Inleiding
Vandaag een ander artikel dan normaal van het A Pop Life Panel. Uiteraard gaan ook wij niet voorbij aan de 5-jarige sterfdag van Prince Rogers Nelson, het genie uit Minneapolis dat ons allen bindt.
Top 15 albums
In eerste instantie was het idee om een album top 15 samen te stellen als eerbetoon aan het genie dat op 21 april 2016 op 57 jarige leeftijd overleed. Tegelijkertijd werd een ieder verzocht een stukje te schrijven over de persoonlijke ervaring van het overlijden van Prince. Dat mocht verhalenderwijs, in een one-liner of iets anders. Het heeft geresulteerd in de onderstaande bijdragen. Wij wensen jullie veel plezier bij het lezen en horen heel graag jullie eigen verhalen, die aan het eind van dit artikel kunnen worden achtergelaten. Overigens, die top 15 komt er ook, over drie dagen.
Edward
PRINCE – 5 jaar verder…
Als je de betekenis van het woord ‘prins’ opzoekt, vertelt google je: een mannelijk heerser van koninklijk allure… welnu, dat is zo dichtbij mogelijk als ’t komt.
De oorsprong van waarom ik een Prince-fan werd, ligt in de release van Controversy in 1981. Toen werd ik me bewust van deze vreemde verschijning, op hoge hakken, gekleed in een paarse trenchcoat. Niet vreemd als in afwijzend maar eerder ongebruikelijk, ongewoon interessant, fascinerend, eigenzinnig, meeslepend, boeiend, betoverend. Evenals innovatief: grenzen verleggend, vanuit zijn androgyne uiterlijk in die tijd. En daarom crasht Controversy, het album, zo hoog in mijn album top 15 (nog een paar daagjes, dan zie je de volledige lijst!). In 1981 werd de albumversie van het nummer Controversy vaak gespeeld in de Soul Show op de radio donderdagavond, één van de weinige plekken in die tijd, waar Prince regelmatig langskwam. Toen ik de begeleidende video zag, was ik meteen helemaal verkocht. Een man in paarse stiletto’s, bijpassende trenchcoat en make-up ?! Wauw! Niet zozeer dat ik hem aantrekkelijk vond, maar het verleggen en verkennen van grenzen vond ik erg intrigerend. Ik was toen zelf mijn eigen seksualiteit aan het verkennen, nou … eigenlijk niet: ik wist van jongs af aan al dat ik homo was. Prince duwde me gewoon net dat stukje verder om er iets mee te doen, het niet te verbergen en gewoon te zijn wie je bent. Bovendien zat het album destijds vol met speculaties over Prince zelf, zoals zijn seksualiteit, geslacht, religie en raciale achtergrond, en hoe hij al die nieuwsgierigheid over hem niet kon begrijpen, aangewakkerd door al die krantenkoppen op de hoes. Ook voor mij was het nooit een probleem om homo te zijn, en het kwam me altijd vreemd over waarom het wel zo een issue was voor anderen. Prince probeerde de focus te verleggen naar de muziek, zijn muziek, met belangrijkere thema’s als de koude oorlog die toen woedde (Ronnie, Talk To Russia), de moorden op Afro-Amerikanen en John Lennon (Annie Christian, bedoeld als woordspeling voor de antichrist). Uiteraard werd seksualiteit ook in overvloed gepredikt als basis voor een liefdevollere samenleving (Sexuality, Private Joy, Do Me Baby, Let’s Work, Jack U Off). Dat paste heel goed bij mijn manier van denken. Dus dat is wat blijft hangen: een persoon die mij zo diep heeft beïnvloed. En waarschijnlijk de reden waarom je een leven lang trouw blijft aan die ene artiest. En er was nog veel meer opwinding om de hoek…
Dat gevoel vervaagt natuurlijk in de loop der tijd, in mijn geval waarschijnlijk tegen de periode dat Emancipation werd uitgebracht, zo’n 15 jaar na onze eerste ontmoeting. Dan wordt het meer een artiest die je blijft respecteren en die je je herinnert aan die initiële impact, al die jaren geleden.
Toen kwam de dag van 21 april 2016… Ik herinner het me levendig, nu nog. Je vergeet nooit wat je deed of hoe de dag verliep. Net als elke andere historische dag. Gewoon een werkdag… zogenaamd. Op de een of andere manier was mijn mobiel het grootste deel van de dag uitgeschakeld. Dat op zich was al heel vreemd, want dat doe ik anders nooit. Toen ik richting huis ging (thuiswerken was er toen nog niet bij), tijdens de rit in de tram, zette ik mijn mobiel pas weer aan: 156 berichten (!) WTF ?! Ik was diep geschokt, m’n hart ging als een razende tekeer, wat is er gebeurd ?! Er moet iets oprecht mis zijn. En inderdaad…
Je voelt vrijwel onmiddellijk dat een tijdperk aan z’n eind komt. Dus, wat doe je in die tijd erna? Eerlijk gezegd niet zo veel, alleen zijn muziek luisteren. Om het gevoel te heroveren waarom hij zo’n belangrijke invloed op mij had, en denkend aan meer gelukkigere tijden die je beleefde, alle (after)shows waar je bij mocht zijn… awel: geen dranghekken meer, denk ik nu. En nu, 5 jaar verder, zagen ondertussen een paar mooie releases eindelijk het licht van de dag! Piano & A Microphone 1983, luxe edities van 1999 en Purple Rain, His Majesty’s Pop Life, Versace Experience, die we nooit zouden hebben gezien als Prince nog hier op aarde was, verwacht ik. Desalniettemin zou het beter zijn geweest hem nog levend te zien; het zou interessant zijn geweest om te zien wat hij nu zou doen…
Erwin
Toen ik voorstelde om rond het jubileum van Prince’ overlijden een artikel op te nemen met persoonlijke verhalen over hoe een ieder van ons terug kijkt op de afgelopen periode en herinneringen aan die 21e april 2016 zelf, realiseerde ik me onvoldoende dat ik dat ook moest doen. Wat vind/vond ik nou eigenlijk, zonder al snel te vervallen in platitudes? Heeft het mij wat gebracht? Luister ik tegenwoordig anders? Is er (nu al) sprake van een revisionistische blik op Prince en zijn werk? Kortom: vragen, vragen en geen antwoorden.
Ondertussen werkt het brein gewoon verder en wordt toch een beeld geschetst: Ja, ik mis Prince de live performer. Maar mis ik Prince de nieuwe muziek uitbrenger? Eerlijk gezegd niet. Er is na zijn overlijden al zoveel prachtigs uitgekomen in een dermate hoog tempo dat dat ook bijna onmogelijk is. En tenslotte: is mijn beeld over Prince bijgesteld? Ja, ook dat.
Maar eerst terug naar 18 augustus 1986 toen ik Prince And The Revolution zag optreden in Ahoy’ Rotterdam. Het officiële startpunt van mijn nog steeds voortdurende fascinatie met Prince, zijn satelliet acts, zijn albums, zijn (teruggetrokken) projecten, zijn tours en visie/strijd voor zelfstandigheid. Alles begon op die ene maandag in 1986 toen Prince And The Revolution door het eerste half uur van hun concert heen denderde: wat een gemak, wat een kracht, wat een genie. Toen hij bij het eerste rustpunt Do Me Baby was aangekomen was ik definitief om. Deze man kon echt alles!
In de daarop volgende jaren werd het aanvankelijk alleen maar nog beter, zeker ook op vinyl (en later cd). Toen het allemaal wat minder werd, was hij live nog steeds onaantastbaar. Dat zou hij ook blijven tot aan zijn dood. Zelfs in die mindere periodes waren er altijd hoogtepunten, soms in de vorm van wat losse nummers, soms omdat de projecten gewoon erg goed waren. Met name de jaren van de NPG Music Club, de online community waar je lid van kon worden, waren ongelooflijk. De onvoorstelbare hoeveelheid muziek, de pre- en after shows die bijgewoond konden worden, het was echt een opwindende tijd, die ik voor geen goud had willen missen.
Zijn persoonlijke strijd voor zelfstandigheid, eigendom van zijn muziek, naam en artistieke waardigheid werd weggelachen, maar waren feitelijk te innovatief voor de tijd. Zonder de strijd die Prince voerde, die hem een groot deel van zijn carrière heeft gekost, had de muziekwereld, en met name het zelfbeschikkingsrecht van artiesten, er heel anders uitgezien. Ik vergelijk Prince ook vaak met voetballer Johan Cruijff, één van de beste voetballers aller tijden, maar ook verguisd vanwege zijn mening over hoe voetballers/atleten behandeld, betaald en gewaardeerd zouden moeten worden. Ook dat ging soms ten koste van Cruijff’s carrière en de wijze waarop hij werd bejegend. Beiden waren hun tijd (mijlen) ver vooruit.
En dat raakt ook wel de kern van mijn bewondering. Nog los van het genie, het multi-talent en de muzikale duizendpoot was daar altijd die nietsontziende drang en durf anders te zijn. Kwetsbaar en arrogant tegelijkertijd.
Op 21 april 2016 werd mijn vermoeden helaas waarheid. Het ging al tijden niet goed met Prince, hij zag er slecht uit. Hij was bezig met zijn Piano & A Microphone tour, die hem nostalgisch had gemaakt. Het overlijden van Vanity in februari 2026 had hem geraakt. Nostalgie en terugkijken was iets dat Prince nooit eerder had gedaan. De berichten van de noodlanding een week eerder waren alarmerend. En toch was de schok groot toen die donderdag rond een uur of 7 ’s avonds mijn telefoon en social media kanalen half ontploften door berichten over politie aanwezigheid bij Paisley Park in Minneapolis. Er zou een lichaam zijn aangetroffen. En, helaas, het bleek te gaan om Prince zelf. Het einde van een tijdperk.
Het grote herinneren kon beginnen. Het gemis dat alle groten der aarde tentoonspreidde kwam oprecht over. Prince werd niet alleen bewonderd door muziek liefhebbers, maar ook door zeer veel collega’s, die allemaal beseften hoe groot het verlies was. U2’s Bono vatte het als volgt samen:
I never met Mozart, I never met Duke Ellington or Charlie Parker
I never met Elvis
But I met Prince© Bono, 22-04-2016
En zo is het, ik beschouw het als een voorrecht dat ik Prince heb kunnen meemaken, dat ik voor mijn ogen pure magie heb zien ontstaan op verschillende podia. Het feit dat ik nooit meer een solo van Prince zal meemaken stemt weemoedig, maar ik heb er gelukkig heel veel wel meegemaakt!
En, wat heeft het me gebracht? Onder andere mijn blog, A Pop Life. Mijn eerste echte verhalen schreef ik naar aanleiding van het overlijden van Prince (zie Prince 1958-2016, Prince, top 50, nummers 50 tot en met 26, Prince, top 50, nummers 25 tot en met 11, Prince, top 50, nummers 10 tot en met 1, Prince satellieten, top 10 en Prince, de afsluiting). Deze verhalen en de reacties daarop hebben mij doen besluiten mijn blog te starten, waarvoor ik twee opdrachten heb geformuleerd. Schrijf alleen over muziek die ik zelf leuk vindt en schrijf een artikel over alle Prince albums, die tijdens het leven van Prince zijn uitgekomen. Opdracht één wordt voortdurend uitgevoerd, met opdracht twee ben ik inmiddels een heel eind onderweg.
Via mijn blog ben ik in aanraking gekomen met een groot aantal Prince adepten, muziek liefhebbers en schrijvers. Stuk voor stuk hebben die leuke contactmomenten opgeleverd. Ook mensen vanuit de omgeving van Prince en/of satellieten lieten van zich horen, waaronder Jill Jones, The New Power Generation, Sophie Roux en Coke Johnson.
In mei 2017 was Susan Rogers in Rotterdam voor een aantal lezingen. Nog los van het leuke losse karakter van deze bijeenkomsten en de kans haar (hoe kort ook) persoonlijk te spreken, inspireerde ze me ook. Ze ging in op het belang verhalen te blijven delen, nieuwe generaties deelgenoot te maken van wie Prince was, hoe groot het belang van Prince is geweest en dat geschiedschrijving nodig is en blijft. Ik heb, hoe bescheiden ook, mijn rol daarin proberen te nemen.
Maar, het gemis is er en dat zal wel zo blijven. Nooit meer live muziek. Had er nog een grote opleving ingezeten? Prince kennende waarschijnlijk wel. Er zijn periodes in zijn carrière die echt het verstand te boven gaan. Natuurlijk die ongelooflijke run van 1980 tot en met 1988, maar ook 1993-1995 ten tijde van Come en The Gold Experience, 2001-2003 ten tijde van The Rainbow Children en de fantastische One Nite Alone… Tour en de 3121 en Lotusflow3r projecten.
Het gemis levert ook wat op: alle special deluxe editions van zijn oudere werk, die een schat aan nieuwe muziek hebben opgeleverd, die aantonen dat Prince niet alleen heel bijzonder was, maar vooral ook een indrukwekkend componist bij wie vernieuwing en experiment geen doel op zich was, maar onderdeel van zijn DNA. Sommigen ervaren ongemak bij de uitgaven van zijn muziek uit de Paisley Park Vault, maar gezien zijn eerdere opmerkingen daarover (inclusief deze van 17 september 2012), is dat onnodig. Niet voor niets maakte Prince zijn nummers allemaal af. Een deel zal wellicht minder de moeite waard zijn, maar het merendeel paste niet (meer) in het project van de dag. Want zoveel is wel duidelijk geworden, Prince koos zijn projecten nauwkeurig uit en had een feilloos gevoel wat wel en wat niet onderdeel kon uitmaken van het eerst volgende project op de horizon.
En, hoe ervaar ik het nu dat hij er niet meer is? Natuurlijk overheerst de gedachte dat ik nooit meer Prince live zal kunnen zien. Nooit meer die noten uit zijn gitaar die dwars door mijn ziel sneden. Nooit meer die glorieus swingende funk groove waar hij patent op had, de humor en de opwinding.
Aan de andere kant is er toch ook het beeld dat ontstond van Prince die zich verveelde en geen uitdaging meer voelde. Alle mooie verhalen, herinneringen en muzikale hoogtepunten wegen niet op tegen persoonlijk welzijn. Het lijkt erop dat Prince dat niet meer had en dat is jammer en dat maakt het einde van zijn leven uiteindelijk ook ongemakkelijk.
Maar het geluk dat ik had in dezelfde tijd als Prince te leven overschaduwt dat alles. Ik heb het wel van nabij kunnen zien en meemaken. Een ongelooflijk spannende, opwindende en muzikaal geniale tijd die nooit meer terugkomt.
Herman
Ik mis Prince. De mogelijkheid om hem live te zien. Ik keek er naar uit om zijn laatste tour te zien, maar helaas, het heeft mij nooit bereikt, maar wat ik er van gehoord en gezien heb, was het duidelijk dat hij aan het terugkijken was, en ik keek er naar uit om hem achter de piano te zien en horen. Het klonk als een afscheid, al voordat hij weg was.
Nu hij weg is vind ik het ook moeilijk omdat ik ZO blij ben dat het nu wel mogelijk is om zijn oudere werk te horen, ook voel ik me soms wel een Thief In The Temple.
Wat ik meedraag is al de muziek die we al hebben; zo veel herinneringen, de vrienden die ik gemaakt heb door hem en nog steeds muziek die ik elke dag draai. Makes me dance, it makes me cry, zeg maar.
En wat een schat aan muziek wacht er nog op ons; muziek die we stiekem al kennen en een schat aan muziek die ons zal verrassen, telkens weer. Samen met de herinneringen is dat de manier waarop ik Prince levend hou.
Leon
Wat betekent Prince voor mij?
Ik ontdekte Prince pas echt, vrij laat (ik was 19) en ik was direct verkocht voor altijd. Zijn muziek brengt mij veel; ondersteuning bij mooie en minder mooie moment, geeft energie of rust, is lief of sexy, is aardig of stout, is snoeihard en groots of juist heel rustig en klein, alle muziekstijlen komen voorbij en worden gemixt en uiteindelijk is er ook gewoon zijn geluid. Soms luister ik een periode wat minder….dan zet ik weer wat op en snap ik meteen weer waarom de liefde voor zijn muziek nooit over gaat. De man was gewoon een genie en is een legende. Ik vond het ook een mooi mens: grappig, wijs, cool en soms gewoon een diva maar altijd verfrissend en inspirerend.
Wat gebeurde er bij zijn dood?
Ik was op een zakelijk award gala, in smoking. Het zou een feestelijke avond worden, want ons bedrijf was genomineerd. Wij zaten aan het diner, toen iemand zei: “Hey…Prince is dood”. Mijn eerste reactie was: “Welke?”, ik dacht dat er een prins dood was. Toen liet iemand het nieuwsbericht zien op zijn telefoon (ik had die van mij in de auto gelaten) en toen kwam de schok. Dit kon niet waar zijn. De rest van het gala heb ik niet bewust meegemaakt, wij wonnen een award maar het interesseerde mij niets, ik wilde alleen maar weg… weg van al die mensen die 2 sec. bij zijn overlijden stil stonden. Mijn held was dood… what the fuck. Ik ben zo snel mogelijk naar huis gegaan, nog steeds in een waas. Ik kwam thuis en kon alleen maar zitten op de bank en een beetje glazig voor me uit staren. Ik wilde geen nieuws zien of lezen, had geen zin in goedbedoelde berichtjes. Het voelde echt alsof er een vriend dood was, terwijl ik de man niet persoonlijk heb gekend. Dat zal voor velen ook zo voelen. Na een paar dagen van verdriet, kwam de berusting en ook het besef: hij is er niet meer, maar z’n muziek blijft! De dankbaarheid nam de overhand, hoe dankbaar ben dat hij heeft gedaan wat hij heeft gedaan, wat ben ik blij dat ik hem live in concert heb mogen ervaren en wat ben ik blij dat ik kan blijven genieten van zoveel moois. Prince: thank you for being you!
Rick
Prince’ overlijden was voor mij zo onverwacht. Eerst ongeloof, totdat meerdere nieuwsbronnen hier mee kwamen. Vreemd dat het overlijden van iemand die je persoonlijk eigenlijk helemaal niet kent je zo kan raken. Maar ja Prince was wel de schrijver van de soundtrack van mijn jonge jaren. Veel van zijn nummers nemen me mee naar herinneringen aan vakanties, jeugd, meisjes, uitgaan en natuurlijk zijn waanzinnige concerten.
Vincent
Het bericht dat Prince was overleden maakte me bijzonder verdrietig. Hoe kon zo’n superster nu zomaar overlijden. In mijn ogen leefde Prince altijd super gezond en was niet aan de drugs of drank. Ik ben al een groot fan sinds 1983 en kon me niet voorstellen hoe het zou zijn als Prince er niet meer was. 21 april 2016 was dan ook een zwarte dag voor alle fans. Hoe moest(en) ik/we nu zonder al die geweldige concerten en aftershows, de spanning voor het kopen van concertkaartjes en het luisteren van een nieuw uitgebracht album of liedje. Prince was een muzikaal genie en leefde voor muziek. Gelukkig heeft hij een grote erfenis in de vorm van zijn kluis achter gelaten waarvan we nog jaren gaan genieten. Voor alle kinderen die na zijn dood worden geboren zal Prince een soort muzikant zijn zoals wij Mozart zien. Toch, het besef dat ik hem nooit meer zal zien doet pijn, maar ik kan wel zeggen dat ik in dezelfde periode als Prince heb geleefd!
Video/Spotify
Bij dit verhaal is een video opgenomen. Klik op de volgende link om deze te zien: Video: Prince 1958-2016: 5 jaar later. De A Pop Life afspeellijst op Spotify is ook aangepast.
Meer Prince?
2 reacties
💜
💜