Prince – De 25 beste live bootlegs!

Prince – Le Bataclan – Bootleg

Edward’s top 25 Prince live bootlegs

1. Trojan Horse Aftershow, The Hague/NL (aug 1988)
   Nog enige uitleg nodig? Vooruit! Met grote regelmaat door de fans aangehaald als de beste nachtelijke show die Prince ooit speelde. Waarom? Alles komt voorbij: funk (Housequake, D.M.S.R.), ballad-gospel style (I’ll Take You There), rock (Rave Un2 The Joy Fantastic) …. you name it. Absolute hoogtepunten: het onbekende People Without, met een vleugje dramatiek aan het begin. Het magistrale Just My Imagination, fenomenaal gitaarwerk. Waanzinnige vocalen van Boni Boyer op Down Home Blues, Kansas City, Cold Sweat en Still Would Stand All Time (dat pas 2 jaar later zou verschijnen op Graffiti Bridge). En als klap op de vuurpijl: prehistorische edoch beste versie ooit van Rave Un2 The Joy Fantastic, vooral vanwege de absoluut virtuoze Hendrix-finale. En dan is Prince op na de 2 uur durende onvergetelijke belevenis. Deze show is zo ontzettend lekker, relaxed en zonder enige ‘ik-moet-weer-zo-nodig-een-aftershow-doen’ vibe, het gaat erin als zoete koek …. alhoewel: dat is waarschijnlijk omdat je mond zo ver openstaat. Het heerlijke van deze avontuurtjes tot in de vroege uurtjes is -in tegenstelling tot de reguliere shows- dat er geen tierelantijnen/schmuck aan hangt, geen volk op het podium, en een minimum aan hits om de gemiddelde concertganger te pleasen. Gewoon: nummers at random of verrassende, inspirerend gespeelde covers. Side note: alle release van deze boot zijn prima maar ik geef toch een voorkeur aan de remaster van Sabotage: Trojan Horse, die heeft het minst achtergrondgeluid (hiss) + de allermooiste vormgeving.
2. Sott movie film (nov 1987)
   Prince wilde geen USA tour meer, na tegenvallende verkoopcijfers van Sign O’ The Times in Amerika. Terwijl in Europa zijn status met Sign O’ The Times juist naar ongekende hoogten steeg. Dus dan voor Amerika maar een steengoede film voor in de bioscopen, wel zo gemakkelijk, maar wat een product! Een echte klassieker. Deze mag niet missen in elke lijst naar mijn mening. Gefilmd op de concerten van Rotterdam en Antwerpen (!), vanzelfsprekend behoorlijk getweakt @ Paisley Park, maar dat mag de pret niet drukken. Ik noem alleen al de fenomenale versies van het superfunky Hot Thing en met name de versie van Forever In My Life, bij elkaar 20 minuten zoals Prince nog nooit klonk. Als je deze niet hebt ….. ik noem de woorden: serieus gat in je collectie.
3. The Rainmaker / The Avenue (MPLS, aug 1983)
   History in the making, en daarom essentieel. De eerste live versies ooit van Let’s Go Crazy, Computer Blue en de basis voor Baby I’m A Star en Purple Rain, laatstgenoemde hier in een eclectische 13 minuten versie, de oerversie voor de latere LP, hier met extra (naderhand deleted) couplet. Een prachtig gevoelige Electric Intercourse, alleen gespeeld tijdens deze show, daarna nooit meer. Het niet vaak (tijdens de 1999 Tour) live gespeelde Automatic …… een formidabele set.
4. Ultimate Wild Experience NL Brabanthallen (maart 1995)
   Mijn favoriete tour. Prince was boos (op Warner Bros.) and it showed. Geen oude trax, maar louter nieuw materiaal van het Gold tijdperk. Zijn ongenoegen bleek niet alleen uit het woord ‘Slave’ op zijn wang (zie nummer 24 voor uitleg) maar tevens via het zalig fierce gitaarwerk: Endorphinmachine, The Jam, The Ride, Peach ….. wat een heerlijk concert. De eerste in deze top 25 waarvan ik kan zeggen: ik was erbij. Leuke herinneringen! Vrijdag 24 maart al naar Den Bosch, inchecken hotel en meteen richting Brabanthallen. Daar speelt Prince het eerste concert (ik had geen kaartje). Buiten kon je goed meeluisteren. Maar toen ….. ging een deur aan de zijkant open; bezoekers kwamen kwaad naar buiten …. vooralsnog begreep ik er niks van. Wat is er aan de hand? Bij navraag bleek dat men boos eerder wegging omdat ie geen oude hits speelde …… eeeh, ja duuuuh! En voor elke concertganger die vroeg de arena verliet, werd van buiten iemand toegelaten, gratis en voor niks. Echter wilde ik m’n plezier van de opvolgende dag niet verspillen met nummers die ik hier al ging zien. En bovendien had ik altijd de overtuiging dat ik van elke tour maar één concert mocht zien, anders is het niet meer speciaal genoeg in mijn belevenis. En overigens kon men het buiten heel goed volgen want de deur bleef open. We hadden met een groepje besloten namelijk om op Prince te wachten achter de zaal, waar de limousine al gereed stond. Na de finale Gold kwamen Prince en Mayte vrij snel naar buiten alwaar wij stonden te zwaaien met een handjevol fans. En hij zwaaide terug ….. de volgende dag voor dag en dauw op om vervolgens tegen 6:30 uur aan te komen bij de zaal. Er lagen al een handjevol fanatics te wachten van de avond ervoor. Ach ja, als ik maar in de podiumbox kom, vind ik alles prima. En dat lukte. Heerlijk achteraan in de box, terwijl iedereen zich voor je staat te verdringen voor een plekje bij het podium en achter je iedereen voor een plaats vooraan bij het hek achter de box terwijl je wordt platgedrukt. En ik had meters ruimte. Tja ….. let the games begin (lees bij nummer 10, deel 2 van dit verhaal).
5. From Dusk Till Dawn, Montreux (juli 2009)
   Waanzinnige versies van Little Red Corvette, Stratus, Spanish Castle Magic, In A Large Room With No Light, She Spoke To Me, Empty Room. Machtig mooi gestileerde show. De prachtig ontworpen 3-cd set van EYE, met paarse inner sleeves, is zeker een absolute must voor je eyes!
6. He’s Got The Look, Paris (juni 1987)
   Ja, moet deze niet nóg hoger, kun je je afvragen. Wat een krankzinnige, extatische show. Op zich vind ik het al een hele verdienste dat je überhaupt een track van Jimi Hendrix (Red House) durft op te nemen in je set. Het getuigt van durf. De show hangt verder samen van allemaal geïmproviseerde bits ’n pieces van al dan niet bekende Prince en Madhouse trax, met uitblinkers zoals het op deze boot genoemde Charlie Parker en Wasn’t My Faith. Ook verkrijgbaar als Peach & Black met extra one-off show @ Rupert’s/MPLS (5 sept 1987).
7. Fine Line Jazz Café (dec 1987)
   Picture this: Prince heeft zojuist besloten het fameuze Black Album terug te trekken, terwijl in USA al cd’s zijn geperst (alleen nog in Warner Bros. wandelgangen aanwezig, in longbox-vorm weliswaar) en 500.000 lp’s in Alsdorf/Duitsland, helemaal klaar om geshipped te worden naar de platenzaken. En dan dit besluit! Nee, doe toch maar niet. En vervolgens ga je even deze show doen een dag later ….. just mind boggling, verbazing- en ontzagwekkend. Alleen daarom is deze show al magnifiek te noemen. Een behoorlijk op jazz leunende show met Dr Fink, Eric Leeds en Sheila E. Zeldzame show, omdat ie zo heerlijk afwijkt van de norm. Met o.a. -ja, daar is ie weer- Villanova Junction (Jimi Hendrix) en Freddy Freeloader (Miles Davis, A Kind Of Blue 1959).
8. R U Xperienced? (Valentine show, feb 1994)
   De titel R U Xperienced? zegt al genoeg. Daar is ie alweer: Hendrix. Zou ’t een inspiratiebron zijn? U better believe it! Nog zo’n verrukkelijke show derhalve met alweer een hoofdrol voor de gitaar. De onenigheid met Warner Bros. is al in volle gang, resulterend in alleen maar nieuw materiaal. Geen paarse regen of huilende duiven meer maar Now, Days Of Wild, The Ride, Interactive, The Jam, Shhh, een speelse improvisatie op Peak The Technique (Eric B & Rakim). Lekker woest!
9. Jack U Off / Controversy tour (New Orleans, feb 1982)
   Eén van de eerste bootlegs die ik gewoon kon kopen bij WOM, Berlijn in 1990. Heerlijk op gekleurd vinyl ook nog. Wat een show! Sentiment! Heerlijk onpeilbare, grenzeloze versies van Head en Dirty Mind. Hebben die hap!
10. Paradiso 1995 NL (26 maart 1995)
    De tweede show in Paradiso vond ik beduidend beter en onderhoudender dan de eerste. Een hoofdrol is daar weggelegd voor Peach, ik vind het live gewoon een zalig nummer. Mag ie van mij in elke set spelen. En de eerste show (dag ervoor) leunt wat meer op zijn funkwerk terwijl de 2e show weer de gitaar wordt getrokken. Kostelijke versies van The Jam, Zannalee, The Undertaker, Endorphinmachine en vanzelfsprekend Peach.
    (deel 2 Brabanthallen/Paradiso): Overdag hoorden we in Den Bosch al dat Prince de Paradiso ging aandoen. Eén motherfucker had toen al een sms telefoon en dankzij dat toestel kon ze haar moeder waarschuwen die 1 kaart regelde voor haar. Lucky devil. De kaartjes voor Paradiso gingen van hand die dag in Den Bosch voor 700 gulden (17 1/2 keer de originele prijs!). Bewuste girl 6 wist echter niet waar Paradiso lag in Amsterdam dus ik bied met m’n stomme kop nog aan om haar erheen te brengen. Dat doe je als goeie burger van Amsterdam, toch? Effe de sfeer proeven, dacht ik nog heel optimistisch. Dat was desalniettemin een minder goede zet. Bij de zaal aankomen om vervolgens niet naar binnen te kunnen …. not so cool. De volgende dag hoorde ik op het AT5 journaal: het bevalt Prince blijkbaar in Paradiso want vanavond speelt ie weer. What?! (tja, er was nog geen internet toen). Dus als een speer erheen. En wat gebeurt er? Rondom Prince hangt toch altijd weer iets magisch, iets mystieks, het komt altijd weer goed op een of andere manier. Kaartjes gingen wederom van hand voor vorstelijke prijzen. Maar nu zag ik een buddy uit de UK. Zijn vriendin lag ziek in het hotel en hij had een kaartje over. Oh ja! En dus naar binnen de tweede avond voor -inderdaad- 40 gulden. Zoals het hoort ….
11. Syracuse, NY – Purple Rain tour (maart 1985)
    Mijn eerste kennismaking met Prince in live vorm. Daar zat Eddy, midden in de nacht om 03:00 uur te wachten op New York, daar dus 21:00 uur. Ik moest dit ook live meemaken, niet opnemen, nee … live zien! @ nightly hours. Het was toen al bekend dat hij niet naar Europa zou komen met deze tour en bovendien lag de nieuwe plaat al gereed: Around The World In A Day die een week later uitkwam. Waarvan ie (een gedeelte van) Temptation al live speelde tijdens deze show. Zalige kost! Geweldige show en tour, alle nummers van bijbehorende plaat komen voorbij, plus het sensuele Do Me, Baby en het prachtige sexueel getinte How Come U Don’t Call Me Anymore? Men ziet hier trouwens al de tweedeling, zoals jaren later gebruikt in Lovesexy: hij praat halverwege de show met God: OK, I’ll be good maar gaat vervolgens (bij deze tour) heerlijk door met de rude boy uithangen middels o.a. Darling Nikki en het op z’n zachts gezegd egostrelende Baby I’m A Star. Terwijl ’t bij Lovesexy evidenter verloopt: eerst het kwade & sexuele, daarna het goede & heilige. Als ik nadeel kan noemen: Het is een behoorlijk gestylede show, mist naar mijn idee toch een klein beetje raunchiness. Edoch zat ik even goed anderhalf uur met m’n open mond dit spektakel te aanschouwen. Het eindigt met een dikke 30 minuten aan hoogtepunten: Baby I’m A Star (11 min) en maar liefst een bijna een 20 minuten durende Purple Rain apotheose.
12. Night Before The Reign (MPLS, juni 1984)
    The prequel to Syracuse? Not quite. Met heerlijk ongezouten versies van uiterst ongebruikelijke trax: 17 Days, Irresistible Bitch, All Day All Night, Noon Rendezvous, Possessed, zelfs Something In he Water (Does Not Compute) is een opmerkelijke versie. En dan nog als extra spijs de onbekende en verder nooit meer gebruikte Roadhouse Garden & Our Destiny. Heerlijke show, prachtig vormgegeven bootleg van EYE met de complete show van 85 minuten.
13. Dirty Mind Paris (juni 1981)
    De enige van de 3 shows van deze tour in Europa die ook is opgenomen (audio en beeld!), dus uit historische overweging een plek in de top 25. After all: Every Fairytale Has A Beginning. De hele LP wordt integraal gespeeld, het B-kantje Gotta Stop (Messin’ About) en het nog onbekende Jack U Off wat pas een half jaar later op Controversy verschijnt. Een blowjob van maar liefst 14 minuten (Head) en meteen daarop volgend nog eens 9 minuten Still Waiting (on what?!). De finale mondt uit in een nog steeds aanzienlijk lesbische Bambi. Het is sex van het begin tot het eind. Ergo: Lust U Always.
14. Melkweg (juli 2011)
    2x allerheerlijkste shows met eens geen bekende showstoppers, nee gewoon lekker de hele horizon, het hele pallet aan smaken, ditmaal met vooral veel spanning. What’s My Name, Calhoun Square, Love Is A Losing Game, What The World Needs Now Is Love, Dreamer, Crimson And Clover, Beautiful Strange, Chocolate, Flashlight en een vooral zalig verteerbaar I Like It There. Het enige minder te pruimen aan de shows (ik heb ze live gezien dus) vond ik dat soms eindeloos geschreeuw van Shelby. Shut up already, damn!
15. Rock Over Germany/Lüneburg (sept 1993)
    Wat een heerlijke tour. De show in Brabanthallen (Peach, Act 2) had ook gekund. Maar hij doet in Lüneburg duidelijk beter z’n best as the world is watching. Act 1 (tour USA) was toegespitst op het Symbol album uit 1992 ….. vreselijk! Met o.a. één van de ergste trax die Prince ooit toevertrouwde op plaat: Blue Light. Wat een verschrikking. Gelukkig was Act 2 (Europa) een greatest hits tour, dus alle grote hits passeerden de revue: 1999, When Doves Cry, Purple Rain, Let’s Go Crazy, Kiss, Girls & Boys, Sign O’ The Times, Diamonds And Pearls, Sexy MF. Hij zou op korte termijn een grote omslag maken, zichzelf een onuitspreekbaar symbool aanmeten. Geen oude hits meer, zie eerder in deze lijst. Dus nog eenmaal genieten. Heerlijke afsluiter in deze show met America – Gett Off – The Pope – en ja hoor, alweer een weergaloze Peach.
16. Stripped Down, La Coruna/Spain (juli 1990)
    Live uitgestraald op TV in de zomer van 1990. Onze Partyman in topvorm (helaas wel zonder Candy)! Met een waanzinnige versie van The Question Of U. En ook: The Future, Electric Man ….. scandalously delicious!
17. Bataclan 1994 (mei 1994)
    Heerlijke bootleg met -alweer- het nieuwe materiaal na de naamsverandering. Ondermeer met de live première van Gold. Voortreffelijke versies van The Ride, The Jam, Dark, Race, Now, Interactive en zelfs het toen nog onbekende Solo (!). Hij eindigt wederom met een grandioze ….. Peach. Als toetje staat ook nog Endorphinmachine van het optreden bij Canal + op deze set. De boot staat bovendien in deze lijst vanwege de aantrekkelijke hoes: een prachtig kleurrijke Prince à la Hendrix die op de voorkant prijkt. A lovely total package, just the way like it.
18. R U Gonna Go My Way? Tivoli/Utrecht/NL (dec 1998)
    Strange days indeed. In het kader van leuke anekdotes …… 23 december 1998 …. 6:30 uur in de ochtend bij de Oranjehal in Utrecht, we waren nrs 3 en 4 die aankwamen, blijkens de volgnummertjes die werden uitgedeeld aan de eerste 1.000 bezoekers. Dus gegarandeerd een plekje vooraan in de box bij het podium. Het was freezing winter dus tegen de tijd dat de deuren open gingen (18:00 uur) hadden we inmiddels purple legs. Ik weet niet meer wat er nu exact is gebeurd maar echt een goeie plek dichtbij het podium, nope. Het concert was ook al niet dat je zegt van het kaliber onvergetelijk. Alhoewel The Christ (nieuwe versie The Cross) zeker indrukwekkend was. Larry Graham stal weer eens de show, die vent kon me al helemaal niet bekoren, altijd weer datzelfde trucje met z’n plukkende bass, ja dat weten we nou wel. En het geluid was ook nog eens niet al te best, misschien was het net die plek waar we stonden. It was just not my day, I guess. Een en ander leidde tot de legendarische uitspraak: ach, waar maak ik me druk om? De bootleg klinkt toch beter! Enfin, we dachten, we gaan wat eerder weg zodat we op tijd bij Tivoli zijn. Want de aftershow was dáár, hadden we overdag al gehoord. Hierdoor de finale met Kravitz gemist ….. eenmaal op de grachten aangekomen wisten we niet meer waar we ons nou exact bevonden dus dan maar een taxi induiken. Heel geruststellend nestelden we ons op de achterbank. Waar naar toe? zei de taxichauffeur opgelucht en vrolijk, waarschijnlijk waren wij eindelijk z’n eerste ritje die avond. Wij: snel, naar Tivoli. Ja, zegt ie, dat ligt dáár…. iets van 200 meter weg nog. Oh…. OK, dank je wel, dus aan de andere kant van taxi weer eruit. Duuuuuh!! Wachtend in de immens lange rij buiten op de gracht, verscheen Prince ineens in een huiskamer boven de Tivoli voor een dansje, heel apart: Prince in een grachtenwoning in Utrecht. We waren echt ontzettend moe ….. dus twijfel, twijfel….. gaan we ’t nog wel doen? ….. bijna weggelopen ….. nee, toch maar terug …… en we zaten (zonder overdrijven) bij de laatste 10 bezoekers die naar binnen gingen. De deur ging achter ons op slot. De entreeprijs was toen nog 70 gulden (het was immers 1998, er was nog geen €). Bij de aftershow stonden we -gek genoeg- dan weer wel bijna vooraan, ondanks dat we als laatste binnenkwamen. Met op dat superkleine podium grootheden als Lenny Kravitz, Candy en Hans Dulfer, Larry Graham en de master himself in een prachtige paarse 70’s trenchcoat, herinner ik me nog. Zeker om Kravitz te pleasen, no doubt. Een ongeëvenaarde en relaxte show volgde, met titels als Superstition, The Undertaker, Chameleon, Mad en Kravitz’ Are You Gonna Go My Way? Tegen de eind toen Gett Off inzette, zo ongeveer 05:00 in de ochtend, stond ik volgens mij slapend tegen de muur. Doodop was ik. Echter zou nog een laatste kenmerkende gebeurtenis plaatsvinden (ja, inderdaad …. we hoorden het echt!) ….. Prince zei in het allerlaatst gespeelde nummer 2001 Also Sprach Zarathustra (van A Space Odyssey) de roemruchte woorden: Osama Bin Laden getting ready to bomb ….. better watch out USA ….. 2001. We praten kerst 1998 hier ….. er was nog geen 9/11 gebeurd! Dat was pas 3 jaar later. Wilde speculaties deden vanzelfsprekend de ronde na 11 september: wist Prince er al van? Had Prince connecties met Osama? Yeah right! Whateva ……
19. It Ain’t Over, ONA Tour/USA 2002
    WTF?! Ja, deze CD verdient een plek in ieders top 25. Alleen verkrijgbaar via de One Night Alone live box set. Machtig jazzy & funky aftershow(s), opgenomen gedurende de ONA tour in de USA begin 2002. Zeer eigenzinnige versies van Dorothy Parker, Girls & Boys en (eeeeh, mag ik ‘m nog noemen?) Peach. En zullen we even niet de waanzinnige versie van Joy In Repetition hier niet vergeten? Wat een gitaarwerk! Echt een klassieker, deze CD.
    NB: Technisch gezien, geen bootleg, want gewoon officieel uitgebracht door Prince.
20. Glam Slam 1994 North to South (juni 1994)
    Nog maar een keertje want, zoals reeds gezegd , deze periode verdient een paar plekken in de top 25. Heerlijke show met louter nieuw materiaal. The Ride, The Jam, Shhh en hier zelfs eindelijk Dolphin ….. a joy to hear. And watch …. in this package! De dvd is fenomenaal aangezien die meer materiaal bevat dan de CD. Bij het beeldmateriaal komen bijvoorbeeld ook Come, Space, Interactive, Acknowledge Me en Loose! voorbij. Zoete koek materiaal.
21. Manic Monday – Parade Tour/Rotterdam/NL (aug 1986)
    Alhoewel ik het jammer genoeg nooit heb mogen zien: geweldige tour, strakke band. Deze avond is in Rotterdam en hij speelt hier eenmalig Manic Monday, vandaar ook de titel van deze boot, die indertijd maar verscheen in een oplage van 500. Geweldig uitgesponnen versies van America en Purple Rain. Waarom dan op 21 en niet hoger? In 1986 was mijn Prince fandom in een behoorlijke dip, was niet too crazy ‘bout Parade. Dat kale arrangement, ik kon er niks mee. Tja …… Voorganger Around The World In A Day: fantastico. Mountains: heerlijk vet aangezet! Parade: mwoah. …. en dus hield ik me niet bezig met wanneer hij naar NL kwam voor concerten, ik geloofde het allemaal wel ff. Het duurde lang voordat ik de plaat ben gaan waarderen, heel lang. Dat kwam door Girls & Boys denk ik, en toen ik jaren later eindelijk die ‘waardeloze’ film Under The Cherry Moon zag op TV. Dat kwam toch wel geweldig funky uit de verf ….. en zo langzamerhand de rest van de LP gaan luisteren. Enfin, het is nog steeds niet mijn favoriet maar deze boot heeft wel al veel goede invloed gehad. In 2016 kwam hiervan overigens een prachtige remaster uit, met een beter geluid, only available in Japan.
22. Atlanta 2016, a microphone and a piano (April 2016)
    Sentiment hoort zeker thuis in deze lijst. Ergo, het allerlaatste concert dat Prince gaf op deze aarde op 14 april 2016, precies een week vóór zijn noodlottig einde. Mooi en ingetogen concerten (2 stuks!) met alleen de piano en the voice. Prachtig stemmige versies komen voorbij van Joy In Repetition, Muse 2 The Pharoah, Elephants And Flowers, Girl, en symbolisch eindigend met zijn grootste hit ooit Purple Rain, het laatste nummer wat ie dus ooit live speelde. Ironisch genoeg speelde hij die avond ook Heroes van Bowie, die een knappe 3 maanden ervoor was overleden. Deze release van EYE moest in de lijst, niet alleen vanwege het trieste sentiment wat eraan vast hangt, maar zeker ook vanwege de mooie vormgeving van deze cd-package in een wereldwijde genummerde oplage van maar 700 stuks: gouden schijven, en gouden reflecterende letters op de cd-booklet. De cirkel is rond: GOLD indeed!
23. Paradiso/NL (aug 2013)
    In het kader van opvallende feitjes, net als nummer 22 met 2 shows diezelfde avond. Prince komt voor een aantal exclusieve optredens naar Europa en bezoekt maar een paar landen; Nederland is één van de gelukkigen en dus treedt hij onverwacht op, met nieuwe band 3rd Eye Girl. Kaartverkoop was 2 dagen eerder en natuurlijk, zoals gewoonlijk, binnen 10 minuten uitverkocht. De shows zijn hevig geënt op de stevige rock …. en dus heerlijk en uitermate inspirerend gespeeld. Het geluid stond die dag op volume oorbeschadiging, Deep Purple zou trots zijn geweest op Prince, verwacht ik zo. Electrifying versies van Let’s Go Crazy, Endorphinmachine, Screwdriver, Plectrumelectrum, Fixurlifeup, Bambi, Stratus, The Love We Make….. echt awesome. Helaas is er nooit een bootleg uitgekomen van Paradiso 2013, maar gelukkig is er wel een opname van: in een mooie 4-cd package, met de 2 complete shows en foto’s van bewuste avond. Ook hier vanzelfsprekend weer even een anekdote van de avond: tijdens een lange wacht in de rij buiten voor het eerste concert (begin 19:30 uur), die zover reikte als de beginpoort van het Vondelpark (!), hadden we tijd genoeg om af te spreken wat een ideale plek zou zijn en waarmee we ook allen tevreden zouden zijn. Tenslotte wil de één graag vooraan, de ander vindt een plekje op het balkon boven prima. Gezien -ik denk onze leeftijd en het die dag aanwezige energielevel (of juist het missen daarvan) gingen we voor het balkon boven in Paradiso, ongeveer in het midden. Links of rechts? Een prima plek, vind ik altijd: je hebt een mooi overzicht van beneden en je krijgt alle dynamiek van de zaal goed mee. Geluidstechnisch is het ook prima: je staat niet rechtstreeks voor een box waardoor je in mijn optiek niet alles even subtiel meekrijgt. Verderop in de zaal komt alles mooier tot je, is mijn ervaring. Anyway, this is the spot, daar gaan we voor. We zaten bij de eerste 100 die naar binnen konden; in die groep staan de superfans en die gaan doorgaans voor een plek bij het podium, zo dichtbij mogelijk, not my cup of tea. Dus bij binnenkomst meteen de trap op links rennen en hoppa, door de klapdeuren, richting de eerste rij stoelen in het midden. Allemaal een plek? YES! Iedereen tevreden. Een zitplek, heerlijk. Het zou namelijk nog een lange avond en nacht worden, want er volgde straks nog een tweede show. Na een eerste fantastische rockshow, moest iedereen weer naar buiten, ja … óók diegene die een kaart hadden voor de tweede show. Eenmaal buiten schrok ik me rot: de rij nu was in mijn beleving nóg langer dan de eerste. Meteen dacht ik: ja daaag, ik ga niet achteraan sluiten (erg hè?!). Het geluk lachte ons echter toe: ergens in de rij stonden bekenden en ja hoor, hoe is ’t mogelijk: bij de eerste 150. Onder het mom van: hé, jullie ook hier?! (alsof we dat niet wisten) ….. natuurlijk sloten we aan in de rij, duuuh!, maar we vroegen nog wel netjes aan een paar achter ons in de rij of ze dat prima vonden. Gelukkig geen typische Nederlandse reactie, het was prima. YES! Als de gelegenheid zich aanbiedt, zegt tenslotte niemand nee, toch? Dus weer bij de eerste groep die naar binnen konden hollen. OK, zelfde plek proberen? Ja, dezelfde plek. En wat denk je? We zaten op exact dezelfde plek als de eerste show. Hoe krijg je ’t voor elkaar? Act 2 begon wederom met de mededeling door Hannah uit de begeleidingsband dat er een absoluut fotografeerverbod heerste vanavond: Enjoy the music, was het devies, not Facebook. Die strenge handhaving betrof de persoonlijke copyrightmanie van Prince zelf, begrepen we later. Vanaf de zijkanten van het podium stonden voortdurend twee beveiligers te controleren. En in de middag waren reeds overal in de zaal posters opgehangen om het opnameverbod duidelijk te maken. Achteraf wijdde de Volkskrant er een artikel aan: er waren zeker een vijftal bezoekers onverbiddelijk verwijderd uit de zaal, toen ze toch een kiekje maakten. Bij de uitgang werd hun telefoon geconfisqueerd en moesten alle eventueel gemaakte pics worden verwijderd, eerder mochten ze niet weg. Als verstokte Prince-fan vond ik overigens dat het ook wel iets moois had, een concert zonder toeschouwers die voortdurend met hun telefoon zwaaien en alles irritant lopen te filmen. Het tegengestelde was namelijk vreselijk storend tijdens de optredens in de Melkweg twee jaar eerder. Anyway ……. back to the second show: in tegenstelling tot de eerste show was het niet meteen rock from the get-go, eerst een rustig inkomertje. Maar vrij snel daarna was het alweer rock van de bovenste plank. Een en ander werd langzaam opgebouwd tot een climax, type: kippenvel, met een schreeuwende, bij momenten krijsende Prince, een stem die door merg en been ging. En de nieuwe versies van oude trax bewijzen één ding, iets wat we allang wisten: sommige nummers krijgen een prachtig tweede leven als ze live gebracht worden. Als voorbeeld, de tweede show eindigde waar de eerste mee begon: een regelrechte het-dak-gaat eraf sensatie middels het nieuw uitgevonden Let’s Go Crazy Reloaded.
24. Emporium (London, 23 maart 1995)
    Heilig had ik me voorgenomen: The Undertaker CD moest ook in deze lijst. Maar, dat is een rehearsal en alleen maar semi-live. Dus wat doe je dan? Dan kies je een aftershow, deze dus, waar ie integraal The Undertaker live speelt. The Undertaker: alweer een ter ziele gegaan project vóórdat het in de winkels lag (ditmaal bij Guitar Magazine); en ook hier zijn echte cd’s van geperst (en uitgelekt natuurlijk). The Ride, Poorgoo, Honky Tonk Women, Bambi, Zannalee en The Undertaker ….. het blijft een zaligheid om naar te luisteren. Yammie! En daarom in deze lijst. The Emporium is sowieso heerlijk: van opzet een bluesy show met het ongebruikelijke Asswoop, 17, zelfs Days Of Wild (16 min) en Sexy MF in een blues jasje, P Control en Funky Design sluiten de set af. Enthousiast publiek maar gelukkig niet zo obnoxious (heerlijk woord) als gemiddeld in de USA. En wederom een opmerkelijke anekdote om mee af te sluiten: tot afgelopen week had ik deze CD niet (!). Wel die van de dag ervoor, maar deze niet. Waarom weet ik bij god niet, waarschijnlijk omdat ik al zoveel afties had van deze tour: Paradiso, The Pod, The Astoria. Toen ik op het web echter een redelijk complete boot lijst bekeek, viel me ineens de tracklisting op met de complete Undertaker erop. En wat een geluk: een goede vriend van me heeft alles van Prince in digitale vorm, dus 1 appje was voldoende en 10 min later luisterde ik reeds op de CD-speler naar deze show. Vandaar het 2 voor 12 besluit om deze alsnog in de lijst op te nemen ten koste van Bridge Over Cool Water (20ten tour).
25. Second Coming / Downtown Danceteria / MPLS (maart 1982)
    Speciale collectors editie in mooie paarse digipack vorm, CD: 89 min. Ook wederom van EYE Records. Heerlijk, dit soort releases. En één van de eerste, zo niet DE eerste one-off show van Prince in zijn soort. Miraculeus ruwe versies van Bambi, All The Critics Love U In New York (nog helemaal niet uit op dat moment! Het album 1999 kwam uit eind oktober 1982), Still Waiting, Head, Sexuality. The Time komt even een deuntje meespelen op Dance To The Beat en The Stick. Heerlijk onstuimig rauwe show, bij tijd en wijle ook wel een beetje rommelig. Vandaar dan ook de hekkensluiter.

Epiloog

Superleuk om deze lijst samen te stellen; wel moeilijk, niet zozeer de top 10 maar eerder wat daarna kwam. Waarom is nummer 12 beter dan nummer 19? enz. Ik weet het nu nog niet zeker, maar je moet ergens beslissen en d’r mee stoppen. En het was ook wel een beetje therapeutisch: de avonturen en de sentimenten rondom Prince eens op schrift zetten: de aangeschafte cd’s over de afgelopen 30 jaar, de concerten, de aftershows …..

En ja …. ik weet het reeds: ik ga vreselijk op m’n donder krijgen ….. geen Lovesexy?! Geen Dortmund (sept 1988) …. WTF? Nee inderdaad, helaas. Mee eens: een aardige tour. Maar wat me nog heel erg bijstaat, alhoewel mijn eerste kennismaking met Prince live in levende lijve: het is mij teveel om te verwerken, en dat vond ik van het album zelf ook. Specifiek het concert: het gaat mij allemaal te snel, nummers zijn te kort en de tweedeling evil & good …. ik geloof ’t allemaal net niet. Sorry, can’t help it. Zeker niet na de zojuist gediste fenomenale zwarte LP.

Bridge Over Cool Water, Noorwegen okt 2010: deze show begint gewoonweg al fenomenaal met een krijsende gitaar van The Love We Make, één van mijn favorieten uit het Prince live-oeuvre. Een heerlijk majestueus nummer. Er staat toch nog iets moois op Emancipation dus, maar dat even terzijde. Verder niet zo’n heel opmerkelijke show, vandaar helaas uit de lijst gevallen door de surprise find van Emporium afgelopen week. Gelukkig wel met een heerlijke Mountains en Forever In My Life. En funky dat ie deze tour Cool (The Time) aanpakte. Alles in de lekker vlotte modus en doorgewinterd. Minpunt: zoals al eerder aangegeven (zie Melkweg) ik hou niet van Shelby’s vocalen. Teveel: c’mon c’mon en ander nutteloos schel geschreeuw. Prince gaf sowieso vanaf 1998 zijn gasten teveel de spotlight naar mijn idee: Larry Graham enz. Voorheen bleef dat beperkt tot 1 track (Rosie Gaines, Sheila E), maar met bijv. de 20ten tour had Shelby B. gewoon een derde van de show onder haar hoede en daar had ik het wel helemaal mee gehad. Hou toch eens je waffel, mens.

Andere bubbling unders: 4 Those On U On Valium (mrt 1987) / Opus 2007 / Musicology 2004 LA Theatre / LA61 Welcome 2 America ……

Bekijkend de lijst, valt verder op: maar 7 reguliere shows/tours en de rest (18x dus) allemaal one-offs/aftershows.