Prince – De 15 beste B-kantjes!

Prince And The NPG – Gett Off & Clockin’ The Jizz

Edward’s top 15 Prince B-kantjes

1. Shockadelica
   Oorspronkelijk bedoeld voor zijn alter-ego Camille LP, en ook voor een single b/w Housequake eind 1986. Het hele Camille-avontuur werd opgenomen terwijl Prince experimenteerde met zijn stem in een kunstmatig gepitchte stijl om een androgyne toon te creëren. Weken voor de release werd het project om onduidelijke redenen teruggetrokken. Het evolueerde naar Crystal Ball, dat ook werd opgeschort, en uiteindelijk in Sign O’ The Times. Het nummer werd naderhand toch uitgebracht als de B-kant van de If I Was Your Girlfriend (oorspronkelijk ook van de Camille LP) single in 1987; beide nummers hebben de Camille-stem.
   Dit nummer is simpelweg een Genie aan het werk. Met hoofdletter G. Eigenlijk moet men naar dit nummer luisteren als een soort alternatieve kunst. Je kunt het niet absoluut labelen: pop? rock? soul? funk? Hoe dan ook, Shockadelica is Prince op zijn hoogtepunt van creativiteit terwijl hij andere middelen durft te gebruiken om zijn talent, visie, inspiratie en vindingrijkheid over te brengen. Het is eigenzinnig & onconventioneel Prince. Überfunky, pakkend en een absoluut genot om naar te luisteren, en een heerlijk feestnummer. Ik krijg kriebels op mijn rug, elke keer als ik de introductie van dit nummer hoor; je wilt meteen een feestje gaan bouwen. Het lijkt in elk geval erop, dat Prince veel plezier had met het opnemen van dit nummer. Mijn eerste ervaring met dit nummer was toen ik in 1987 de UK picture disc 12″ kocht, dus dat voegde zeker een extra dimensie toe …. onmiddellijk werd ik er door aangetrokken (we wisten in die tijd, zeker weten, nog niets over het Camille-personage). Al met al, mijn favoriete B-kant aller tijden.
   Betekenis van Shockadelica? Hoogstwaarschijnlijk gaat het om een gevoel dat je krijgt wanneer je een verleidelijke vrouw tegenkomt, zonder de suggestie dat het gevoel wederzijds is, zeker niet in dit geval. Hier heeft de vrouw alle macht, bijna in een bovennatuurlijke staat (met het heksengedeelte in het lied als metafoor). De lyrics zijn buitenaards.
2. Feel U Up
   Net als bij Shockadelica, raak ik meteen in een soort van opgetogen toestand wanneer ik dit nummer hoor. Het is zo pakkend, je wordt meteen meegezogen door de energie. Do your dance ….. alweer een nummer van de Camille LP. De hele opzet van dit concept is zo geniaal. Funky as hell. Bij wijze van spreken kan ik elke week naar dit album luisteren en me nooit vervelen. Zoals al gezegd bij Shockadelica, is dit mijn ultiem feestalbum.
   Oorspronkelijk geconstrueerd in 1981 na de Controversy-release (en nu verkrijgbaar, enigszins bewerkt, op de 1999 Super Deluxe Edition uit 2019), werd het nummer opnieuw opgenomen in het najaar van 1986 voor het Camille-album, dit keer vele malen funkier, maar dus weer geen release. Deze laatste mix vond uiteindelijk toch zijn weg naar het publiek als de B-kant van Partyman in 1989, weer een perfecte match (zie nummer 1), omdat op het nummer Partyman ook een gepitchte stem wordt gebruikt.
   Prince zet zijn seksuele frustratie van het Shockadelica-thema voort en probeert nog steeds de vrouw van zijn verlangen te veroveren. Je zou dus kunnen zeggen dat de nummers 1 en 2 perfect op één lijn liggen. Weer een feestje met schaamteloos perverse teksten. Mede omdat ik er zeker van ben dat iedereen zal opmerken dat het woord ‘feel’ op zo’n manier wordt uitgesproken dat je het woord ‘fill’ gemakkelijk kunt horen, wat nog beter bij de inhoud van de tekst past.
3. Erotic City
   De volledige titel is eigenlijk: Erotic City (Make Love Not War; Erotic City Come Alive) zoals vermeld op de 12″ Let’s Go Crazy waar dit nummer de B-kant van is. Gemakkelijk een van de meest gevierde, en zeker een van de meest controversiële killer B-sides.
   Na de iconische single When Doves Cry/17 Days (zie 17 Days), was ik in juni 1984 naarstig op zoek naar de allereerste persing van de Purple Rain LP, op paars vinyl wel te verstaan. Er was uiteindelijk maar één winkel die ‘m bleek te hebben. En dat was niet eens een platenwinkel maar gewoon een groot supermarktconcern die toevallig ook een selectie had van de best verkopende LP’s van dat moment. Heel grappig hoe dat verliep … de platen waren namelijk allemaal gesealed daar. Dus ik moest toch heel brutaal de seal openritsen om te zien welke kleur LP erin zat. Meteen natuurlijk een verkoper op m’n nek: hé, je kunt niet zomaar het plastic eraf halen. Ik, terugkijkend met een gezicht van: watch me! Ik meldde hem kalm: wil even checken of de LP paars is. Hij: yeah right, watcha talking ‘bout? En toen kwam de plaat eruit rollen: inderdaad, paars! Haha! Dat gezicht van die verkoper … oh wow, ik koop er ook meteen eentje! Dus we moesten er hartelijk om lachen naderhand.
   Nu ik deze persing eindelijk had kunnen bemachtigen, was ik erg enthousiast over de volgende 12″ op het menu die op het punt stond van uitkomen, in de late zomer van 1984. Op een of andere manier wist ik al dat deze 12″ een langere dance-mix had van Let’s Go Crazy maar ook een unieke B-kant, niet op het Purple Rain-album. Begrijpelijk, want Erotic City komt niet voor in bijbehorende film. We waren nog een decennium weg van het internet en de enige nieuwskanalen destijds waren muziektijdschriften (vooral de Britten waren behoorlijk up-to-date) en de radio. Ik gok dat ik het wist van een advertentie in de Britse New Musical Express? Ik moest deze 12-inch gewoon meteen hebben, zodra ie uitkwam. Dus op de dag van release, ging ik meteen naar de stad, slenterend elke platenzaak af, en er waren d’r nogal wat in die dagen. Maar niet elke winkel verkocht import 12-inches uit de USA. En houd in gedachten dat de USA 12″ veel eerder op de markt was, in vergelijking met de Europese 12″. Terug naar 1984 … slechts één winkel, die ook importeerde, had net een pakket van de USA 12″ binnengekregen, een uur eerder zoiets. Het moest nog allemaal worden uitgepakt. OK erg leuk, maar het kan me niet schelen … alsjeblieft nu?! (ik was in die dagen vreeslijk ongeduldig). Maar gelukkig begreep de verkoper mijn drang en met Prince die destijds een zeer goed verkopend artiest was, pakte hij de doos met een grote glimlach uit en ik kreeg mijn 12″ tot mijn grote vreugde. Ik luisterde meteen naar de plaat in de winkel via heerlijk overdreven koptelefoons met veel bas en danste op het hele nummer in de winkel, vooral met de wetenschap van dat extra instrumentaal gedeelte van 3 minuten op Let’s Go Crazy. Wow, gewoon WOW … ik was helemaal verbluft. Dit was geweldig spul! Nu de B-kant alsjeblieft. Eeeeuhm OK … wtf is dit nummer? … daar heb ik wellicht wat roodachtige wangetjes gekregen … die teksten! Ze zijn nogal … onbeschaamd en sleazy. En voor mij was dit een eerste ontmoeting met Sheila E, wiens album The Glamorous Life ik toen nog niet zo goed kende, hoewel ik wist wie ze was. Plus: wat is er met de stem van Prince ?! Het was het eerste nummer ooit waarop Prince zijn versnelde stem gebruikte, later volledig gerealiseerd in het Camille-project … wordt het al een terugkerend thema?! (zie Shockadelica en Feel U Up). Erotic City bevat feitelijk een kakofonie aan stemmen; sommigen versneld, sommigen vertraagd, sommigen van Prince zelf, sommigen van Sheila E.
   Gewoon zo weggeblazen door deze 12″… Erotic City heeft zo’n aanstekelijke groove. Slim tekstgebruik, de aandacht van iedereen opeisend. Het kale arrangement van het nummer -alhoewel zeer overtuigend- herinnert aan de schaarse opzet van When Doves Cry, ofschoon hier een ongelooflijke baslijn aanwezig, naast dat het nummer heerlijk funky is. Het werd gezegd dat Prince aanzienlijk geïnspireerd werd door Laid Back’s White Horse voor dit nummer. Luister daar maar eens naar.
   Ik besloot meteen daar in de platenwinkel dat dit mijn favoriete 12″ was … nou ja, voor 1984 in ieder geval. Dus je begrijpt, zeer goede herinneringen aan deze specifieke release. Het hele pakket, een A-kant met een heerlijke dancemix, een unieke B-kant in zijn uitgesponnen vorm, maar ook vanwege de iconische motorhoes (USA 12 “); sorry, ik ben niet bepaald dol op de Europese fotohoes, ondanks dat het een fragment uit de film is. ?
4. 17 Days
   Een absolute favoriet bij fans, denk ik. Ook hier weer, met een kaal arrangement, leek het zeer effectief te werken. Een zeer gedreven track. Dus is 17 Days een uiterst geschikte B-kant voor When Doves Cry, ook schaars van opzet. Zo’n krachtige combinatie en een iconische single release. Terugkijkend herinner ik me erg geïntrigeerd te zijn door Prince. 1999 was reeds op dat moment mijn favoriet dansdeuntje. Deze artiest, favoriete kleur paars, op zoek naar de grenzen van gender, het dragen van hoge hakken en een paarse trenchcoat … in de zomer van 1984 werd het echter absoluut kosmisch. De single When Doves Cry was meteen zó iconisch. Ik denk dat ik de hele zomer dat nummer speelde in de zwembaden … dat kale arrangement, geen bas, die vocalen … die geweldige paarse hoes met alleen Prince erop die een donkere bril draagt. Episch!
   De track 17 Days valt op door het contrast van de trieste en eenzame teksten (van een minnaar die al 17 dagen weg is) tegen het nogal vrolijk klinkend ritme. Hoewel, de duidelijk gedreven monotone beat (nee, niet saai!) lijkt misschien op de sleur en eenzaamheid van de dag? Wendy en Lisa zorgen voor achtergrondzang, maar zij zijn niet de enige. Omdat dit nummer origineel bedoeld was voor een tweede LP met Vanity 6, kun je nog steeds de achtergrondstem van Brenda Bennett horen.
   Ongeveer 35 jaar later werd eindelijk een volledige versie (7:23) ontdekt in de kluizen, met een uitgebreid instrumentaal gedeelte (nadat de vertrouwde 3:54 versie wegzakt), evenals extra lyrics. Een absoluut genot om dat te horen en ook om te weten nu dat het zelfs bestond! Jammer dat het nooit werd uitgebracht op de 12″ van When Doves Cry. Dat zou die release ongetwijfeld perfect hebben gemaakt.
   Ook nog uitgebracht in 2018 als een piano-repetitie van 6 minuten op Piano & A Microphone 1983.
5. La, La, La, He, He, Hee
   Alleen een leuk nummer als er naar geluisterd wordt in de originele lange versie. Het lijkt misschien een beetje veel voor een nummer van 10 minuten over een kat in een boom, maar als je een groove hebt die werkt, maakt het niet echt uit waar de tekst over gaat. Heel grappig, levendig en anders. Ik word altijd superblij als ik dit nummer hoor. Gebaseerd op een opzwepende energiebeat die doet denken aan P-Funk, wat een achtervolging tussen een kat en een hond simuleert; en tevens een snaredrum die klinkt als de blaf van een hond, afkomstig van een sample-synthesizer. Sheila E. zingt ook mee.
   Het nummer is gemaakt als reactie op een uitdaging van Sheena Easton die beweerde dat Prince geen liedje zou kunnen schrijven van zo’n basiszin over een kat in een boom die een hond plaagt (Sheena sarcastisch). Maar Prince antwoordde ‘dat zou een lied kunnen zijn’. Sheena van haar kant: ‘wat wil je dat ik zing? La La La He He Hee, ik hou van jou, jij houdt van mij? ‘. Prince stemde toe, tot haar verbazing, en zei: ‘Ja, dat zou best schattig zijn; ga je gang en schrijf het’ … wat resulteerde in haar co-credit op de track.
6. ♥ Or $
   a.k.a. Love Or Money. En wat hebben we hier? Ja, alweer ….. een Camille-track. Hoewel nooit bedoeld voor het project en niet beschouwd als een Camille-track als zodanig door Prince. Een nummer met een Parade-achtige sfeer, hoewel vol met verrassende instrumentatie, wat het een voller/drukker gevoel geeft, vergeleken met de schaarse productie van de andere nummers op het Parade-album. Een kort stuk van het nummer is echter wel te horen in de film Under The Cherry Moon. Wendy en Lisa zingen “Love or Money” door het hele nummer. Tekstueel bevond Prince zich nog steeds in een, laten we zeggen, compromisloze modus: “the boy was in need of some diehard pussy” (kan men alleen horen op de 12″ overigens). Leuke anekdote: toen ik deze 12″ kocht, dacht ik: jeetje, wat zijn die vocalen van Prince raar, dus draaide ik de 12″ op 33 toeren….wat resulteert in zijn normale stem met dus een vertraagd nummer, maar heel grappig om naar te luisteren.
   Laterna gevonden voor de collectie als uncut 7″ picture disc (dus het lijkt een picture disc 12″, zie foto’s).
7. Irresistible Bitch
   B-kant van Let’s Pretend We’re Married. Oorspronkelijk opgenomen kort na de Controversy-release eind 1981: de oorspronkelijke versie heeft een veel ruwere stem en het is een meer organisch nummer. Ik vond deze versie altijd wel geschikt voor The Time eigenlijk. De remake van 1983 heeft meer percussie, kalere productie, droge drummachines, samen met belachtige geluiden en vocale back-up van Wendy & Lisa. Op deze manier past het veel beter in de kaal geproduceerde 1999 modus. Zeker een vermakelijk nummer. Erg grappige teksten, met een bekend Prince-thema van een gekwetste minnaar die zijn vrouw goed behandelt, maar in ruil daarvoor slecht wordt behandeld. Ook een opmerkelijk plaatje, want Prince wijst hier al vooruit naar de toen nog opkomende hiphop. Het nummer werd live gespeeld tijdens de Purple Rain-tour en is te zien op de Carrier Dome-video/dvd.
8. Horny Toad
   Nog een koddig nummertje uit het 1999-tijdperk. Uitgebracht als B-kant van de single Delirious. Beide nummers van deze single zijn redelijk vergelijkbaar in rockabilly-stijl (à la Jack U Off op het album Controversy), instrumentatie en het gebruik van seksuele metaforen in de teksten. Hoewel ze in het nummer Delirious verborgen genoeg waren om censuur te voorkomen, werden de expliciete teksten van Horny Toad destijds als sadistisch geïnterpreteerd en was het de bron van enige controverse. Net als bij Irresistible Bitch, onderscheiden deze twee nummers zich tot op dat moment in de Prince-catalogus: het was zeer onwaarschijnlijk dat dit soort titels door de radiocensuur in 1983 kwamen. En op die manier vermoedelijk hoe dan ook wat ophef (en aandacht) creërend.
   Bij het verzamelen van de Prince-catalogus was deze 7″ niet één van de onmiddellijke aankopen. Totdat ik de Britse postersleeve tegenkwam op een platenbeurs voor het astronomische bedrag van € 1. Ach ja, misschien is het nu dan toch tijd …
   Markant feitje: een van de weinige nummers in de Prince-catalogus, dat nog nooit live is gespeeld!
9. How Come U Don’t Call Me Anymore
   Fantastisch oprechte ballade, als tegenhanger van het nogal behoorlijk energieke feestthema van de A-kant: 1999. Een langzame ballad over een romantisch verlangen met enkele gospel-elementen, en bijpassende vocalen in zijn falsetto-bereik. Ik ben vooral dol op het bluesachtige pianospel waarmee het hele nummer wordt afgewisseld. Het is een ideale weergave/aanvulling op de pijnlijke ervaring die men na een breuk kan voelen. Een absolute klassieker in de Prince-catalogus en vele malen live gespeeld, ondanks dat het slechts een B-kantje was. Een fantastische langere live-weergave is te zien op de Carrier Dome-dvd tijdens de Purple Rain-tour, met extra zeer expliciete teksten. Toen ik dit concert live zag in de nacht van 30 maart 1985, zat ik anderhalf uur met m’n mond open te kijken: de energie, de dynamiek, de onbeschaamde teksten, vooral op dit nummer (onder andere). ‘Is he fine? Tell me, has he got an ass like mine?’ Geweldig gewoon, als je je realiseert dat de halve wereld toekijkt.
   In 2019 ook uitgebracht in een uitgebreidere versie op de 1999 Super Deluxe Edition, gevonden in zijn onuitputtelijke vault.
10. Rock And Roll Is Alive! (And It Lives In Minneapolis)
    Uitgebracht als B-kant van de single Gold eind 1995. Het nummer werd opgenomen als een directe reactie op het nummer Rock And Roll Is Dead van Lenny Kravitz, dat net was uitgebracht, wat enige aandacht in de pers genereerde en waardoor de twee artiesten samenwerkten op een aantal gelegenheden in de toekomst.
    De track is een mooie aanvulling op het rock gebaseerde Gold en bevat opwindende gitaarsolo’s en live drums, evenals verschillende studiotrucs door het hele nummer heen. Het koor is een sample opgenomen van live publiekszang tijdens een show die op 9 september 1995 in Paisley Park werd gespeeld. Het hele nummer geeft een aanzienlijk feestelijk gevoel, wat ik wel lekker vind. Ik ben een grote fan van het materiaal uit 1994/95. Dit nummer ligt niet al te ver weg van het NPG-nummer Get Wild.
    Bovendien postuum uitgebracht in april 2019 (nu als A kant!) toen een paarse 7-inch vinyl-single werd uitgedeeld aan alle aanwezigen bij het basketbalspel Minnesota Timberwolves NBA in Minneapolis. De single was gekoppeld aan het nummer Calhoun Square op de B-kant.
11. Clockin’ The Jizz
    Van de Gett Off maxi-CD; ik beschouw dit feitelijk als een andere weergave, uitbreiding of mix van dat specifieke nummer. En dus de reden waarom ik nog even twijfelde om het hier op te nemen. Maar aangezien Gett Off in mijn solide top 5 van favoriete Prince-nummers staat, oh wat maakt het uit, neem ik het op in deze Top 15. Bovendien was het toegestaan door de commissie als een legitieme B-kant.
    Voor degenen die niet weten wat de titel betekent: de hoeveelheid tijd checken die je nodig hebt om te ejaculeren. Dus je hebt een stopwatch nodig en voldoende Kleenex om het goed te doen. Een perfecte match met het thema van het hoofdnummer, zeg maar. Genietend van die heerlijke Gett Off-sfeer en -beat op de achtergrond, hou ik van het relaxte jazzy gevoel, dankzij Eric Leeds op fluit, Tommy Barbarella op keyboard (Purpleaxxe™ sampler) en de zalig luchtige zang van Rosie Gaines. En vooral, geen overvloed aan rap hier door Tony M … thank U, Jesus.
12. When Will We B Paid?
    Uitgebracht in 2001 op CD als flip van de duet Sunshine single met Angie Stone. Een onafhankelijke release, bestemd om alleen door een kleine groep trouwe fans te worden gehoord, lijkt het. Een langzame, dramatische interpretatie van het nummer van The Staples uit 1970 met heftige teksten over de mishandeling en het gebrek aan waardering voor zwarte mensen in de VS. Hoewel niet vaak aan de orde in zijn werk, was hij zeker niet blind voor de raciale kloof in Amerika. Het nummer was ook aanwezig op een vroege configuratie op het verder nooit uitgebrachte High-project in de zomer van 2000, wat zou kunnen suggereren dat het al eind 1999 werd opgenomen. Met dat in gedachten, en Prince zich nog steeds in een TAFKAP-modus bevindend, zou het kunnen worden beschouwd als symbool van zijn toen inmiddels jaren aanwezige ontevredenheid als kunstenaar die zich bedrogen voelde door de platenindustrie. Ik heb dit nummers eigenlijk nooit als een weggestopte B-kant beschouwd omdat het veel beter is dan U Make My Sun Shine, maar hey … met de zalige onstuimige gitaarsolo aan het einde om het thema extra te benadrukken, is het een van de redenen waarom de track in deze lijst voorkomt.
13. Gotta Stop (Messin’ About)
    Na het uitbrengen van zijn eerste drie studioalbums, waarbij een aantal mensen nog steeds moest wennen aan zijn laatste LP Dirty Mind, bood Prince de eerste hint dat zijn grenzeloze creativiteit niet meer kon worden beperkt. Samenvallend met zijn livedebuut in Europa, in mei 1981, besloot hij om alleen in het Verenigd Koninkrijk de release van de niet-album track Gotta Stop Messin ‘About op single uit te brengen, een restant van de Dirty Mind-sessies. Waarschijnlijk dacht alleen Prince destijds dat een nummer over voyeurisme en dwangmatige masturbatie juist iets was om door te breken in het VK. Nooit uitgebracht als single in andere gebieden, zeker niet in de VS, was het niet verrassend geen hit. Maar dat doet geenszins onder van de opwindende, wild onderscheidende staccato-funk, met een scherpe new-wave invalshoek, vergelijkbaar met het andere materiaal van het album Dirty Mind. Het nummer wordt gedomineerd door keyboards, met teksten die spreken over een vrouw die constant ‘aan het rotzooien’ is met andere mannen. Over het algemeen beschouwd als een B-kant van de later uitgebrachte single Let’s Work, verdient dit speelse deuntje een plek in deze top 15.
14. Another Lonely Christmas
    Uitgebracht als de B-kant van I Would Die 4 U eind 1984, wordt dit nummer beschouwd als het enige seizoengebonden nummer van Prince. Hij heeft er altijd op aangedrongen dat het nummer een fictief verhaal is. Ik heb het altijd een enigszins desoriënterend nummer gevonden. Piano en de andere instrumenten spelen synchroon, maar een overgedreven gitaar is neergelegd op de tracks en Prince’s stem is net boven de instrumentale track gemixt. Het komt me allemaal wat hard over, een beetje vervormd. Misschien imiterend op welke manier het lijdend voorwerp van het lied zijn omgeving op deze trieste momenten ervaart?
    Het nummer is een melancholisch verslag van een man die rouwt om zijn geliefde, over herinnering en iemand missen, en een blik terug naar gelukkigere tijden; dan komen we erachter dat zijn geliefde is overleden, zeven kersten daarvoor, aan een soort ziekte, hoewel het pijnlijk onduidelijk is wat het nou precies was. Temeer omdat hij de gelegenheid elk jaar markeert door zijn verdriet te verdrinken met het drinken van bananen daiquiri’s tot hij blind is. Tegen het einde van het nummer scheurt Prince er nog even een prachtige gitaarsolo uit; ook hier is het weer lager in de mix dan men zou willen, edoch het is er en it’s cooking.
    Slechts één keer live gespeeld (!) op 26 december 1984 tijdens de Purple Rain-tour.
15. Silver Tongue
    Voor mij is dit een mooie, rustgevende ballad met nogal wat opmerkelijke vocale acrobatie die niet zou misstaan op de One Nite Alone… piano-cd (2002). Klinkt als een engel die je oren aait. Uitgebracht als een virtuele B-kant van Call My Name, een single van de CD Musicology uit 2004. Tekst geschreven door Nikka Costa.

Beschouwd voor mogelijke opname in een initiële Top 25 (in volgorde van geliefdheid), is hier de Bubbling Under-sectie …

• She’s Always In My Hair
  Geplukt van de Around The World In A Day-sessies voor een B-kant op de single release van Paisley Park uit 1985. De Around The World In A Day LP bestaat uit verbijsterende tracks, vaak aangeduid als Prince’s Sgt Pepper. Ik ben een groot fan van deze periode in Prince’s carrière. Absoluut ingesteld op geen vreemd gekleurde zure regen, deel 2 genoot ik van elke minuut. Dit wordt ook weerspiegeld in de B-kanten van dat tijdperk, edoch helaas in dit geval. Het materiaal op het album Around The World In A Day is fantastisch en avontuurlijk, maar naar mijn mening brengen de B-kantjes absoluut niet diezelfde sfeer. Waarvan She’s Always In My Hair kan worden beschouwd als de betere van de drie, de andere zijn Hello en Girl. Ik ben niet zo dol op ze. Daarnaast is er ook een overduidelijke gelijkenis met het Apollonia-materiaal. Niet direct een misser, maar toch … het begint sterk, maar is verder niet in staat om de vaart erin te houden of de aandacht (van mij) vast te houden.
  She’s Always In My Hair vereeuwigde weer een van de vele proteges van Prince – deze keer, zangeres en actrice Jill Jones. Prince had veel genegenheid voor haar omdat ze ‘altijd in zijn haar’ zat. Ze was er altijd en vertelde hem hoeveel ze om hem gaf.
• Horny Pony
  Een voor de hand liggende poging om een nieuwe dans van de grond te krijgen, al eerder geprobeerd in de albumversie van Alphabet St. in 1988. Hoewel vrolijk en funky op plekken, in vergelijking met Gett Off is het behoorlijk weinigzeggend. Jarenlang was ik benieuwd, welke bewegingen de dans precies zou omvatten, om een horny pony te doen tijdens een dansje in een club. Dus als je wilt zien hoe het moet worden uitgevoerd, kijk dan naar de (wel) uitstekende live versie van dit nummer tijdens het Rock in Rio-concert van januari 1991. Met veel kontje schudden, dus kijken is op eigen risico.
  Een rapnummer dat op het laatste moment werd vervangen door Gett Off op het album Diamonds And Pearls uit 1991. Hoewel, nadat een geweldige damn near 10 minutes versie van Gett Off naar club DJ’s + radiostations was gestuurd, en een sterke respons kreeg, verwijderde Prince Horny Pony van Diamonds And Pearls, maar gaf het toch een release als de b-kant van het veruit superieure Gett Off (ook als flip voor Cream). Prince had echter eerder Horny Pony opgenomen in zijn rap op de track Push, die verwijst naar bijna alle andere titels op de plaat. In een schijnbare poging om dit alles uit te leggen, heeft de achterkant van de CD nog steeds de titel Horny Pony in rode inkt gedrukt op Gett Off in de lijst met nummers.
• 200 Balloons
  In feite het prototype van Batdance, dat begon als een sample-remix, en dienend als de muzikale blauwdruk voor het grootste deel van Batdance. Met dezelfde chaotische, mechanische dancebeat als zijn tegenhanger op de A-kant. Interessant detail is dat het niet uitgebrachte nummer Dance With The Devil origineel was bedacht voor de film, wat Prince toch te donker vond. Dit is een aardige track, hoewel niet zo dynamisch als Batdance naar mijn mening; ik mis de gitaarsolo vreselijk hier. Bovendien raak ik tegenwoordig tamelijk snel verveeld (over het algemeen gesproken) met die 80/90’s nummers met een overvloed aan samples erin. Ik vind het erg afleidend en vermoeiend. Hoewel de sampling past bij dit specifieke nummer … mwoah, toch ben ik niet echt geboeid.
• Alexa De Paris
  De B-kant van Mountains. Een instrumentaal nummer en een van de weinige nummers uit het Parade-tijdperk met een gitaarsolo. Heeft enige gelijkenis met God (Instrumental), vond ik altijd. Geen bijzonder of opmerkelijk nummer in mijn boek. De ietwat bombastische sfeer past wel bij Mountains, maar desalniettemin inferieur.
• Scarlet Pussy
  Nog een ander nummer dat wordt toebedeeld aan Prince’s alter-ego Camille, met behulp van zijn versnelde vocalen, evenals vertraagde vocalen deze keer, vergelijkbaar met Bob George van het Black Album. De teksten zijn erg seksueel en gebruiken metaforen van katten en honden voor seksuele organen, een thema eerder gebruikt voor de B-kant La, La, La, He, He, Hee. Opmerkelijk is hier de beslissing om zo’n risqué nummer op te nemen met de vrij spirituele A-kant I Wish U Heaven. Misschien was het idee om goed en kwaad hier te weerspiegelen, zoals ook gebruikt in de Lovesexy tour. Een grappige en redelijk funky track, maar niet al te briljant. Leuk weetje: op het 12″ label staat geen 33 of 45 rpm; en welke manier ook afgespeeld, het klinkt het als een totaal ander maar best funky nummer.
• Sex
  Alleen uitgebracht als B-kant op de maxi-single CD / 12″ van de 19-minuten durende The Scandalous Sex Suite. Ondertiteld: “de jaren ’80 zijn voorbij en de tijd is gekomen voor monogamie en vertrouwen” … bedoeld als een reactie op de aids-crisis misschien? De track is vrij sprankelend, helaas niet zo opmerkelijk verder. Het houdt in elk geval zeker niet 7 minuten lang mijn aandacht vast. Later geremixed voor Lois Lane.

En dus blijven over …

• God
• God (Instrumental)
• Hello
• Girl
• Escape
• I Love U In Me
• 2 Whomever It May Concern
• Magnificent
• The United States Of Division

… helaas krijg ik vrijwel nul opwinding van deze tracks.