He created Kiss to destroy Kiss… and he lost.
Inleiding
Zoals aangekondigd in het verhaal over de Kiss solo albums overwoog ik destijds een separaat verhaal over de Kiss Meets The Phantom Of The Park televisie uitzending en/of Kiss In Attack Of The Phantoms (de bioscoop release een jaar later). Na de artikelen over de filmdraken Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band en Graffiti Bridge, volgt nu het derde verhaal over een mislukt film avontuur.
1978
Zoals te lezen valt in de verhalen over Alive II en de Kiss solo albums, was 1978 een belangrijk jaar voor Kiss. De band was op de toppen van haar populariteit in de VS. Platen verkochten in de miljoenen, concerten waren steevast uitverkocht en de band was elke week in het nieuws. Er was geen ontkomen aan.
Echter, het einde van die gouden periode kondigde zich wel snel aan. De band was overal, wat resulteerde in ‘over exposure’. Een groot deel daarvan werd veroorzaakt door de merchandising machine, die in 1978 op volle toeren draaide: Marvel stripboeken (met écht Kiss bloed!), een flipperkast, poppen, “Kiss Your Face Makeup” dozen, Halloween maskers, bordspellen, lunch dozen, kaarten, slaapkamer dekbedden en gordijnen, etc, etc. De officiële fanclub, de Kiss Army, had meer dan 100.000 leden. Kiss was één van de eerste bands die haar merchandising erg serieus nam. De rechten op het gebruik van de naam Kiss was in stevige handen van de band en haar management, onder leiding van Bill Aucoin.
Voor het jaar 1978 werd een route uitgestippeld die de populariteit hoe dan ook moest bestendigen en er voor zorgde dat de band niet uit elkaar zou vallen door oplopende irritaties over en weer. En, wellicht belangijker, de band zou voor het eerst in jaren rust krijgen, bijna 3 maanden (met uitzondering van een 5 daagse tour door Japan eind maart/begin april 1978). Die periode werd opgevangen door de uitgave van de eerste verzamelaar, het dubbelalbum Double Platinum, dat op 2 april 1978 werd uitgebracht. Het bevatte een heropgenomen versie van Strutter, zodat ook de Kiss Army een reden had het album te kopen.
Op 11 mei 1978 startten de opnamen van het grotere plan, om de bandleden als ‘superheroes’ te verkopen aan het publiek. Kiss zou een heuse speelfilm gaan opnemen, die in 1978 zou worden vertoond. Na zes weken filmen werd gestart met de opnamen van de Kiss solo albums. Het was nog nooit eerder vertoond, de uitgave van 4 solo albums van bandleden van dezelfde groep op dezelfde dag, 18 september 1978. Op 28 oktober 1978 werd de film Kiss Meets The Phantom Of The Park voor het eerst uitgezonden op de Amerikaanse televisie door NBC.
Zowel Double Platinum als de Kiss solo albums verkochten minder dan de band gewend was geraakt sinds het plotselinge (en onverwachte) succes van het doorbraak album Alive!. Hoe zou de film het doen?
Kiss Meets The Phantom Of The Park
Oorspronkelijk bedoeld als bioscoop film, werd de film als snel teruggebracht naar televisie formaat. Het budget voor de film (toch ruim $2 miljoen) was zodanig dat de sets, de speciale effecten en kwaliteit (waaronder die van de acteurs) eruit zagen zoals ze werden ingezet: goedkoop en niet overtuigend. De film zag er slordig uit, het verhaal was niet te volgen, alle acteurs waren verschrikkelijk, maar de Kiss bandleden waren de echte verliezers. De film zou een kruising worden tussen The Beatles’ A Hard Day’s Night en Star Wars. Wat ze kregen was een film die leek op een real-life aflevering van Scooby Doo, gemaakt door amateurs van de lokale toneelvereniging. Misschien niet zo opmerkelijk als gedacht, want de film werd geproduceerd door Hanna-Barbera, vooral bekend van tekenfilms The Flintstones, The Jetsons en, inderdaad, Scooby Doo.
Het verhaal
Een groot deel van de problemen met de film kwam voort uit het totaal onlogische, onbegrijpelijke en stupide verhaal. Het onderging dan ook vele aanpassingen, voordat er iets was dat op een verhaal zou kunnen lijken. Ace Frehley:
I should have had some idea what to expect when I got the original script and discovered I didn’t have a single line of dialogue. Not one! Every time my character was supposed to speak, the only thing that would come out of his mouth was the sound of a parrot: “Awk!” That’s exactly what was written on the page. Three capital letters, A-W-K.
Fragment uit “No Regrets: A Rock And Roll Memoir” door Ace Frehley
Het verhaal vindt plaats in attractiepark Magic Mountain. Al snel wordt duidelijk dat het echte genie achter de attracties, en met name de vele robots, Abner Devereaux, ontevreden is met het voornemen de band Kiss 3 avonden te laten optreden om zo extra geld voor het park te genereren. Het geld is mede nodig door het slechte onderhoud van een aantal attracties. Ondertussen is Melissa ongerust, ze kan haar vriendje Sam, assistent van Devereaux, niet meer vinden.
Tevens zijn er 3 ‘hooligans’ die het park en de gasten terroriseren. Zij worden, net als Sam, als robotische slaven ingezet voor de gemene plannen van Devereaux, middels een elektronisch apparatuur, die in de nek wordt geplaatst. De directeur van het park moet Devereaux ontslaan, vanwege zijn toenemende rare gedrag en het negeren van de veiligheid van de klanten. Devereaux zweert wraak.
Die avond treedt Kiss voor het eerst op. Na het concert laat Devereaux een robot kopie van Gene Simmons los op het park, waarbij hij beveiligingsbeambten verwondt. De volgende dag wordt de band, die allen op hoge stoelen langs het zwembad zitten (?), ondervraagd, maar er volgt geen (re)actie. Melissa vraagt de band om hulp, Devereaux stuurt Sam om de talismannen van de band (die de band haar ‘krachten’ geven) te halen, maar dat mislukt.
Na het tweede concert speelt de band Beth in het park en gaat op zoek naar Devereaux, maar lopen in de val. Ze worden aangevallen door robotische witte apen. De band wint, maar wordt uiteindelijk toch gevangen genomen, nadat een tweede poging de talismannen te stelen is gelukt.
De dag van het derde concert gaan de robot Kiss figuren op weg naar het concert en ze spelen daar Rip And Destroy (een bewerking van Hotter Than Hell), tot grote ontevredenheid van het publiek, die echter een paar seconden later meebrult. Devereaux’s plan om chaos te creëren lijkt toch te lukken… Maar via teleportatie krijgt Kiss de talismannen net op tijd terug. Er volgt een strijd op het podium, de echte Kiss wint en het eindigt toch nog goed. Sam krijgt de controle weer terug, Melissa is blij en Devereaux zit in een stoel als een soort pop en is klaarblijkelijk niet meer in staat kwaad te doen…
De live beelden van KISS, die zijn gebruikt in de film, werden opgenomen op 19 mei 1978, tijdens een concert dat de band gaf op het Mountain View terrein. Ruim 8000 mensen verzamelden zich op het parkeerterrein voor de, destijds spliksplinternieuwe, achtbaan Colossus, die in de film ruim vertegenwoordigd was. Kaartjes waren verkrijgbaar via radio station KTNQ FM, waar DJ “The Real” Don Steele (ook te zien in de film) gratis tickets weggaf tijdens zijn uitzending.
Ontvangst
De film werd op 28 oktober 1978 voor het eerst uitgezonden op televisiestation NBC. De film werd afgekraakt in de pers. De band zelf schaamde zich kapot en wilde er jarenlang niet aan herinnerd worden. Het verhaal gaat dat iedereen die voor de band werkte verboden werd de naam überhaupt te laten vallen… Ook fans waren ernstig teleurgesteld. De film was ruim een half uur onderweg voordat de band voor het eerst ten tonele verscheen. Ook hun muziek was niet te horen geweest in de film tot dan toe. De acteertalenten van de bandleden was uiterst beroerd. De stem van Peter Criss bleek nagesynchroniseerd.
Paul Stanley:
When the movie was finished, we saw it at a screening at the Screen Actors Guild Theater on Sunset Boulevard. If you thought it was bad on a TV screen, you should have seen it on the big screen! People openly laughed. I slunk down in my seat. It was humiliating. The finished film was absolutely awful, and to have to stand when the lights came up while various people who had been involved with it came over to lie to me about how great it was made it that much more humiliating.
Fragment uit “Face the music: A life exposed” door Paul Stanley
Acteur Anthony Zerbe, die de rol van Abner Devereaux speelde, heeft zijn verbintenis met de film uit zijn verleden gewist. Op zijn eigen website, waar een uitgebreide televiie en fimografie is opgenomen ontbreekt elk spoort van Kiss Meets The Phantom Of The Park/Kiss In Attack Of The Phantoms.
Kiss In Attack Of The Phantoms
De film werd bewerkt en kreeg een bioscoop release in Europa, onder de naam Kiss In Attack Of The Phantoms. De Nederlandse première was op 11 oktober 1979. De film werd hier en daar aangepast, zodat het verhaal iets begrijpelijker zou worden. Er werd veel muziek aan de film toegevoegd, waaronder veel muziek van de Kiss solo albums. Er zijn zelfs kopieën waar de reguliere videoclips van I Was Made For Loving You en Sure Know Something, beiden afkomstig van het Dynasty album dat op 23 mei 1979 was uitgebracht, de film onderbraken. Maar ondanks alle verbeteringen aan de film, werd het resultaat alsnog afgekraakt en werd het neergezet als een kinderfilm.
Recensie
Was het zo slecht dan? Het korte antwoord: ja.
De acteerprestaties, de sets, de speciale effecten, het verhaal, de vechtscenes, de zogenaamde speciale krachten, alles was dermate bespottelijk, dat het enige gevoel waarmee de kijker overbleef plaatsvervangende schaamte was. Speciale aandacht moet worden besteed aan de stand-ins. Niemand lijkt ook maar een beetje op de ‘echte’ Kiss karakters, maar die van Ace Frehley steekt de kroon. De stand-in is de zwarte stuntman Alan Oliney, die een paar keer vol in beeld is.
Maar, er zijn mensen die het een leuke film vinden en zelfs zeggen dat het verplichte kost is om een inkijkje te krijgen in (eind) jaren (19)70 rock scene. Dat is het niet. Voor dit verhaal heb ik de film opnieuw bekeken en vond ‘m minder erg dan Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band, maar het scheelde eerlijk gezegd niet al te veel.
Ik zag de film begin 1980 toen deze in Alkmaar werd vertoond in de niet meer bestaande bioscoop de Harmonie. Ik kan me helaas niet meer herinneren wat ik van de film vond. Ik weet nog wel dat ik de concertbeelden fantastisch vond. Ik had al eens eerder bewegende beelden gezien van Kiss in een live setting op de Nederlandse tv (volgens mij bij Veronica’s Countdown), maar nog nooit in kleur.
De cast
Kiss
- Ace Frehley – Ace Frehley aka Spaceman
- Gene Simmons – Gene Simmons aka Demon
- Paul Stanley – Paul Stanley aka Starchild
- Peter Criss – Peter Criss aka Catman
Anderen
- Anthony Zerbe – Abner Devereaux
- Carmine Caridi – Calvin Richards
- Deborah Ryan – Melissa
- Terry Lester – Sam Farell
- John Dennis Johnston – Chopper
- John Lisbon Wood – Slime
- Lisa Jane Persky – Dirty Dee
- John Chappell – Sneed
- Don Steele – Don Steele
- Brion James – bewaker
Na Kiss Meets The Phantom Of The Park
Het plan om Kiss nog succesvoller te maken mislukte. Was Double Platinum nog minder succesvol dan gehoopt, het debacle met de Kiss solo albums (lees ook het verhaal Kiss solo albums: Ace Frehley) en de film deed de band geen goed.
De relatie met manager Bill Aucoin kreeg de eerste klappen te verwerken. De Kiss solo albums gaven zowel Peter Criss als Ace Frehley de overtuiging dat ze ook zonder Kiss verder zouden kunnen. De film zette de band zeker niet neer als superhelden, eerder als hopeloze clowns in een amateur toneelstukje. Ze leken in geen enkel opzicht op de ‘supersterren’ die ze begin 1978 nog waren.
Op 23 mei 1979 liet de band voor het eerst in twee jaar weer van zich horen met nieuwe muziek: Dynasty. Ook Kiss had toegegeven aan de disco rage, die binnen twee maanden als toverslag bij heldere hemel zou gaan verdwijnen (zie het artikel over Disco Demolition Night). Met de disco/rock nummers I Was Made For Loving You en Sure Know Something kreeg Kiss succes in Europa, maar in de VS was het minder. De The Return Of Kiss tour raakte niet uitverkocht en shows moesten worden afgezegd vanwege tegenvallen verkopen.
Eind 1979 verliet Peter Criss de band. Twee jaar later vertrok Ace Frehley en werd manager Bill Aucoin ontslagen. De gouden tijd van Kiss was tegen die tijd iets uit een heel ver verleden. Op 18 september 1983 verscheen de band voor het eerst zonder make-up op televisie. De ‘echte’ gezichten van alle originele Kiss leden waren nu bekend.
Van 1996 tot en met 2000 kwam de originele line-up van Kiss weer bij elkaar en tourde over de hele wereld met het complete Kiss circus, inclusief bommen, vuur en make-up. De band ging daarna door met andere muzikanten en stopte op 2 december 2023 echt, na de aankondiging dat Kiss door zou gaan als avatars.
Kiss en films
Kiss zou nog twee maal in films acte de preseance geven:
- Detroit Rock City (1999)
In 1978 zijn vier middelbaar scholieren weg van Kiss en doen alles om hun helden te kunnen zien spelen in Cobo Hall in Detroit. Een leuke film, die een mooi beeld geeft van muziekbeleving eind jaren (19)70. Kiss treedt aan als zichzelf wanneer de jongens het concert uiteindelijk toch bijwonen. - Scooby-Doo And Kiss: Rock And Roll Mystery (2015)
De reünie met Hanna-Barbera. Niet verwacht, toch gekomen. Het onderwerp lijkt ook nog hetzelfde te zijn. Kiss (in de rol van superhelden) helpt de Scooby Doo gang met een issue op een pretpark. Veel Kiss muziek, humor (ook ten koste van Kiss zelf) en de stemmen van Kiss destijds (zonder Ace Frehley en Peter Criss).
Ter afsluiting
De film is sporadisch uitgebracht op video en kan als DVD worden aangeschaft als onderdeel van de boxset Kissology Volume Two: 1978-1991. Hierin is de Europese versie (Kiss In Attack Of The Phantoms) opgenomen.
Wat vind jij van de film? Laat het weten!
Video
Bij dit verhaal is een video opgenomen. Klik op de volgende link om deze te zien: Video: Kiss en de film die niet genoemd mocht worden.