In navolging op de notities van gisteren en eergisteren, hierbij deel 3, het laatste, nummers 10 t/m 1.
10. The Beatles – Abbey Road
Tja, The Beatles. Als kind kende ik alleen de rode en blauwe verzamelaars. Die had mijn vader. Ik vond de blauwe de leukste. Later begreep ik dat dit de studio periode van The Beatles betrof. Hierin is, naar mijn mening, ook de mooiste muziek door ze gemaakt. Dit begon met Revolver dat in mijn geboortejaar uitkwam. Mijn favoriete Beatles nummer staat daar op: Tomorrow Never Knows. De bewieroking van Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band begrijp ik niet helemaal. Er staat te veel vulmateriaal op. Maar The White Album en dit Abbey Road zijn daarentegen weer fantastisch. En, ondanks mijn voorkeur voor Lennon, de afsluitende medley van Abbey Road (You Never Give Me Your Money / Sun King / Mean Mr Mustard / Polythene Pam / She Came In Through The Bathroom Window / Golden Slumbers / Carry That Weight / The End), is fenomenaal en compleet van de hand van McCartney.
Ook goed: Revolver, The White Album
9. The Smiths – Hatful Of Hollow
De ‘weltschmerz’ van Morrissey was, is en blijft vermakelijk. Gekoppeld aan de perfecte muziek van Johnny Marr en je hebt één van de beste bands aller tijden. In de 5 jaar van hun bestaan hebben ze zoveel prachtige dingen gemaakt. Met name tekstflarden die mij altijd bijblijven:
- ‘There’s a club, if you’d like to go, you could meet somebody who really loves you.’ So you go, and you stand on your own, and you leave on your own, and you go home, and you cry and you want to die
- And, if a double-decker bus crashes into us, to die by your side is such a heavenly way to die. And, if a ten-ton truck kills the both of us, to die by your side… well, the pleasure – the privilege is mine
- For there are brighter sides to life and I should know because I’ve seen them, but not often
- I was looking for a job and then I found a job, and heaven knows I’m miserable now
Ook goed: Meat Is Murder, The Queen Is Dead
8. Nick Cave & The Bad Seeds – Abbatoir Blues / The Lyre Of Orpheus
In 1984 kwam het eerste Nick Cave & The Bad Seeds album From Her To Eternity uit. Ik vond het zo ontzettend goed, apart en eigen. Met name A Box For Black Paul vond ik prachtig. Ik had nog nooit zoiets gehoord. Ook de volgende twee albums, The Firstborn Is Dead en Kicking Against The Pricks, vond ik fantastisch. Daarna weer uit het oog verloren. Jaren en jaren later brengt hij dit fantastische (dubbel)album uit. Alles is goed hier. Daarna werd met volgende albums het hoge niveau nog gehandhaafd ook. Hij bevindt zich op dit moment op een (creatief) hoogtepunt, met een back-catalogue waar je alleen maar vol bewondering en verwondering naar kan kijken. In november 2013 weer eens naar Nick Cave live gegaan. Ik werd weggeblazen, ben er echt maanden van onder de indruk geweest. Direct kaarten geregeld voor een volgend concert twee weken later en dat was van hetzelfde niveau. Nick Cave: zeldzaam goed en krachtig, zowel muzikaal als tekstueel.
Ook goed: From Her To Eternity, Kicking Against The Pricks, Murder Ballads, The Boatman’s Call, Dig Lazarus Dig!!!, Push The Sky Away, Live From KCRW
7. David Bowie – Low
Mijn echte introductie met Bowie kwam in 1977. Ik moet eerder muziek van hem hebben gehoord/gezien, maar het deed me dus niet zo veel, vermoed ik. Ik keek naar Toppop en zag Sound And Vision. Het nummer had een clip met fascinerende samengeraapte beelden (van film The Man Who Fell To Earth). Maar die muziek! Het lange intro, die synthesizers, het ongelooflijke drumgeluid. Ik was zwaar onder de indruk. Later datzelfde jaar kwam het nummer “Heroes”, dat nóg mooier was, één van de beste nummers die ooit gemaakt zijn. Toch duurde het nog een paar jaar voordat ik beide albums (Low en “Heroes”) kocht waar de nummers op stonden. Wat een albums nog steeds! Mijn voorkeur voor Bowie gaat uit naar de zogenaamde ‘Berlijn-trilogie’, waar beide albums, met Lodger, toe behoren. Zo veel muziek uit deze tijd is vernieuwend gebleken. Wat mij betreft heeft deze muziek de tand de tijds beter doorstaan dan de glamrock van daarvoor, ook al zijn er in die periode prachtige nummers gemaakt door Bowie (Life On Mars?). Ik heb ergens gelezen/gezien dat ten tijde van de ‘Berlijn-trilogie’ Iggy Pop tegen Bowie zei dat hij zijn stem anders moest inzetten, namelijk in een lager register. Wellicht is dat een reden voor mijn voorkeur voor zijn latere werk (in de jaren 70). De tentoonstelling die ik met Rachid bezocht in december van vorig jaar was indrukwekkend, met name omdat goed duidelijk werd op hoeveel gebieden Bowie van belang is geweest. Ook zijn laatste album is prachtig. Zijn overlijden begin dit jaar kwam voor mij als een schok. Bowie was een heel, heel groot artiest.
Ook goed: “Heroes”, Lodger, Scary Monsters, 1. Outside, Blackstar
6. Bruce Springsteen – Tunnel Of Love
Bruce was tot en met Born In The USA niet echt mijn ding, maar het 5 vinyl-platen tellende Live 1975-85 en dit album veranderde dat geheel. Tunnel Of Love is een erg laid-back album, met prachtige teksten en spaarzame muziek, maar wat een zeggingskracht gaat hier van uit. De single van dit album, Brilliant Disguise, is nog steeds één van mijn favorieten. Omdat ik kaarten had voor het concert van 29 juni 1988 (en nog bij Concerto werkte) kocht ik de complete back-catalogue. Ik had nogal wat gemist. Met name Darkness On The Edge Of Town was een eye-opener. Het concert was waanzinnig, waarbij Springsteen met gemak door de 3-uur grens heen ging en na 3 uur nog even energiek op het podium stond als aan het begin. Na de tour werd The E Street Band ontslagen en brak een wat minder interessante periode aan, maar met The Rising uit 2002 kwam alles weer goed. Gelukkig al een paar maal live kunnen zien. Springsteen raakt me tot in mijn ziel. In Parijs (05-07-2012) was de ontroering en kippenvel te groot tijdens Racing In The Street. Gelukkig zie ik hem in het komende jaar weer twee maal. Kan nu al niet wachten. Dat Springsteen de grote favoriet is van Rachid (en hij ‘m dit jaar voor de 3e keer gaat zien) maakt het allemaal nog mooier.
Ook goed: Darkness On The Edge Of Town, Live 1975-85, The Rising
5. Sly & The Family Stone – There’s A Riot Goin’ On
Een onmisbare link in de (psychedelische) funk. Als jonge jongen kende ik Family Affair, een nummer op dit album, van een ‘Alle 13 goed’-achtig album dat mijn vader had. Jaren later (wederom Concerto) kocht ik dit album, dat zo donker, mysterieus, vreemd en uniek is. Het popalbum waarop voor het eerst een drumcomputer (of beter nog: een ritmemachine) zo prominent werd ingezet. Zeer ritmisch gedreven muziek waarin de (Vietnam) oorlog, civil-rights escalaties, (buitensporig) drugsgebruik en de Jehovah levensovertuiging een symbiose aangingen. Het typische geluid van dit album werd, volgens overlevering, veroorzaakt doordat Sly bijna dagelijks allerlei mensen meenam in de studio die hij, uit beleefdheid of zo high dat hij het niet meer doorhad, liet bijdragen aan het album, om de bijdragen vervolgens weer te (laten) wissen. De banden werden hierdoor dermate aangetast dat de productie soms vlak aandoet. Het draagt echter alleen maar bij aan het bijzondere, vervreemdende karakter van dit buitengewone album, dat, ondanks mijn pogingen, eigenlijk niet te beschrijven valt. Verplichte kost.
Ook goed: Greatest Hits, Fresh
4. Marvin Gaye – What’s Going On
Het eerste concept album van Motown en het eerste soul/funk concept album. Marvin Gaye wilde vrijheid, want hij was wel klaar met de standaard Motown sound en liedjes, hoe goed dat ook was. Binnen Motown wilde niemand het, Berry Gordy al helemaal niet, maar hij zette door en kwam met dit fenomenale album op de proppen. Van begin tot eind is alles goed, alles klopt, de mix is waanzinnig, het thema (nog steeds) actueel en te bedenken dat hij dit allemaal zelf heeft uitgedacht en gerealiseerd is ongelooflijk. Prachtig!
Ook goed: Let’s Get It On, I Want You, Here My Dear, In Our Lifetime
3. LCD Soundsystem – The London Sessions
Eén van de oorspronkelijkste bands van dit millennium. Maar drie albums gemaakt. LCD Soundsystem is een unieke band met een uniek geluid. De mix van dance, funk, rock en zelfs punk is ongeëvenaard. James Murphy is een geluidskunstenaar. Het eerste dat ik hoorde was Losing My Edge, een nummer dat gaat over een muziekliefhebber die alles leuk vindt en o zo graag de relevante dingen benadrukt en daar onderdeel van (geweest) wil zijn. Eerste album (LCD Soundsystem) was extreem goed, tweede album (Sound Of Silver) nog beter en derde (This Is Happening) even goed als nummer twee. Daarna was het klaar, helaas. Ik heb ze maar één maal live gezien, maar dat was indrukwekkend en onvergetelijk. All My Friends behoort tot mijn absolute top 10 nummers aller tijden. Dat staat ook op dit album. Een semi-live album, want dit is opgenomen tijdens een radio-show. Het geeft een goede doorsnede van de 3 studio albums én laat horen hoe geweldig deze band live was. Het goede nieuws is dat ze weer bij elkaar zijn, er een nieuw album komt en een tour!
Ook goed: LCD Soundsystem, Sound Of Silver, This Is Happening
2. D’Angelo – Voodoo
D’Angelo, ofwel er kan toch iets in de buurt komen van de absolute nummer 1. Dit album is een absoluut meesterwerk. Het is duister, sexy, funky en ronduit geniaal. Met name het drumwerk (Questlove) is onnavolgbaar. Veel net buiten de beat en de flow. Het werkt vervreemdend, maar is verslavend. Ik heb dit album ontelbare malen gedraaid en jaren en jaren gewacht op een opvolger. In 2002 was er een concert gepland in de Ahoy; ik had kaarten, maar het werd afgezegd. D’Angelo had een verslaving, was gek geworden, was ziek, werd gearresteerd, werd uitermate dik en onverzorgd, kreeg een writer’s block, was ontroostbaar door de dood van vriend J Dilla en was niet opgewassen tegen de roem. De aandacht voor zijn (afgetrainde) lichaam irriteerde hem mateloos. D’Angelo leek slachtoffer te zijn geworden van zijn eigen succes. Medio 2011 kwam het bericht dat het nieuwe album voor 97% af zou zijn. Een jaar later stond hij opeens in Paradiso en gaf een topshow weg. Een jaar daarna zou het album voor 99% af zijn. Eind 2014 was het daar dan opeens: Black Messiah. Het was het wachten, op een maand na 15 jaar (!), meer dan waard. Compleet anders dan dit Voodoo, maar toch weer geniaal. De Paradiso shows van vorig jaar behoren tot het beste wat ik heb gezien in mijn leven. Hopelijk gaat zijn productie omhoog; drie albums in ruim 20 jaar is écht te mager, afgezet tegen wat hij allemaal kan.
Ook goed: Brown Sugar, Black Messiah
1. Prince & The Revolution – Purple Rain / Around The World In A Day / Parade, Prince – Sign O’ The Times / The Black Album / Lovesexy
Dit zal geen verrassing zijn. Eigenlijk is de nummer 1 alle output van Prince vanaf 1980 tot en met 1988, inclusief al het werk dat hij voor anderen schreef, platen die hij volspeelde onder een andere naam en alles dat hij opnam en niet uitbracht, maar dat via bootlegs toch op de markt kwam. Voor de goede orde; we hebben het dan over Dirty Mind, Controversy, 1999, Purple Rain, Around The World In A Day, Parade, Sign O’ The Times en Lovesexy: de albums waar zijn naam op staat en waarvan meer dan de helft door hem alleen is ingespeeld. Hierbij komt nog een aantal niet uitgebrachte albums, zoals Dream Factory, Crystal Ball en (het bekendste voorbeeld) The Black Album.
Daar komen alle gerelateerde albums nog bij: Apollonia 6 – Apollonia 6; Sheila E – The Glamourous Life, Romance 1600 en Sheila E; The Family – The Family; Jill Jones – Jill Jones; Madhouse – 8 en 16; The Time – The Time, What Time Is It? en Ice Cream Castle; Vanity 6 – Vanity 6.
Vervolgens nog allerlei losse nummers voor derden, waaronder Kenny Rogers (You’re My Love), Stevie Nicks (Stand Back), The Bangles (Manic Monday), André Cymone (The Dance Electric), Nona Hendryx (Baby Go-Go), Deborah Allen (Telepathy) en Sheena Easton (Sugar Walls), etc., al dan niet onder pseudoniemen als Alexander Nevermind, Joey Coco, Jamie Starr of Christopher.
Daaromheen nog eens 3 speelfims (Purple Rain, Under The Cherry Moon en Sign O’ The Times), 7 tours en constant en altijd opnemen. Honderden en honderden nummers. Het ene nog beter dan het andere. Wat hij heeft gepresteerd in die tijdspanne van 8 à 9 jaar is onnavolgbaar en volstrekt uniek.
Medio mei 1984 was ik in mijn vaste stamcafé en hoorde daar vreemd gitaarwerk, een stem die van links naar rechts (of andersom) ging gevolgd door een mechanische beat. Het synthesizer motiefje was een top-hook. Geen bas, mooie tekst en op het laatst op de achtergrond gekrijs, meer gitaarwerk. Na 5 minuten was het klaar. Ik herinner me nog dat ik op de DJ afstormde en hem vroeg wie, wat, hoe, waar: dat nummer! Hij hield de hoes omhoog van When Doves Cry van Prince. Prince? Dat kon toch niet? Maakte die niet dansmuziek? De maxi single bleek een import te zijn vanuit de USA. Het zou binnenkort ook in Nederland verkrijgbaar zijn. Zodra het verkrijgbaar was, heb ik het aangeschaft en een levenslange bewondering (en verslaving) was onderweg. Nog steeds als ik het hoor is er die verbazing over het nummer zelf, de durf om het te laten klinken zoals het klinkt, de gedachte dat hij dit op één dag heeft geschreven, ingespeeld, ingezongen (inclusief achtergrond vocalen) en gemixed. Dat jaar kwam het album Purple Rain ook in huis en begon de verzameling van al het eerder uitgekomen werk, alle B-kantjes (!) en het bijhouden van het nieuws over de opvolger, die al klaar was voordat Purple Rain de film in de bioscopen werd vertoond. De film ook gezien in de bioscoop. Ik vond alles top. Het jaar daarop kwam de opvolger Around The World In A Day uit. Ik kocht dat alvast op het nieuwe muziek medium dat het zou gaan maken, de compact disc. Ik had geen speler, noch het geld ervoor, maar ach, dat zou vanzelf komen. Toen in 1986 de speler er dan eindelijk kwam had ik 3 cd’s (allen Prince), inclusief het net uitgekomen Parade. Wat een album was dat. Nog nooit een album gehoord dat klonk zoals dat album, nog steeds niet. Toen Sign O’ The Times uitkwam, eind maart 1987, kocht ik beide cd’s in het weekend. De volgende dag luisterde ik voor het eerst naar Housequake, The Ballad Of Dorothy Parker en If I was Your Girlfriend. Wederom een revelatie! Die opwinding als er weer wat nieuws kwam bleef maar voortduren. Mei 1988 was daar Lovesexy. Wederom een meesterwerk en wederom een album dat (nog steeds) niet klinkt als alle andere albums die ik ken.
In 1986 stond op de voorpagina van muziekkrant Oor Hij komt! Iedereen wist wat dat betekende: Prince zou naar Nederland komen. Daar moest ik heen. ’s Ochtends 1 augustus 1986 in de rij voor de concerten die 2 weken later zouden plaatsvinden. Kaarten voor 18 augustus bemachtigd. Eindelijk zou ik Prince gaan zien. En het was ongelooflijk; de start van achter een gesloten gordijn, Around The World In A Day. Halverwege vlogen de gordijnen open en daar stond The Revolution. Binnen een half uur kwam een duizelingwekkend aantal nummers voorbij, allemaal opnieuw gearrangeerd, aan elkaar verbonden met vernuftige bruggetjes en muzikale vondsten, met veel blazers en extreem funky. Het eerste rustpunt kwam met Do Me, Baby. Hierna was alles anders. Hoe dit klonk en werd neergezet. Die totale controle over zijn band, zijn stem, zijn performance: het was indrukwekkend en griezelig perfect (volgens overlevering was Herman Brood er ook en die liep na een kwartier de zaal uit, omdat hij dermate jaloers was dat hij het niet meer kon aanzien). Dit concert was ook mijn eerste bootleg, op cassette (ja, ja, jongens en meisjes). Ik heb dit concert duizenden keren geluisterd. Ik ken elke hook, elke schreeuw, elk start/stop van The Revolution (Good God!). Daarna volgden nog 40 Prince concerten in verschillende steden, landen zelfs (ooit met vriend Bram speciaal naar Zürich gevlogen). Nog een concert die genoemd moet worden is 9 september 1988. Prince zou de concerten van zijn geniale Lovesexy tournee in Europa afsluiten met een extra concert. Initieel in Nederland, maar er kon op korte termijn geen zaal worden gevonden, waar zijn apparatuur en podium in paste. Er werd uitgeweken naar Dortmund. Echter, omdat het concert zou worden opgenomen én dezelfde avond nog zou worden uitgezonden in heel Europa, wilde Prince dat het publiek Nederlands zou zijn, want dat was het meest enthousiast, naar zijn mening. En weer: ik had kaarten! In een bus met vrienden en liefhebbers heen. Het werd een fantastische ervaring. Op weg naar huis werd het concert dat we net hadden gezien op de radio uitgezonden. Thuis de beelden bekeken die op de video waren opgenomen. Onvergetelijk!
Eén van de leuke dingen die Prince (nog steeds) doet zijn de zogenaamde aftershows. Na het ‘reguliere’ concert in een kleine club verder gaan en dan met name dingen doen/spelen die normalerwijs niet aan bod komen. Het bekendste voorbeeld daarvan is de aftershow in het Paard van Troje in Den Haag op 18 augustus 1988, omdat hiervan soundboard opnamen zijn uitgebracht. Eén van de ‘must-have’ bootlegs van Prince. Ik heb een aantal van deze aftershows kunnen zien en het is elke keer weer speciaal om zo’n groot artiest in een kleine zaal (zoals bijvoorbeeld Paradiso) te kunnen zien.
De films: Purple Rain is als muziekfilm een lange videoclip, die goed werkt. het acteerwerk is af en toe stuntelig, het verhaal flinterdun, maar de muziek is ongelooflijk. Met name Morris Day vond ik oprecht grappig. Under The Cherry Moon kwam uit in 1986. Het verhaal was, zo mogelijk, nog dunner dan dat van Purple Rain en de film werd wereldwijd neergesabeld. De soundtrack echter niet (Parade). Ik kan me niet herinneren dat ik de film destijds in een bioscoop heb gezien, dus ik zag de film waarschijnlijk voor het eerst in 1988 op mijn spiksplinternieuwe videospeler. Ik vond de film overigens uiterst vermakelijk. De concertfilm Sign O’ The Times heb ik in 1988 in de bioscoop gezien met mijn moeder (die Prince 2 keer heeft gezien). De film is fantastisch. Alleen jammer dat de flow wordt onderbroken door U Got The Look in het midden van de film. Het geeft wel een prima indruk van de tournee, met als hoogtepunt Forever In My Life (waarin de beat van het nummer door het publiek ritmisch met aanstekers werd verlicht; klaarblijkelijk een uitvinding van Nederlands Prince publiek). In de genoemde periode zijn ook nog twee video’s uitgebracht: Prince & The Revolution Live! (Syracuse, 31 maart 1985) en het reeds genoemde Dortmund concert (onder de naam Lovesexy Live). Met name die laatste is een prima introductie tot alles wat Prince is en kan.
Tot slot de bootlegs. Nadat ik het eerste concert van Prince dat ik bijwoonde op cassette had, wilde ik ook het concert dat ik in het kader van zijn Sign O’ The Times tournee had gezien, hebben. Ook dat werden cassettes. Via collega’s van Concerto kocht ik eind 1988 mijn eerste cd-bootlegs (The Black Album en Lovesexy Live In Germany). Ik heb er inmiddels honderden. Vaak draai ik de bootlegs in plaats van het studio werk dat is uitgebracht. Een voorkeur voor de live opnamen, die vaak ook beter klinken dan het officieel uitgebracht materiaal. Maar uiteraard ook veel nooit (officieel) uitgebracht werk.
Na de echt vruchtbare periode werd het wat minder, ook al hadden Batman en Graffiti Bridge nog veel topmomenten (The Future, The Question Of U, Joy In Repetition, Thieves In The Temple). Met Diamonds And Pearls werd toch echt wel duidelijk dat het serieus minder werd. O(+> daarna was iets beter, maar hierna begon het gekrakeel met Warner Bros. en de ‘slave’ periode. Nog wel een paar oplevingen: The Gold Experience (1995) en The Rainbow Children (2001), ook al is de laatste met name tekstueel, op zijn zachtst gezegd, controversieel (Jehovah inspiratie én dogma’s alom). Ook N.E.W.S. vond ik erg goed. Hierna wilde hij duidelijk weer hits maken en dat lukte hem zeer goed, maar mij deed het niet zo veel. Zijn laatste (HITNRUN Phase Two) is echter erg aardig en ook de beide albums uit 2014 zijn prima. Qua nieuwe albums is het weliswaar wat minder allemaal, maar live is Prince nog steeds onovertroffen.
Top nummers (selectie officieel uitgebracht): Head, Controversy, 1999, The Beautiful Ones, When Doves Cry, 17 Days, Erotic City, Paisley Park, Condition Of The Heart, America, Hello, Girl, Girls And Boys, Mountains, Kiss, Sometimes It Snows In April, Sign O’ The Times, Housequake, Hot Thing, If I Was Your Girlfriend, It’s Gonna Be A Beautiful Night, Alphabet St, Lovesexy, Positivity
74 reacties
Ga naar reactie formulier
Ik kan me d’r helemaal in vinden….top gedaan
Met recht een briljante lijst….
Wat een waanzinnige top 10. Bruce met the Tunnel….?!Prachtig ondergewaardeerd album, ook mijn favoriet van hem. En tja, Zijne Koninklijke Geiligheid op 1, we wisten het al. Zelfs de BA, dat blijft een mystiek verhaal uit december 1987 van een wereldorde.
🙂 🙂
Auteur
Grappig, wist niet dat je Bruce ook goed vond!
Nummer 1 kan idd geen verrassing zijn…
Nee klopt hoor. Bruce heb ik pas heel erg laat ‘ontdekt’ dankzij een vriend uit Leiden. Tunnel Of Love (single) stond altijd rotsvast bij mij in m’n top 3 of all time. Maar ik had me nooit verdiept in zijn langspeel catalogus. Nu heb ik alles van ‘m vanaf de jaren 80. Darkness vind ik waanzinnig mooi, Human Touch, The Rising, allemaal gewèèldige platen.
Auteur
ook wel eens live gezien?
Nummer 1 was hééél verrassend. Ik dacht eerder aan Donna Summer/Bad Girls?! 🙂 😉
Auteur
grappig dat je Donna Summer noemt. Staat in de bubbling under lijst. Komt in het weekend. Eerst de 50 beste concerten 😀
nope. Bruce live.
Hahaha. Bram zei al zoiets. Geen slecht album hoor: Bad Girls.
Auteur
absoluut niet!
En dat verhaal van The Beatles……Bij mij EXACT hetzelfde: red & blue had m’n vader ook (was fan). Ik vond de blauwe duidelijk beter. De rode draaide ik nooit.
Maar….heel erg bedankt voor deze top 50 Erwin. Was heerlijk vermaak de afgelopen dagen. Bram en ik gisteren je hele lijst bekeken van 50 t/m 11.
Auteur
Thx, graag gedaan. Vond het leuk
Met Bram? Wat leuk, wat vond ‘ie ervan?
Het meeste wist ie wel. Jullie hebben natuurlijk een hele tijd samengewerkt bij Concerto en Virgin. Dus voor hem minder verrassend (om het zo maar te zeggen).
Auteur
Denk dat hij The Smiths niet zo hoog verwacht….
Gaaf lijstje. Ik mis wel Radiohead (OK Computer), Mother Love Bone (gelijknamig) en Tool (Aenima). Maar ja, je kunt niet alles hebben 😉
Auteur
Radiohead in de ‘bubbling under’. Overigens niet OK Computer, maar Kid A…
Ook een schitterend album idd. Lastig kiezen hoor allemaal
Auteur
zeker, als je Mother Love Bone noemt, mis je waarschijnlijk ook Pearl Jam?
idd, maar de grunge begon allemaal bij MLB, dus als ik er een moet noemen is dat hem. Blijft echt geweldig ?
Auteur
eens
Ik zou het moeilijk vinden, zo’n lijst. Wat is nou je absoluut top album, waarop alles goed is, waarop niks ontbreekt, en beter dan alles wat je ooit heb gehoord? Phoe…..
Auteur
Dacht ik ook, maar toch. Als je echt gaat schiften, kom je er toch sneller uit dan je denkt. Van 60 terug naar 50 is overigens wel moeilijk (vond ik dan)
Ik snap het. Misschien is het ook wel makkelijker als ik denk. Maar toch, ik vind zoveel albums goed en wat maakt de één nou net beter dan de ander? Dan ben ik zo iemand die ook naar de albumhoes gaat kijken, iets wat geweldig indruk op je maakte als kind, ik noem een News Of The World van Queen als voorbeeld.
Auteur
News of the world, gold ook voor mij, ja.
Maar toch valt het mee 😀
Was wel lachen, hij verwachte volgens mij Meat = Murder of Queen = Dead.
Auteur
O, had ik weer niet verwacht. Meat is murder ook erg mooi
Oke, oke. We delen dus zo’n 80%. Je punk collectie mag van mij wel wat obscuurder, denk Exploited, GBH etc. Tenslotte hoop ik dat je morgen de Radiohead kaartjes gaat landen. Ik heb ze nu 5 keer gezien. Gevalletje al het originele werk, zeldzame releases, bootlegs enz. Qua evolutie de Beatles van de afgelopen 25 jaar. En nog 1 ding, geen vroege plaat van U2?
Auteur
Exploited en GBH zijn leuk, maar niet leuk genoeg 🙂
Iron Maiden, Life after Death? World slavery tour 1984?
Auteur
Wat te denken van Conflict, de Bullshit detectors van Crass, K.U.K.L., The Ex, UK Subs…. Allemaal goed, maar ja….
Auteur
Iron Maiden vind ik verschrikkelijk…..
Subs nog in het Parkhof gezien …feest 😀
Auteur
Heb ze ook ergens gezien. Ik vermoed in De Koog….
AcDc?
Auteur
Bubbling under (volgt nog). Let there be rock!
Verschrikkelijk…wow…
Toydolls in de Koog, 89…legendarisch
Auteur
Toy dolls een paar keer gezien. Weet niet of dat ook in 89 was. Die lange slijmsliert aan de microfoon… ugh. Nelly the elephant!
Hahaha…Steve is tender, Steve is sweet…
Boegies?
Auteur
O ja, uit Friesland, toch?
Groningen
Human alert?
Auteur
Van gehoord, maar was dat niet al wat later (1990 of later)?
Circus chaos, gave plaat, snoeihard. Amsterdam. Enne…Beastie Boys???
Auteur
Beastie Boys, ook leuk idd, maar toch niet in de ‘bubbling under’……
Ja, begin 90. Nl en Eng talige turbo punk cross over dinges…
Auteur
Ha ha, cross over dinges….
Auteur
O ja, betreffende U2: mijn favoriet is Pop…
Auteur
The unforgettable fire is ook top. Boy en October ook. War vind ik niks…
Ik moet nog 7 jaar. Mag er nog even over nadenken. Sowieso Ten Years After en the Doors…
Auteur
Over The Doors heb ik nog gedacht, maar dan vind ik de (dubbel)verzamelaar eigenlijk het best. Als album L.A. Woman.
Ten Years After leuk, maar, m.i., te tijdsgebonden
Auteur
Over The Doors heb ik nog gedacht, maar dan vind ik de (dubbel)verzamelaar eigenlijk het best. Als album L.A. Woman.
Ten Years After leuk, maar, m.i., te tijdsgebonden
Lastig kiezen maar ik heb American Prayer altijd prachtig gevonden ook al is het postuum geweest.
Auteur
O ja, die bestond ook nog. Had ik vroeger ergens op cassette….
Schitterend beschreven en beargumenteerd allemaal.
Mooi om te lezen!
Auteur
🙂
Zei Brammetje ook ja: hij verwachtte nog The Unforgettable Fire
Leuke teksten idd, roeping gemist. Mooie lijsten. Kan ik me grotendeels in vinden.
Auteur
Thx, leuk om te horen. Tijd voor een carrière switch dan maar 😉
Wat een talent, trots op je ! Dat je het ook gewoon doet. Top !
Als ik 50 ben ga ik dit met mijn Turkse top 50 doen !
Auteur
Ha, ha, kan nu al niet meer wachten! Een top 44 mag ook, hoor! 😉
Het word tijd dat je eens een lezing gaat geven Erwin wat Leo Blokhuis kan, kun jij ook en er zijn genoeg geïnteresseerden
Auteur
🙂
Ik kom, maar dan wel iets meer Smiths dan Prince graag
Auteur
Hmmm, een carrière van 5 jaar afgezet tegen een carrière van 38 jaar; 4 albums tegenover 37? Meer Smiths zou kunnen, meer dan Prince: no way! 🙂
Erwin, kwestie van persoonlijke voorkeur
Auteur
In dit geval…….
Auteur
………., maar meer hierover vanavond.
Kijk Y dat vind ik nou ook!
Mooie lijst Erwin, wordt er een beetje stil van eigenlijk. Zoals je weet delen we veel van deze muziek en bijvoorbeeld het concert van Prince in Dortmund. Wat een show was dat!
Auteur
We delen zeker veel van de muziek (en bijbehorende herinneringen, zoals Dortmund 1988). Leuk, dank je wel voor je reactie. Er volgen nog twee notities….