The Cure 1985 (vlnr: Porl Thompson, Boris Williams, Robert Smith, Simon Gallup, Lol Tolhurst)
Inleiding
In 1985 bracht The Cure weer een album uit dat ik leuk vond. Na Seventeen Seconds en Faith was ik de band kwijt geraakt, maar nu waren ze weer terug in mijn wereld. Het verhaal van de eerste grote hit van The Cure.
Doem versus pop
Ik kwam in aanraking met The Cure door A Forest en, met name, het album Seventeen Seconds, wat nog altijd een van mijn favoriete albums aller tijden is. Het daaropvolgende Faith heb ik destijds grijs gedraaid. Dat was mijn album. Ik hield (en hou nog steeds) van die donkerte, doem, uitzichtloosheid en algehele zware thematiek.
Echter, het volgende album Pornography (1982) was voor mij geen match. De magie was voor mij weg. Ik vond het geluid van het album onaangenaam (nog steeds overigens), maar nog erger: de nummers spraken me niet aan. De niet album singles Let’s Go To Bed en The Lovecats (1983) waren leuke tussendoortjes (verzameld op de 1983 compilatie Japanese Whispers). Het daaropvolgende album The Top (1984) was beter, met name Shake Dog Shake en de single The Caterpillar bevielen me, ook al was het ver verwijderd van mijn favoriete Cure muziek, het toonde aan dat Robert Smith en co. iets anders durfden.
The Cure – Let’s Go To Bed / The Lovecats / The Caterpillar (1983/1984 singles)
Smith was naast bandleider van The Cure, eind 1982 ook toegetreden tot Siouxsie And The Banshees als gitarist. Hij ging op tournee met de band (resulterend in het prachtige live album Nocturne), de single Dear Prudence en het studio album Hyæna dat in juni 1984 werd uitgebracht. Daarnaast hadden Banshees drummer Budgie en Smith in 1983 The Glow opgericht dat nog datzelfde jaar hun eerste en enige album uitbracht (Blue Sunshine). De combinatie van al deze werkzaamheden werden Smith te veel. In mei 1984 stuurde hij een dokters bewijs dat hij niet in staat was op deze voet door te gaan en dat hij de Banshees verliet.
Eind 1984 verscheen het eerste Cure live album Concert – The Cure Live, wat mijn probleem met de band samenvatte. Alle subtiliteit die de band kende was weg. De band was inmiddels uitgegroeid tot een vijftal, de bas en drums waren overgedragen aan tijdelijke muzikanten. Lol Tolhurst, origineel drummer, was sinds The Top overgestapt naar keyboards, halverwege 1982 (tegen het einde van de Pornography tour) had bassist Simon Gallup de band na een grote ruzie verlaten. Eind 1984/begin 1985 werd de nieuwe Cure samengesteld. Drummer Boris Williams trad tot de band toe, gitarist Porl Thompson werd officieel bandlid, en de problemen tussen Smith en Gallup werden bijgelegd: Gallup trad weer toe tot The Cure. Smith was blij en dankbaar. In de Melody Maker van 17 augustus 1985 stelde Smith “It’s a group again.”
During the demos of The Head on the Door, I knew that this was the band. The album’s got a real fantastic freshness to it, and it was a really pleasant environment.
Robert Smith, thecure.com
De band leek herboren. De nieuwe demo’s die Smith opnam, bleken een combinatie van de vrolijke popliedjes waar The Cure de laatste jaren aan werkte en de doem van begin jaren (19)80.
The Cure – The Head On The Door
The Head On The Door
Op 30 augustus 1985 werd The Head On The Door uitgebracht als het zesde studio album van The Cure. Het was het eerste album waarop Robert Smith alleen alle nummers had geschreven. Begin 1985 had Smith zich teruggetrokken in zijn Londense flat met drumcomputers, synthesizers en akoestische (!) gitaren en werkte aan demo’s, heel veel demo’s. Smith zat in een goede flow.
Volgens Smith zelf waren Siouxsie And The Banshees’ Kaleidoscope en Human League’s Dare de albums die hem inspireerden te experimenteren met verschillende stijlen en sferen. Ook was de stijlwijziging na de “gloom trilogy” van Seventeen Seconds, Faith en Pornography Smith goed bevallen.
I just felt totally liberated. With ‘Lovecats’, I suggested that we were going to do something that’s kind of like a Disney take on jazz, based on The Aristocats. Suddenly, everything we did started to sell.
Robert Smith interview, Rolling Stone, 2000
Die insteek liet Smith niet meer los. Pop, flamenco (!), Oosterse invloeden, rock, maar ook Faith invloeden smolten samen in een veelzijdig album, dat The Cure stevig op de kaart zou zetten.
Ook al was The Head On The Door een pop album, dat betekende niet dat de teksten dat ook waren. Het openingsnummer en eerste single In Between Days (ook bekend als Inbetween Days) is bedrieglijk poppy, maar heeft een New Order feel (het lijkt wel erg op Dreams Never End) en een tekst die feitelijk niet vrolijk stemt.
Yesterday, I got so old
I felt like I could die
Yesterday, I got so old
It made me want to cry© Robert Smith, 1985
In de liner notes bij de 2006 heruitgave van The Head On The Door zegt Smith:
It [The Head On The Door album] does have a dark side. Sinking, The Baby Screams, A Night Like This… these are not lyrically happy songs, and Close To Me is pretty much wishing I wasn’t born with a groovy bass line! I was trying to create a sort of attractive tension by marrying slightly bitter words to really sweet tunes.
The Cure – Fiction Promo 1985
Kyoto Song gebruikt Japanse invloeden, The Blood akoestische flamenco en het pianomotief van Six Different Ways leent overduidelijk van Swimming Horses, afkomstig van het Siouxsie And The Banshees album Hyæna.
Push begint zoals het prachtige Rags op het Waterboys album A Pagan Place eindigde, met gitaren en drums die lekker beuken.
Het claustrofobische Close To Me is een prachtig voorbeeld van wat The Head On The Door en de nieuwe Cure route te bieden heeft. Muzikaal prachtig, intiem gezongen én een baanbrekende videoclip waar de band gefilmd wordt in een veel te kleine kast. Klassiek materiaal.
I’ve waited hours for this, I’ve made myself so sick
I wish I’d stayed asleep today
I never thought this day would end
I never thought tonight could ever be this close to meJust try to see in the dark, just try to make it work
To feel the fear before you’re here
I make the shapes come much too close
I pull my eyes out, hold my breath and wait until I shakeBut if I had your faith
Then I could make it safe and clean
Oh, if only I was sure
That my head on the door was a dream© Robert Smith, 1985
Het nummer heeft het album de titel gegeven. Het beeld van het “head on the door” stamt van nachtmerries die Smith als kind had.
This was a childhood image. A recurring nightmare of a disembodied head leering at me from the top of my bedroom door… It unsettled me, and invariably gave me a sense of impending doom. I thought it somehow fit the slightly skewed pop record we were making!
The Cure – The Head On The Door – Reclame
Hierna komt The Cure muzikaal gezien op bekender terrein. De zwaarte en doem doet weer zijn intrede. A Night Like This en met name Sinking zijn vintage Cure en niet toevallig mijn persoonlijke favorieten op dit album. Sinking roept de oude tijden weer op.
I am slowing down
As the years go by
I am sinkingSo I trick myself
Like everybody elseThe secrets I hide
That twist me inside
And make me weakerSo I trick myself
Like everybody else
So I trick myself
Like everybody elseI crouch in fear and wait
I’ll never feel again
If only I could, if only I could
If only I could remember
Anything at all© Robert Smith, 1985
Record Mirror 24-08-1985
N.B.
De uitgavedatum van 30 augustus 1985 wordt onderbouwd door een aankondiging in het Engelse muziekblad Record Mirror d.d. 24-08-1985, waar die datum wordt genoemd. Deze datum is ook overgenomen in de reissue liner notes. Op de officiële website van The Cure wordt de datum 13 augustus 1985 genoemd, maar dit is onjuist.
Hoes
De hoes van het album bevat een door Porl Thompson gemaakte en later gemanipuleerde foto van Smith’s jongere zus Janet. Het font dat dat de naam van de band en de albumtitel weergeeft is ontworpen door Andy Vella. Hiervoor gebruikte hij een wattenstaafje, bleekmiddel en foto papier.
The Cure – The Head On The Door – Reclame (NL)
Recensie
Toen het album destijds uitkwam herintroduceerde het me weer met The Cure. Ook al vind ik nummers als The Blood, The Baby Screams en Screw minder, de rest van het album is van een ongekend hoog niveau. Een groot aantal nummers horen tot mijn favoriete Cure nummers, die ik nog steeds graag hoor.
Het vernieuwde elan dat Smith aanboorde en oprecht voelde is hoorbaar en merkbaar door het hele album. Smith klinkt gedreven, heeft wat te zeggen en is duidelijk (hoorbaar) in een ‘happy place’, voor zover dat kan bij Smith. Het album geeft de indruk dat hij zich nogal druk lijkt te maken over oud(er) worden. Een beetje vroeg, hij was nog maar 25 jaar oud toen hij de liedjes voor het album schreef en voor zichzelf demo-de.
Om een indruk te krijgen hoe het album zich ontwikkelde raad ik de geremasterde heruitgave uit 2006 aan. De tweede cd bevat 15 demo’s, die zeer de moeite waard zijn en die onmisbaar zijn om de ontwikkeling van het album te volgen. Van harte aanbevolen!
Niet alles is even goed, maar als het goed is, is het extreem goed. The Head On The Door laat The Cure horen op het kantelpunt naar groot succes. Het album is divers en heeft een aantal Cure klassiekers voortgebracht.
The Cure – The Head On The Door – Singles
Singles
Het The Head On The Door album bracht 2 singles voort.
- In Between Days
(uitgebracht op 19 juli 1985) - Close To Me
(uitgebracht op 13 september 1985)
Nummers
Alle nummers geschreven door Robert Smith.
- In Between Days
- Kyoto Song
- The Blood
- Six Different Ways
- Push
- The Baby Screams
- Close To Me
- A Night Like This
- Screw
- Sinking
The Cure – The Head On The Door – 2006 reissue booklet
Muzikanten
- Robert Smith – zang, gitaar, keyboards
- Lol Tolhurst – keyboards
- Porl Thompson – gitaar, keyboards
- Simon Gallup – bas
- Boris Williams – drums, percussie
- Ron Howe – saxofoon op A Night Like This
The Cure Live Pinkpop 19-05-1986
The Cure op Pinkpop 1986
Na de uitgave van The Head On The Door ging The Cure op tournee. In 1986 werden festivals aangedaan, waaronder het al jaren kwakkelende Nederlandse festival Pinkpop. Op 19 mei 1986 was het erop of eronder voor Pinkpop. In Nederland wordt The Cure verantwoordelijk gehouden voor het redden van het festival. Of dat werkelijk zo is, weet ik niet zeker, maar feit is wel dat het festival voor het eerst in jaren weer was uitverkocht, en The Cure heeft daar zeker een rol in gespeeld. Hun boeking was onderdeel van een nieuwe strategie om de line-up vast stellen, en de editie van 1986 is als een van de beste ooit de boeken ingegaan.
Ik was erbij en zag The Cure het festival afsluiten op een indrukwekkende manier. De setlist was prachtig opgebouwd, de lichtshow indrukwekkend. De band speelde tegen de tijd dat de zon onderging na een prachtige zonnige dag. De zware riffs, de weemoedige Smith uithalen, de ontroerende baslijnen van Gallup, alles klopte die avond. De band sloot af met mijn persoonlijke favoriet, het titelnummer van Faith. Een avond om nooit meer te vergeten!
The Cure – The Head On The Door – Poster
Na The Head On The Door
Het hek was van de dam. The Cure zou alleen maar populairder en succesvoller worden. In 1987 werd het dubbelalbum Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me uitgebracht, waarop The Cure helemaal de pop kant op ging. Een uiterst succesvol album waarop de band bedrieglijk zonnig klonk. Met het door velen als magnum opus beschouwde Disintegration werd in 1989 de absolute top bereikt, zeker in de VS. Het was min of meer een terugkeer naar de doem. Het album was een doorslaand succes en geldt als het beste Cure album, wat onjuist is, die titel moet toch echt naar Seventeen Seconds of Faith.
Ter afsluiting
Wat vind jij van The Head On The Door? Laat het weten!
Video/Spotify
Bij dit verhaal is een video opgenomen. Klik op de volgende link om deze te zien: Video: The Cure breekt door in 1985 met The Head On The Door. De A Pop Life afspeellijst op Spotify is ook aangepast.
