Guilty pleasures

 

Iets dat plezier brengt, maar wordt beschouwd als taboe, afgeraden of lowbrow.

(internationale-woordenboek.com)

Intro

Er is iets vreemds aan de hand met het begrip guilty pleasure. Waar het eigenlijk op neerkomt is dat je je schuldig voelt voor het genieten van iets. Dat is vaak een liedje die volgens de algemene opinie niet kan.

Wat is de algemene opinie en wat is niet kan? De algemene opinie behelst een (steeds wijzigende) kijk op, en mening over, in dit geval, goede muziek. Op basis van die (uiterst subjectieve) opinie wordt ook bepaald wat niet kan.

Coming out

ABBA (officialcharts.com)

ABBA

Ik weet nog goed dat een collega van mij het vele jaren geleden had over zijn coming-out als ABBA fan. Los van het feit dat het een grappige opmerking is, is het, in relatie tot ABBA heden ten dage, ook een vreemde opmerking. Destijds was het absoluut geen vreemde opmerking. Er werd nog steeds neergekeken op de ‘rete-commerciële bubble-gum’ muziek van ABBA. Gelukkig is dit inmiddels anders: de mening over (en waardering voor) ABBA is universeel zeer groot.

Gold het dedain voor ABBA in alle kringen? Nee, zeker niet. De verkoopcijfers tonen dit wel aan. De miskenning werd vooral gevoeld en (fanatiek) geuit in professionele kringen (critici). Dit kon geen echte muziek zijn. Dit speelde nergens zo sterk als in Zweden zelf, wat een uiterst progressief (muziek) klimaat kende toen ABBA populair werd. Tegenover elk succes werd op de Zweedse televisie zendtijd ingeruimd om te protesteren tegen ABBA en de vercommercialisering van de muziek. Voor een deel van de Zweden gold ABBA als staatsvijand nr 1. Een bespottelijke situatie natuurlijk, maar wel de realiteit.

Hoge/lage cultuur

De situatie van ABBA in Zweden is te projecteren op Doe Maar in Nederland. Hetzelfde initiële dedain, dat inmiddels 180 graden is gedraaid. Een guilty pleasure is dus tijd en plaatsgebonden. Tevens is duidelijk dat een guilty pleasure niet kan bestaan zonder snobisme. Immers, voordat je je schuldig kan voelen over genieten van iets, moeten cultuuruitingen opgedeeld zijn in hoge (=goede) en lage (=foute) cultuur. Degenen die dat, over het algemeen, bepalen zijn muziekcritici, muzieknerds, schrijvers, etc. Die hebben het aantoonbaar vaak mis. Kraftwerk werd destijds door elk zichzelf serieus nemende muziek autoriteit verketterd. Heden ten dage is de discussie, of Kraftwerk uiteindelijk niet belangrijker is gebleken dan The Beatles, zelfs gemeengoed geworden.

Vaststellen guilty pleasure

Het opnemen van items in een guilty pleasure lijst die door anderen totaal niet als guilty pleasure worden gezien, is in dit opzicht helemaal fantastisch, want:

  • de lat hoge/lage cultuur ligt voor de opsteller van de lijst hoger dan die bij anderen ligt;
  • de opsteller identificeert zich niet met de hoge, maar met de top/hoge cultuur (statusverhogend).

Wat helemaal status verhogend werkt is het opnemen van items die niemand anders kent. Daarmee geef je niet alleen aan dat jouw kennis encyclopedisch is, maar ook dat die kennis zich niet beperkt tot de goede kant; ook the dark side is niet onbekend.

Smaakpolitie

Waarom zou je jouw muzieksmaak afzetten tegen de geldende norm? Waarom toch (willen) voldoen aan de smaakpolitie? Waarschijnlijk is de behoefte aan (zelf)bevestiging toch te groot, of is de wens te behoren tot de (hogere cultuur) groep toch te groot en/of belangrijk? Wie het weet mag het zeggen. Ik ben er (nog) niet uit.

Lijst

Ondanks het kleinzielige moralisme, de misplaatste pretentie en de vaststelling dat schaamte voor iets dat je leuk vindt pas echt schaamtevol is, hierbij toch mijn top 10 guilty pleasure albums.

 

John Denver - Greatest Hits (discogs.com)

John Denver – Greatest Hits

(1973)

Mijn vader had deze plaat. De sentimentele muziek, waar, met name, mijn moeder van hield (naast Roxy Music en dan vooral Bryan Ferry).

Mooie liedjes als Leaving On A Jetplane en Rhymes And Reasons.

De laatste was het sleutelnummer tijdens de uitvaart van mijn moeder op 06-12-2012.

Binnen het gezin een geheide tranentrekker.

 

Boney M - Take The Heat Off Me (wikipedia.org)

Boney M – Take The Heat Off Me

(1976)

Daddy Cool, Sunny, Baby Do You Wanna Bump.

Fantastische disco, aangevuld met onder andere een hele foute No Woman No Cry cover.

De eerste hit van Frank Farian, die later met Milli Vanilli hetzelfde zou doen als met Boney M, maar daar toen wereldwijd op werd afgerekend, wat zelfs leidde tot het gedwongen inleveren van de gewonnen Grammy Awards.

 

Meco - Star Wars And Other Galactic Funk (discogs.com)

Meco – Star Wars and other galactic funk

(1977)

Disco, op een manier gebracht, waarvan de ‘echte’ muziekliefhebbers destijds moet hebben gewalgd.

Meer disco dan dit kan niet, maar het werkt wel.

En, zoals echte disco betaamt, uitgebracht via Casablanca Records.

 

O.S.T. - Grease (discogs.com)

O.S.T. – Grease

(1978)

Ik was 12 toen deze film uitkwam en vond het fantastisch!

Al die klassieke liedjes, waar ik nog steeds heel vrolijk van word: Grease, Summer Nights. Hopelessly Devoted To You, Sandy, Beauty School Dropout, We Go Together.

Dé hit van het album vond ik alleen helemaal niets: You’re The One That I Want.

 

Barbra Streisand - Guilty (wikipedia.org)

Barbra Streisand – Guilty

(1980)

Ultra glad album, geproduceerd door Barry Gibb.

Het album groeide uit tot het best verkopende album uit de gehele carrière van Streisand.

Sentimentele romantiek? Jazeker.
Werkt het? Jazeker.
Is het geloofwaardig? Ik vind van wel.

Leukste nummers: Woman In Love, Guilty, What Kind Of Fool.

 

Phil Collins - Face Value (wikipedia.org)

Phil Collins – Face Value

(1981)

Op de een of andere manier is Phil Collins fouter dan fout. Ik vond zijn eerste soloplaat destijds zeer genietbaar. In The Air Tonight is gewoon een erg goed nummer. Ook de Beatles cover van Tomorrow Never Knows is met hoorbaar respect gemaakt.

Het album staat in het teken van (zijn verdriet over) zijn recente scheiding. De teneur destijds was een beetje dat niemand zat te wachten op dit ego-document van een miljonair die zo nodig moest laten zien dat hij het ook niet makkelijk heeft.

 

Genesis - Genesis (discogs.com)

Genesis – Genesis

(1983)

Collins’ bejegening werkte ook door op het moederschip Genesis.

Direct na het vertrek van Peter Gabriel in 1975 werd gezegd dat Genesis nooit meer hetzelfde was/kon zijn. Dit is zeker waar, maar nummers als Mama, That’s All en Home By The Sea zijn prima (pop)nummers.

 

Army Of Lovers - Massive Luxury Overdose (discogs.com)

Army Of Lovers – Massive Luxury Overdose

(1991)

Fantastisch album, als je dit als een ironisch statement opvat.

Crucified is een ongelooflijk grappig nummer met idem clip.

Heel veel plezier beleefd aan dit album.

 

Foxy Brown - Chyna Doll (discogs.com)

Foxy Brown – Chyna Doll

(1999)

Al in de opener van dit album, giert het album gigantisch uit de bocht. The Birth Of Foxy Brown is een zeer grafische weergave van de gebeurtenis.

Maar Hot Spot is dermate goed, zo ongelooflijk funky, dat dat nummer alleen al de aanschaf van dit album rechtvaardigt.

Geproduceerd door onder andere Kanye West.

 

KC & The Sunshine Band - The Very Best Of KC & The Sunshine Band (discogs.com)

KC & The Sunshine Band – The Very Best Of KC & The Sunshine Band

(2003)

Gladde, perfecte muziek, duidelijk gemaakt met het doel er zo veel mogelijk van te verkopen. Dat gebeurde dan ook.

Dat komt niet (alleen) door de uitgekiende marketing. Vele echt goede nummers: (That’s The Way) I Like It, Get Down Tonight, I’m Your Boogie Man, Keep It Comin’ Love en mijn favoriet Please Don’t Go.

 

Dit zijn mijn 10 belangrijkste guilty pleasure albums. Misschien ook maar eens een lijstje maken met alleen nummers…

Heb jij guilty pleasures? Of sta jij echt boven het principe? Laat het weten en ik neem je guilty pleasure op in deze post!!

 

Aanvullingen

Lime – Babe We’re Gonna Love Tonight

(1982)

Van Tom (zie reacties hieronder)

Lime - Babe We're Gonna Love Tonight (radioveronica.nl)

 

Village People – Can’t Stop The Music

(1980)

Van Lisette (zie reacties hieronder), Samantha staat op dit album

Village People - Can't Stop The Music (thecinemasochist.wordpress.com)

 

Rob De Nijs – Het Werd Zomer

(1977)

Van Bert-Jan (zie reacties hieronder)

Rob De Nijs - Het Werd Zomer (robdenijs.nl)

 

The Monkees – (Theme From) The Monkees

(1966)

Van Fons (zie reacties hieronder)

Monkees - Monkees (ratosreturn.blogspot.com)

 

13 reacties

Ga naar reactie formulier

  1. Zo herkenbaar, als ‘puber tegen alles’ moest ik destijds ook niets weten van de ‘commerciële troep’ van ABBA, Boney M en Saturday Night Fever. Inmiddels bekijk en beluister ik de dingen iets anders dan toen en kan ik de bovengenoemde band/act/soundtrack wel waarderen, vooral als kenmerkend voor het tijdsbeeld.

    Mijn guilty pleasure:
    Babe We’re Gonna Love Tonight van Lime.

    Fout door de act die gehouden werd door 2 jonge, hippe tieners deze en de andere Lime song(s) te laten ‘zingen’, terwijl in werkelijkheid een wat ouder, minder representatief Canadees echtpaar achter de zoetsappige, maar o zo catchy synthpop deuntjes van Lime zat.

    1. 🙂 ‘puber tegen alles’! Thx voor je bijdrage. Ik ben wel Lime getrapt dan, kende het achtergrondverhsal niet!

    2. O, en voor ik het vergeet. Ik heb Lime opgenomen, hoor!

    • Bert-Jan Hofmeester op 09-09-2016 om 18:25
    • Reageer

    Erwin, een heel vermakelijk stuk, erg leuk om te lezen. De vergelijking Kraftwerk/Beatles over belangrijkheid is gelukkig algemeen gesteld als een in het publiek gaande discussie. Ik kan mij hierin uitsluitend hogelijk verbazen en hoop dat er bij jou geen twijfel is. Bij mij zou deze vergelijking nooit in de gedachten kunnen komen.
    De lijst is begrijpelijk totdat Phil Collins en Genesis in de lijst opduiken! Die vind ik toch echt niet in het rijtje passen. Ik draai ze zo nu en dan nog wel eens vanwege de kwaliteit en de sfeer die ze ademen. Nothing to feel guilty about ….

    Natuurlijk is alles smaak en persoonlijk gecategoriseerd. Ik wilde mijn verbazing even delen.

    Dank je voor het leuke stuk en de musicale inspratie!
    Bert-Jan

    1. Dank je wel voor je reactie; dat vind ik echt erg leuk om te lezen / horen!

      Ik heb niet zo heel lang gelden op de BBC een interview gezien met Phil Collins dat mede ging over de minachting die hij kreeg van critici, en dergelijke. Hij was er door geraakt, met name ook omdat hij het herkende. Ik zal kijken of ik het voor je kan vinden.

      De opmerking over belang Kraftwerk / Beatles heb ik voor het eerst gezien in de (BBC) documentaire Pop Art. Meerdere mensen / critici daarnaast gehoord daarover. Het belang van de Beatles staat zo vast als een huis, wat mij betreft. Maar m.i. kan het belang van Kraftwerk ook niet onderschat worden.

      Ik hoop dat er nog vele stukjes en reacties volgen 😉

    • Lisette op 09-09-2016 om 19:51
    • Reageer

    Guilty pleasures… misschien wel werk van de OMD (forever live and die), Brian Ferry (let’s stick together en jalous guy) maar ook Megan Trainor en het vrij onbekende nummer van Village People (Samantha). Tsja, nummers die je inderdaad wat doen en leuke herinneringen terug halen. Ik heb niet echt iets met albums, daar verveelt dezelfde muziek me dan te snel voor. Wel een leuk onderwerp! Groetjes, Lisette

    1. Dank je wel voor je reactie. Ik heb de Village People opgenomen (uitstekende bijdrage overigens!).

      Grappig wat je zegt over albums en de verveling. Bij mij is dat precies andersom!

    • Bert-Jan Hofmeester op 10-09-2016 om 00:42
    • Reageer

    Ik vond het moedig van Phil Collins om Tomorrow Never Knows op te nemen voor de eerste soloplaat. De geluidseffecten van het origineel heeft hij goed weten te interpreteren met instrumenten. Op het orgineel van de Beatles zijn het tapeloops met verschillende geluiden die versneld, achteruit gespeeld of vertraagd direct in de mix zijn opgenomen. Luister eerst de Beatles versie en dan Phil Collins, dan krijg je respect voor de poging die hij gedaan heeft hoewel het origineel niet overtroffen wordt.

    Twee leuke wetenswaardigheden:
    – Tomorrow Never Knows is volledig in C, een afwisseling van C en C11 welteverstaan. Dit is en was wel heel uitzonderlijk; de simpelste nummers hebben toch tenminste 3 of 4 akkoorden.
    – Phil Collins is als jongentje te zien in het publiek tijdens een ‘live’ optreden van The Beatles in de film A Hard Days Night. Zijn waardering voor The Beatles zal daar waarschijnlijk begonnen zijn.

    Misschien zijn The Beatles wel mijn guilty pleasure? Tot op heden dacht ik aan Gilbert O’Sullivan – Alone Agian (Naturally), Kamahl – The Elephant Song, Roger Whittaker – The Last Farewell en Rob de Nijs – Het werd zomer, allemaal vreselijk sentimale nummers die op mijn allereerste cassettebandje stonden. Wellicht dat leeftijd en herinnering mede bepalend zijn voor de guilt pleasures. Over mijn lijstje durf ik mij hartelijk te schamen.

    1. Ha, ha, Beatles als guilty pleasure! Ik ben zo vrij dat niet te doen, maar Het werd zomer vind ik een goeie! Ik heb volgens mij de lp direct daarop volgend (Met je ogen dicht). Nee, niet volgens mij: die heb ik! De schaamte voorbij, nietwaar?

      Ben het van harte met je eens dat Tomorrow Never Knows moedig is en ben ook met je eens dat het een prima versie. Uiteraard kan het origineel niet worden overtroffen (nog los van het feit dat Tomorrow Never Knows mijn favoriete Beatles liedje is. Leuke trivia betreffende connectie Beatles en Phil Collins overigens: wist ik niet!

    • Fons Rademaker op 11-09-2016 om 13:39
    • Reageer

    The Monkees,
    Hey hey we’re the monkees of I’m a believer.
    In de zestiger jaren waren de Britse bands toonaangevend met the Beatles voorop. De Amerikanen wilden ook zoiets (the Byrds werden vaak vergeleken met the Beatles maar was toch meer countryrock) en plaatsen een advertentie om 4 leuk uitziende jongens te werven voor een band, spelen en acteren was niet noodzakelijk. Dat werd later wel bijgeleerd. Dus dat werd the Monkees. Er werden quasi komische zeer commerciële filmpjes gemaakt en voor de muziek zorgden uitstekende studiomuzikanten. De Monkees deden maar wat en schoten toch de hitlijsten in met gladde popsongs.
    Als fan van de Stones, the Who, Hendrix, Lou Reed en the Mothers of Invention kon je het niet maken om te zeggen dat je die liedjes wel lekker vond klinken. Nu klinken ze nog steeds wel aardig.

    1. Dank voor je bijdrage en de toelichting!
      Ik zal The Monkees zo snel mogelijk opnemen!
      Leuk van je te horen!

    • Yvon Jonckbloedt op 12-09-2016 om 23:14
    • Reageer

    Ik zie inderdaad een aantal van mijn eigen guilty pleasures terug Erwin( meezingen met John Denver en KC and the sunshineband), maar dat heeft waarschijnlijk te maken met de leeftijd. Laatst heb ik op een feest van een langehare rockfan en vrouw hun guilty pleasure Barbara Streisand gezongen en hoe ze daarbij keken was zo ontroerend dat ik dacht kom er ook maar voor uit want je mag deze muziek gewoon mooi vinden We moeten af van de hokjesgeest.

    1. Hear hear! Dank je wel voor de reactie.

Complimenten/opmerkingen? Graag!