Inleiding
Een nieuwe richting, een nieuwe platenmaatschappij en David Sylvian die de band steeds meer leek te zien als zijn persoonlijke project: het verhaal van Gentlemen Take Polaroids.
Voorafgaand
Na de uitgave van Quiet Life bleek dat de onnatuurlijke samenwerking tussen Japan en platenmaatschappij Hansa onmogelijk was geworden. De band ging op zoek naar een andere partij, die al snel werd gevonden in Virgin Records. Het tekengeld dat de band had kunnen verdienen moest betaald worden om Hansa af te kopen. Desondanks was het moreel in de band hoog.
Gentlemen Take Polaroids
Op 24 oktober 1980 werd het vierde Japan album Gentlemen Take Polaroids uitgebracht, het debuut bij Virgin Records. De nieuwe muzikale richting, die was ingezet op voorganger Quiet Life werd uitgebouwd. De van oorsprong ongeschoolde muzikanten, bleken steeds beter in staat de boodschap en muzikale richting over te brengen. De nieuwe technologische mogelijkheden werden ten volle benut. Het aantal synthesizers dat werd gebruikt was enorm: ARP Omni, Polymoog, Roland Jupiter 4, Sequential Prophet 5, Oberheim OBX, Micromoog en Roland System 700.
David Sylvian, de schrijver van de muziek en teksten, eiste steeds meer controle op in de studio, wat slecht viel bij de overige bandleden en gitarist Rob Dean min of meer buiten spel zette. Er werden gast muzikanten uitgenodigd, zoals Ryuichi Sakamoto (Taking Islands In Africa) en vioolspeler Simon House (My New Career), bekend van zijn werk met David Bowie. Buiten zijn (muzikale) perfectionisme ging Sylvian zich nog nadrukkelijker bemoeien met de wijze waarop de band visueel werd gepresenteerd.
Gelukkig leed de kwaliteit van de muziek er niet onder. Nummers als het werkelijk fenomenale Swing, dat bijna erotisch klinkt, het titelnummer, het Bowie-Berlijn-periode stuk Burning Bridges en de Erik Satie pastiche Nightporter laten horen dat de band (en Sylvian in het bijzonder) prachtige nummers kon schrijven en opnemen.
Recensie
Zoals David Sylvian later niet erg te spreken was over zijn werk met Japan, gold dat ook voor Gentlemen Take Polaroids:
I don’t think it’s the best thing we’ve done. It was a very hard album to make because there was a lot of strain in the studio. The feeling between members of the band wasn’t too good, because I was putting limitations on them, because I was after a certain sound. I’m happy with how it sounds – the thing is that I was growing out of it before we’d finished it; we worked on it for too long. I’d already begun to pull away from ‘muzak’.
(David Sylvian over Gentlemen Take Polaroids
De pers was weer eens niet onder de indruk en ergerde zich aan het imago van de band en Sylvian in het bijzonder. De plaat bleek wel de opmaat voor succes te zijn, want het verkocht beter dan de voorganger Quiet Life. Begrijpelijk, want naar mijn mening is Gentlemen Take Polaroids de volwassen versie van Quiet Life. Waar de voorganger een aantal meanderende nummers bevatte, heeft Gentlemen Take Polaroids geen zwakkere schakel in de nieuwe nummers (alhoewel de Ain’t That Peculiar cover mij nooit veel gedaan).
Daarnaast heeft de plaat mij ook Erik Satie gebracht. Nightporter is (erg) sterk geënt op zijn Gymnopédie #1. Zodra albums inspireren om op onderzoek te gaan naar andere muziek kunnen ze bij mij niet meer stuk. Dus, Gentlemen Take Polaroids? Een aanrader!
Singles
Er werden twee singles van het album uitgebracht:
- Gentlemen Take Polaroids
(uitgebracht voorafgaand aan het album als een dubbel single, met twee nummers die niet op het album stonden: The Experience Of Swimming en The Width Of A Room) - Nightporter
(uitgebracht in oktober 1982 toen al bekend was dat Japan uit elkaar zou gaan)
Nummers
Alle nummers geschreven door David Sylvian, tenzij anders aangegeven.
- Gentlemen Take Polaroids
- Swing
- Burning Bridges
- My New Career
- Methods Of Dance
- Ain’t That Peculiar (geschreven door Smokey Robinson, Warren “Pete” Moore, Marvin Tarplin, Bobby Rogers)
- Nightporter
- Taking Islands In Africa (geschreven door Ryuichi Sakamoto, David Sylvian)
Muzikanten
- David Sylvian – zang, synthesizers, piano, gitaar
- Mick Karn – bas, hobo, saxofoon, recorder
- Steve Jansen – drums, synthesizers, percussie
- Richard Barbieri – synthesizers, sequencer, piano
- Rob Dean – gitaar, e-bow
Met hulp van:
- Ryuichi Sakamoto – synthesizers
- Simon House – viool op My New Career
- Cyo – zang op Methods Of Dance
- Barry Guy – bas
- Andrew Cauthery – hobo
Na Gentlemen Take Polaroids
De band ging begin 1981 kort op tournee met het album, waarna de band in mei 1981 één van de beste maxi-singles aller tijden uitbracht: The Art Of Parties, die werd gevolgd door een tour onder die naam en het onvermijdelijke vertrek van gitarist Rob Dean. Hierna werd de route naar Tin Drum en het einde van Japan ingezet.
Ter afsluiting
Wat vind jij van Gentlemen Take Polaroids? Laat het weten!
Video/Spotify
Bij dit verhaal is een video opgenomen. Klik op de volgende link om deze te zien: Video: Japan – Gentlemen Take Polaroids. De A Pop Life afspeellijst op Spotify is ook aangepast.
2 reacties
Geweldig album, voor mij een reden om terug te gaan naar ouder werk en ze vanaf toen, zowel als band als solo, te blijven volgen.
Auteur
Snap ik helemaal. Ik was gek van Adolescent Sex, verloor ze uit het oog en haakte weer aan bij de The Art Of Parties 12-inch. Fantastische band!