandacht voor D’Angelo en hij werd beroemd. Echter, de video werd een probleem en zou er voor zorgen dat de aandacht van de muziek verschoof naar D’Angelo’s lichaam. Hij werd een sex symbool, waar D’Angelo zich zeer ongemakkelijk bij voelde. Toen de tour voor Voodoo werd gestart in maart ging het van kwaad tot erger.

De Untitled (How Does It Feel) video was een kantelpunt in de carrière van D’Angelo. De potentie werd bewaarheid: er is dus toch een nieuw genie die vernieuwing en succes met elkaar in overeenstemming kan brengen. Helaas werden D’Angelo de artiest en D’Angelo de persoon er de dupe van. Sterker nog. Hij ging er bijna aan onder door (zie ook The Voodoo Tour en Na Voodoo).

Nummers

Alle nummers geschreven door D’Angelo met hulp van anderen, met uitzondering van Feel Like Makin’ Love (zie hieronder).

D’Angelo – Voodoo – Poster

• Playa Playa
• Devil’s Pie
• Left & Right
• The Line
• Send It On
• Chicken Grease
• One Mo’Gin
• The Root
• Spanish Joint
• Feel Like Makin’ Love
• Greatdayndamornin’/Booty
• Untitled (How Does It Feel)
• Africa

Alle nummers geproduceerd door D’Angelo (Devil’s Pie: D’Angelo & DJ Premier, Untitled (How Does It Feel) & Africa: D’Angelo & Raphael Saadiq) en opgenomen door Russell Elevado.

In 2000 bracht Virgin een remix album uit onder de naam Voodoo DJ Soul Essentials, die drie instrumentale versies bevatte van Voodoo nummers.

Liner notes

De liner notes bij Voodoo werden verzorgd door Saul Stacey Williams, een Amerikaanse rapper, zanger, componist, muzikant, dichter, schrijver en acteur.

To be the son of a preacher man was once African American cultural royalty. As traditional churches have grown empty many of us have been left to wander these haunted castles like that displaced Prince of Denmark, contemplating the paths of our mothers: that electric lady that landed us here in the first place. The Aquarian Age is a matriarchal age, and if we are to exist as men in this new world many of us must learn to embrace and nurture that which is feminine with all of our hearts (he-arts). But is there any room for artistry in hip hop’s decadent man-sion? Have we walked our Timberlands soleless…soul-less? When you pour that wine on the ground in that video shoot that has become your life will you be ready to hear the voice that pours from the bottle to inebriate the very ground on which we walk? It is libations such as these that are the start of every voodoo ceremony. And let us not forget that that is why we have come.

D’Angelo – Voodoo – Booklet

We have come in the name of Jimi, Sly, Marvin, Stevie, all artists formerly known as spirits and all spirits formerly known as stars. We have come in the tradition of burning bushes, burning ghettos, burning splifs, and the ever-burning candles of our bedrooms and silent chambers. We have come bearing instruments and our voices: Falsetto and baritone, percussion and horns. We have come adorned in the apparel of the anointed: leather and feathers, jeans and t-shirts, linen and cashmere, and even polyester. We have come to seduce and serenade the night and the powers of darkness. We speak of darkness, not as ignorance, but as the unknown and the mysterious of the unseen.

Envision this: a lone man in a haunted room surrounded by glowing instructments. What sounds are evoked from a room where Jimi once slept? What are the rewards of those who tend to their God-given talents as they would have the Creator tend to their spirits and daily lives? What happens when the artist becomes the conjur man?
These are questions that seem to be null and void in the face of all the glitter and glamour that has dominated most successful Black artistry of recent years. We seem to be more preoccupied with cultivating our bank accounts than cultivating our crafts. Nowadays, I find my peers more inspired by an artist’s business tactics than their artistry. In fact, we do not seem to mind an artistry that suffers in the face of seemingly good business. More artists seem to yearn to own their own labels, etc., than they seem to yearn to master their crafts. No, we cannot allow any more Bessie Smiths to occur, but once an artist owns their own publishing the question then becomes, what are you going to publish? Of course, I am using the word “artist” loosely. I, personally, believe in an art as it exists in the context of the phrase “thou art God”. In this phrase, art is the word that connects the individual (thou) to their higher self (God) or to that which is universal. Using such a standard, most emcees might become embarrassed.

Whoa! Why am I attacking hip hop? ‘Cause I’m a lyricist, son, a lyricist that has had to serve as his own inspiration when most of my peers seem to idolize Donald Trump more than Sly Stone, when they don’t seem to realize that Jimi Hendrix was and is a sonic Bill gates. Oh shit, don’t make me call no names.

Now, you may ask, “Well what does this have to do with D’Angelo?”
My answer: Inspiration.
Here is a peer that is focused wholly on his craft and has given himself the challenge of bettering himself. I mean really, D could have come out with any ol’ follow-up album after Brown Sugar dropped so that he could double his sales “While he’s still hot.” You know, an album that sounds just like Brown Sugar, uses all the same formulas, so that audiences don’t have to think ….or grown, they just keep liking the same shit. He could even sample songs that you’re already familiar with so that you don’t have to go through the “hard work” of getting used to a new melody or bass line. Y’all don’t hear me.

D’Angelo – Voodoo – Booklet

You might respond, “Lyrics? Yo, I can’t even understand half the shit that D’Angelo be saying. That nigga sounds like Bobby McFerrin on opium.” And I’d say, “You’re right. Neither can I. But I am drawn to figure out what it is that he’s saying. His vocal collaging intrigues me.” Or you might say, “But his shit don’t sound all that original, he just sounds like he’s trying to be Prince or some shit.” And I’d say, maybe you’re right. At times he does. We often study the breathing techniques of our inspirations (inspire means to breathe in or to make breath, inhale). And that’s also true for most of you, emcees. I mean, don’t ¾ of y’all niggas sound like NAS? The difference is that D’Angelo has allowed influence to simply take its place among his own intuitive artistry. He works to find his own voice within his many influences. I’d pay to see Prince’s face as he listens to this album (Ahmir, Questlove of The Roots, said that the Artist lets Black people call him Prince). Do you think he’d feel robbed or inspired? My opinion, over the years as I’ve sat in countless conversations about why it is that the Artist puts out half the shit he does (you know the half I’m talking about) is because he lacks any new inspiration. Once again an artist is faced with the reality of having to serve as their own inspiration after they have worn out all their Sly, Jimi, Marvin, Stevie ( I do not mean to ignore the many inspirational female singers, I’m just making a point as regards this male vocalist)…

Damn, is there any way to speak of that which is feminine without having masculinity right in the middle of it? Female. Woman. Unless, of course, these words came first and we later derived male and man from them. Somehow, I doubt that. We need a new language to go along with this new age. And a new music.

Thus, we have come. As we prepare to journey, we must decide which elements of our sonic past we are going to pack to carry with us into this new day this new sound. The distilled ambiance of an Al Green song, the ambiguous sexual majesty of a Prince song, the creative genius of Stevie Wonder…D’Angelo has made his choices, carefully weaving them into his character, and has courageously stepped into the void bearing these sonic offerings to be delivered to the beckoning goddess of the new age. I do not wish to overly dissect this album. It’s true dissection occurs in how it seeps into your life shapes your moments. What you were doing when you realized he was saying this or that? How it played softly in the back ground when you first saw him or her. How you kept it on repeat on that special night. You’ll see. These songs are incantations, testaments of artistry, confessions of an Aquarius as he steps into his own.

© 1999 Saul Williams

D’Angelo – Voodoo Tour – Live

Voodoo Tour

Na de uitgave van het album ging D’Angelo op tournee, The Voodoo Tour, met een groot deel van de studio muzikanten die ook waren betrokken bij de opnamen voor het album en het Soulquarians collectief, onder de naam Soultronics. De tour duurde acht maanden en was voornamelijk toegespitst op de VS. De tour was uitverkocht, de pers was laaiend enthousiast, evenals de fans. Halverwege de tour kwam D’Angelo ook naar Europa, waar hij onder andere optrad tijdens het North Sea Jazz Festival. Helaas kon ik daar niet bij zijn.

Maar, het ging mis. Vrouwelijke fans wilden een herhaling van de Untitled (How Does It Feel) video en riepen Take it off! tijdens de concerten. Backstage reageerde D’Angelo daar boos en onzeker op. Boos, want hij was een artiest, het moest om de muziek gaan en niet om zijn fysieke gesteldheid. Onzeker, omdat hij toch wilde voldoen aan de verwachtingen en hij bang was dat zijn lichaam niet voldeed. Er werden concerten afgezegd en uitgesteld. De tour werd afgekort en na acht maanden was het voorbij. De gevolgen van de video en de tour zouden enorm blijken te zijn.

N.B.:
Ik herinner me dat ik kaartjes kocht voor D’Angelo live in Ahoy Rotterdam in 2001. De concerten werden afgelast. Ik kan echter niets meer terugvinden, noch in mijn eigen archieven als op internet bronnen. Mocht iemand dit kunnen bevestigen/ontkrachten: ik hoor dat graag.

Na Voodoo

D’Angelo – Black Messiah

Direct na de tour ging D’Angelo naar huis in Richmond, Virginia, en verdween uit de schijnwerpers. Na de zelfmoord van een persoonlijke vriend begon D’Angelo te drinken. Met de toename van zijn drankprobleem en het schrappen van plannen voor een live-album en een nieuw album (met de Soultronics), stopte platenmaatschappij Virgin met het financieren van zijn volgende project. In 2005 was D’Angelo verlaten door zijn vriendin, advocaat, familie, management en platenmaatschappij. Na de dood van J Dilla (door een zeldzame bloed ziekte) ontspoorde D’Angelo steeds meer. Rijden onder invloed, drugs en een zwaar auto-ongeluk werden gevolgd door (mislukte) opname in afkick klinieken. Er verschenen foto’s van D’Angelo, waarin hij er ongezond en enorm dik uitzag, ongelukkig en het leven moe. De belofte die D’Angelo in zich had werd niet vervuld en de kans daarop werd steeds kleiner.

Vanaf 2007 verschenen toch berichten dat hij weer muziek aan het maken was. Questlove liet in de loop van de jaren weten dat het album 95%, 97%, 99% klaar was, maar er werd niets uitgebracht. Eind 2011 kondigde D’Angelo opeens een tour door Europa in, gepland voor het voorjaar van 2012. En het ging echt door. In januari 2012 zag ik D’Angelo in een uitverkocht Paradiso zijn comeback maken. Oude nummers werden afgewisseld met nieuw werk (zoals Really Love en Sugah Daddy). Het zou nog ruim twee jaar duren voordat D’Angelo zijn derde album zou uitbrengen: Black Messiah. In het nummer Back To The Future, Pt. 1 gaat hij in op de gevolgen van de Untitled (How Does It Feel) video:

So if you’re wondering about the shape I’m in
I hope it ain’t my abdomen that you’re referring to
This what I want you to listen to

Met andere woorden: het gaat niet om mijn verschijning, luister naar mijn (nieuwe) muziek.

En D’Angelo ging weer op tournee. Zijn tour was wederom fantastisch, opwindend en muzikaal van een zeldzaam hoog niveau. D’Angelo was er weer, maar na 2015 werd het toch weer stil. Totdat in 2018 bekend werd gemaakt dat D’Angelo weer naar Paradiso en naar het North Sea Jazz Festival zou komen. Echter, de concerten werden afgezegd. Gezondheidsproblemen en werk aan een nieuw album werden als redenen geopperd.

D’Angelo – Devil’s Pie

In 2019 verscheen de door de Nederlandse Carine Bijlsma gemaakte documentaire Devil’s Pie, die aantoonde hoe muzikaal, geniaal, kwetsbaar en gevoelig D’Angelo is. Laten we hopen dat de toekomst meer muziek gaat brengen. Drie albums in een 25 jaar durende carrière is te weinig, zeker voor iemand van zijn statuur.

Ter afsluiting

Voodoo is een zeldzaam werkstuk dat de tand des tijds prima kan doorstaan en een onmisbaar onderdeel dient te zijn van elke muziekcollectie. Een prachtig kunstwerk van een artiest die alles kan als hij dat wil en die niet bang is om te experimenteren.

Wat vind jij van Voodoo? Laat het weten!

Video/Spotify
Bij dit verhaal is een video opgenomen. Klik op de volgende link om deze te zien: Video: D’Angelo verbijstert de muziekwereld met Voodoo. De A Pop Life afspeellijst op Spotify is ook aangepast.