
The Revolution in Paradiso, 10-02-2019
Concertgegevens
Artiest | The Revolution |
Tournaam | |
Datum | 10-02-2019 |
Locatie | Paradiso |
Plaats | Amsterdam |
Beoordeling
Zeven concerten geeft The Revolution in Europa en het concert in het Amsterdamse Paradiso was het concert waar ze niet op konden wachten. Nederland/Amsterdam was het ‘epicentre of Prince & The Revolution’, want was het niet hier dat Prince zijn eerste Europese successen had, hier waar waar Prince (ook in zijn ondergoed) omarmd werd, hier waar Wendy & Lisa’s relatie zonder nadenken werd geaccepteerd? ‘This is uptown, this Paisley Park’ en ‘We’re home’, aldus Wendy Melvoin.
En, het voelde echt. Dit was niet gespeeld. Het plezier spatte van het podium af. De muzikanten waren goed op elkaar ingespeeld en gunden elkaar het ‘spotlight’. Vanaf de eerste beat van America hadden band en Paradiso er zin in. Computer Blue was prima. De eerste ontroering (althans, voor mij) kwam met 17 Days, een persoonlijke favoriet en ook dat overtuigde. Raspberry Beret ging wat de mist in, maar Erotic City maakte dat direct weer goed. Het eerste rustmoment kwam met Sometimes It Snows In April, een prachtige uitvoering met alleen Wendy & Lisa op het podium. Intiem en breekbaar, net als het origineel.

The Revolution in Paradiso, 10-02-2019
De opmaat naar de finale werd ingezet: Let’s Go Crazy, Delirious en een dampend Controversy deden de zaal ontploffen. Met name de Head synthesizer solo van Dr. Fink was weer perfect. Toen Wendy Melvoin het intro van When Doves Cry speelde was de ontroering daar. Het is het beste wat Prince ooit opnam en in deze setting werd dat maar weer eens bewezen. Voor mij het hoogtepunt van de avond.
Hierna nam Wendy Melvoin het woord en vertelde openhartig (en uitgebreid) over hoe zij hoorde dat Prince was overleden en hoe ze daar als band op moesten/konden reageren, zonder als ‘sell-out’ te worden weggezet. Hierin vertelde ze ook wat Amsterdam en Nederland had betekend voor Prince, The Revolution en de individuele bandleden. De apotheose werd ingezet: Purple Rain, de ontroering hing voelbaar in de lucht tijdens het ‘woo-hooo-hoo-hoo’ deel. Melvoin deed de solo aan het eind overigens prima.
De toegift was een groot feest. Het was klaar na ruim twee uur. Op de muziek van Around The World In A Day en Pop Life nam de band afscheid van het Amsterdamse publiek.
Alles leuk en aardig, maar was dit niet meer dan een avondje nostalgie en daarom leuk? Ja en nee. Natuurlijk speelt nostalgie een rol. En, mijn God, wat wordt Prince gemist. Zijn afwezigheid was overduidelijk. Maar, ondanks dat, overtuigde de oprechtheid van de band en was het een soort afscheid van een periode. Dat had niet beter gekund dan met deze groep muzikanten, die uit liefde voor het oeuvre een show neerzetten die ik niet snel zal vergeten.
Setlist
America / Computer Blue / Mountains / Take Me With U / Uptown / D.M.S.R. / 17 Days / Raspberry Beret / Erotic City / Let’s Work / 1999 / Sometimes It Snows in April / Let’s Go Crazy / Delirious / Controversy (including Head sytheszier solo) / Kiss / When Doves Cry / Purple Rain
Encore:
I Would Die 4 U / Baby I’m a Star
Personeel
- Bobby Z. – drums
- BrownMark – bas/zang
- Dr. Fink – keyboards/zang
- Lisa Coleman – keyboards/zang
- Wendy Melvoin – gitaar/zang
Gast
Stokley Williams (zang)
4 reacties
Ga naar reactie formulier
Perfect beschreven! Dank`.
Auteur
Graag gedaan!
Dag Erwin, je slaat de spijker weer op zijn kop zoals bij al je artikelen over Prince. Ik was er ook bij en heb ook genoten van wat voelde als een laatste kans…
Auteur
Dank je wel. Mooie avond gehad ook?