Queen – Musicland Studios München 1979
Inleiding
Zoals al te lezen viel in de artikelen over Jazz en, met name, Like Killers, was voor mij de Queen koek op na Like Killers. Het laatste studio album dat ik echt goed vond was Jazz. Maar is dat terecht? Is The Game echt zo middelmatig dan?
Na Jazz en Live Killers
Het eerste live album van Queen, Like Killers, werd uitgebracht op 22 juni 1979. Het was een weergave van de tour in het kader van het destijds laatste studio album Jazz, een album waar ik van hield. Tijdens het samenstellen van het dubbele live album Like Killers werd het idee geopperd of de band niet de soundtrack wilde maken voor de Flash Gordon film. Regisseur Dino De Laurentis wist klaarblijkelijk niet wie/wat Queen was, aangezien zijn vraag was “…but who are the queens?” Na wat meer achtergrond informatie werd Queen benaderd en ze accepteerden.
Ook al had de band de Mountain Studios in Zwitserland gekocht, zodat ze in alle rust konden werken aan nieuw materiaal, de sessies voor het eerstvolgende studio album zouden daar niet plaatsvinden. Ook werd, voor de tweede keer, en nu voorgoed, afscheid genomen van producer Roy Thomas Baker. De band was niet geheel tevreden met de werkwijze en productie van Jazz en dus werd er gezocht naar een nieuwe producer. Die werd gevonden in de persoon van (Reinhold) Mack, die eerder al had meegewerkt aan albums van de Scorpions, Deep Purple, Rory Gallagher en The Rolling Stones, maar voornamelijk bekend was als medeoprichter van Giorgio Moroder’s Musicland Studios in München, West-Duitsland. Halverwege juni 1979 zei Moroder tegen Mack “I hear you are working with Freddie Mercury.” Mack wist nog van niks…
Queen – Crazy Tour 1979 – Tour program
Eind juni 1979 dook de band voor het eerst de studio in met Mack om aan elkaar te wennen en te testen of de manier van werken wat zou kunnen opleveren. De juni/juli sessie leverde 4 (complete) nummers op voor een eventueel volgend project, waaronder Crazy Little Thing Called Love, een door Freddie Mercury geschreven rockabilly nummer dat op 12 oktober 1979 als single werd uitgebracht. Het werd een grote hit, in de VS hun grootste hit tot dan toe, het haalde de eerste positie in de Billboard hitlijst! Tevens greep Queen de kans aan om het imago wat op te poetsen.
‘Crazy Little Thing Called Love’ took me five or ten minutes. I did that on the guitar, which I can’t play for nuts, and in one way it was quite a good thing because I was restricted, knowing only a few chords. It’s a good discipline because I simply had to write within a small framework. I couldn’t work through too many chords and because of that restriction I wrote a good song, I think.
Freddie Mercury, Melody Maker, 05-02-1981
De band was vrij van oktober tot en met januari. Nou ja, vrij, er moest vanaf eind november wel een maand worden getoerd door het VK, Schotland en Ierland. De Crazy Tour was een groot uitverkocht succes, waar de nieuwe nummers Crazy Little Thing Called Love en Save Me hun live debuut kregen.
Op 25 januari 1980 werd de single Save Me uitgebracht, wat minder succes had dan de voorgaande single. Hierna ging de band tussen februari en mei 1980 weer de studio in om nieuwe nummers op te nemen en het komende album af te maken. De band had inspiratie gekregen en de opnamen verliepen voorspoedig. Naast muziek voor The Game werd ook een start gemaakt met muziek voor de Flash Gordon soundtrack. Op 30 mei 1980 werd de single Play The Game uitgebracht, vergezeld door een video waarin Mercury voor het eerst met snor aantrad. De snor zou al snel bijna een eigen leven gaan leiden, zeker in de VS.
Queen – The Game
The Game
Op 30 juni 1980, iets meer dan een jaar na Like Killers, zag The Game het licht. Het album werd een grote hit, met name in tot dan toe onontgonnen gebieden Canada en de VS. In Europa was het minder succesvol dan voorgaande albums, ook al kon het absoluut geen mislukking worden genoemd.
Het imago van de band was nieuw, de jaren (19)80 waren ook voor Queen begonnen. Het was pop dat de klok sloeg. Rock was er nog wel, maar op een paar spaarzame momenten. Rockabilly had het album geïntroduceerd, de oude Queen sound was in de vervolgsingles wat gemoderniseerd, maar de monster hit kwam voort uit disco/funk en Chic invloeden: het door John Deacon geschreven Another One Bites The Dust.
Michael Jackson & Freddie Mercury 1980
Another One Bites The Dust
In het Engelse muziekblad NME zei Chic’s Bernard Edwards: “Well, that Queen record came about because that bass player… spent some time hanging out with us at our studio”. Of dat waar is, is onbekend.
I’d been wanting to do a track like ‘Another One Bites The Dust’ for a while, but originally all I had was the line and the bass riff. Gradually, I filled it in and the band added ideas. I could hear it as a song for dancing but had no idea it would become as big as it did. The song got picked up off our album and some of the black radio stations in the US started playing it, which we’ve never had before. Michael Jackson actually suggested we release it as a single. He was a fan of ours and used to come to our shows.
John Deacon, Bassist & Bass Techniques, april 1996
Het werd de tweede (en laatste) nummer 1 hit in de VS. Met 12 miljoen verkochte exemplaren is het (nog steeds) de meest succesvolle single uit het complete Queen oeuvre. Zoals John Deacon al stelde haalde Michael Jackson de band over het nummer als single uit te brengen, en met succes. Voor even was Queen in de VS de grote band die het al jaren in Europa was. In tegenstelling tot eerdere albums, was The Game meer op ritme geënt en minder op melodie en laag-op-laag-op-laag koortjes, de muziek was directer. Maar de meest opvallende wijziging was toch wel de mededeling in de liner-notes van het album.
This album includes the first appearance of a Synthesizer (an Oberheim OBX) on a Queen album.
Daarnaast was de productie helder en meer down-to-earth, waardoor het materiaal frisser klonk.
Yeah, that was when we started trying to get outside what was normal for us. Plus we had a new engineer in Mack and a new environment in Munich. Everything was different. We turned our whole studio technique around in a sense, because Mack had come from a different background from us. We thought there was only one way of doing things, like doing a backing tracks: We would just do it until we got it right. If there were some bits where it speeded up or slowed down, then we would do it again until it was right. We had done some of our old backing tracks so many times, they were too stiff. Mack’s first contribution was to say, “Well you don’t have to do that. I can drop the whole thing in. If it breaks down after half a minute, then we can edit in and carry on if you just play along with the tempo”. We laughed and said “Don’t be silly. You can’t do that”. But in facts, you can. What you gain is the freshness, because often a lot of the backing tracks is first time though. It really helped a lot. There was less guitar on that album, but that’s really not going to be the same forever; that was just an experiment.
Brian May, On The Record, 1982
Queen – The Game – Platina certificering Denemarken
Ontvangst
De vraag is hoe de ontvangst nu was. Het album was poppier, minder bombastisch dan voorheen. Was de beschuldiging van fascisme (lees het verhaal over Jazz) nu verleden tijd?
Rolling Stone magazine, die Queen in hun Jazz recensie de “first truly fascist rock band” noemde, was iets milder, maar “simply because it’s harder to get annoyed with a group that’s plugging away at bad rockabilly than with one blasting out crypto-Nazi marching tunes”. De Washington Post schreef “After five years of unchallenging, dismal albums, this was supposed to be Queen’s comeback. But no such luck.” Het Engelse NME gaf hun recensie de titel “Abandon hope: all ye who enter here…” mee, wat eigenlijk alles zegt. Sounds plaatste een vernietigend artikel met een foto van Freddie Mercury, met een getekende snor op zijn gezicht en het onderschrift “The loser”. Alleen Record Mirror was positief: 5 (van 5) sterren. Ook de Nederlandse pers was niet onder de indruk: “… is de prijs die er voor The Game moet worden neergelegd te hoog” (Algemeen Dagblad), “summiere pogingen tot vernieuwing” (Het Parool) en “Het geluid dat ze maken is dan ook typisch kapsonesgeluid”.
Het is duidelijk, Queen en de pers waren geen vrienden tijdens hun hoogtijdagen en The Game zou daar geen verandering in brengen. Inmiddels wordt er anders gekeken naar het oeuvre van de band, en ook naar The Game. Het album zal nooit allerlei “best of all time” lijstjes halen, maar wordt meer op waarde geschat en gezien als een prima pop album.
Recensie
En, dat is precies wat er mis mee was. Voor mij had Queen destijds afgedaan. Het ronduit verschrikkelijke Crazy Little Thing Called Love was al een eerste indicatie, maar de singles Save Me en Play The Game waren de definitieve nagels aan de doodskist.
Destijds vond ik Dragon Attack en Rock It (Prime Jive) dé nummers van het album. Dat vind ik nog steeds. Ik had de hoop dat er na al die jaren meer zou zijn bijgekomen. Met uitzondering van Another One Bites The Dust geldt dat voor geen enkel nummer op dit album. De hele tweede plaatkant na de kantopener Rock It (Prime Jive), is ver onder de maat.
In een tijd dat The Police net hun beste album had afgeleverd (Reggatta De Blanc), de 2-Tone revival furore maakte (The Specials, One Step Beyond…, Too Much Pressure, I Just Can’t Stop It en More Specials dat onderweg was), The Clash in een creatieve piek zat (London Calling en het toekomstige Sandinista!), The Cure net haar invloedrijke Seventeen Seconds had uitgebracht en talloze andere bands het ene na het andere prachtalbum uitbrachten, klonk Queen hopeloos ouderwets en inspiratieloos. Wat dat betreft is één blik op de spuuglelijke hoes het ultieme bewijs.
Queen – The Game – Singles
Singles
Het album bracht maar liefst 5 singles voort.
- Crazy Little Thing Called Love
(uitgebracht op 12 oktober 1979) - Save Me
(uitgebracht op 25 januari 1980) - Play The Game
(uitgebracht op 30 mei 1980) - Another One Bites The Dust
(uitgebracht op 22 augustus 1980) - Need Your Loving Tonight
(uitgebracht op 18 november 1980 in de VS)
Queen – The Game – Hoes achterkant
Nummers
Het album is het kortste albums van Queen ooit, met een totale speelduur van 35:42.
- Play The Game $
- Dragon Attack #
- Another One Bites the Dust *
- Need Your Loving Tonight *
- Crazy Little Thing Called Love $
- Rock It (Prime Jive) %
- Don’t Try Suicide $
- Sail Away Sweet Sister #
- Coming Soon %
- Save Me #
Geschreven door:
Freddie Mercury $
Brian May #
Roger Taylor %
John Deacon *
Queen – The Game – Binnenhoes
Muzikanten
- Freddie Mercury – zang, piano, synthesizer; gitaar op Crazy Little Thing Called Love; intro zang op Rock It (Prime Jive); tussen zang op Sail Away Sweet Sister
- Brian May – gitaar, achtergrondzang, synthesizer; piano op Save Me; zang op Sail Away Sweet Sister
- Roger Taylor – drums, percussie, achtergrondzang, synthesizer, gitaar; co-zang op Coming Soon; zang op Rock It (Prime Jive)
- John Deacon – bas; gitaar, piano op Another One Bites The Dust; gitaar op Need Your Loving Tonight
- Mack – synthesizer
Queen 1980
Na The Game
Van oktober tot en met begin november 1980 zat Queen in de studio om de Flash Gordon soundtrack af te maken. De opnamen vonden plaats tijdens een pauze in de bijna 9 maanden durende Queen tournee die op 30 juni 1980 startte in de VS en eindigde op 21 maart 1981 in Brazilië.
De snor van zanger Freddie Mercury leidde tot geruchten dat hij wellicht homoseksueel zou kunnen zijn. Vrouwen die de zwarte nagellak misten en het (mannelijke) macho publiek, in met name de VS, accepteerde dat niet en het podium werd schijnbaar overspoeld met wegwerp scheermesjes om die ellendige snor af te scheren. Er zijn bootleg opnamen beschikbaar waarin Mercury de snor benoemt.
Do you girls like this mustache? Any boys like the mustache? A lot of people are hating it – I don’t give a fuck, actually… it’s my mustache and I’m gonna keep it!
Mercury ging niet in op het ‘verzoek’ de snor te verwijderen. De snor bleef, tot en met 5 april 1984, de dag dat hij het tussensegment filmde voor de I Want To Break Free video. De snor kwam snel daarna terug en bleef tot 1987, het jaar waarin hij de officiële bevestiging kreeg dat hij HIV patiënt was.
The Game luidde een nieuwe tijd in voor Queen. De koppeling met producer Mack en Mercury’s enthousiasme voor de nachtclubs in München, veranderde Queen’s muzikale route. Met The Game werd de VS veroverd, voor een periode van ongeveer een jaar. De soundtrack voor de Flash Gordon film werd nog als een afwijkend project gezien, maar met het volgende album (Hot Space) was dat momentum voorbij.
Tegen die tijd was Queen helemaal van mijn radar verdwenen en kwam daar pas weer echt op toen Mercury in 1991 overleed aan de gevolgen van AIDS (een zeer tijdelijke opleving rond Live Aid daargelaten). Ik begon terug te luisteren naar wat ik tijdens mijn vroege kinderjaren zo mooi had gevonden en herontdekte met name de Sheer Heart Attack en Jazz albums.
Ter afsluiting
Wat vind jij van The Game? Laat het weten!
Video/Spotify
Bij dit verhaal is een video opgenomen. Klik op de volgende link om deze te zien: Video: Queen stelt teleur met The Game. De A Pop Life afspeellijst op Spotify is ook aangepast.
